Ο μυθικός όρος "ενσάρκωση" δεν υπάρχει στην Βίβλο

Ο μυθικός όρος «ενσάρκωση» δεν υπάρχει στην Βίβλο

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Φεβρουάριος 2, 2023, 12:35)

 

 

«Ο Λόγος σαρξ εγένετο»

 

«Καὶ ο Λόγος σαρξ εγένετο (δεν μπήκε σε σάρκα, έγινε σάρκα) καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας». (Ιωάν. 1:14)

 

Ο αληθινός Θεός και Κύριος Ιησούς «ο λεγόμενος Χριστός», μας προτρέπει να είμαστε διδακτοί Του. Ο δρόμος της Αλήθειας, και της κατανόησης του Υιού του Θεού «του γενομένου εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα» είναι μονός και ευθύς, και φωτίζεται από τον λόγο Του, εφ΄ όσον έχουμε επίγνωση, των βιβλικών προσδοκιών του ιουδαϊκού έθνους και τις αντιθέσεις της ιουδαϊκής και της ελληνικής σκέψης. Όμως η επιβεβλημένη εκ των υστέρων «πατερική» τριαδική δογματική, που την ασπάζονται αφελώς σχεδόν όλοι οι φιλόδοξοι ιδρυτές εκκλησιών, χαρτογραφεί παράδρομους, εξ αιτίας της επίδρασης της ελληνικής (Δυτικής) σκέψης στην ιουδαϊκή (Ανατολική) σκέψη με την οποία γράφτηκε η Εβραϊκή Βίβλος που είναι «ο λύχνος που φέγγει σε σκοτεινό τόπο» και μέσω της οποίας αποκαλύπτεται ο Ένας Θεός και φωτίζεται ο «αιώνας της χάριτος» της Νέας Διαθήκης. Το παράδοξο είναι ότι η μυθολογική «πατερική» δογματική που είναι αποτέλεσμα συγκρητισμού των πρώτων αιώνων μ.Χ. έχει επικρατήσει στην παιδεία των πολιτών και στην πίστη των θρησκευόμενων, για τον Θεό, την επίγεια ζωή, τον θάνατο, την μεταθανάτια ζωή και την πορεία του κόσμου, ως αμιγώς Βιβλική με κρατική υποστήριξη.

 

« Ο Πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο Δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού.» (Α΄ Κορ. 15:47)

 

Η άποψη ότι ο άνθρωπος Ιησούς ήταν βιολογικός απόγονος του Αβραάμ με πατέρα τον δαβιδικής καταγωγής Ιωσήφ (Λουκ. 1:27, Ματθ. 1:16) και μητέρα την κεχαριτωμένη Μαριάμ ήταν διαδεδομένη τόσο την εποχή δράσης των Αποστόλων όσο και μετέπειτα.

Ο Λουκάς καταγράφει αυτή την γνώμη, της βιολογικής καταγωγής του Ιησού, που επικρατούσε τον πρώτο αιώνα, στο γενεαλογικό πίνακα που παραθέτει, στον οποίο, κατά την εβραϊκή συνήθεια, σημασία είχαν οι άνδρες πρόγονοι. (Λουκ. 3:23)

 

Με αυτή την άποψη της χοϊκής προέλευσης του Ιησού στοιχιζόντουσαν οι Εβιωνίτες, οι Κηρινθιανοί, οι Καρποκρατιανοί, οι Μηρινθιανοί κ.ά. καθώς και οι σύγχρονοι του Ιησού, αντι-κείμενοι Ιουδαίοι, πιστοί στο γράμμα του Νόμου. Για τους τελευταίους, η βιολογική καταγωγή του «Μεσσία» εξ οίκου Δαυίδ, ικανοποιούσε τις εθνικιστικές προσδοκίες τους για την ύψωση του έθνους τους. Βλέποντας όμως ότι ο Ιησούς τους κήρυττε μία ουράνια βασιλεία «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» και δεν συνεμερίζετο τις ελπίδες τους «απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν», ήθελαν να τον λιθοβολήσουν και να τον σκοτώσουν. Ο Ιωάννης επίσης αναφέρει:

 

«Διά τούτο λοιπόν μάλλον εζήτουν οι Ιουδαίοι να θανατώσωσιν αυτόν, διότι ουχί μόνον παρέβαινε το σάββατον, αλλά και Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν». (Ιωάν. 5:18, 10:31)

 

Όμως όπως λέει και η σοφία του λαού «Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος». Ο Ιωσήφ ήξερε ότι δεν ήταν ο βιολογικός πατέρας του Ιησού, αλλά ήταν ο πατέρας Του σύμφωνα με το νομικό καθεστώς των Ιουδαίων της εποχής του, και μπορούσε να τον αποκαλεί γιο του, εξ ου και ο όρος  «υιός του ανθρώπου» που επικαλείτο ο Ιησούς για τον εαυτό Του. Επίσης γνώριζε καλώς την επουράνια καταγωγή του «γιου του» διότι είχε ουράνια φανέρωση.

Επίσης και η Μαρία γνώριζε, με ουράνια φανέρωση, ότι δεν είχε βιολογική συμμετοχή στην σύλληψη του Ιησού (Λουκ. 2:21) και ότι αυτό που θα γεννιόταν μέσα της θα ήταν εκ Πνεύματος Αγίου και θα έτεκε τον επουράνιο άνθρωπο Ιησού, τον Άγιο Κύριο, τον Υιό του Θεού.

 

Ο βιβλικός Χριστιανισμός είναι καρπός των ιουδαϊκών αποκαλύψεων και όχι των αρχαίων Μύθων, ο δε επουράνιος Ιησούς γίνεται κατανοητός στο πλαίσιο της ιουδαϊκής βιβλικής παράδοσης και όχι μέσω της γνωστικής πατερικής δογματικής που θέλει τον Ιησού «ενσαρκωμένο» με χοϊκό σώμα από την θνητή Εβραία Μαριάμ.

 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εργάστηκαν οι Εβραίοι Απόστολοι και αποδείκνυαν στους ομοεθνείς τους ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, εκ σπέρματος Δαυίδ, που στάλθηκε για να συνάξει τα διασκορπισμένα πρόβατα του δωδεκάφυλου Ισραήλ «Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ» και να τους εξαγοράσει από την κατάρα του νόμου, γενόμενος αυτός κατάρα υπέρ αυτών «κρεμάμενος επί ξύλου».

 

Ο Ιησούς έπρεπε πρώτα να εκπληρώσει τον Νόμο και τους προφήτες και έτσι θα εκπληρωνόταν και η επαγγελία της ζωής που δόθηκε στον Αβραάμ και στα λοιπά έθνη. (Πράξ.2:30, 9:22, 28:23, Γαλ. 3:13-14)

 

«Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών· διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου. Διά να έλθη εις τα έθνη η ευλογία του Αβραάμ διά Ιησού Χριστού, ώστε να λάβωμεν την επαγγελίαν του Πνεύματος διά της πίστεως.» (Γαλ. 3:13-14)

 

Ο ουράνιος άνθρωπος Ιησούς ήταν Υιός του Δαυίδ κατά σάρκα σύμφωνα με το νομικό καθεστώς των Ιουδαίων

 

Για τον ιουδαϊκό κόσμο, η γενεαλογική γραμμή οριζόταν από τους οίκους των πατέρων των, ασχέτως αν αυτοί ήταν οι βιολογικοί ή όχι «Λάβετε το κεφάλαιον πάσης της συναγωγής των υιών Ισραήλ κατά τας συγγενείας αυτών, κατά τους οίκους των πατέρων αυτών (Αριθ. 1:2)». Το νομικό λοιπόν καθεστώς των Ιουδαίων, και η παντρειά του Ιωσήφ με την Μαρία, κάλυπταν πλήρως την εκπλήρωση της καταγωγής του Ιησού «εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα». Λόγω της δαβιδικής καταγωγής του Ιωσήφ, ο επουράνιος Ιησούς είχε πλήρως τα κληρονομικά και τα γενεαλογικά προνόμια ενός φυσικού τέκνου του Ισραήλ εκ σπέρματος Δαυίδ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Ιωσήφ ήταν ο βιολογικός Του πατέρας ή η Μαρία η βιολογική Του μητέρα.

 

Ενσάρκωση (incarnation)

Οι Γνωστικοί ασχολούνταν με την αρχαία Φιλοσοφία και Μυθολογία, την οποία και είχαν ως δεξαμενή σκέψης. Έτσι είχαν υιοθετήσει την αντιβιβλική άποψη της ενσάρκωσης και μετενσάρκωσης, που ήταν πάγια διδασκαλία των Ορφικών, των Πυθαγόρειων, των Πλατωνικών, των λατρών του Διόνυσου κ.ά., που πίστευαν, ότι οι αθάνατες ψυχές των ανθρώπων ήταν πνεύματα, που εξέπεσαν από τον ουρανό στην γη (κάθοδος της ψυχής εντός της ύλης) λόγω ακαθόριστης αμαρτίας και για τιμωρία ενσαρκώθηκαν, ντύθηκαν δηλαδή με υλικό σώμα και έκτοτε το ζητούμενο είναι ο εξαγνισμός μέσω πολλών μετενσαρκώσεων και η αποκατάσταση στην αρχική τους προέλευση. Η πτώση της ψυχής από την ουράνια μακαριότητα μέσα στο γήινο σώμα, συμβολίζεται κατά τον Ιουδαίο φιλόσοφο Φίλωνα, από τους δερμάτινους χιτώνες, που έδωσε ο Θεός στον Αδάμ και στην Εύα να φορέσουν, πριν τους εκβάλει, από τον Κήπο της Εδέμ. Κατά τον ίδιο, η εκπεσούσα ψυχή και η φυλάκιση της στο γήινο σώμα μοιάζει με την υποδούλωση των Εβραίων στην Αίγυπτο και πρέπει να επιδιώκει την έξοδο της.

Επίσης στους «Χαλδαϊκούς Χρησμούς» αναφέρεται ότι:

«Όσον αφορά την υπόσταση της ψυχής, αυτή έχει ένα διαμεσολαβητικό και αναγωγικό ρόλο. Με την κάθοδο της στα σώματα καθίσταται δέσμια της ύλης, χωρίς όμως να παύει να αποτελεί μία ρευστή πραγματικότητα, διατηρώντας ένα μη πεπτωκός τμήμα της στο νοητό κόσμο. Τελικά, προορίζεται να ανέλθει στον τόπο προέλευσής της, στον ουράνιο θόλο, ξεφεύγοντας από τη λήθη των αισθητών.» (Κατελής Βίγκλας «Χαλδαϊκή και Νεοπλατωνική θεολογία» https://www.researchgate.net)

Η γνωστική ιδέα της ενσάρκωσης, του αρχέτυπου Αιώνα Ιησού στον γήινο άνθρωπο Ιησού, μαρτυρείται από αντιαιρετικές πηγές και στο πρόσφατα ανακαλυφθέν γνωστικό απόκρυφο ευαγγέλιο του Ιούδα. Σε αυτό φαίνεται ότι ο «προδότης» Ιούδας κατείχε ιδιαίτερη γνώση και η προδοσία του ήταν λυτρωτική ενέργεια, για να ελευθερωθεί το ενσαρκωμένο Πνεύμα του Ιησού, από το υλικό στοιχείο και να επιστρέψει στο πλήρωμα του θεού. Σύμφωνα πάντα με το απόκρυφο κείμενο, ο Ιησούς είπε στον Ιούδα «Εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει» (Ιωάννης Καραβιδόπουλος «Ο Ιούδας της ιστορίας και ο Ιούδας των αποκρύφων κειμένων» http://www.discussion.gr/themata/judas/karavidopoulos.html)

Την θεωρία της ενσάρκωσης του «Φιλοσοφικού Ιησού», άντλησε από την ίδια δεξαμενή σκέψης της Φιλοσοφίας και της Μυθολογίας και η «πατερική σκέψη» και τα συγγενή της δόγματα που ομολογούν πίστη στον «ενσαρκωμένο Υιό», παραποιώντας το «εγένετο», της αποστολικής ρήσης «ο λόγος σαρξ (= σώμα) εγένετο» που είναι μέση φωνή, αόρ. β΄ του ρήματος «γίγνομαι» σε «ενσαρκώθηκε».

 

Γίγνομαι = γεννώμαι || έρχομαι εις το είναι, γίνομαι || είμαι. (Λεξ. Σταματάκου)

 

Εν-σαρκώνω= υλοποιώ || δίδω υλικήν υπόσταση εις τινα || ενσωματώνω || μετενσαρκώνω || μετεμψυχώνω. (Λεξ. Σταματάκου)

 

Επηρεασμένοι βαθιά από την γνωστική δοξασία της ενσάρκωσης του «Αιώνα Ιησού», οι «πατέρες» της «Καθολικής Ρωμαϊκής Εκκλησίας» και οι συναφείς ομολογίες, αρνούνται, ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο «προκεχειρισμένος» (= ορισμένος εκ των προτέρων, προορισμένος), αληθινός Υιός του Θεού που γεννήθηκε εν χρόνω εκ Πνεύματος Αγίου.

 

«Τοῦ δὲ Ἰησοῦ χριστοῦ ἡ γένεσις (όχι η ενσάρκωση) οὕτως ἦν. μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ πνεύματος ἁγίου». (Ματθ. 1:18)

Αντ’ αυτού, αντιγράφοντας τους μύθους της Αρχαίας θρησκείας και του Γνωστικισμού, ευαγγελίζονται  ότι ο προαιώνιος δεύτερος θεός Υιός, ο αχώριστος από τον Πατέρα, χωρίστηκε τελικά και κατέβηκε από τον ουρανό και ενσαρκώθηκε (ντύθηκε με χοϊκό σώμα) «κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπίσαντα», όπως ορίζεται στο πατερικό σύμβολο της πίστεως. Η δήλωση αυτή είναι μυθολογική και κατά την «πατερική σκέψη» εμπλέκει τρία μέρη, α) τον προ-υπάχοντα Υιό, β) το Πνεύμα το Άγιο και γ) την θνητή Μαρία. Παραπέμπει όμως σε σύζευξη ουρανού και γης, συγγενεύοντας έτσι με την μυθική ένωση του θεού Ουρανού που ήταν κατοικία των θεών και το πρώτο μυθικό αρσενικό στοιχείο και της θεάς Γαίας την «μητέρα των μακάρων και των θνητών ανθρώπων» που στην μυθική κοσμογονία συμβολίζει την υλική πλευρά του κόσμου. Επίσης ανατρέπει την αποστολική πίστη ότι ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς ήταν η εικόνα του αοράτου Θεού Πατέρα και όχι του προ-υπάρχοντος Υιού θεού όπως ορίζει το σύμβολο πίστης της Νίκαιας. 

Ο θεολόγος και καθηγητής της πατρολογίας, αείμνηστος Παναγιώτης Χρήστου, στο άρθρο του «Ενοφυλία το ιδεώδες των Γνωστικών» αναφέρει:

«Γενικώς εις τα συστήματα των Γνωστικών δύο θεότητες προεδρεύουν των θείων και των εγκοσμίων, μία άρρην και μία θήλεια. Η πρώτη περικλείει το ουράνιον στοιχείον, η Δευτέρα το γήινον είναι ο ουρανός και η γη της παλαιάς ελληνικής θρησκείας.» (Παναγιώτης Χρήστου «Ενοφυλία το ιδεώδες των Γνωστικών» www.apostoliki-diakonia.gr)

 

Χριστός η ζωή ημών



<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα