Η προέλευση της Κόλασης - Φωτιάς στην Χριστιανική Διδασκαλία

Η προέλευση της Κόλασης - Φωτιάς στην Χριστιανική Διδασκαλία

By Edward Fudge (original title: The origin of Hell - Fire in Christian Teaching)

Άρθρο μεταφρασμένο από https://www.truthaccordingtoscripture.com

Σεπτέμβριος 9, 2018

Η αντίληψη μίας ψυχής μέσα μας που δεν μπορεί να πεθάνει πρωτοέγινε «Χριστιανικό» δόγμα στα τέλη του δεύτερου αιώνα μ.Χ. Η κόλαση διδασκόταν στην Ελληνική φιλοσοφία πολύ καιρό πριν την εποχή του Ιησού, με τον Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) ως τον σημαντικό ηγέτη σε αυτήν την σκέψη.

Η διδασκαλία ενός αιώνιου μέρους τιμωρίας για τους κακούς είναι το φυσικό επακόλουθο μίας πίστης σε μία αθάνατη ψυχή. Μέχρι το έτος 187 μ.Χ., έγινε κατανοητό ότι η ζωή, από την στιγμή που την έχουμε, είναι υποχρεωτική δεν υπάρχει τέλος σε αυτήν, ούτε τώρα ούτε σε έναν κόσμο που πρόκειται να έρθει. Δεν έχουμε καμία επιλογή ως προς την συνέχισή της, ακόμη και εάν επρόκειτο να διαπράξουμε αυτοκτονία για να την τερματίσουμε.

Στα τέλη του 2ου αιώνα, ο Χριστιανισμός είχε αρχίσει να αναμειγνύει την Ελληνική φιλοσοφία —ανθρώπινη υποθετική λογική, με τις διδασκαλίες του Λόγου του Θεού. Τέτοιες λέξεις και φράσεις όπως «συνέχιση του είναι», «αέναη ύπαρξη», «που δεν μπορεί να διαλυθεί» και «άφθαρτος» άρχισαν να εμφανίζονται σε αποκαλούμενα Χριστιανικά γραπτά. Αυτά είχαν προέλθει απευθείας από τον Πλάτωνα, τον Έλληνα φιλόσοφο, όλα εκείνα τα χρόνια πριν τον Ιησού. Άλλες φράσεις που χρησιμοποιούνταν ήταν «η ψυχή παραμένει από μόνη της αθάνατη» και «μία αθάνατη φύση». Διδασκόταν ότι με αυτόν τον τρόπο ο Θεός μάς δημιούργησε. Αλλά, αυτή η ιδέα πηγάζει από την φιλοσοφία, όχι από την Θεία έμπνευση. Δεν υπάρχουν τέτοιες λέξεις στην Βίβλο. Ήταν ο Αθηναγόρας (ο Αθηναίος), ένας Χριστιανός (Φιλόσοφος), του οποίου όμως οι διδασκαλίες, σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, είχαν μία έντονη χροιά Πλατωνισμού, που είχε εισαγάγει την διδασκαλία μίας αθάνατης ψυχής στον Χριστιανισμό. Με αυτόν τον τρόπο, άνοιξε τον δρόμο για την λογική εμφάνιση του αιώνιου βασανιστηρίου για τις αθάνατες, αλλά αμαρτωλές, ψυχές. Αυτό έγινε εκατό χρόνια και ακόμη περισσότερα μετά την εποχή των Αποστόλων και προήλθε απευθείας από την δημοφιλή φιλοσοφία. Οι Απόστολοι είχαν διδάξει με συνέπεια ότι ο θάνατος είναι ένας ύπνος, που πρόκειται να ακολουθηθεί από ανάσταση. Οι ηγέτες της πρώιμης εκκλησίας –Κλήμης, Ιγνάτιος, Ερμάς, Πολύκαρπος και άλλοι που επίσης πίστευαν ότι ο θάνατος είναι ένας ύπνος, δίδασκαν ότι οι κακοί καταστρέφονται για πάντα με φωτιά –η τιμωρία τους επρόκειτο να είναι η εξολόθρευση. Αυτοί οι ηγέτες δεν δίδασκαν για μία αθάνατη ψυχή που πρόκειται να βασανιστεί με φωτιά στην κόλαση για μία αιωνιότητα.

Περίπου το 240 μ.Χ., ο Τερτυλλιανός της Καρχηδόνας άρχισε την διδασκαλία της αθάνατης ψυχής. Ήταν αυτός που πρόσθεσε την περαιτέρω, αλλά, λογική διάσταση. Αυτός δίδασκε ότι το ατελείωτο βασανιστήριο της αθάνατης ψυχής των κακών ήταν παράλληλο με την αιώνια μακαριότητα των σωσμένων, χωρίς ύπνο θανάτου μετά από αυτήν την ζωή.

Αυτό ήρθε σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία πολλοί Χριστιανοί καίγονταν λόγω της πίστης τους και ήταν φυσικό για αυτούς να δεχτούν ότι οι διώκτες τους θα στέλνονταν στον θάνατο σε μία αιώνια καιόμενη κόλαση λόγω της δίωξης που είχαν επιφέρει σε άλλους, ενώ αυτοί θα πήγαιναν απευθείας στην αιώνια ευτυχία.

Από τον τρίτο αιώνα, το σκοτάδι της διείσδυσης ανθρωπίνων πεποιθήσεων στον Χριστιανισμό έγινε πιο βαθύ, μέχρι που ο Μεσαίωνας είχε σβήσει σχεδόν όλο το φως του Λόγου του Θεού. Στην αρχή αυτής της περιόδου, έγιναν οι πρώτες προσπάθειες για να δημιουργηθεί μία συστηματική σειρά πεποιθήσεων. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι μία αιώνια καιόμενη κόλαση και η αθανασία της ψυχής συμπεριλαμβάνονταν εμφανώς.

Είναι αυτήν την χρονική περίοδο που τέτοιες πεποιθήσεις, που υποστηρίζονται από τους περισσότερους Χριστιανούς σήμερα, είχαν την προέλευσή τους. Μία αιώνια καιόμενη κόλαση έχει παραμείνει ένα ευρέως διδασκόμενο δόγμα της Χριστιανικής θρησκείας μέχρι σήμερα. Δεν βασιζόταν στην Βίβλο, αλλά, στην φιλοσοφία. Βιβλικά χωρία αναζητήθηκαν αργότερα για να υποστηρίξουν τις αρχαίες φιλοσοφίες των Ελλήνων και προστέθηκαν στην διδασκαλία.

Τελικά, κάτω από την επιρροή του Αυγουστίνου, 430 μ.Χ., η αντίληψη του ατελείωτου ενσυνείδητου βασανιστηρίου ήρθε σε γενική αποδοχή από την Καθολική Εκκλησία στον Δυτικό κόσμο. Αυτός δίδασκε ότι όλες οι ψυχές ήταν αθάνατες και επομένως οι απωλεσθέντες θα εμπειρίζονταν ατελείωτες φωτιές τιμωρίας, αμέσως μετά το τέλος αυτής της ζωής.

Καθαρτήριο και μέρη εξαγνισμού

Άλλοι παγανιστές φιλόσοφοι, μαζί με κάποιους ποιητές της εποχής, απωθούνταν από την ανηθικότητα αυτής της διδασκαλίας και ανέπτυξαν την ιδέα ενός μέρους όπου το σαρκικό σώμα εξαγνίζονταν με φωτιά, αλλά, κατά την ολοκλήρωση του εξαγνισμού, θα έβρισκε απελευθέρωση. Ήταν ένα ενδιάμεσο μέρος μεταξύ ουρανού και κόλασης. Αυτή η αντίληψη είχε την προέλευσή της στην Περσική διδασκαλία. Από εκεί, πέρασε σε συγκεκριμένες Εβραϊκές ομάδες και αργότερα μπήκε στην Χριστιανική σκέψη και διδασκαλία.

Προέκυψε από την Γνωστική ιδέα ότι το σώμα, η σάρκα και η ύλη είναι εγγενώς κακά και πρέπει να εξαγνιστούν και να καθαριστούν με φωτιά κάπου αλλού. Αλλά γνωρίζουμε ότι τα σώματα μπορούν να εκταφούν για εξέταση, οπότε δεν μπορεί να είναι αλήθεια ότι η σάρκα πηγαίνει κάπου αλλού.

Μία παρόμοια άποψη επικρατούσε στην Αίγυπτο, με προσευχές και υπηρεσίες για τους νεκρούς και πληρωμές προς τους ιερείς για να παρεμβαίνουν για τους νεκρούς. Η ιδέα ενός μέρους σαν καθαρτήριο δεν είχε τις απαρχές του στην Χριστιανική εκκλησία, αλλά σε αρχαίες παγανιστικές θρησκείες. Τα θεμέλια είχαν δημιουργηθεί από την διδασκαλία της αιώνιας κόλασης του Αυγουστίνου. Προστέθηκε το καθαρτήριο και αργότερα επιβεβαιώθηκε πλήρως από τον Πάπα Γρηγόριο τον Μέγα, περίπου το 582. Το καθαρτήριο δεν μπορούσε να υποστηριχθεί από τον κοινά αποδεκτό κανόνα της Βίβλου και ήταν τα βιβλία των Αποκρύφων που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν αυτήν την νέα ιδέα.

Μία παρόμοια διδασκαλία εμφανίστηκε στην Μουσουλμανική και Εβραϊκή πεποίθηση. Οι κάτοικοι του κόσμου θεωρούνταν ως καλοί, κακοί και «μεσαίοι». Πιστεύονταν ότι, αν κάποιος πέθαινε με θεραπεύσιμα αδικήματα, αυτά θα εξαγνίζονταν με πόνο και βασανιστήριο ως προετοιμασία για την ουράνια ευτυχία. Μέχρι το 1439, η διδασκαλία του καθαρτηρίου, με υπηρεσίες και προσευχές για τους νεκρούς, για να τους χαριστούν χρόνια από αυτόν τον πόνο, έγινε πλήρως αποδεκτή στον Δυτικό Καθολικό κόσμο –την Ιταλία, την Ισπανία, την Αγγλία, την Γαλλία και επικυρώθηκε από τον Πάπα Ευγένιο IV. Δεν ήταν γνωστή ούτε διδάχθηκε στον Ανατολικό Χριστιανισμό, ο οποίος δεν ήταν επηρεασμένος από την Ρώμη.

Μερικές φορές διδάσκεται ότι ακόμη και οι δίκαιοι πηγαίνουν σε ένα τέτοιο μέρος για μικρότερο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε οι λεκέδες της αμαρτίας να μπορούν να καούν από αυτούς και αυτό μπορεί να επιταχυνθεί σε μεγάλο βαθμό εάν αναληφθούν ορισμένες ασκήσεις. Στο τέλος αυτού του χρονικού διαστήματος, όποιοι είναι αδιόρθωτοι στέλνονται στην κόλαση για πάντα και οι δίκαιοι πηγαίνουν σε ένα μέρος αιώνιας ευλογίας.

Ο ουρανός και η κόλαση θεωρούνται ότι υπάρχουν μαζί, δίπλα-δίπλα, για πάντα. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς ο Σωτήρας δεν μπορεί ποτέ να δει ένα τέλος της αμαρτίας και της δυστυχίας για τα οποία ήρθε να πεθάνει. Οποιαδήποτε διδασκαλία της αιώνιας συνύπαρξης του κακού και του καλού δεν είναι στην Βίβλο, αλλά είναι μία διδασκαλία από την Ελληνική φιλοσοφία.

Οι Βαλδένσιοι, που είχαν καταφύγει στα βουνά για να παραμείνουν απαλλαγμένοι από τις αιρέσεις που αναπτύσσονταν στην Καθολική Εκκλησία αλλά και για να ξεφύγουν από την δίωξη, δίδασκαν τον ύπνο του θανάτου και την άμεση καταστροφή με φωτιά στην ανάσταση των κακών. Οι διωκτικοί ανακριτές τους ανέφεραν ότι αυτοί απέρριπταν εντελώς την διδασκαλία του καθαρτηρίου. Οι Καθαροί και οι Χουσίτες απέρριπταν επίσης την κόλαση, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για τις διδασκαλίες των μεταγενέστερων Μεταρρυθμιστών.

Οι Μεταρρυθμιστές

Οι Μεταρρυθμιστές απέρριπταν έντονα την κόλαση και το καθαρτήριο, διότι μέχρι αυτή την χρονική περίοδο η διδασκαλία είχε αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό από την πώληση συγχωροχαρτιών. Αυτά ήταν οι πληρωμές που δίνονταν στους ιερείς για να μειώσουν τα χρόνια εξαγνισμού δαπανούμενα στο καθαρτήριο.

Ο Ουίκλιφ δίδασκε ότι ο θάνατος ήταν ένας ασυνείδητος ύπνος, όπως δίδασκαν και ο Τίνταλ και ο Λούθηρος (αν και πρέπει να ειπωθεί ότι ο Λούθηρος δεν ήταν πάντα συνεπής στις πεποιθήσεις του). Δεν δίδασκαν ούτε κόλαση ούτε καθαρτήριο. Δίδασκαν ότι «οι άνθρωποι είναι αναπνοή μέσα σε σώματα» και όχι «ψυχές μέσα σε σώματα».

Ο Καλβίνος, ωστόσο, δίδασκε ότι όσοι ήταν αμαρτωλοί πήγαιναν στα αιώνια βάσανα της κόλασης την στιγμή του θανάτου τους και μάλιστα αρνούνταν ένα ενδιάμεσο μέρος ή καθαρτήριο. Οι Μεταρρυθμισμένες εκκλησίες, όπως και ο Καλβίνος, έχουν γενικά διατηρήσει μία πίστη σε μία αθάνατη ψυχή και σε μία κόλαση-φωτιά, αλλά δεν διδάσκουν το καθαρτήριο.

Η Ανάσταση και η Κόλαση

Πώς ταιριάζουν μεταξύ τους η αντίληψη μίας αιώνια καιόμενης κόλασης και η Βιβλική διδασκαλία της ανάστασης; Κατά την διάρκεια των αιώνων, υπήρξε μία μείξη των Βιβλικών διδασκαλιών με τις διδασκαλίες των ανθρώπων. Ήταν γνωστό ότι η Βίβλος μιλάει για ανάσταση, αλλά και για θάνατο με φωτιά. Η συμβιβαστική άποψη βλέπει το σώμα να ανασταίνεται και να επανενώνεται με την ψυχή του και στην συνέχεια και τα δύο μαζί να βασανίζονται με φωτιά.

Ο Αθηναγόρας δίδασκε ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει ή να τελειώσει, η ζωή είναι δική μας για πάντα. Δίδασκε ότι έχουμε δημιουργηθεί ευφυείς μόνο για το σκοπό της συνέχισης της ζωής, ακόμη και αν αυτή είναι στην Κόλαση. Δίδασκε, επίσης, ότι ένα σώμα δίνεται στην ψυχή και γεννιόμαστε σε αυτόν τον κόσμο για να περάσουμε μέσα από αυτήν την ζωή ως δύο οντότητες. Αυτά τα δύο χωρίζονται στον θάνατο, αλλά, στην ανάσταση, το σώμα επανενώνεται με την ψυχή. Δίδασκε ότι πρέπει να δοθεί τιμωρία για τις αμαρτίες που διαπράττονται μέσα σε αυτό το σώμα και έτσι το σώμα πρέπει να υποστεί και τιμωρία. Κατά την διάρκεια του διαχωρισμού από την ψυχή του λέγεται ότι το σώμα βρίσκεται μέσα στον τάφο. Ισχυρίστηκε με συνέπεια ότι ο Θεός μάς δημιούργησε για να ζήσουμε και γι’ αυτό ζούμε αιώνια, παρόλο που είναι ένας ζωντανός θάνατος σε βασανιστήριο.

Ποια είναι η μοίρα των κακών;

Ο θεολόγος Ωριγένης της Αλεξάνδρειας ανέπτυξε μία άλλη, διαφορετική άποψη για την μοίρα των κακών. Διατύπωσε ότι οι κακοί θα συγχωρούνταν και θα αποκαθίσταντο από τον Θεό και έτσι τελικά όλοι θα σώζονταν. Θα υπήρχε παγκόσμια σωτηρία. Μερικοί από τους οπαδούς του πιστεύουν ότι ακόμη και ο Σατανάς θα σωθεί.

Αλλά υπήρχε και μία άλλη άποψη, αυτή του Ειρηναίου, που δίδασκε ότι οι κακοί θα καταστρέφονταν. Όλα τα ίχνη της κακίας θα απομακρύνονταν από την γη με μία καταστροφική φωτιά.

Καμία δεύτερη ευκαιρία

Η Βίβλος είναι ξεκάθαρη στο ότι η επιλογή μας, υπέρ Αυτού ή εναντίον Του, γίνεται σε αυτόν τον κόσμο, εδώ και τώρα. Δεν υπάρχει καμία αναφορά σε μία δεύτερη ευκαιρία στην Βίβλο ή σε μία χρονική περίοδο όπου όλοι οι άνθρωποι θα αλλάξουν και θα αποκατασταθούν στον Κύριο. Αυτή η άποψη της παγκόσμιας σωτηρίας είναι επίσης μυθολογία που έχει παρεισφρήσει στον Χριστιανικό κόσμο. Δίνει μία πιο άνετη εικόνα από την κρίση και τον θάνατο, αλλά μία δεύτερη ευκαιρία είναι μία ψεύτικη ελπίδα. Η καταγωγή της βρίσκεται στην σκέψη της Ελληνικής φιλοσοφίας.

Συνοπτικά

* Δεν υπάρχει μία αιώνια καιόμενη κόλαση με μία αιωνιότητα βασανιστηρίου.

* Δεν υπάρχει ένα μέρος που να λέγεται καθαρτήριο.

* Δεν υπάρχει παγκόσμια αποκατάσταση όλων των αμαρτωλών.

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα