Η συντέλεια του αιώνα του Νόμου και ο Νέος αιώνας του Αγίου Πνεύματος
Η συντέλεια του αιώνα του Νόμου και ο Νέος αιώνας του Αγίου Πνεύματος
Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Μάιος 7, 2024, 13:28)
«Με την ανάπτυξη της πνευματολογίας στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, καταλάβαμε μερικά πράγματα που δεν υποψιαζόμαστε πριν. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με κάποια βεβαιότητα είναι πως το κήρυγμα του Ιησού περί της βασιλείας του Θεού, μια νέα ερμηνεία του Ιησού περί του εβραϊκού olam haze («ο αιών ούτος») και του olam Haba («ο αιών ο ερχόμενος») δίνει τη βάση -ιδίως μετά τον θάνατο του Ιησού- για την παραπέρα ανάπτυξη της περί Πνεύματος εσχατολογικής διδασκαλίας της εβραϊκής προφητείας: ο παρών αιών (σ.σ. σε πραγματικό χρόνο ανάγνωσης ήταν ο αιώνας του Νόμου) σχετίζεται με το πνεύμα του πονηρού, ο νέος όμως αιώνας που ήλθε με την πίστη στην ανάσταση του Ιησού και την συγκρότηση της Εκκλησίας συνδέεται ασφαλώς με το Άγιο Πνεύμα». (Σάββας Αγουρίδης: Πύρινος Χείμαρος. Προφητεία, Έκσταση, Γλωσσολαλιά. Στάδια πορείας τους στην ισραηλιτική και στη χριστιανική θρησκεία, σελ. 45-46, Εκδ. Άρτος Ζωής)
Ο Θάνατος και η Ζωή
Οι Απόστολοι με σαφήνεια χαρακτήρισαν τον απελθόντα αιώνα του Νόμου, ως διακονία του Θανάτου και της κατάκρισης, τον δε διαμένοντα Νέο Αιώνα της χάριτος και της δικαίωσης δια του Ιησού Χριστού, ως διακονία του Πνεύματος, της δικαιοσύνης και της βασιλείας της, μετά τον βιολογικό θάνατο, αιώνιας Ζωής.
«Αλλ' εάν η διακονία του θανάτου η εν γράμμασιν εντετυπωμένη εις λίθους έγεινεν ένδοξος, ώστε οι υιοί Ισραήλ δεν ηδύναντο να ενατενίσωσιν εις το πρόσωπον του Μωϋσέως διά την δόξαν του προσώπου αυτού την μέλλουσαν να καταργηθή, πως η διακονία του Πνεύματος δεν θέλει είσθαι μάλλον ένδοξος; διότι αν η διακονία της κατακρίσεως ήναι δόξα, πολλώ μάλλον η διακονία της δικαιοσύνης υπερέχει κατά την δόξαν. Διότι ουδέ εδοξάσθη εν τούτω τω μέρει το δεδοξασμένον ένεκεν της υπερβαλλούσης δόξης. Επειδή εάν το μέλλον να καταργηθή ήτο ένδοξον, πολλώ μάλλον το μένον είναι ένδοξον.» (2Κορ. 3:7-11)
Η παράβαση κάθε νόμου ή εντολής επιφέρει κατάκριση. Έτσι και η παράβαση, από τον πρώτο εκ της γης Αδάμ (=άνθρωπο), της εντολής του παραδείσου «από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού» επέφερε κατάκριση και έγινε η αιτία να βασιλεύσει ο Θάνατος όχι ο δεδομένος βιολογικός αλλά η αποκοπή από την αθανασία «καὶ εἶπεν ὁ θεός ἰδοὺ αδαμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν καὶ νῦν μήποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα καὶ λάβῃ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα» (Γέν. 3:22)
«Διότι αν και διά το αμάρτημα του ενός ο Θάνατος εβασίλευσε διά του ενός, πολύ περισσότερον οι λαμβάνοντες την αφθονίαν της χάριτος και της δωρεάς της δικαιοσύνης θέλουσι βασιλεύσει εν ζωή διά του ενός Ιησού Χριστού. Καθώς λοιπόν δι' ενός αμαρτήματος ήλθε κατάκρισης εις πάντας ανθρώπους, ούτω και διά μιας δικαιοσύνης ήλθεν εις πάντας ανθρώπους δικαίωσις εις ζωήν. Διότι καθώς διά της παρακοής του ενός (χοϊκού) ανθρώπου οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί, ούτω και διά της υπακοής του ενός (επουράνιου ανθρώπου Ιησού) οι πολλοί θέλουσι κατασταθή δίκαιοι.» (Ρωμ. 5:17-19)
«Η ιδιαιτερότητα και ιστορική σημασία του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού είναι πως αυτή ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το κήρυγμα του Ιησού περί της βασιλείας του Θεού (εντός ημών) και την ιουδαϊκή προσδοκία περί ερχομού του Μεσσία και το τέλος του Παλαιού κόσμου.» (Σάββας Αγουρίδης:Πύρινος Χείμαρος. Προφητεία, Έκσταση, Γλωσσολαλιά. Στάδια πορείας τους στην ισραηλιτική και στη χριστιανική θρησκεία, σελ. 51, Εκδ. Άρτος Ζωής)
Συμπέρασμα
Σήμερα ζούμε στον ατελεύτητον Αιώνα της χάριτος και της δικαίωσης, εις ζωή αιώνιο, δια του αναστημένου και διαμένοντος εις το διηνεκές Ιησού Χριστού.
Κάθε προσμονή ή διακήρυξη περί συντέλειας της φυσικής δημιουργίας είναι θρησκευτική πλάνη που παρερμηνεύει την «Συντέλεια του Αιώνα» (Ματθ. 24:3)
Φεύγετε των θρησκειών, Χριστός η ζωή ημών