Η πολιτικά επιβεβλημένη "Ελληνορθόδοξη" δογματική είναι ενάντια στην μονοθεϊστική βιβλική πίστη

Η πολιτικά επιβεβλημένη «Ελληνορθόδοξη» δογματική είναι ενάντια στην μονοθεϊστική βιβλική πίστη    

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Ιούλιος 22, 2020, 5:60)

«Δογματισμός ονομάζεται η αποφθεγματική διατύπωση διαφόρων ιδεών, χωρίς αιτιολογία ή απόδειξη. Αναφέρεται στην έλλειψη κριτικής σκέψης και την προσκόλληση σε κάποια θεωρία που δε στηρίζεται σε αποδείξεις ή που θεωρείται επιστημονικά ξεπερασμένη. Ουσιαστικά ο δογματισμός όχι μόνο δεν προάγει το διάλογο, αλλά και τον απορρίπτει. Είναι η προσήλωση και η άκριτη εμμονή στις αρχές και την αυστηρότητα ενός συστήματος, η οποία προτάσσει την άνευ όρων αποδοχή ορισμένων κωδικοποιημένων και μηχανικά σχηματισμένων θέσεων. Πιστεύει στο «οὔ με πείσεις, κἂν με πείσῃς». Αυταρχισμός, μισαλλοδοξία και φανατισμός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν στο δογματικό.» (Βικιπαίδεια)

Η δογματική του Νικαιακού Ελληνοριστιανισμού

Η ανορθόδοξη, σε σχέση με την Βίβλο, δογματική της ρωμαϊκής καθολικής θρησκείας Ελληνοχριστιανισμός», η οποία επιβλήθηκε θεσμικά ως «Ελληνορθόδοξη» και ως ασπίδα προστασίας από τις παλαιές και τις σύγχρονες Θρησκευτικές – Φιλοσοφικές τάσεις που αποκλίνουν από την δική της απόλυτη «αλήθεια», αποκρυσταλλώθηκε ενάντια στην βιβλική μονοθεϊστική πίστη. Κατά την δική της ειλικρινή ομολογία έχει ως υπόβαθρο την ελληνική σκέψη, την οποία και διέσωσε[1], επιβάλλοντας νέο πολυπρόσωπο τριαδικό Θεό και διφυή λυτρωτή (θεάνθρωπο), κατά το έθος του πολυθεϊσμού, υποβιβάζοντας τον «Θεό λόγο» σε «Θεό-κτίσμα»[2], υιοθετώντας έτσι μέρος της αρειανικής θεολογίας που υποστήριζε ότι ο Υιός του Θεού είναι «κτίσμα» ανώτερο από τους ανθρώπους και μέρος της θεολογίας του πνευματομάχου και Αρειανόφρονα επισκόπου Μακεδονίου που θεωρούσε το Άγιο Πνεύμα «κτίσμα».

Χαρακτηριστική είναι η άποψη που ειπώθηκε για τον εκκλησιαστικό πατέρα Γρηγόριο τον Καππαδόκη, επίσκοπο Νύσσης, ότι «μπόρεσε καλύτερα απ' όλους να μεταφυτεύσει στο εσωτερικό του χριστιανικού κόσμου την πνευματική κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας».

Η πίστη του μονοθεϊσμού

Η πίστη του βιβλικού μονοθεϊσμού είναι η ύπαρξη ενός άχρονου, αιώνιου, αόρατου, μη φυσικού αλλά πνευματικού όντος, ο οποίος αποκαλείται Θεός και είναι Δημιουργός, Πατέρας και Λυτρωτής, που «ἐξ αὐτοῦ καὶ δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν τὰ πάντα» (Ρωμ. 11:36). Ο δε μονογενής Υιός Του, ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς, ο επουράνιος Ναός Του (Ιωάν. 2:20), ήταν η εικόνα Του, η ορατή φανέρωση Του «όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα», το απαύγασμα της δόξας Του, ο χαρακτήρας της υποστάσεως Του (Εβρ. 1:3), η Ζωή και η Ανάσταση, ο Πατέρας της παλιγγενεσίας δηλαδή της νέας πνευματικής κτίσης (1Κορ. 15:45. 1Πέτρ. 1;23), «ὁ ὢν ἐπὶ πάντων θεὸς ευλογητός εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν» (Ρωμ. 9:5). Το δε «Εγώ ειμί ο ων» που επικαλέστηκε και ο Ιησούς, η ορατή φανέρωση του αοράτου Θεού (Έξ. 3:14, Ιωάν. 8:58), απαγορεύει κάθε σκέψη απροσώπου ή πολυπροσώπου Θεού. Αποδείξεις δε του θεομονισμού, ήταν ανέκαθεν η φυσική δημιουργία και αργότερα η εβραϊκή Βίβλος «Άκουε, Ισραήλ· Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος». (Δευτ. 6:4)

Η πίστη του πολυθεϊσμού

Η πίστη του μυθολογικού πολυθεϊσμού, σε όλες του σχεδόν τις εκφάνσεις, είναι  μητριαρχική, με θηλυκές κυρίως θεότητες και σε αντίθεση με τον μονοθεϊσμό εξισώνει το θείο με την φύση και το υποτάσσει σ’ αυτήν αφού το φυσικό «υπέρκειται (κατέχει υψηλότερη θέση) παντός άλλου στοιχείου ως το πλέον περιεκτικό πάντων των όντων, τόσο των επίγειων-ανθρωπίνων όσο και των επουράνιων-θεϊκών στοιχείων»[3].

Στην θεογονία και κοσμολογία του πολυθεϊσμού, η Γαία, που συμβολίζει την υλική πλευρά του κόσμου, θεωρείται ότι είναι η αρχή της ζωής, η Μεγάλη μητέρα, η Παμμήτωρ. Αυτή προϋπήρχε μαζί με το Χάος και τον Φάνη την προσωποποίηση του Δημιουργού Έρωτα που συνδέει σε αρμονία τα στοιχεία της φύσης (πρωταρχική τριάδα «Χάος - Γαία - Φάνης»), η οποία, Γαία, ως θεομήτωρ, γεννά χωρίς αρσενική βοήθεια τον Ουρανό που κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία ήταν η προσωποποίηση του Ουράνιου θόλου και κυρίαρχος της πρώτης γενιάς στη Γη[4].

Σε δεύτερη φάση η Γαία γονιμοποιείται από τον γιο της τον Ουρανό και γεννάει τους Τιτάνες και τις Τιτανίδες. Τα παιδιά των Τιτάνων έγιναν γνωστά ως Ολύμπιοι θεοί. Στην συνέχεια επικρατεί η σύζευξη, η ένωση και η ανταλλαγή γεννητικών προϊόντων ουράνιων θεϊκών όντων με επίγεια όντα και η γέννηση ημίθεων, δηλαδή θεοί με δύο φύσεις μία θεϊκή αθάνατη και μία ανθρώπινη θνητή (βλέπε το δόγμα των δύο φύσεων του Χριστού). Σ’ αυτές τις παραδόσεις οι θεάνθρωποι αφού πέθαιναν, ανασταίνονταν με την βοήθεια άλλων θεών. Δια δε της συμμετοχής στα θεία μυστήρια, που αποκορύφωση είχαν τις οργιαστικές τελετές, οι συμμετέχοντες λυτρώνονταν.

Ο καθηγητής Μάριος Π. Μπέζος αναφέρει «Στις πολυθεϊστικές παραδόσεις πρυτανεύει το θηλυκό στοιχείο, της μητέρας – θεάς, της «Μεγάλης Μητέρας» (Magna Matter), που γίνεται συνώνυμο της «Μήτρας» ( Matrix) και της πρώτης «ύλης» (materia), η οποία δίδει ζωή στο σύμπαν γεννώντας και αναγεννώντας κάθε τι (matter -matrix – materia).

Ο κύκλος και η σφαίρα σαν εξεικόνιση της μήτρας και των κόλπων (του γυναικείου σώματος) συμβολίζουν την τελειότητα και κυριαρχούν στον πολυθεϊσμό. Η αιώνια επανάληψη και η αέναη ανακύκληση νοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο. Η φύση είναι η θεότητα και η ψυχή αντιστοιχίζεται στην φύση […] η μία και μοναδική ανθρωπότητα αποτελείται από πάμπολλους και πολυποίκιλους ανθρώπους, εντελώς διαφορετικούς κατά φύλο (άρρεν και θήλυ), φυλή, άτομο κ.λ.π..

Έτσι ακριβώς και η μία και μοναδική θεότητα σύγκειται από πάμπολλες και πολυποίκιλες θεότητες, με πολλαπλότητα φύλου (θεοί και θεές), ιδιαιτερότητες ιδιοτήτων (θεότητες ανάλογα με τα στοιχεία της φύσεως και τις τέχνες ή τις δεξιότητες του ανθρώπου), που σε μερικές φορές περιπτώσεις αριθμούνται όπως π.χ. το αρχαιοελληνικό πάνθεον ανάγεται στο δωδεκάθεο του Ολύμπου κ.λ.π.».[5]

Γενικά στις πολυθεϊστικές θρησκείες επικρατούν πολυπρόσωπες, σύνθετες θεότητες, αρσενικές ή θηλυκές, με τριαδική οντολογική ιεραρχική τάξη, σύστημα που ανέπτυξαν και οι απολογητές «χριστιανοί» φιλόσοφοι, συγγραφείς και σκαπανείς της ανορθόδοξης δογματικής της νέας ρωμαϊκής θρησκείας.[6]

Παραδείγματα εναγκαλισμού της «Ορθοδοξίας» με τον πολυθεϊσμό και την Αρχαία Θρησκεία και η θεσμική επιβολή της

α) Το μυστήριο του «Τριαδικού χριστιανικού Θεού», το ακατάληπτο για τους ανθρώπους, είναι κληρονομιά «της ιερής Τριάδας του Πυθαγόρα». Οι Πυθαγόρειοι πίστευαν ότι τα πάντα ορίζονται από τον ιερότατο αριθμό τρία (3), και δίδαξαν την απόκρυφη Διάλυση της Μονάδας σε τριάδα ή τριάδες, εισάγοντας έτσι την θεωρία των τριαδικών Μονάδων. Κατά συνέπεια η «Ορθοδοξία» αυτοπροσδιορίζεται ως μυστικιστική πολυπρόσωπη, πολυθεϊστική Θρησκεία με πλήθος από σύμβολα, τύπους, σαρκικές διατάξεις, παγανιστικές τελετές, λατρείες και φόβητρα (αναθέματα, αιώνια βάσανα της αθάνατης ψυχής, Αντίχριστος, τέλος του Κόσμου), συσκοτίζοντας και τα παράγωγά της που είναι οι διάφορες Ομολογίες της διαμαρτύρησης, οι οποίες αποδέχονται το απολυταρχικό μυστικιστικό «δόγμα» της.

β) Το «Σύμβολο Πίστεως» της Νίκαιας, είναι κληρονομιά / δάνειο, της αίρεσης του «Γνωστικισμού», το κράμα Πλατωνισμού, Ζωροαστρισμού, Καμπαλισμού, Ερμητισμού κ.ά, αρχαίων δοξασιών. Σύμφωνα με αυτό, ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς (1Κορ. 15:47) ο οποίος γεννήθηκε «τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν…» τον προκαθορισμένο καιρό «υπό νόμο ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ» και του οποίου η σάρκα ήταν «ουράνια» ομοίωμα σαρκός αμαρτίας (Ιωάν. 6:47-51. Ρωμ. 8:3), δεν είναι ο Υιός του Θεού, το γέννημα δηλαδή του Πατέρα που είναι το αιώνιο Πνεύμα «τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματος ἐστιν ἁγίου» αλλά η ενσάρκωση, του κατελθόντος από των ουρανών, προ-υπάρχοντος ετέρου Θεού Υιού[7], από το Άγιο Πνεύμα και την χοϊκή Μαρία. Το δε Πρώτο πρόσωπο της μυστηριακής Νικαιακής ιερής τριάδας, ο Πατέρας, απουσιάζει από την διαδικασία της γέννησης και σάρκωσης του Δευτέρου προσώπου της τριάδας.

Με την βοήθεια δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, του Τρίτου προσώπου του Νικαιακού τριαδικού θεού και της χοϊκής Μαρίας, ο «έτερος θεός Υιός» πήρε υλικό σώμα που το γέννησε η Φύση, η «χοϊκή θεομήτωρ Μαρία», «σαρκώθηκε»[8], και ο άκτιστος έγινε κτιστός, αντιγράφοντας έτσι τον γνωστικό Βαλεντίνο, ο οποίος δίδασκε ότι το μέρος του πληρώματος του Θεού ο «Αιώνας Ιησούς», ενσαρκώθηκε. Σε μία διαφοροποίηση, ο πατριάρχης Νεστόριος δίδαξε ότι η Μαρία δεν ήταν δυνατόν να γεννήσει «ένα άκτιστο ον όπως ήταν ο Λόγος (και να λέγεται Θεοτόκος) αλλά μόνον άνθρωπο, όργανο της θεότητας (και πρέπει να λέγεται Χριστοτόκος)» υιοθετώντας και αυτός την μυθολογία των δύο φύσεων των θεανθρώπων της μυθολογίας.

γ) Οι δύο φύσεις του Ιησού. Αναπόφευκτα η γνωστικίζουσα άποψη της ενσάρκωσης του προ-υπάρχοντος Δεύτερου θεού Υιού, στο χοϊκό άνθρωπο Ιησού, γέννημα της χοϊκής Μαρίας «Γαία η θεομήτωρ», οδήγησε και στην όχι καινοφανή ιδέα των δύο φύσεων του Ιησού, που είναι πνευματική κληρονομιά της Μυθολογίας, την οποία αφελώς ασπάζονται και τα πνευματοληπτικά και μη κινήματα της Διαμαρτύρησης.

Ήδη στον μυστικιστικό Ερμητισμό («μεταφυσικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων, μαγικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών») συναντάμε την ιδέα των δύο φύσεων του εκπεσόντος στον φυσικό κόσμο αρχέτυπου ανθρώπου. Η «Ορθόδοξη πίστη» της ενσάρκωσης και της διττής φύσης του Ιησού είναι αναπαραγωγή της αρχαίας θρησκείας περί της σύζευξης του Ουρανού και της Γαίας και της γέννησης των ημίθεων.

δ) Η θεολογική, εσχατολογική θεωρία του Κόσμου και του χρόνου (το τέλος της ιστορίας), προσμένει τη ρεβάνς του αγώνα (Χριστός – Διάβολος). Θέτει δε την εξής χρονική ανακολουθία: Θεωρεί την Εκκλησία ως εσχατολογικό σημείο και την περίοδο από τη Ανάσταση του Χριστού έως την επ΄άπειρον αναμενόμενη Παρουσία Του [η οποία ήταν επικείμενη (έρχομαι ταχέως) και εκπληρώθηκε στη γενιά των Αποστόλων][9] ως περίοδο «εσχάτων ημερών» η οποία μπορεί και να διαρκέσει χιλιάδες χρόνια. Η θεολογική αυτή άποψη είναι αντίθετη με την βιβλική εσχατολογία της πρώτης Εκκλησίας η οποία πρόσμενε και βίωσε το τέλος του αιώνα του Νόμου και τις έσχατες ημέρες της βασιλείας του σαρκικού Ισραήλ[10] και το κάψιμο του επίγειου Ναού που ήταν ο τύπος του αληθινού επουράνιου «Το τέλος του Νόμου ο Χριστός».

Ο εκλιπών καθηγητής Αγουρίδης Σάββας αναφέρει «Με την ανάπτυξη της πνευματολογίας στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, καταλάβαμε μερικά πράγματα που δεν υποψιαζόμαστε πριν. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με κάποια βεβαιότητα είναι πως το κήρυγμα του Ιησού περί της βασιλείας του Θεού, μια νέα ερμηνεία του Ιησού περί του εβραϊκού olam haze («ο αιών ούτος») και του olam Haba («ο αιών ο ερχόμενος») δίνει τη βάση -ιδίως μετά τον θάνατο του Ιησού- για την παραπέρα ανάπτυξη της περί Πνεύματος εσχατολογικής διδασκαλίας της εβραϊκής προφητείας: ο παρών αιών (σ.σ. σε πραγματικό χρόνο ανάγνωσης ήταν ο αιώνας του Νόμου) σχετίζεται με το πνεύμα του πονηρού, ο νέος όμως αιώνας που ήλθε με την πίστη στην ανάσταση του Ιησού και τη συγκρότηση της εκκλησίας, συνδέεται ασφαλώς με το Άγιο Πνεύμα»[11].

Αυτή η θεολογική εσχατολογική άποψη, περί του τέλους του χρόνου, είναι κληρονομιά της θεωρίας του δυϊστικού Ζωροαστρισμού που πρόσμενε ένα συμπαντικό πόλεμο μεταξύ καλού και κακού και την κρίση και κατάταξη των ανθρώπων σε τόπο αιώνιας τιμωρίας ή ευδαιμονίας. Επίσης είναι παραλλαγή της δοξασίας της «Παλιγγενεσίας» δια της «εκπύρωσης» των Στωϊκών και του Ηράκλειτου. Η θεολογική πίστη στο «Τέλος της ιστορίας του Κόσμου» καταργεί την «Αιωνιότητα του Ευαγγελίου της Σωτηρίας» (Αποκ. 14:6) και το εις το διηνεκές (=επ' άπειρον) εξιλεωτικό έργο του Αρχιερέα Ιησού (Εβρ. 7:1, 10:1, 12,14).

ε) Η «Ορθόδοξη» δογματική υιοθέτησε την πλατωνική δυϊστική ανθρωπογνωσία που διχάζει τον άνθρωπο σε δύο στοιχεία, το αισθητό θνητό σώμα (ο τάφος ή φυλακή της ψυχής) και την νοερά αθάνατη ψυχή (την προ-υπάρχουσα κατά τους Χαλδαίους, τον Πλάτωνα, τον Φίλωνα, τους Γνωστικούς κ.ά.). Λέει λοιπόν ότι:

«Ο Θεός ημών ο δημιουργός και ευεργέτης απάσης της κτίσεως ο κατασκευάσας τον άνθρωπον εκ σώματος αισθητού τε και χοϊκού και νοεράς και αθανάτου ψυχής …»[12].

Η ιδέα αυτή διαμόρφωσε στους Στωικούς και στους Κυνικούς φιλόσοφους την θεωρία ότι «ίδιον του σοφού είναι η προς την ζωήν αδιαφορία, ο δε θάνατος, όστις είναι απλούς χωρισμός, είναι το μέσον προς σωτηρίαν της ανεξαρτησίας της ψυχής»[13]. Αυτή η ιδεολογία οδήγησε πολλούς συγχρόνους τους που δεχόντουσαν την πίεση της ρωμαϊκής δεσποτείας, στην αυτοκτονία και επηρέασε και μεταγενέστερες φιλοσοφικές τάσεις.

Η πλατωνική ιδέα της οντολογικής αθανασίας της ψυχής αντιτίθεται στην βιβλική αφήγηση, όπου «ψυχή ζώσα» δεν νοείται το αθάνατο μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά  ο χοϊκός άνθρωπος, ως ενιαία ζωντανή υπόσταση.

«Και γαρ απ΄ αρχής Αδάμ τη έκτη ημέρα πλασθείς από γης και λαβών το εμφύσημα εζωογονήθη.»[14] (Επιφανίου, Πανάριον κεφ. 4)

Στην πορεία ο ζωογονημένος, βιολογικός χοϊκός άνθρωπος, καθυποτάχθηκε από τον εχθρό του ανθρώπου τον θάνατο «εβασίλευσε ο θάνατος» (Γεν. 2:7, Ρωμ. 5:14-17). Έτσι αποκόπηκε από το δικαίωμα να φάει από το δένδρο της ζωής και να ζήσει αιωνίως (Γέν. 3:22).

Στην βιβλική ανθρωπογνωσία ο βιολογικός θάνατος του ένσπερμου χοϊκού ανθρώπου είναι δεδομένος. Δια δε των σπερμάτων του επιτυγχάνεται η διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, διαδικασία που ισχύει και για τα λοιπά ένσπερμα είδη. Το «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» δεν αναφέρεται στον βιολογικό θάνατο αλλά στην αποκοπή του από την αθανασία. Ο θάνατος λοιπόν στην Βίβλο είναι εχθρός και όχι φίλος του ανθρώπου «ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος» (1Κορ. 15:26) διότι του στερεί την αιωνιότητα. Ο δε άνθρωπος Ιησούς δεν ήταν βιολογικός, εκ της γης, αλλά επουράνιος. Ούτε γεύτηκε βιολογικό θάνατο για να μας δωρίσει βιολογική αιωνιότητα αλλά όντας αυτός «η ζωή και η Ανάσταση» γεύτηκε τον θάνατο της ζωής Του θεληματικά για να νικήσει τον «εχθρό», τον θάνατο, και να μας δωρίσει την αθανασία.

«Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν. Ουδείς αφαιρεί αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου.» (Ιωάν. 10:17-18)

Αντίθετα στην πλατωνική ανθρωπογνωσία, όπου η αθανασία της ψυχής είναι δεδομένη, ο βιολογικός θάνατος είναι φίλος του ανθρώπου γιατί ελευθερώνει την αθάνατη ψυχή από την φυλακή του γήινου σώματος, και όταν αυτή καθαριστεί δια του κύκλου των μετενσαρκώσεων επιστρέφει στην ουράνια κατάστασή της.

Χαρακτηριστικό είναι ένα επιτάφιο επίγραμμα του Ιεροφάντου[15] όπου αναφέρει ότι: «Ωραία πραγματικά απόκρυφη διδασκαλία (μας μεταβιβάσθηκε) από τους Θεούς. Ότι ο θάνατος, όχι μόνο δεν είναι επιζήμιος για τους ανθρώπους, αλλά αντίθετα είναι ωφέλιμο πράγμα»[16].

Ο πλατωνισμός επηρέασε και άλλα αρχαία φιλοσοφικά συγκρητιστικά συστήματα καθώς και τον Γνωστικισμό σύμφωνα με τον οποίον ο άνθρωπος είναι μέτοχος δύο αρχών και της «Καλής» αρχής και της «Κακής» αρχής, και εάν αποδράσει από το σώμα που μετέχει της «Κακής» αρχής, σώζεται.

Η επιρροή του Γνωστικισμού στις τάξεις της υπό διαμόρφωση «Ορθοδοξίας» των πρώτων αιώνων, ήταν ισχυρότατη καθιστώντας δύσκολη την διάκριση μεταξύ «νικαιακού χριστιανισμού» και «χριστιανικού γνωστικισμού».

Για το φαινόμενο του Γνωστικισμού ο πατρολόγος Στυλ. Παπαδόπουλος αναφέρει «Το μέγα τούτο φαινόμενο γεννήθηκε στο κλίμα του συγκρητισμού. Η Μ. Ανατολή, αλλά και ο ελληνορωμαϊκός χώρος, αποτελούσαν στον πρώτο χριστιανικό αιώνα μία τεράστια χοάνη, στο εύρος της οποίας γνώρισαν τον εναγκαλισμό τέσσερις μεγάλοι πολιτισμοί: ο ελληνικός, ο αιγυπτιακός, ο βαβυλωνοπερσικός (ακόμη και ο ινδικός) και ο Ιουδαϊκός. Τα πνευματικά αυτά μεγέθη δεν εξέφραζαν μόνο φιλοσοφικές και κοσμολογικές αντιλήψεις αλλά και μεταφυσικά βιώματα, βαθιές θρησκευτικές εμπειρίες και πεποιθήσεις. Στην πολυσήμαντη όμως αυτή συνάντηση ή Ανατολή προσφέρει κυρίως το θρησκευτικό της πάθος και η Ελλάδα το φιλοσοφικό της λόγο. Η Ανατολή τη χωρίς όρια και μορφή νοσταλγία του θείου και η Ελλάδα τη μορφοποιητική δύναμη της φιλοσοφίας. Εγγύτεροι προσδιορισμοί είναι πολύ δύσκολοι. Σημασία έχει ότι από τη συνάντηση αυτή δημιουργήθηκε ο Γνωστικισμός.»

Η μορφοποιητική δύναμη της φιλοσοφίας και η θεολογία

Ο όρος "Θεολογία" ή  "Θεολογική άποψη /θεωρία" δεν ορίζει την "Αλήθεια" αλλά το αποτέλεσμα της σύγκλισης του Μύθου και της θείας αποκάλυψης.

«Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά στα έργα του Πλάτωνα και άλλων Ελλήνων φιλοσόφων με αναφορά στη διδασκαλία του μύθου. Υπήρξαν πολλές μορφές και απόψεις θεολογίας στον προχριστιανικό κόσμο, από την ορφική θεολογία έως την Ελεατική σχολή, τον Δημόκριτο, τους Σοφιστές και τον Αριστοτέλη. Πάντα όμως η θεολογία εξελισσόταν παράλληλα και εντός της φιλοσοφίας στον αρχαιοελληνικό κόσμο και όχι συστηματικά.

Στο Χριστιανισμό και τις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες η θεολογία συνίσταται στη χρήση της φιλοσοφικής μεθόδου, προκειμένου το περιεχόμενο της θείας αποκάλυψης να διατυπωθεί με όρους που είναι αποδεκτοί από την ανθρώπινη διάνοια. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ θεολογίας και φιλοσοφίας είναι ότι στη θεολογία η χρήση της φιλοσοφικής μεθόδου στοχεύει εκ των προτέρων στην επίτευξη μιας σύγκλισης της θεωρητικής αλήθειας με τη θεία αποκάλυψη, ενώ στη φιλοσοφία καμία αποκάλυψη δεν είναι δεσμευτική για την έκβαση της θεωρητικής αναζήτησης». (Θεολογία -  Βικιπαίδεια)

Η επιβολή της αντιβιβλικής Ορθόδοξης δογματικής

Η παρεκλίνουσα της βιβλικής πίστης «Ορθόδοξη δογματική» θριάμβευσε με την ρωμαϊκή μάχαιρα παραβιάζοντας τον αγαθό χαρακτήρα του Θεού «ο Θεός είναι αγάπη» και την ελευθερία θέλησης του ανθρώπου «ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τί με ἐρωτᾷς περὶ τοῦ ἀγαθοῦ; εἷς ἐστιν ὁ ἀγαθός· εἰ δέ θέλεις εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, τήρει τὰς ἐντολάς». (1Ιωάν 4:16. Ματθ. 19:17)

Ενδεικτικά ρωμαϊκά έδικτα

Α) Αυτοκράτορες Γρατιανός, Ουαλεντινιανός και Θεοδόσιος Αύγουστοι. Έδικτο προς τον λαό της Κωνσταντινούπολης.

«Είναι επιθυμία μας ότι όλα τα διάφορα έθνη, τα οποία υπόκεινται στην επιείκεια και μετριοπάθεια μας, θα πρέπει να συνεχίσουν να πρεσβεύουν ότι η θρησκεία που παραδόθηκε στους Ρωμαίους από τον θείο Απόστολο Πέτρο, όπως έχει διατηρηθεί από την θεία παράδοση, και η οποία τώρα ομολογείται από τον Ποντίφικα Δάμασο και τον Πέτρο, Επίσκοπο της Αλεξάνδρειας, ενός ανθρώπου αποστολικής αγιότητας. Σύμφωνα με την αποστολική διδασκαλία και τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, ας πιστεύουμε στην μία θεότητα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ίσου μεγαλείου και σε ιερή τριάδα. Θα επιτρέψουμε στους τηρητές αυτού του νόμου να φέρουν τον τίτλο του Καθολικού Χριστιανού. Αλλά και για τους άλλους, δεδομένου ότι, κατά τη γνώμη μας είναι ανόητοι τρελοί, διατάσσουμε ότι πρέπει να στιγματίζονται με το ατιμωτικό όνομα των αιρετικών, και δεν θα τολμούν να δίνουν στις παρασυναγωγές τους το όνομα των εκκλησιών. Θα υποφέρουν καταρχήν την τιμωρία της θείας καταδίκης και κατόπιν την τιμωρία της εξουσίας μας, την οποία θα επιβάλουμε σύμφωνα με τη θέληση του Ουρανού.»

Εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη την τρίτη μέρα από τις καλένδες του Μαρτίου, κατά την Πέμπτη θητεία του Γρατιανού Αυγούστου και την πρώτη του Θεοδοσίου Αυγούστου. ( Codex Theodosianus, xvi.1.2)

Β) (Ιουστινιάνειος Κώδιξ 1.11.10)  «Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά παιδιά πρέπει να δέχονται το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καμία αναβολή, ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να κατηχούνται στις θείες γραφές και τους θείους κανόνες (νοούνται οι θεϊκές αυτοκρατορικές επικυρώσεις των οικουμενικών αποφάσεων). Έτσι θα μπορούν να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθοδόξων χριστιανών και δεν θα επιστρέψουν ξανά στην παλαιά πλάνη. Και όσων έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα και περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν τα προσχήματα εβαπτίσθησαν οι ίδιοι ή πρόκειται να βαπτισθούν, αφήνοντας όμως τις συζύγους τους και τα τέκνα τους ή τα άλλα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να στερηθούν όλων των πολιτικών δικαιωμάτων τους και να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού είναι φανερό ότι έτυχαν του αγίου βαπτίσματος δίχως να έχουν πίστη, και τα ίδια δε θα υφίστανται οι αλιτήριοι Έλληνες και οι Μανιχαίοι, τμήμα των οποίων είναι οι Βορβορίτες. Ανακοινώνουμε σε όλους εκείνους που έχουν γίνει Χριστιανοί και ήδη αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, ότι όποτε εντοπισθούν επιμένοντες στην πλάνη των Ελλήνων θα καταδικασθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι όμως δεν έχουν αξιωθεί ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να εμφανισθούν οικειοθελώς στην Βασιλεύουσα ή στις επαρχιακές πόλεις τους και να προσέλθουν στις αγιότατες εκκλησίες μαζί με τις συζύγους τους, τα τέκνα τους και όλα τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους και να κατηχηθούν στην αληθινή πίστη των χριστιανών. Έτσι, αφού κατηχηθούν και αποβάλουν μια για πάντα την πλάνη που τους διακατείχε, θα πρέπει να δεχθούν το σωτήριο βάπτισμα, διαφορετικά δεν θα έχουν κανένα απολύτως πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες κινητής ή  ακινήτου περιουσίας. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν οι οικογένειές τους στην εξαθλίωση και επιπλέον οι ίδιοι θα υποβληθούν σε διάφορες ποινές. Απαγορεύουμε δε κάθε διδασκαλία των πασχόντων από την νόσο των ανοσίων Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Οι περιουσίες αυτών των ανθρώπων θα δημευθούν και οι ίδιοι θα τιμωρηθούν με εξορία. Αν κάποιος στην επικράτειά μας κρύβεται, αλλά συλληφθεί θυσιάζων ή διαπράττων το αδίκημα της ειδωλολατρίας θα τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών, με την οποία άλλωστε τιμωρούνται δικαίως και οι Μανιχαίοι και οι Βορβορίτες, γιατί κρίνουμε ότι όλοι αυτοί είναι εξίσου εγκληματίες».

Συμπέρασμα

Το αριθμητικό μέγεθος του κατεστημένου Νικαιακού χριστιανισμού είναι αποτέλεσμα βίαιου προσηλυτισμού και εκφοβισμού δια της πολιτικής επιβολής της συγκριτιστικής «πατερικής σκέψης». Η απόρριψη ή αποδοχή του δώρου της Αιώνιας ζωής δια της πίστεως και υπακοής στον επουράνιο Υιό του Θεού, Ιησού, εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την αβίαστη θέληση του ανθρώπου και δεν επιτυγχάνεται με πολιτικά ή θρησκευτικά μέσα επιβολής και εκφοβισμούς ούτε με φιλοσοφικά – θεολογικά δόγματα.

«Ταύτα δε εγράφησαν διά να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού». (Ιωάν. 20:31)

Φεύγετε των θρησκειών, Χριστός η ζωή ημών

                                                                          ====================================

Σημειώσεις

[1] «Οι Έλληνες ειδικά Πατέρες είναι οι μεγάλοι συντελεστές της διασώσεως του κλασσικού ελληνικού πνεύματος και ως ένα βαθμό οι συνεχιστές του κλασσικού αυτού θησαυρού. Οι Έλληνες Πατέρες είναι και οι πνευματικοί στυλοβάτες του υπερχιλιετούς βίου του Βυζαντίου» (Πατρολ. Στυλ. Γ. Παπαδόπουλου τομ. Α’ σελ. 69)

[2] «Ο Λόγος σὰρξ εγένετο», σημαίνει ακόμη καὶ τούτο: ο Λόγος ἐγινε κτίσμα, Θεο-κτίσμα, «ο ὢν γίνεται, ο ἀκτιστος κτίζεται, ο αχώρητος χωρείται» (αγ. Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 45, 9. ΡG 36, 633-6)] http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/ioystinos_popovic_o_logos_sarj_egeneto.htm

[3] Μάριος Π. Μπέγζος «Ισραηλίτικα» σελ. 83

[4] «Απολλόδωρος(1,1,1): Οὐρανὸς πρῶτος τοῦ παντὸς ἐδυνάστευσε κόσμου».

[5] Μάριος Π. Μπέγζος «Ισραηλίτικα» σελ. 81-82

[6] «άθεοι μεν ουν ουκ έσμεν, τον δημιουργόν τούδε  του παντός σεβόμενοι, ανενδεή αιμάτων και σπονδών και θυμιαμάτων, ως εδιδάχθημεν […] Ιησούν Χριστόν, τον σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου […] εν δευτέρα χώρα έχοντες, πνεύμα τε προφητικόν εν τρίτη τάξει ότι μετά λόγου τιμώμεν αποδείξωμεν». (Ιουστίνου Απολ. Α΄13:1-3)

[7] «ότι ο λόγος εστί και λέγεται Θεός και Κύριος έτερος, υπό τον ποιητήν των όλων.» (Ιουστίνου  Διάλ. 56, 4)

[8] «η δε πρώτη δύναμις μετά τον Πατέρα πάντων και δεσπότην Θεόν και υιός ο λόγος εστίν ος τίνα τρόπον σαρκοποιηθείς άνθρωπος γέγονεν.» (Ιουστίνου Απολ. Α΄32, 10)

«Τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα.» (Το Σύμβολο της Νίκαιας – Κωνστ/πολης)

[9] Βλέπε:  http://www.aionios-diathiki.gr/katanoesate-ton-apostolo-kai-archierea-tes-omologias-mas-ton-iesou-1

[10] Δευτ. 32:20 "καὶ εἶπεν ἀποστρέψω τὸ πρόσωπόν μου ἀπ' αὐτῶν (σαρκικός Ισραήλ) καὶ δείξω τί ἔσται αὐτοῖς ἐπ' ἐσχάτων ὅτι γενεὰ ἐξεστραμμένη ἐστίν υἱοί οἷς οὐκ ἔστιν πίστις ἐν αὐτοῖς"

Γέν. 49:1 "ἐκάλεσεν δὲ ιακωβ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν συνάχθητε ἵνα ἀναγγείλω ὑμῖν τί ἀπαντήσει ὑμῖν ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν"

[11] Σάββας Αγουρίδης: «Πύρινος Χείμαρος. Προφητεία, 'Εκσταση, Γλωσσολαλιά». Στάδια πορείας τους στην ισραηλιτική και στη χριστιανική θρησκεία, σελ. 45-46, Εκδ. Άρτος Ζωής)

[12] DMITRIEVSKIJ, Opisanie 2, 547.

[13] Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Στ΄, σελ. 274

[14] Επιφανίου, Πανάριον κεφ. 4

[15] Ο Ιεροφάντης ήταν ανώτατος θρησκευτικός άρχοντας στην αρχαία Ελλάδα· στη λατρεία των Ελευσινίων μυστηρίων, ήταν ο ιερατικός άρχοντας που ανήκε πάντα στο γένος των Ευμολπιδών.

[16] http://greekhistoryandprehistory.blogspot.com/2017/07/777-144-xxiv.html

                                                                        ======================================

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα