Διαχρονικές θρησκευτικές παραπλανήσεις και ψευδοπροφητείες

Διαχρονικές θρησκευτικές παραπλανήσεις και φευδοπροφητείες

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Νοέμβριος 26, 2022, 18:47)

Εισαγωγή

Η γέννηση της Εκκλησίας του Χριστού «ἥτις ἐστὶν τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσιν πληρουμένου» (Εφ. 1:23) δεν ήταν αποτέλεσμα ανθρώπινης εξελισσόμενης θρησκείας, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της εκπλήρωσης των βιβλικών επαγγελιών και των τύπων του βιβλικού Ιουδαϊσμού δια του Ιησού Χριστού, που δόθηκαν από τον Ένα Αληθινό, εξωσυμπαντικό Θεό, μέσω των Εβραίων προφητών Του. Μέσα δε από την Εκκλησία του Θεού έγινε γνωστό στις αρχές και στις εξουσίες στα επουράνια, η πολυποίκιλος σοφία του Θεού που ήταν αποκρυμμένη και την προόρισε ο Θεός για τα τέκνα Του πριν Αυτός δημιουργήσει τους αιώνες. (Α’ Κορ. 2-:7, Εβρ. 11-3)

«ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ θεοῦ, κατὰ πρόθεσιν τῶν αἰώνων ἣν ἐποίησεν ἐν τῷ Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ κυρίῳ ἡμῶν.» (Εφ. 3:10-11)

Η ιδρυθείσα Eκκλησία του ζωντανού Θεού ήταν και είναι το γέννημα του Θεού εξ αφθάρτου σπέρματος και όχι προσχέδιο μιας ατελούς θρησκείας ή ενός φιλοσοφικού συστήματος, το οποίο παρέδωσε ο Θεός στους «πατέρες - φιλόσοφους» της Ορθοδοξίας, για να το διαμορφώσουν τυπολατρικά, να το αποκρυσταλλώσουν δογματικά και να το εδραιώσουν οικουμενικά με θεσμικό εξαναγκασμό, καταπατώντας το «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν … ». Η Eκκλησία του Θεού ήταν και είναι «ο στύλος και το εδραίωμα (= στερέωμα / βάση) της αληθείας» την οποία απέκτησε ο Κύριος και Θεός για τον εαυτό Του, με το δικό Του τίμιο αίμα, για να εξαγγείλει τις αρετές Του και όχι τα καταστατικά των θρησκειών.

Η τυπολατρική διαμόρφωση και η δογματική αποκρυστάλλωση του Πρωτοχριστιανισμού με υπόβαθρο την Ελληνική Σκέψη, από τους «πατέρες-φιλόσοφους» και στην συνέχεια η εδραίωση τους με αιματηρή θεσμική επιβολή, έπαιξε μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση της Δυτικής κουλτούρας και στην αρνητική άποψη της παγκόσμιας κοινής γνώμης σχετικά με το μήνυμα της αγάπης του Χριστού, την δίκαιη κρίση, το έλεος και την πίστη στον αγαθό και ελεήμονα Παντοκράτορα.

Η «αδιάκοπη αποστολική διαδοχή» των θρησκευόμενων επαγγελματιών επισκόπων, που επικαλείται το Ορθόδοξο μυστικιστικό θρησκευτικό σύστημα, καθώς και το συνεχιζόμενο αποστολικό έργο που επικαλούνται οι σημερινοί αυτόκλητοι «δούλοι του Θεού» και ιδρυτές σύγχρονων θρησκευτικών ιδρυμάτων, δεν αναγνωρίζουν την ολοκλήρωση του αυθεντικού αποστολικού έργου (Ματθ. 5:17) το οποίο επέφερε και το τέλος του αιώνα του νεκρού τυπολογικού ιουδαϊσμού που ήταν διακονία θανάτου και κατάκρισις (Β’ Κορ. 3:7-9).

Απεναντίας, η νεκρή δογματική αποκρυστάλλωση και η τυπολατρική διαμόρφωση του Πρωτοχριστιανισμού που επιχείρησαν οι «πατέρες-φιλόσοφοι»  -τα οποία ασπάστηκαν αφελώς στο μεγαλύτερο μέρος τους και οι συνεπακόλουθες διακριτές ομολογίες της Διαμαρτύρησης-  αστόχησαν ως προς την πίστη η οποία «άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους» (Ιούδ. 1:3), υποβίβασαν τον Πρωτοχριστιανισμό στο επίπεδο της Μυθολογίας και της αρχαίας θρησκείας και λαφυραγώγησαν τον Χριστό (Κολ. 2:8 GR/Orthodox).

Στην πορεία προκάλεσαν, ένα φαύλο κύκλο αντιγνωμιών, αιρέσεων, επιτιμίων, σκανδάλων, πλήθος εσχατολογικών μεσσιανικών κινημάτων, ψευδοπροφητειών, πολέμων, ψευδόχριστων και ψευδο-αντίχριστων, ιερών θανατικών εκτελέσεων και απίστευτα σενάρια καταστροφολογίας και εκφοβισμού.

Ακόμη οδήγησαν σε ένα φανταστικό διάλειμμα διαρκείας, ανάμεσα στην προκαταρκτική!!! και στην τελική!!! νίκη του Χριστού ενάντια στο «κακό», στην προσμονή του αιώνιου βασανισμού των «αθάνατων-θνητών» απίστων, στην προσμονή του τέλους του κόσμου, και σε άλλα φαιδρά, τα οποία οδήγησαν τους εμπλεκόμενους θρησκευόμενους οπαδούς τους σε πνευματικές και σωματικές ταλαιπωρίες και παρανοήσεις. Οι τοιούτοι, θύματα του αντιβιβλικού θρησκευτικού παραλογισμού, έγραψαν την πιο αντικοινωνική, αντιχριστιανική, σκανδαλώδη ιστορία απαξιώνοντας με τον θρησκευτικό φανατισμό τους την ανθρώπινη αξία, βλασφημώντας το όνομα του Θεού και διαστρέφοντας τις αγαθές προθέσεις Του για το πλάσμα Του τον άνθρωπο, τον οποίον αγάπησε «ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάν. 3:16)

Από το βιβλίο του διακεκριμένου Ρουμάνου ιστορικού Γιουτζίν Γουέμπερ «Η Συντέλεια του Κόσμου» προφητείες, αιρέσεις και χιλιαστικά οράματα, μετάφραση: Μαριάνας Τζιαντζή, εκδόσεις ΣΤΑΧΥ, ISBN 960-8032-30-X, και από το βιβλίο του Βρετανού ακαδημαϊκού, ιστορικού και συγγραφέα Νόρμαν Κον (Norman Cohn) «Αγώνες για την έλευση της Χιλιετούς Βασιλείας του Θεού Επαναστάτες Χιλιαστές και Μυστικιστές Αναρχικοί του Μεσαίωνα» εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ 1999, μετάφραση: Βασίλης Τομανάς ISBN: 960-8480-44-2, θα παραθέσουμε δώδεκα (12) αποσπάσματα προς ενημέρωση των ιστορικών θρησκευτικών παραπλανήσεων και ψευδοπροφητειών, τα οποία δυστυχώς, ακόμη, ασπάζονται πολλοί σύγχρονοι οπαδοί θρησκευτικών ιδρυμάτων.

Οι επικεφαλίδες είναι από το aionios-diathiki.gr

                                                                                                               ============

Πρώτο (1ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 78, 82, 83

ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΟΥΜΕΝΟΙ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ»

«Ένας διαπρύσιος Δομινικανός κήρυκας ο άγιος Βικέντιος Φερέρ (1357-1419), έγραψε τη Συντέλεια του κόσμου (De fine Mundi) και έκανε την Ισπανία, τη Γαλλία, την Αγγλία και την Ιταλία να ριγούν με τις προβλέψεις του για τον Αντίχριστο και την Δευτέρα Παρουσία. Ο Φερέρ, ένας εύγλωττος προφήτης ενός αποκαλυπτικού μέλλοντος, αποκαλούσε τον εαυτό του Άγγελο της Αποκάλυψης. Τα σημάδια της Δευτέρας Παρουσίας, τα οποία είχε φανερώσει ο Ιησούς όταν μίλησε στους μαθητές Του στο όρος των Ελαιών (Ματθ. Κεφ. 24) ήταν πασιφανή: πόλεμοι και φήμες για πόλεμο, έθνος που ξεσηκώνεται ενάντια σε άλλο έθνος, προδοσίες, μίση, ψευδοπροφήτες, αδικίες που πληθαίνουν και αγάπη που ψυχραίνεται. Σύμφωνα με τον Φερέρ, η πίστη χάνεται, ενώ ο Αντίχριστος έχει ήδη γεννηθεί και σύντομα θα αναμετρηθεί με τον αρχάγγελο Μιχαήλ σε μια θανάσιμη μονομαχία στους ουρανούς. Αυτό θα ήταν το τέλος των ημερών, από το οποίο θα επιβίωναν μόνο λίγοι πιστοί. Η μοιραία ημερομηνία των Ιωακειμιτών (=οπαδοί του τριαδιστή Ιωακείμ της Φλόρας (1145-1202) του πρόδρομου της θεωρίας των Οικονομιών), το 1260, όταν θα τελείωνε ο κόσμος, εν μέσω λοιμών και σιτοδείας (=έλλειψη τροφής), είχε πυροδοτήσει τη βίαιη μετάνοια των ομάδων των μαστιγούμενων[1]. Οι άνθρωποι αυτοί πίστευαν πως αν αυτομαστιγώνονταν δημόσια για 33,5 ημέρες -όσες και τα χρόνια του Κυρίου στη γη- πιθανόν να έπειθαν τον Θεό να αναστείλει τη θανατική ποινή στην οποία είχε καταδικάσει τον κόσμο. Ο Φερέρ αναβίωσε αυτό το κίνημα: σε 33,5 χρόνια, υποσχέθηκε, οι εξιλεωμένοι μαστιγούμενοι άγιοι θα ανήγγελλαν την Τρίτη Εποχή. Το 15ο αιώνα, όπως και το 14ο και το 13ο, οι κραυγαλέα μετανοούντες ματιγούμενοι είχαν κηρύξει τον πόλεμο όχι μόνο ενάντια στον Αντίχριστο, αλλά και ενάντια στην καθεστηκυία τάξη, καθώς και στις κοινωνικές, εκκλησιαστικές και οικονομικές δυνάμεις οι οποίες ήταν τμήμα της αναρχίας που εμφανιζόταν ως τάξη. Το γεγονός ότι ορισμένοι καταδικάστηκαν σε θάνατο στην πυρά για την απροκάλυπτα ανατρεπτική δράση τους φανερώνει ότι οι χιλιαστικές προσδοκίες, τις οποίες μπορούσε να είχε επικαλεστεί και η εκκλησία, εύκολα μπορούσαν να στραφούν εναντίον της.»

-------------------------------------------------------------------

[1] Για τους μαστιγούμενους, βλ. Norman Cohn, Αγώνες για την έλευση της χιλιετούς βασιλείας του Θεού (ελλ. Έκδοση), σσ. 141 κ.ε. καθώς και Laura A. Smoller, History, Prophecy and the Stars (Princeton, 1994), σ. 117, που μιλά για μια αίρεση της Θουριγγίας που συνδύαζε τις αποκαλύψεις, την αυτομαστίγωση και τον αντικληρικαλισμό. Ο προφήτης τους ο Καρλ Σμιντ, είχε προβλέψει το τέλος του κόσμου για το 1369 και πιθανόν να εκτελέστηκε με θάνατο στην πυρά εκείνο τον χρόνο. Όμως οι οπαδοί του, που πίστευαν ότι ήταν ο Ενώχ ο Μάρτυρας, δεν διαλύθηκαν και 400 περίπου από αυτούς κάηκαν κατά την περίοδο 1414-1416.

                                                                                                             ============

Δεύτερο (2ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 102-105

ΜΙΚΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» ΟΥΤΟΠΙΑ.

«Ακριβώς όπως η θρησκευτική πίστη ενοποιούσε τις κοινότητες, ταυτόχρονα συνέβαλλε στο διαχωρισμό τους καθώς ενέπνεε, δικαίωνε και πρόβαλλε κοινωνικές, πολιτικές και φυλετικές συγκρούσεις. Οι πόλεμοι που συντάραξαν τη νεότερη σύγχρονη Ευρώπη μαρτυρούν αυτή τη διάσπαση, όπως και οι ευρωπαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι.

Αφού το Έδικτο της Νάντης έφερε την ειρήνη στη Γαλλία και, όπως είχε πει ο δούκας του Σάλι, υπουργός του Ερρίκου Δ’ , μετέτρεψε το λυκόφως σε λυκαυγές, πουθενά ο Θρησκευτικός ζήλος δεν ήταν τόσο εμφανής όσο στην Αγγλία. Ο Ερρίκος Η΄ αφορίστηκε το 1533, η Ελισάβετ, η κόρη του, θα αφοριζόταν το 1570. Ο τίτλος μιας ανώνυμης έκδοσης εκείνης της εποχής φανερώνει πολλά για το κλίμα των ημερών: ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ: ΕΝΑΣ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙ΄ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΘΛΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ.

Ο Τζον Φοξ που έγραψε το βιβλίο των μαρτύρων (Book of Martyrs), που αναφέρεται στα ηρωικά πάθη των θυμάτων της παπικής τυραννίας, υποστήριξε ότι ο αγώνας ανάμεσα στο Χριστό και τον Αντίχριστο θα κορυφωνόταν στα χρόνια της βασιλείας της χριστιανής βασίλισσας Ελισάβετ.

Η Ελισάβετ δεν είχε έλλειψη ούτε από επικριτές ούτε από ανταγωνιστές. Όπως σχολιάζει ο Κιθ Τόμας, στα χρόνια της βασιλείας της «δημιουργήθηκε ένας μικρός στρατός από ψευδομεσσίες», ενώ ο κατάλογος εκείνων που ισχυρίζονταν ότι ήταν ο Χριστός ή μάρτυρες της έλευσής Του είναι μακροσκελέστατος. Το 1586 ο Ραλβ Ντάρντεν, που φυλακίστηκε επειδή ταύτισε το βασίλειο με το θηρίο της Αποκάλυψης, προέβλεψε την πτώση της ένδοξης μοναρχίας για το 1589. Το 1591 ένας αναλφάβητος πρώην στρατιωτικός, ο Ουίλιαμ Χάκετ, αυτοανακηρύχτηκε Μεσσίας που ήρθε να κρίνει τον κόσμο. Απείλησε το βασίλειο με φριχτές πληγές αν οι συμπατριώτες του δεν μετανοούσαν και αν η βασίλισσα δεν του παραχωρούσε το στέμμα.

 Η σύλληψη και η εκτέλεση του δεν αποθάρρυνε τους άλλους αγγελιαφόρους του Θεού. Ο τελευταίος Άγγλος που κάηκε στην πυρά με την κατηγορία του αιρετικού (το 1612) θα ήταν ένας αναβαπτιστής, ο Έντουαρντ Ουίγκτμαν, που ισχυριζόταν ότι ήταν ο προφήτης Ηλίας. Ωστόσο, άφθονοι προφήτες ξεπετάγονταν εδώ και εκεί, όπως η λαίδη Ελεάνορ Ντέιβις, κόρη του υποκόμη του Κασλχάβεν, η οποία αφυπνίστηκε όταν άκουσε μια φωνή εξ ουρανού που της ανήγγειλε ότι μόνο δεκαεννιάμισι έτη απομένουν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία και ότι η ίδια ήταν ηδυτάτη παρθένος. Όταν όμως η ηδυτάτη παρθένος προέβη σε πράξεις βανδαλισμού, καταστρέφοντας το βωμό του καθεδρικού ναού του Λίτσφιλντ χύνοντας καυτή πίσσα και αλευρόκολλα, κλείστηκε επί ένα έτος στο νοσοκομείο της Βηθλεέμ (Μπένταλμ). Τα μέλη της αριστοκρατίας ήταν άξια καλύτερης μεταχείρισης από τους άξεστους βιβλιομάντεις.

Μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα η Αγγλία είχε πλημμυρίσει από αυτόκλητους προφήτες. Ο εμφύλιος πόλεμος εκείνων των χρόνων είχε ως αιτία τους φόρους και τη βασιλική εξουσία, αλλά ο βασιλιάς, ο Κάρολος Α΄ αποκηρύχτηκε ως κρυπτο-φιλοπαπικός και οι βασιλόφρονες οπαδοί του χαρακτηρίστηκαν «τάγμα του Αντίχριστου». Τα αλμανάκ δεν προέβλεπαν μόνο την πτώση της Ρώμης, αλλά και την Δευτέρα Παρουσία, την έναρξη της χιλιετούς βασιλείας του Θεού και το τέλος μιας «διεφθαρμένης, διεστραμμένης και σάπιας γενιάς», το τέλος του ίδιου του κόσμου.

 Η Αποκάλυψη εφοδίασε το Νέο Πρότυπο Στρατό του Κρόμγουελ, το στρατό των αγίων της χιλιετούς βασιλείας, με έναν οδηγό για δράση και με σκοπό την ίδρυση της Νέας Ιερουσαλήμ στη χλοερή Αγγλία. Αλλά και η ηπειρωτική Ευρώπη παρείχε εμπνεύσεις για έναν παραμορφωμένο βασιλιά. Για παράδειγμα, ο Γερμανός θεοσοφιστής Γιάκομπ Μπέχμε (1575-1624), που άσκησε σημαντική επίδραση στην εποχή του, αναγνώρισε τον Αντίχριστο στο πρόσωπο του αυτοκράτορα Ροδόλφου Β΄ και του αδελφού του Ματθαίου, που τον διαδέχτηκε στο θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 1612 έως 1619. Από τα σκοτεινά και μυστικιστικά κείμενα του Μπέχμε γύρω στα είκοσι μεταφράστηκαν το 17ο αιώνα στην Αγγλία και ανάμεσά τους μια ανθολογία, το Mercurius Teutonicus (1649), όπου ο Αντίχριστος, η πόρνη της Βαβυλώνας, τα θηρία και οι ψευδοπροφήτες, καθώς και το μυστήριο της αμαρτιών και των διεστραμμένων πρακτικών τους, περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια.

Χωρίς πολλές παροτρύνσεις, οι βαπτιστές και οι αναβαπτιστές, οι Ισοπεδωτές, οι Σκαφτιάδες, οι οπαδοί του Σοτσίνι και του Μάγκλετον, οι Μεγαλόστομοι (Ranters), οι Κουάκεροι και οι κάθε λογής ουτοπικοί χιλιαστές, οι πιο σθεναροί εχθροί του Αντίχριστου, εργάζονταν πυρετωδώς, προετοιμάζοντας τη βασιλεία του Χριστού. Οι ποικίλες αιρέσεις και οι οπαδοί τους ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούσαν την πνευματική αναγέννηση την οποία επιδίωκε η Μεταρρύθμιση.

Ορισμένοι αποδείχτηκαν αρκετά μακρόβιοι, με αποτέλεσμα να ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ , όπως ο Ουίλιαμ Σέντγκουικ, που προφήτεψε αστόχαστα ότι η συντέλεια θα ερχόταν μέσα σε 14 ημέρες, και του δόθηκε το παρατσούκλι Doomsday Sedgwick, ο «Σέντγκουικ της Ημέρας της Κρίσης».

Ο ίδιος ο θυρωρός του Κρόμγουελ, τρελαμένος από τις εσχατολογικές προσδοκίες, κήρυττε στα πλήθη του Λονδίνου από το παράθυρο του κελιού του. Ο Λουδοβίκος Μάνγκλετον και ο ξάδελφός του, Τζον Ριβ, ράπτες το επάγγελμα, ισχυρίζονταν ότι ήταν οι «δύο μάρτυρες» της Αποκάλυψης (11:3) που ήρθαν για να οδηγήσουν τον κόσμο στη Δευτέρα Παρουσία.»

                                                                                                                       ============

Τρίτο (3ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Νόρμαν Κον, σελ. 111-3

ΙΩΑΚΕΙΜ ΤΗΣ ΦΛΟΡΑΣ, Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ (DISPENSATIONALISM) ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΑΝΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ JOHN NELSON DARBY (1800-1882) ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΤΩΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ» Η «ΠΛΥΜΟΥΘΙΩΝ».

«Στο διάβα του 13ου αιώνα, εμφανίστηκε και μια άλλου είδους εσχατολογία, παράλληλα προς τις εσχατολογίες που προέρχονταν από την Αποκάλυψη και από τις Σιβυλλικές προφητείες -παράλληλα προς αυτές αρχικά, αλλά που δεν άργησε να συγχωνευτεί μ’ αυτές. Ο επινοητής του καινούργιου συστήματος προφητειών, που έμελλε να έχει την μεγαλύτερη επιρροή στην Ευρώπη μέχρι την εμφάνιση του μαρξισμού, ήταν ο Ιωακείμ της Φλόρας (1145-1202). Αφού πρώτα πέρασε πολλά χρόνια μελετώντας εμβριθώς τις Γραφές, αυτός ο καλαβριανός αββάς και ερημίτης δέχτηκε, κάπου ανάμεσα στο 1190 και το 1195, μια έμπνευση, που φάνηκε να φανερώνει μέσα στις Γραφές ένα κρυφό νόημα απαράμιλλης προγνωστικής αξίας.

Η άποψη ότι οι Γραφές κατείχαν ένα κρυφό νόημα ήταν κάθε άλλο παρά καινούργια. Οι πατροπαράδοτες εξηγητικές μέθοδοι άφηναν πάντα μεγάλα περιθώρια σε αλληγορικές ερμηνείες. Το καινούργιο στοιχείο ήταν ότι οι μέθοδοι αυτές μπορούσαν να εφαρμοστούν όχι μόνο για ηθικό δίδαγμα ή για δογματικούς σκοπούς, αλλά σαν μέσον για να καταλάβουμε και να προβλέψουμε την εξέλιξη της ιστορίας.

 Ο Ιωακείμ ήταν πεπεισμένος πως είχε βρει ένα κλειδί, το οποίο, όταν εφαρμοζόταν στα γεγονότα και τα πρόσωπα της Π.Δ. και της Κ.Δ., ιδίως δε στην Αποκάλυψη, του έδινε την δυνατότητα ν’ αντιληφθεί στην ιστορία ένα πρότυπο και ένα νόημα και να προφητεύσει με λεπτομέρειες τα μελλοντικά της στάδια. Γιατί στην εξήγηση των Γραφών, ο Ιωακείμ επεξεργάστηκε μια ερμηνεία της ιστορίας ως άνοδο δια μέσου τριών διαδοχικών εποχών, που στην καθεμιά τους δέσποζε ένα από τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Η πρώτη εποχή ήταν η Εποχή του Πατρός ή του Νόμου, η δεύτερη εποχή ήταν η Εποχή του Υιού ή του Ευαγγελίου, η τρίτη εποχή θα ήταν η Εποχή του Πνεύματος και αυτή θα ήταν σε σχέση με τις προηγούμενές της ότι το μεσημεριάτικο φως σε σύγκριση με το φως των άστρων και την χαραυγή, ότι το κατακαλόκαιρο σε σύγκριση με τον χειμώνα και την άνοιξη. Αν η πρώτη εποχή ήταν εποχή φόβου και δουλείας και η δεύτερη μια εποχή πίστης και υικής υπακοής, η τρίτη θα ήταν μια εποχή αγάπης, χαράς και ελευθερίας, όταν η γνώση του Θεού θα φανερωνόταν άμεσα στις καρδιές όλων των ανθρώπων. Η εποχή του Πνεύματος θα είναι το Σάββατο ή ο καιρός ανάπαυσης τής ανθρωπότητας.

Τότε ο κόσμος θα είναι ένα πελώριο μοναστήρι, στο οποίο όλοι οι άνθρωποι θα είναι διαλογιζόμενοι μοναχοί, βυθισμένοι στην μυστικιστική έκσταση και ενωμένοι στην εξύμνηση των εγκωμίων του Θεού. Και αυτή η καινούργια εκδοχή του Βασιλείου των Αγίων θα διαρκέσει μέχρι την Εσχάτη Κρίση.

Ο Ιωακείμ δεν ήταν συνειδητά ανορθόδοξος και δεν είχε καμία επιθυμία να υπονομεύσει την Εκκλησία. Με την ενθάρρυνση τριών Παπών κατέγραψε τις αποκαλύψεις, με τις οποίες τον ευνόησε ο Θεός. Και μολαταύτα, η σκέψη του είχε επιπτώσεις, που ήταν δυνητικά επικίνδυνες για την δομή της ορθόδοξης μεσαιωνικής θεολογίας. Η άποψή του για την τρίτη εποχή αδυνατούσε να συμφιλιωθεί πραγματικά με την αυγουστίνεια άποψη ότι πραγματώθηκε το Βασίλειο του Θεού, όπως μπορεί να πραγματωθεί ποτέ κάτι σ’ αυτήν την γη, την στιγμή που γεννήθηκε η Εκκλησία και ότι δεν θα υπήρχε ποτέ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού άλλη από τούτην εδώ. Όσο προσεκτικός κι αν ήταν ο Ιωακείμ απέναντι στα δόγματα, τους ισχυρισμούς και τα συμφέροντα της Εκκλησίας, είχε πράγματι διαδώσει έναν καινούργιο τύπου χιλιασμό -και επί πλέον, έναν χιλιασμό τον οποίο οι μέλλουσες γενεές έμελλε να επεξεργαστούν πρώτα με μιαν αντιεκκλησιαστική και αργότερα με μια καθαρά κοσμική έννοια.

Γιατί η μακροπρόθεσμη, έμμεση επιρροή των εικοτολογιών του Ιωακείμ μπορεί να ιχνηλατηθεί ως τις μέρες μας, και το πιο καθαρά σε ορισμένες «φιλοσοφίες της ιστορίας», τις οποίες εμφαντικά αποδοκιμάζει η Εκκλησία. Με όση φρίκη και έβλεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο ο απομονωμένος μας μυστικιστής, είναι αλάθητα η Ιωακείμια ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ των τριών εποχών αυτό που επανεμφανίστηκε, λόγου χάρη, στις θεωρίες της ιστορικής εξέλιξης, τις οποίες εξέθεσαν οι φιλόσοφοι του Γερμανικού Ιδεαλισμού Λέσινγκ, Σέλινγκ, Φίχτε και ως ένα βαθμό ο Χέγκελ, στην άποψη της ιστορίας του Αύγουστου Κοντ, που έβλεπε μιαν άνοδο από την θεολογική δια μέσου της μεταφυσικής στην επιστημονική φάση, και πάλι στην μαρξιστική διαλεκτική των τριών σταδίων -πρωτόγονου κομμουνισμού, ταξικής κοινωνίας κι ενός τελικού κομμουνισμού, που θα είναι το βασίλειο της ελευθερίας και στον οποίο θα μαραθεί το κράτος. Και δεν αληθεύει λιγότερο -κι ας είναι ακόμα πιο παράδοξο – ότι η έκφραση «το τρίτο Ράιχ», που πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1923 από τον δημοσιογράφο Μαίλερ βαν ντεν Μπρουχ και υιοθετήθηκε αργότερα ως όνομα για κείνη την «νέα τάξη» που υποτίθεται πως θα διαρκούσε ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, θα είχε μόνο μικρή συναισθηματική σημασία, αν η φαντασίωση μιας τρίτης και πάρα πολύ ένδοξης κατάστασης πραγμάτων δεν είχε γίνει, στο διάβα των αιώνων, κοινός τόπος στην ευρωπαϊκή κοινωνική μυθολογία.

Αυτό που εντυπωσίασε τους ανθρώπους του 13ου αιώνα, ήταν προ πάντων η αφήγηση του Ιωακείμ για το πως και πότε έμελλε ο κόσμος να υποστεί αυτήν την τελική μεταμόρφωση. Στην Ιωακείμια αντίληψη της ιστορίας, κάθε εποχής προηγείται μία περίοδος επώασης. Η επώαση της πρώτης εποχής είχε διαρκέσει από τον Αδάμ μέχρι τον Αβραάμ, της δεύτερης από τον Ηλία μέχρι τον Χριστό, όσο για την Τρίτη εποχή, η επώαση της είχε αρχίσει με τον Άγιο Βενέδικτο και πλησίαζε στο τέλος της όταν ο Ιωακείμ συνέθετε τα έργα του. Κατά τον Άγιο Ματθαίο, μεσολαβούν σαρανταδύο γενεές ανάμεσα στον Αβραάμ και στον Χριστό και καθώς η Π.Δ. ήταν πρότυπο για όλα τα κατοπινά γεγονότα, η περίοδος ανάμεσα στην γέννηση του Χριστού και στην εκπλήρωση της τρίτης εποχής πρέπει και αυτή να διαρκέσει σαρανταδύο γενεές.

Θεωρώντας την κάθε γενεά τριάντα χρόνια, ο Ιωακείμ κατόρθωσε να τοποθετήσει την κορύφωση της ανθρώπινης ιστορίας ανάμεσα στα έτη 1200 και 1260. Στο μεταξύ, όμως, ο δρόμος έπρεπε να ισιώσει, και αυτό θα το πετύχαινε ένα καινούργιο ΤΑΓΜΑ ΜΟΝΑΧΩΝ, που θα κήρυτταν το ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Από τις τάξεις τους θα έβγαιναν δώδεκα πατριάρχες, που θα προσηλύτιζαν τους Εβραίους, και ένας υπέρτατος δάσκαλος, novus dux, που θα απομάκρυνε όλη την ανθρωπότητα από την αγάπη των γήινων πραγμάτων και θα την οδηγούσε στην αγάπη των πραγμάτων του πνεύματος. Κατά τα τρεισήμισι χρόνια πριν από την εκπλήρωση της τρίτης κατάστασης, θα εγκαθίδρυε την βασιλεία του ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ. Αυτός θα ήταν ένας κοσμικός βασιλέας, που θα τιμωρούσε την διεφθαρμένη και εγκόσμια Εκκλησία ώσπου να την καταστρέψει στην παρούσα μορφή της. Μετά την ανατροπή αυτού του Αντίχριστου, θα ερχόταν στην πληρότητα της η Εποχή του Πνεύματος».

                                                                                                           ============

Τέταρτο (4ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 106-108Α

Η ΣΑΠΟΥΝΟΦΟΥΣΚΑ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΣΗΜΕΙΟ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

«Μερικοί υποστηρίζουν ότι μέχρι τη δεκαετία του 1660 ο αγγλικός χιλιασμός «είχε φάει τα ψωμιά του» -ωστόσο σύντομα ανέκαμψε. Η άποψη αυτή αγνοεί την έκδοση, το 1667, του Χαμένου Παραδείσου του Μίλτον, όπου ο Θεός προβλέπει τη γενική καταστροφή και καθιστά σαφές ότι η γη θα πυρποληθεί και «μετά θα υψωθεί μέσα από την πυρακτωμένη μάζα, θα εξαγνιστεί και θα εξωραϊστεί», και ακόμα περισσότερο αγνοεί το Pilgmim’s Progress 1678, που αρχίζει με τον κεντρικό ήρωα, τον Κρίστιαν (Χριστιανό), να διαβάζει ένα βιβλίο. Καθώς διαβάζει «θρηνεί και ριγεί», μια που έχει σίγουρες πληροφορίες ότι η πόλη του θα πυρποληθεί «με φωτιά από τον ουρανό».

Στο μεταξύ στην ηπειρωτική Ευρώπη Η ΣΑΠΟΥΝΟΦΟΥΣΚΑ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΣΜΟΥ είχε σκάσει μες στο λουτρό αίματος του Τριαντακονταετούς Πολέμου, που από πολλούς θεωρήθηκε ως το πρώτο στάδιο του μεγάλου αγώνα που θα σηματοδοτούσε τις ΕΣΧΑΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ. Οι δεκαετίες του 1620 και του 1630 έβριθαν προφητειών και αποκαλύψεων περί του επικείμενου Αρμαγεδδώνα. Ο Γουσταύος Αδόλφος της Σουηδίας, ο πρωτεργάτης του προτεσταντισμού, πήρε μεσσιανικές διαστάσεις ενώ οι προσωνυμίες του (Λέων του Βορρά, Ηλίας και Γεδεών) έφεραν μια βιβλική, και μερικές φορές αποκαλυπτική, χροιά. Όμως ο Γουσταύος σκοτώθηκε στη μάχη του Λίτσεν το 1632, οι μάχες και η ερήμωση συνεχίστηκαν και επομένως, κανένας Αρμαγεδδών δεν έλυσε το ζήτημα. Η ειρήνη ήρθε μόνο ύστερα από την εξάντληση των αντιμαχόμενων πλευρών και των φαντασιώσεων που έτρεφαν μερικοί για μια χιλιετή βασιλεία.

Μια αποκαλυπτική «περσόνα», που έκανε ένα άνετο άλμα από το Μεσαίωνα στην σύγχρονη εποχή, όπου επιβιώνει ακόμα και σήμερα, ήταν ο Αντίχριστος. Ο Αντίχριστος, που η παρουσία του στην Κ.Δ. είναι μάλλον αναιμική, είναι πάνω από όλα απατεώνας και σφετεριστής και, όπως τον αποκάλεσε ο Ρίτσαρντ Έμερσον, μια διαβολική παρωδία του Χριστού. Αφού διαβεβαιώνει τους Θεσσαλονικείς ότι η ημέρα του Κυρίου είναι ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ (Β΄ Θεσ. 3:2 κ.ε.), ο Παύλος τους προειδοποιεί για τον «άνθρωπο της αμαρτίας», αυτόν «που είναι προορισμένος για την απώλεια» και ισχυρίζεται πως είναι θεός. Η συσχέτιση των «αντιπάλων» του Θεού με τον Αντίχριστο, τους αγγελιαφόρους του ή τους μαθητές του θα αποκτούσε τεράστιες διαστάσεις. Σύμφωνα με τον Αυγουστίνο, οι αιρετικοί, οι σχισματικοί, οι επίορκοι, οι απατεώνες, οι κακοποιοί, οι προφήτες, οι μοιχοί, οι μέθυσοι, οι τοκογλύφοι και οι δουλέμποροι «ότι αντιτίθεται στο λόγο του Θεού είναι ο Αντίχριστος». Το ίδιο πρέσβευε και ο Θωμάς Ακινάτης. Σαφώς, όπως το ήξερε ο ευαγγελιστής Ιωάννης (Α΄ Ιωάν. 4:3) «αυτός [ο Αντίχριστος] ήδη βρίσκεται μέσα στον κόσμο». Και οι σύγχρονοι του Ιωάννη, οι χριστιανοί του 1ου αιώνα, που αντιμετώπιζαν σκληρές διώξεις, δεν είχαν κανένα λόγο να αμφισβητούν του λόγου το αληθές. Ο Καλιγούλας, που επέμενε να τον λατρεύουν σαν θεό, ήταν ο Αντίχριστος, το ίδιο και ο Διοκλητιανός, όμως ο κατ΄ εξοχήν Αντίχριστος ήταν ο Νέρων. Η αριθμολογία τον ταύτισε με τον αριθμό του θηρίου, το 666, το όνομα του Αντίχριστου στα αρμενικά έγινε Neren (Νέρων), ενώ τα νομίσματα που έφεραν το πορτρέτο του αυτοκράτορα (οποιουδήποτε αυτοκράτορα) πιθανόν να αντιπροσώπευαν εκείνο το σημάδι του θηρίου, χωρίς το οποίο «κανείς δεν θα μπορεί να αγοράσει ή να πουλήσει».

Εύκολα μπορεί να περάσει κανείς από τις ιστορικές μορφές των άδικων διωκτών και σφερεριστών στην εσχατολογική μορφή του Αντίχριστου, του γιου της αμαρτίας, του γιου ή συνώνυμου του Βελίαλ (του άνομου της εβραϊκής αποκαλυπτικής γραμματείας). Η ιδιότητα του Αντίχριστου -ή του ακόλουθου του- είχε αποδοδεί σε αγροίκους βαρβάρους (Γότθους, Ούνους, Ταρτάρους) που επίσης είχαν χαρακτηρισθεί τάγμα του Γωγ και του Μαγώγ -και την ίδια τύχη θα είχαν αργότερα οι Τούρκοι και οι Σαρακηνοί. Σύμφωνα με μια προσφιλή παραλλαγή, ο Αντίχριστος ήταν υποχείριο του Διαβόλου (του μεγάλου Σατανά), βοηθός και alter ego  του. Η συνέπεια και ο θρύλος δεν έχουν μεγάλη συνοχή, ενώ η αποστολική παράδοση παρείχε πλατιά περιθώρια για ποικίλες ερμηνείες. Έτσι, η ταυτότητα του Αντίχριστου άλλαζε από γενιά σε γενιά, ανάλογα με τη συγκυρία και τις ανάγκες. Οι ταραχές και η κατάλυση του νόμου, οι ιδιότητες του Βελίαλ, προέβλεπαν την έλευσή του ή επιβεβαίωναν την παρουσία του, το ίδιο και οι εκκλησιαστικοί και οι πολιτικοί ανταγωνισμοί ή, σύμφωνα με τον Αυγουστίνο, ο μακροσκελής κατάλογος των αμαρτωλών, των φευδοπροφητών και των αντιπάλων του Θεού. Οι πάπες όπως ο Γρηγόριος ΙΧ και ο Ιννοκέντιος ΙV, αποκήρυσσαν αυτοκράτορες, όπως τον Φρειδερίκο Β΄ ως Αντίχριστους, ενώ οι υπάλληλοι του αυτοκράτορα αποκήρυτταν τον Ιννοκέντιο ΙV ως το Μέγα δράκοντα της Αποκάλυψης και  αποδείκνυαν ότι το αριθμητικό ισοδύναμο του ονόματος και του τίτλου του (Innocencious papa) έδινε άθροισμα το 666».

                                                                                                         ============

Πέμπτο (5ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 175-7

ΟΙ «ΕΒΡΑΙΟΙ» ΡΥΘΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ

«Το 1839, για παράδειγμα, ο Αντρέ Τοβιάνσκι  (Andre towianski), ένας Λιθουανός πρόσφυγας στο Παρίσι, είδε σε όραμα την Παρθένο Μαρία και το Άγιο Πνεύμα, που του είπαν να δράσει ως ένας από τους αγγελιοφόρους της Αποκάλυψης και να κηρύξει το τέλος του χρόνου και την ώρα της θείας χάριτος. Τρεις λαοί -οι Εβραίοι, οι Γάλλοι και οι Σλάβοι- θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή την διαδικασία, αλλά ο πρωταγωνιστικός ρόλος που ο Τοβιάνσκι είχε αποδώσει στον Ναπολέοντα ήταν αυτό που πιθανότατα έπεισε τον Λουδοβίκο-Φίλιππο να τον απελάσει από την Γαλλία και, πολύ σύντομα, να απομακρύνει τον σημαντικότερο μαθητή του Τοβιάνσκι, από την έδρα της σλαβικής λογοτεχνίας στο Κολέζ ντε Φρανς. Ο ποιητής και μυστικιστής Αδάμ Μιτσκιέβιτς (1798-1855) πίστευε πως ο Θεός τον είχε ορίσει πρόδρομο της απελευθέρωσης της πατρίδας του. Η ανάσταση της Πολωνίας θα οδηγούσε στη χιλιετή βασιλεία της εγκόσμιας ευδαιμονίας -και αυτό θα συνέβαινε από στιγμή σε στιγμή. Ο κόμης Μονταλμπέρ, που προλογίζει το μακροσκελές «Προσκύνημα του πολωνικού έθνους» (1832) του Μιτσκιέβιτς, εξηγώντας τη σημασία του βιβλίου αυτού για το χριστιανισμό, λέει ότι η Πολωνία, «ο Χριστός των εθνών» είναι το «θύμα που διαλέχτηκε από ψηλά για να ξεπλύνει με το αίμα του τις αμαρτίες της σύγχρονης κοινωνίας και να εξαγοράσει την ελευθερία για την οποία διψά ο κόσμος».

Οι προσδοκίες του Τοβιάνσκι (και του Μιτσιέβιτς) παρουσιάστηκαν στο γαλλικό κοινό το 1842 με το δίτομο έργο «Η επίσημη εκκλησία και ο μεσσιανισμός» και προκάλεσαν μια σφοδρή ανταπάντηση. Το «Οι νέοι μοντανιστές» στο Κόλέζ ντε Φρανς αποκήρυσσε τους υποτιθέμενους προφήτες ενός νέου κι επικίνδυνου ριζοσπαστικού λυτρωτισμού: τον Τοβιάνσκι, τον Μιτσιέβιτς, αλλά και τον Έντγκαρ Κινέ, τον Ζιλ Μισέλ, αλλά και τη Γεωργία Σάνδη, Ο Μοντανός ήταν προφήτης του 2ου αιώνα που είχε εξαγγείλει την άμεση κάθοδο της Ιερουσαλήμ στη φρυγική πεδιάδα. Αλλά η νέα φουρνιά των «μοντανιστών» που συνδέθηκαν με την πολιτική της κοινωνικής μεταρρύθμισης και της κοινωνικής δικαιοσύνης είχαν καταστήσει σαφές ότι τώρα η σωτηρία προϋπέθετε την απελευθέρωση: την εθνική αλλά και την κοινωνική ελευθερία. Ο Λα Μενέ, που έγραψε έναν «Ύμνο στην Πολωνία» είχε διαβεβαιώσει το φίλο του τον Μονταλμπέρ ότι οι σύγχρονοι τους δημοκράτες θα ήταν οι πιο φλογεροί μαθητές του Χριστού αν ζούσαν στην εποχή Του. Και ο Μιτσκιέβιτς βρήκε την ευκαιρία να πει στον ίδιο τον πάπα ότι σήμερα το πνεύμα του Θεού κατοικούσε ανάμεσα στους εργάτες του Παρισιού, που αγωνίζονταν για την απελευθέρωσή τους όπως και οι Πολωνοί.

Οι Εβραίοι: ένα διάλειμμα

Ο Τοβιάνσκι προσδοκούσε και πως οι Εβραίοι, μαζί με τους Γάλλους και τους Σλάβους, θα επιτάχυναν την εσχατολογική πορεία, η οποία, όπως ήλπιζε, θα άρχιζε σύντομα. Αυτό φαίνεται κάπως παράξενο για έναν Πολωνό ή Σουηδό, αλλά μοιάζει αρκετά φυσιολογικό για έναν αναγνώστη της Βίβλου. Οι Εβραίοι είχαν να παίξουν έναν αποφασιστικό ρόλο στη Δευτέρα Παρουσία: καθώς θα είχαν αποκατασταθεί ως έθνος στα αρχαία πάτρια εδάφη τους και θα αναγνώριζαν τον Ιησού ως Μεσσία και βασιλιά. Κι έτσι η παράδοση συνέδεε τη χαραυγή της χιλιαστικής εποχής με την παλινόρθωση ενός εβραϊκού βασιλείου στη Σιών. Αυτή η πεποίθηση, γνωστή ως Restorationism (“παλινορθωτισμός»), ότι η χιλιετής βασιλεία του Χριστού στη γη δεν θα άρχιζε μέχρι να πραγματοποιηθεί ο εκχριστιανισμός των Εβραίων, ανάγεται στο μακρινό παρελθόν, και πολύ πιθανόν στον 1ο αιώνα. Έτσι, οι χριστιανοί, που  αποκήρυσσαν τους Εβραίους επειδή αρνήθηκαν το Χριστό, πίστευαν ότι αυτοί θα προσηλυτίζονταν στο χριστιανισμό, είτε λίγο πριν την εμφάνιση του Αντίχριστου είτε λίγο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία. Σύμφωνα με την παραδοσιακή εξήγηση, ο Ηλίας (ή ο Ενώχ και ο Ηλίας) θα μεσολαβούσαν γι΄ αυτή τη μεταστροφή, ενώ η ίδια η μεταστροφή θα σηματοδοτούσε την έλευση του Χριστού. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους για την βαθιά εχθρότητα απέναντι στους Εβραίους που η πεισματική τους άρνηση να εκχριστιανιστούν καθυστερούσε τη Δευτέρα Παρουσία, ταυτόχρονα όμως εξηγούσε το ενδιαφέρον και τη συμπάθεια προς ένα λαό που οι μελλοντικές κινήσεις του θα είχαν καταλυτική σημασία για τη τελική σωτηρία του κόσμου.»

                                                                                                    ============

Έκτο (6ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 192-3, 242

ΒΙΑΙΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

«Ας στραφούμε στο λίκνο της εσχατολογίας, τη Βρετανία, τη χώρα όπου η ανάγνωση της βίβλου ήταν εξαιρετικά διαδεδομένη. Χαρακτηριστικό δείγμα ανάγνωσης σημαδιών είναι ο Βρετανός στρατηγός που ηγήθηκε της μεγάλης πορείας του 1918 προς τα βόρεια, από την Αίγυπτο προς την Δαμασκό, ακολουθώντας εκείνο το φυσικό πεδίο μάχης, την πεδιάδα στους πρόποδες του όρους της Μεγιδδώ και ο οποίος έγινε ο Άλενμπι του Αρμαγεδδώνα. Εξίσου πολεμοχαρής, η Χριστιανική Αποστολή του Ουίλιαμ και της Κάθριν Μπουθ, που το 1879 μετονομάστηκε σε Στρατό της Σωτηρίας, εκπροσωπούσε ένα βίαιο όραμα των εσχάτων ημερών, όπου η πάλη κατά του κακού απαιτούσε σιδερένια πειθαρχία από τις δυνάμεις του καλού. Ο ύμνος «Εμπρός Χριστιανοί Στρατιώτες» (1865) της Σέιμπιν Μπάρινγκ-Γκουλντ αντανακλούσε αυτή την αποκαλυπτική οπτική, όπως και η κόκκινη και γαλάζια σημαία του Στρατού της Σωτηρίας που έφερε το σύνθημα «Αίμα και Πυρ!», καθώς και το πολεμικό εμβατήριο του ίδιου του Στρατού της Σωτηρίας («Έλα στο στρατό μας, πάμε για μάχη, ο Ιησούς θα μας βοηθήσει να τσακίσουμε τον εχθρό»).

Ένας λιγότερο κραυγαλέα φιλοπόλεμος προφήτης, ο Τζον Νέλσον Ντάρμπι, άσκησε παρόμοια σημαντική επίδραση. Ο Ντάρμπι, που ήταν μεγαλύτερος από το ζεύγος Μπουθ, εγκατέλειψε γύρω στο 1830 τη επίσημη εκκλησία, ώστε να προετοιμαστεί για την επικείμενη έλευση του Χριστού. Έτσι, πήγε κι έγινε αρχηγός των αδελφών του Πλίμουθ, που ήταν ταγμένοι στην ασκητική προσμονή της Δευτέρας Παρουσίας: «Η προσδοκία της επιστροφής του Χριστού είναι το ακριβές μέτρο […] η θερμομετρική ένδειξη […] της ζωής της εκκλησίας». Αυτό που περίμενε ο Ντάρμπι στα στερνά του το 1882 ήταν η άμεση λύτρωση των ενάρετων (ή αγίων) που θα εγείρονταν για να συναντήσουν τον Χριστό στον ουρανό. Θα ακολουθούσε η καταστροφή των υπόλοιπων ανθρώπων στους οποίους θα βασίλευε ο Αντίχριστος για εφτά (7) χρόνια. Αργότερα οι άγιοι θα επέστρεφαν και ο Αρμαγεδδών θα οδηγούσε στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού επί τη γης».

«Θα έλεγε κανείς ότι οι δυνατότητες του Ντάρμπι για καινοτομία ήταν περιορισμένες. Στο κάτω κάτω, ύστερα από τόσους αιώνες βιβλικών μελετών, τι είχε απομείνει για να ανακαλυφθεί: Όμως οι στοχασμοί και τα κείμενα του (τα άπαντά του καταλαμβάνουν 32 τόμους), καθώς και τα φλογερά κηρύγματά του σε τρεις ηπείρους, πρόσφεραν στους χιλιαστές μια στέρεη δομή κι ένα σαφή χρονολογικό πίνακα για την πίστη τους. Αυτό που ανακάλυψε ο Ντάρμπι στην ιστορία της Βίβλου ήταν ότι ο Θεός ασχολείται με τον άνθρωπο μέσω μιας σειράς από αφέσεις αμαρτιών, που δεν διαφέρουν σημαντικά από τις διαδοχικές εποχές του Ιωακείμ της Φιόρε [ο πρόδρομος της Σύγχρονης θεωρίας των Οικονομιών (Dispensationalism)]. Η πιο πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπων είχε λήξει με την σταύρωση ενώ η επόμενη θα άρχιζε με την λύτρωση των αγίων. Η λύτρωση αυτή είχε καθοριστική σημασία επειδή, όπως επισήμανε ένας ιστορικός του αμερικανικού φονταμενταλισμού, σηματοδοτεί την αντίστροφη μέτρηση του τέλους του χρόνου. Σύντομα θα ακολουθούσαν η εμφάνιση του Αντίχριστου, η δοκιμασία, ο Αρμαγεδδών, η χιλιετής βασιλεία, η επιστροφή και η τελική ήττα του Σατανά, η ανάσταση και η Δευτέρα Παρουσία».

                                                                                                                 ============

Έβδομο (7ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 223-4

Ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ (1451-1506) ΗΤΑΝ ΣΥΝΕΠΑΡΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

«Περιγράφοντας το Νέο βιομηχανικό κόσμο (Le Nouveau monde industriel et societaire, 1808), στον οποίο εκπληρώνονται τα σχέδια του Θεού για τον άνθρωπο, ο Σαρλ Φουριέ συνέκρινε τον εαυτό του με τον Κολόμβο, ο οποίος, σύμφωνα με τον ουτοπικό σοσιαλιστή, λοιδορήθηκε επειδή ανακοίνωσε την ύπαρξη ενός καινούργιου κόσμου. Όμως ο Κολόμβος δεν λοιδορήθηκε επειδή ανακοίνωσε την ύπαρξη ενός καινούργιου κόσμου. Ο Κολόμβος «ανακάλυψε» μια νέα ήπειρο κατά τύχη, όταν απέπλευσε για την Ασία, αναζητώντας τις αγορές της και τις ψυχές της που ακόμα δεν είχαν γίνει χριστιανικές. Για πολλά χρόνια οι υλιστικές ερμηνείες των κινήτρων τόσο του ίδιου όσο και των βασιλικών πατρώνων του αγνοούσαν το αποκαλυπτικό κίνητρο του διάσημου εξερευνητή. Το 1930 ένας Καναδός μελετητής, ο Έντμοντ Μπάρον, δημοσίευσε το Imago mundi του Πιερ ντ’ Εγί, που είχε γραφτεί το 150  αιώνα και στο περιθώριο έφερε τις σημειώσεις του ίδιου του Κολόμβου. Όμως το εύρημα αυτό σε μεγάλο βαθμό αγνοήθηκε. Αργότερα, το 1979, ο Μπέρναρντ Μακ Τζιν μας υπενθύμισε  πως «ο Κολόμβος πίστευε ότι η αποστολή του θα άνοιγε ένα νέο δρόμο για την Ασία, που, σε συνδυασμό με την ισπανική ανακατάκτηση της Ιερουσαλήμ, θα ανήγγελλε την εποχή του οικουμενικού προσηλυτισμού, που προηγείται της συντέλειας του κόσμου». Λίγα χρόνια αργότερα η Πολίν Μόφιτ Γουάτς παραθέτει την επιστολή που διευκρινίζει αυτόν τον στόχο: «Ο Θεός με διόρισε αγγελιοφόρο του καινούργιου ουρανού και της καινούργιας γης για τους οποίους μίλησε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και για τους οποίους είχε μιλήσει παλαιότερα δια στόματος Ησαΐα, και μου έδειξε το σημείο όπου θα τους έβρισκα». Γι’ αυτό το λόγο ο Κολόμβος ονόμασε την πρώτη στεριά που αντίκρυσε Σαν Σαλβαδόρ.

Όπως πολλοί σύγχρονοί του, ο Κολόμβος ήταν συνεπαρμένος με την ιδέα της επικείμενης συντέλειας του κόσμου και ήταν περίεργος να μάθει πόσος χρόνος απέμενε για τη Δευτέρα Παρουσία. Με οδηγό το Imago mundi του Πιερ ντ’ Εγί και τους υπολογισμούς του Αλφόνσου Ι΄ του Σοφού, υπολόγισε ότι το τέλος του κόσμου θα συνέβαινε «σε περίπου 155 χρόνια από σήμερα». Όμως «πρώτα θα κηρυχθεί σ’ όλη την οικουμένη αυτό το ευαγγέλιο για τη βασιλεία του Θεού, για να το ακούσουν όλα τα έθνη, και ύστερα θα έρθει το  τέλος». Στο χέρι του Κολόμβου ήταν να υποβοηθήσει το έργο του Θεού, μεταφέροντας το μήνυμα της σωτηρίας σ’ εκείνους που ακόμα δεν είχαν σωθεί και παρέχοντας τα μέσα για την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ και την ανοικοδόμηση του Ναού. Το χρυσάφι των Ινδιών θα εξασφάλιζε τη χρηματοδότηση αυτής της σταυροφορίας: «Ο χρυσός είναι ο πλέον ενδεδειγμένος», έγραψε στον Φερδινάρδο και την Ισαβέλλα «όποιος τον έχει θα μπορεί να κάνει ότι θέλει στον κόσμο, ακόμα και να καταφέρει να οδηγήσει τις ψυχές στον Παράδεισο».

Από ότι γνωρίζουμε ο Κολόμβος που πέρασε τον Ορινόκο για έναν από τους τέσσερις ποταμούς του γήινου Παράδεισου, ούτε τον παράδεισο εντόπισε, ούτε στη δημιουργία ενός καινούργιου ουρανού συνέβαλε. Ωστόσο πράγματι πρόσφερε στην Ευρώπη και στους ηγεμόνες της του un otro mundo, έναν άλλο και καινούργιο κόσμο.»

                                                                                                                   ===========

Όγδοο (8ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 246-8

ΤΣΑΡΛΣ ΤΕΙΖ ΡΑΣΕΛ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ, ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ.

«Κατά την δεκαετία του 1870, ο υφασματέμπορος Τσαρλς Τέιζ Ράσελ, ένας αυτοδίδακτος αντβεντιστής, προσείλκυσε το ενδιαφέρον πολλών άλλων μελετητών των βιβλικών προφητειών όταν εξήγησε ότι η Δευτέρα Παρουσία είχε συντελεστεί το 1874, ότι οι αληθινοί πιστοί θα αποκτούσαν πνευματικό, αντί για σάρκινο, σώμα το 1878 (η χρονολογία μετατέθηκε για το 1881 και ύστερα εγκαταλείφθηκε) και ότι η βασιλεία του Θεού επί της γης έμελλε να συμβεί το 1914, μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνα. Οι πιστοί στο μήνυμα του Ράσελ έπρεπε να στρέψουν τα νώτα στις γήινες θρησκείες και στα έθνη – κράτη, να μελετήσουν τη Βίβλο, να πληροφορήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για την επικείμενη συντέλεια και να επαγρυπνούν για την έλευση της. Η σκοπιά (Watchtower, 1879) μετονομάστηκε σε Σκοπιά της βίβλου και Εταιρεία Χριστιανικών Φυλλαδίων και, το 1931, σε Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Όπως δείχνει και η εξέλιξη των όρων, οι Μαθητές της Βίβλου του Ράσελ επέζησαν από αρκετές κρίσεις: 1878, 1881, 1914. Το 1914, όταν δεν εκπληρώθηκε η βασιλεία του Θεού, η λύτρωση μετατέθηκε για το 1918, και αργότερα για το 1925. Υπεύθυνος γι’ αυτή τη νέα αναβολή ήταν ο διάδοχος του Ράσελ, ο «δικαστής» Τζόζεφ Φράνκλιν Ράδερφορντ (1869-1942), που ήταν βέβαιος ότι «η γενιά μας θα δει τη μεγάλη μάχη του Αρμαγεδδώνα» και ότι «εκατομμύρια από αυτούς που ζουν σήμερα δεν θα πεθάνουν ποτέ». Μαζί με άλλα στελέχη της Σκοπιάς, που θεωρούσαν τη θρησκεία (τη θρησκεία των άλλων) «παγίδα και απάτη» και τα συγκρουόμενα έθνη – κράτη πιόνια των θηρίων της Αποκάλυψης, ο Ράδερφορντ φυλακίστηκε το 1918 για πρόκληση σε απείθεια, ανυπακοή και άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις. Μετά την αθώωση του από δευτεροβάθμιο δικαστήριο, ο Ράδερφορντ ήταν ελεύθερος να μετασχηματίσει την αίρεσή του σε μαζική διεθνή οργάνωση, στρατολογώντας εκατομμύρια οπαδούς. Οι πεποιθήσεις που εμπνέονταν από τη διδασκαλία του, καθώς και από τα εκατομμύρια φυλλάδια που οι μάρτυρες μοίραζαν πόρτα πόρτα, θα ενέπνεαν την πεισματική αντίσταση στο ναζισμό, καθώς και το θάνατο πιστών Μαρτύρων στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όταν το έτος που είχε οριστεί για τη συντέλεια, το 1975, ήρθε και παρήλθε, οι διάδοχοι του Ράδερφορντ, άρχισαν να αποφεύγουν τη δημοσιοποίηση των υπολογισμών τους. Αρκούσε η επαγρύπνηση και η προσευχή.

Η πνευματική πίεση της φιλελεύθερης θεολογίας και άλλων άθεων εγχειρημάτων οδήγησε στην ίδρυση μιας Ευαγγελικής Συμμαχίας στην Αγγλία κατά τη δεκαετία του 1840 και, δύο δεκαετίες αργότερα, σε ένα αμερικανικό παράρτημά της. Όμως πάρα πολλοί ευαγγελιστές εμφανίζονταν κάπως κλονισμένοι ως προς τη Δευτέρα Παρουσία, κι έτσι μια σειρά βιβλικών συνόδων προσπάθησε να επανορθώσει. Σε μία από αυτές, που διεξήχθη στους Καταρράχτες του Νιαγάρα το 1878, εγκρίθηκε ένα δόγμα πίστης που στο τελευταίο άρθρο του, αν και παραδεχόταν ότι «ο κόσμος δεν θα προσηλυτιστεί στο χριστιανισμό στη διάρκεια της παρούσας εποχής» επισήμανε ότι «ωρίμαζε ταχύτατα για τη θεϊκή κρίση». Επίσης προέβλεπε μια «τρομερή αποστασία στο υποτιθέμενο χριστιανικό σώμα» και διαβεβαίωνε ότι «ο Κύριος Ιησούς θα έρθει αυτοπροσώπως για να εγκαινιάσει την εποχή της χιλιετίας». Σε μια άλλη σύνοδο στο Νιαγάρα, το 1895, επετεύχθη συμφωνία πάνω στα θεμελιακά αξιώματα των γραφών : στο αλάθητο, στη σωτηρία αποκλειστικά διαμέσου της πίστης και στην επικείμενη Δευτέρα Παρουσία. Η βίβλος των ευαγγελιστών εξακολουθούσε να είναι η εγκεκριμένη από το βασιλιά Ιάκωβο, μέχρι που ο Σάιρους Σκόφιλντ εξέδωσε το 1909 ένα επαυξημένο κείμενο, με δικά του ερμηνευτικά σχόλια, τα οποία είχαν προχιλιαστικό χαρακτήρα. Η Βίβλος Σκόφιλντ, που οι πωλήσεις της έχουν φέρει τεράστια κέρδη, εξακολουθεί να εκδίδεται και σήμερα. Το 1910 το Βιβλικό Ινστιτούτο του Λος  Άντελες, με την επιχορήγηση του Λάιμαν Στίουαρτ, του εκατομυριούχου προέδρου της εταιρείας Γιούνιον Όιλ της Καλιφόρνιας, άρχισε να εκδίδει μια σειρά από φτηνά φυλλάδια με τίτλο «Τα θεμελειώδη: Μια μαρτυρία για την αλήθεια (The Fundamentals A Testimony to the truth)». Το 1919 ιδρύθηκε η Παγκόσμια Χριστιανική Φονταμενταλιστική Ενωση και οι χιλιαστές έγιναν φονταμενταλιστές.

                                                                                                                  ============

Ένατο (9ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 248-250

ΤΟ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

«Οι τάσεις αναβίωσης του 19ου αιώνα πυροδότησαν άλλη μια εξέλιξη που θα έπαιζε σημαντικό ρόλο και στο μέλλον. Την 1η Ιανουαρίου 1901 η Ανιές Όζμαν που σπούδαζε στο Βιβλικό Κολέγιο Βαιθήλ στον Τοπίκα του Κάνσας, δέχτηκε την επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος και άρχισε να μιλά πολλές γλώσσες. Πολλοί χιλιαστές είχαν την αίσθηση ότι, στις έσχατες ημέρες, θα σημειωνόταν μια επανάληψη του χαρίσματος ή των θεϊκών δυνάμεων που είχαν λάβει οι χριστιανοί την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν «όλοι πλημύρισαν από Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες, ανάλογα με την ικανότητα που τους έδινε το Πνεύμα» (Πράξ. 2:4). Μετά το παράδειγμα της Όζμαν, πρώτα οι καθηγητές και οι σπουδαστές στο Βαιθήλ και μετά οι οπαδοί τους άρχισαν να αποκτούν το ίδιο χάρισμα. Όλοι πίστευαν ότι θα ξεσπούσε απότομα ένα κύμα προσηλυτισμών (ένα τυπικά αμερικανικό είδος αγιοποίησης), που θα το χαρακτήριζαν η ικανότητα ομιλίας σε πολλές γλώσσες, τα προφητικά λόγια , οι θεραπευτικές δυνάμεις και ο εξορκισμός. Ένας μαύρος προσήλυτος, ο Γουίλιαμ Σέιμουρ μετέφερε το μήνυμά του στο Λος Άντζελες και το 1906 η Ευαγγελική Αποστολή του της Αποστολικής Πίστης, στην οδό Αζούζα, εγκαινίασε το κίνημα των πεντηκοστιανών.

Ορισμένοι από τους πρώτους πεντηκοστιανούς ήταν γνωστοί και ως Κυλιόμενοι Άγιοι (Holy Rollers) επειδή, σύμφωνα με την παράδοση των Κουάκερων και των Σέικερ, οι συναθροίσεις τους χρωματίζονταν από συστροφές, φωνές, εκστατικές κραυγές και χειμάρρους δακρύων. Όμως ο εξοστρακισμός τους εξαιτίας της παράδοξης συμπεριφοράς τους δεν τους αποθάρρυνε. Όπως επισημαίνει ο Ράσελ Χιτ, οι περισσότερες αιρέσεις των πεντηκοστιανών (Συναθροίσεις του Θεού, Μαύρη Εκκλησία του Θεού, Το ευαγγέλιο των Τεσσάρων Τετραγώνων) ανάγονται στην αποστολή της οδού Αζούσα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πεντηκοστιανικές εκκλησίες στο εξωτερικό, επειδή οι πεντηκοστιανοί, όπως και άλλοι αποκαλυπτικοί, πιστεύουν ότι η προφητεία  τους θα πρέπει να κηρύττεται σε όλο τον κόσμο «πριν από την συντέλεια». Το ίδιο συμβαίνει και με το σύγχρονο Χαρισματικό κίνημα και διάφορες αιρέσεις που συνήθως δεν συνδέονται με τον ακραίο φανατισμό.

Ο πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος, που είχε καταλυτικές συνέπειες για την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, επιβεβαίωσε τις φονταμενταλιστικές κοσμοαντιλήψεις, αλλά δεν τις επηρέασε σημαντικά. Όπως παρατήρησε ένας καθηγητής της βιβλικής Σχολής της Φιλαδέλφειας, οι προ χιλιαστές που περίμεναν το χειρότερο «δεν αιφνιδιάστηκαν με την τωρινή κατάρρευση του πολιτισμού, ο Λόγος του Θεού μας τα είχε πει όλα». Οι χριστιανοί ειρηνιστές ήρθαν αντιμέτωποι με εχθρικά πλήθη. Οι ρωμαλέοι αντίπαλοι του πολέμου, που τον έβλεπαν σαν σύγκρουση ανάμεσα σε έθνη που ελέγχονταν από δαίμονες, φυλακίστηκαν ως αντιρρησίες συνείδησης, καθώς αρνούνταν τη στρατιωτική θητεία, και μάλιστα ορισμένοι εκτελέστηκαν. Ωστόσο πέρα από τις γραμμές των φονταμενταλιστών, τα τέσσερα ατέλειωτα χρόνια σφαγών και καταστροφής τροφοδότησαν το ενδιαφέρον για την προφητεία και τη σωτήρια έλευση του Χριστού. Το 1917 η διακήρυξη Μπάλφουρ, που υποσχόταν τη βρετανική υποστήριξη στις προσπάθειες για την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στην Σιών, καθώς και η κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Άλενμπι το 1918, αναπτέρωσαν τις ελπίδες των πιστών, οι οποίοι, όπως εκείνοι που είχαν υπογράψει το Δόγμα του Νιαγάρα το 1878, συνέδεαν τη χιλιετή βασιλεία και την επιστροφή του Κυρίου με την παλινόρθωση του Ισραήλ στα πατρογονικά του εδάφη».

                                                                                                             ============

Δέκατο (10ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 279-280

ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ – Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ – ΧΑΡΕ ΚΡΙΣΝΑ - ΜΑΡΑΝΑΘΑ

«Οι προσπάθειες του Θεού να τραβήξει την προσοχή των θνητών θα γίνονταν οδυνηρά αντιληπτές κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας 27ης Μαρτίου του 1994, στην επέτειο της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, όταν ένας σεισμός 6,7 βαθμών της κλίμακος Ρίχτερ θα ταρακουνούσε την κοιλάδα του Σαν Φερνάντο και τη λεκάνη του Λος Άντζελες. Πολλοί αναγεννημένοι χριστιανοί θεώρησαν αυτόν τον σεισμό, ο οποίος ήταν ο χειρότερος που είχε πλήξει την Καλιφόρνια από το 1769, ως το πρώτο σημάδι της Δευτέρας Παρουσίας. Όμως, ούτε αυτή η αντίδραση ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Η πίστη στη Δευτέρα Παρουσία κατέχει καθοριστική σημασία στη φονταμενταλιστική θεολογία, αν όχι στο σύνολο της φονταμενταλιστικής σκέψης.

[σ.σ. Ο φονταμενταλισμός (θεμελιωτισμός) είναι η ακραία προσήλωση σε πολιτικές και κυρίως θρησκευτικές αρχές, αφορά τον Χριστιανισμό τον Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό. Συνώνυμα η μισαλλοδοξία, φανατισμός και αντώνυμα (αντίθετα) ο φιλελευθερισμός, νεωτερισμός].

Ωστόσο, αυτές οι πεποιθήσεις είναι αρκετά ευέλικτες και εύκολα μπορούν να τροποποιηθούν ως προς τις λεπτομέρειες. Έτσι, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Έσχατες Ημέρες συχνά συνδέονταν με πυρηνικά ολοκαυτώματα, εισβολές εξωγήινων ή διάφορες κατηγορίες διαστημόπλοιων -και όλα αυτά δεν είναι διόλου πιο εξωτικά από τα κερασφόρα κτήνη, τα ιπτάμενα άρματα και τα φτερωτά άλογα της παραδοσιακής αποκαλυπτικής γραμματείας. Όμως, κατά τη δεύτερη 50ετία του 20ου αιώνα, αυτό το σενάριο έγινε πιο περίπλοκο και μπολιάστηκε με μερικές σύγχρονες πεποιθήσεις. Και από αυτή την άποψη, η δεκαετία του 1960 αποδείχτηκε ιδιαίτερα παραγωγική.

Το αποκαλυπτικό ρεύμα στη Λατινική Αμερική, στη μία ή στην άλλη παραλλαγή του, ευδοκιμούσε για πολύ καιρό, προσφέροντας προσδοκίες για θαυματουργική λύτρωση, οι οποίες εμπνέονταν από αναρχικές χριστιανικές και μαρξιστικές πηγές, αν και οι περισσότερες αξιοποιούσαν οτιδήποτε ήταν διαθέσιμο: εικόνες θανάτου και αναγέννησης, που πότιζαν το χώμα με το αίμα των μαρτύρων προτού η χιλιετής βασιλεία του Θεού φέρει τον ουρανό στη γη. Η θεολογία της Απελευθέρωσης, που γεννήθηκε κατά τη δεκαετία του 1960, επεξεργάστηκε εκ νέου όλα αυτά τα θέματα, για να υποσχεθεί τη φυγή από την ιστορία ή, τουλάχιστον, την υπέρβαση, μέσω της δημιουργίας μιας νέας ανθρωπότητας.

 [σ.σ. Η θεολογία της Απελευθέρωσης έχει χαρακτηριστεί και ως «Απελευθερωτικός Χριστιανισμός», καθώς παρακινούσε τους πιστούς σε συλλογική δράση με στόχο την κοινωνική αλλαγή.]

Πιο βόρεια, η Διεθνής Ένωση για τη Συνείδηση Κρίσνα, που ιδρύθηκε το 1966 από μια ενσάρκωση του θεού Κρίσνα (εξ ου και το πιο γνωστό του όνομα, Χάρε Κρίσνα), παρουσίασε την τρέχουσα υλιστική εποχή του Κάλι Γιούγκα ως την τελευταία σε έναν κύκλο τεσσάρων χιλιετιών που τώρα οδεύει προς το τέλος της και σύντομα θα τη διαδεχτεί εποχή ειρήνης, αγάπης και ενότητας. Οι μύστες του Χάρε Κρίσνα, που φορούσαν ράσα σε ζωηρό κίτρινο χρώμα, ζούσαν σε κοινότητες όπου η χαρτοπαιξία, η κατανάλωση αλκοόλ και κρέατος και οι ανορθόδοξες σεξουαλικές πρακτικές απαγορεύονταν εν αναμονή της κατάρρευσης του κόσμου και της έλευσης της νέας εποχής. Το πνεύμα της δεκαετίας του 1960 είναι ακόμα πιο έντονο στο CWLF (Christian World Liberation Front, Μέτωπο Απελευθέρωσης του Χριστιανικού Κόσμου), που οι προφήτες του ανήγγειλαν την πρώιμη και κυριολεκτική επιστροφή του Χριστού με διαδηλώσεις και ύμνους υπέρ του Ιησού και την επίκληση «Μαρανάθα» (που υποτίθεται ότι στα αραμαϊκά σημαίνει «Έρχεται ο Κύριος μας»). Το ίδιο ισχύει και για την 3HO (Healthy, Happy, Holy Organization – Υγιής, Ευδαίμων και Αγία Οργάνωση), που κήρυττε ότι το 2000, μετά το τέλος της δισχιλιετούς Εποχής των Ιχθύων, θα αρχίσει η εντελώς διαφορετική (και καλύτερη) Εποχή του Υδροχόου, όταν η συλλογική και θεϊκή συνείδηση θα διαδεχτεί την ατομική.

                                                                                                                ============

Ενδέκατο (11ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 280-1

Η ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ NEW AGE

«Η εποχή του Υδροχόου κατέχει κεντρική θέση σ’ ένα κίνημα εξ΄ ίσου πολυποίκιλο με την αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960 στην οποία βρίσκονται οι ρίζες του: τη  New Age (Νέα εποχή). Η μετάβαση από την εποχή των Ιχθύων, που εγκαινιάστηκε με τη γέννηση του Ιησού Χριστού, στην υδροχοϊκή (και βιβλική) χιλιετία της αγάπης και της αδελφοσύνης θα σημαδευτεί από βίαια γεγονότα και κινδύνους για τους πνευματικά απροετοίμαστους. Αντίθετα αυτοί που είναι συντονισμένοι στην επικείμενη μετάβαση «Θα εισέλθουν σε μια νέα εποχή αφθονίας και πνευματικής φώτισης […] όπου, με τη βοήθεια προηγμένων όντων, ίσως αγγέλων […] ίσως απεσταλμένων κάποιου εξωγήινου πολιτισμού, που το διαστημόπλοιό τους θα χαρακτηρισθεί UFO, θα δημιουργήσουν ένα καινούργιο πολιτισμό».

Σύμφωνα με μια εκδοχή της NEW AGE εσχατολογίας, ο Αντίχριστος θα αποκαλυφθεί γύρω στα τέλη του 20ου αιώνα, εν μέσω βίαιων , θεαματικών καταστροφών (που είναι τόσο προσφιλείς στους αποκαλυπτικούς όλων των κατηγοριών), στις οποίες περιλαμβάνεται και η μονομαχία μεταξύ καλού και κακού, καθώς και η φρικτή καταστροφή σχεδόν όλης της γης. Στο μεταξύ ένα νέο μοντέλο λύτρωσης περίμενε τους αγίους. Μια μεγάλη πλανητική ενεργοποίηση θα επιτρέψει σε 144.000 «Ενεργοποιημένους Αστρογεννημένους» να συμμετάσχουν σε μια «μαζική ανάληψη σε νέα επίπεδα συνείδησης». Από τη στιγμή που ο αμαρτωλός πλανήτης θα έχει εξαγνιστεί και θα έχει διασωθεί, ο νέος χαρακτήρας της εποχής που θα επακολουθήσει θα διασφαλίζεται από την υψηλή πνευματική ανάπτυξη των ανθρώπων που θα έχουν επιβιώσει, καθώς και από το Θεό, ο οποίος μόλις θα έχει αποδείξει τη μεγαλοψυχία Του εξοντώνοντας τον υπόλοιπο πληθυσμό».

                                                                                                                 ============

Δωδέκατο (12ο) απόσπασμα, από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ, σελ. 286-9

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΡΝΟΝ ΧΑΟΥΕΛ Η ΔΑΒΙΔ ΚΟΡΕΣ ΩΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΑΡΝΙΟ. ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΑΡΠΑΓΗ ΜΕ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ.

«Ο Βέρνον Χάουελ, που γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950, δεν μπορούσε να συλλαβίσει ούτε τη λέξη άγγελος. Όμως ανατράφηκε στους κόλπους της εκκλησίας των αντβεντιστών και, σε ηλικία 12 ετών, είχε αποστηθίσει πάμπολλα εδάφια από την Βίβλο. Όταν έφτασε στο όρος Κάρμηλος, κοντά στο Γουάκο του Τέξας, συνομιλούσε ήδη με τον Θεό επί πολλά χρόνια και περίμενε πως η βασιλεία του Θεού θα ιδρυόταν όσο ζούσε η δική του γενιά. Η κοινότητα την οποία ίδρυσε πήρε την ονομασία Παράρτημα του Δαβίδ (Branch Davidians). Το παράρτημα του Δαβίδ αποσχίστηκε το 1959 από τους Δαβιδιανούς Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας, που είχαν αποσχιστεί από τους Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Οι Δαβιδιανοί που πίστευαν ότι ζούσαν στις έσχατες ημέρες, επίσης πίστευαν ότι ο Γουίλιαμ Μίλερ είχε κηρύξει το μήνυμα των δύο πρώτων αγγέλων της Αποκάλυψης, ενώ οι διαδοχικοί προφήτες αντιπροσώπευαν τους υπόλοιπους πέντε. Θεωρούσαν ότι αυτοί ήταν οι νόμιμοι κληρονόμοι, τους οποίους η μοίρα είχε ορίσει να παίξουν στο μεγάλο σενάριο του Αρμαγεδδώνα.

Ο Χάουελ που σύντομα άλλαξε το όνομα του σε Δαβίδ Κόρες, αναγνωρίστηκε ως ο προφητικός έβδομος άγγελος, καθώς και ως το εσχατολογικό Αρνίο, που θα ανοίξει τις επτά σφραγίδες του έκτου κεφαλαίου της Αποκάλυψης και θα εξηγήσει το κρυφό τους νόημα. Προτού όμως μοιραστούν τη νίκη του Χριστού στον Αρμαγεδδώνα, τα μέλη του Παραρτήματος του Δαβίδ θα έπρεπε να γλυτώσουν από την επερχόμενη καταστροφή και τη βασιλεία του Αντίχριστου. Γι’ αυτό τον λόγο ο οικισμός τους ονομάστηκε Μάουντ Κάρμελ (Όρος Κάρμηλος), από την περιοχή όπου κάποτε ο προφήτης Ηλίας κατατρόπωσε τους προφήτας του Βάαλ και όπου οι στρατιές του Θεού θα περιμένουν τον Αρμαγεδδώνα στην κοιλάδα Μεγιδδώ. Και γι’ αυτό το λόγο ο Δαβίδ Κόρες αποθήκευε τρόφιμα και όπλα, ώστε να γλιτώσει στις μεγάλες ημέρες της οργής που θα ακολουθούσε μετά το άνοιγμα της έκτης σφραγίδας, που ήταν προγραμματισμένο να συμβεί αμέσως μετά τον Μάρτιο του 1993.

Όπως και οι πιστοί του Τζόουνσταουν, οι πιστοί του Παραρτήματος του Δαβίδ στο Μάουντ Κάρμελ δεν ήταν επιθετικοί προς τα έξω, αλλά διάλεξαν τη φυγή από ένα διεφθαρμένο και θνήσκοντα κόσμο, ελπίζοντας να γλιτώσουν με ουράνιους ιπτάμενους δίσκους -τα πύρινα άρματα του Θεού (Ψαλμοί 68-17).

 σ.σ. Η παρανόηση αυτή έγινε εξ αιτίας λαθεμένης απόδοσης  -μια από τις πάμπολλες-  του μασοριτικού κειμένου. Στο κείμενο των εβδομήκοντα (Ο’) καταγράφεται ως εξής «τὸ ἅρμα τοῦ θεοῦ μυριοπλάσιον χιλιάδες εὐθηνούντων ὁ κύριος ἐν αὐτοῖς ἐν σινα ἐν τῷ ἁγίῳ.» [Ψαλ. 68:17 (67:18)]

Συνέχεια από το βιβλίο του Γιουτζίν Γουέμπερ

Τον Απρίλιο του 1993, ύστερα από πολιορκία 51 ημερών, ο Κόρες μαζί με 73 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, καθώς και αρκετούς ομοσπονδιακούς πράκτορες, έγιναν παρανάλωμα πυρός, όπως, 17 αιώνες νωρίτερα, οι μοντανιστές, που διώκονταν από τις ρωμαϊκές αρχές, πυρπολήθηκαν μέσα στους δικούς τους φλεγόμενους ναούς.

Ο ΒΕΛΓΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ ΛΙΚ ΖΟΥΡΕ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Οι στρατηγικές για την εξασφάλιση της λύτρωσης και της σωτηρίας διέφεραν, αλλά διάφορες μικρές αιρέσεις, με αρχηγό κάποιο σωτήρα, συνέχισαν να ξεπετάγονται, προσφέροντας καταφύγιο από έναν αμαρτωλό κόσμο και προτείνοντας διαμετακομιστικούς σταθμούς ενόψει της μεταφοράς των πιστών τους στον ουρανό. Κάτω από τις πιέσεις των κρατικών αρχών ή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των αποστατών και των «ανησυχούντων συγγενών», αυτές οι απομονωμένες νησίδες είτε κατέρρεαν με μαζικές αυτοκτονίες (σ.σ. 48 οπαδοί του Τάγματος του Ναού του 'Ηλιου αυτοκτόνησαν το 1998 σε δύο σαλέ στην Ελβετία), εξαιτίας των διώξεων που αποτελούν χαρακτηριστικό του τέλους του χρόνου είτε εξαφανίζονταν μέσα από μια έκρηξη, εξαπολύοντας επιθέσεις ενάντια σε άλλους ανθρώπους που ήταν υποχείρια του Σατανά.

Έτσι, το φθινόπωρο του 1994, πέθαναν στη Σουηδία 48 πιστοί και άλλοι πέντε στο Κεμπέκ. Άλλοι έπεσαν θύματα στυγερών δολοφονιών και άλλοι αυτοκτόνησαν, ανάμεσά τους και ο Μεσσίας τους, ο 46χρονος Λικ Ζουρέ, ένας Βέλγος μαιευτήρας και ιδρυτής του τάγματος του Ναού του Ήλιου. Ο Ζουρέ που στη δεκαετία του 1970 ήταν ριζοσπάστης ακτιβιστής, μετεπήδησε κατά την διάρκεια του 1980 στην ευαγγελική εκκλησία, συνδυάζοντας ένα εκρηκτικό μίγμα επαναστατικότητας, αποκρυφισμού, θεραπευτικών πρακτικών και κοινοβιακής ζωής σε ένα εγκαταλειμμένο μοναστήρι στο Σεντ-Αν-ντε-λα-Περάντ στο Κεμπέκ, όπου οι πιστοί του ασχολούνταν με βιοκαλλιέργειες κι έψηναν μόνοι τους το ψωμί τους. Το μήνυμα του Ζουρέ ήταν ένα κράμα αποκάλυψης και New Age: περιβαλλοντικός όλεθρος, οικονομική κρίση και συνακόλουθοι βία, από την οποία θα γλίτωναν μόνο οι εκλεκτοί (και ένοπλοι) λίγοι.

[…] Τα προαισθήματα του Ζουρέ γύρω από την συντέλεια του κόσμου γίνονταν όλο και πιο συγκεκριμένα. Ένα αγοράκι τριών μηνών, που αναγνωρίστηκε ως Αντίχριστος, σφάχτηκε και βρέθηκε με ένα παλούκι που διαπερνούσε την καρδιά του. Η ελεγχόμενη καταστροφή φαινόταν προτιμότερη από την καταδίκη και την ατίμωση. «Εγκαταλείπουμε αυτή τη γη» δήλωνε ένα κείμενο που άφησαν πίσω τους εκείνοι που αναχώρησαν για το υπερπέραν «για να βρούμε […] μια νέα διάσταση της αλήθειας και της συγνώμης, μακριά από την υποκρισία και την καταπίεση του κόσμου τούτου, για να ρίξουμε τον σπόρο της μελλοντικής μας γενιάς».

                                                                                                    ===========================

 << Επιστροφή στην Αρχική σελίδα