Η «Τρισήλιος Θεότητα» από τα βάθη της Ελληνικής Μυσταγωγίας στα «Μενού» των σύγχρονων ουτοπικών μεσσιανικών και σιωνιστικών κινημάτων

Η «Τρισήλιος Θεότητα» από τα βάθη της Ελληνικής Μυσταγωγίας στα «Μενού» των σύγχρονων Ουτοπικών Μεσσιανικών και Σιωνιστικών Κινημάτων

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Ιούλιος 6, 2021, 20:50)

H τριπλή φύση της περιφοράς του Ήλιου κατά τους αρχαίους σοφούς

«Η φύση της ουράνιας περιφοράς του ήλιου θεωρείτο από τους αρχαίους σοφούς ως τριπλή. Σύμφωνα με τους μυημένους της αρχαιότητας, υπάρχουν τρεις ήλιοι σε κάθε ηλιακό σύστημα που αναλογούν στα τρία κέντρα ζωής, δηλαδή σε νου, ψυχή και σώμα. Τους ονόμαζαν Τριπλό Φως ή Τριπλό Λόγο. Πνευματικό ήλιο, ψυχικό ήλιο και φυσικό ήλιο. Στην ιεραρχική δομή του αυτοκράτορα Ιουλιανού προηγείται ο υπέρτατος ήλιος που ταυτίζεται με την Ιδέα του Σύμπαντος, το νοητό σύμπαν στο οποίο υπάγονται οι ανώτερες αρχές και τα γενεσιουργά αίτια εκδήλωσης ολόκληρης της δημιουργίας. Κατόπιν ακολουθεί ο νοερός ήλιος, η γόνιμη πηγή του νοερού φωτός, ενώ ο φυσικός ήλιος αποτελεί την ορατή αντανάκλαση του αιώνιου κόσμου των Ιδεών. Έχουμε δηλαδή την Τρισήλιο Θεότητα ή, κατά το αρχαιοελληνικό σύστημα, τον Υπερίωνα-Δία, τον Απόλλωνα-Φοίβο και τον Διόνυσο (Τριάδα) – τους επικεφαλής των τριών κόσμων του Ιάμβλιχου.»

σ.σ. Ο Ιάμβλιχος ήταν Μυστικιστής, νεοπλατωνικός φιλόσοφος από τη Συρία

Πηγή: https://www.theosophicalsociety.gr/index.php/2013-08-31-19-19-05

Οι αρχαίοι μυσταγωγοί τιμούσαν την ώρα της ανατολής με ανάταση των χεριών τους, οι δε πυθαγόρειοι με ύμνους και ευχές. Ο δε δίσκος του ήλιου, σύμβολο του ηλιακού θεού, αναπαρίσταται σε αρχαίες απεικονίσεις θεοτήτων και οι ακτίνες του κοσμούσαν τα στέμματα των βασιλέων.

Η Τριάδα

«Η τριάδα έγινε ο πιο διαδεδομένος στον κόσμο αριθμός της θεότητας [...] Η λατρεία του ηλίου είναι μια από τις αρχαιότερες μορφές θρησκείας και ο αρχαίος άνθρωπος κάποιες φορές διέκρινε μεταξύ του ανατέλλοντος, του μεσουρανούντος και του δύοντος ήλιου. Οι Αιγύπτιοι για παράδειγμα διαχώριζαν τον ήλιακό θεό σε τρεις θεότητες: Τον Ώρο - ο ανατέλλων ήλιος, τον Ρα - ο μεσουρανών ήλιος και τον Όσιρι - ο δύων ήλιος». (Αιγυπτιακές θεότητες, New International Encyclopedia)

Άλλες Αιγυπτιακές Τριάδες

Η Τριάδα της Ελεφαντίνης (Ανουκέτ – Κνουμ – Σατέτ)

Η Τριάδα της Μέμφιδας (Νεφερτέμ – Πτα – Σεκχμέτ)

Η Τριάδα των Θηβών (Αμών – Μουτ – Χονσού)

Βιβλικές πόλεις όπως Ερέχ (Ουρούκ), Νινευή, Βαβυλών και άλλες, ήταν κέντρα λατρείας τριαδικών φανταστικών θεών. Η δε τριάδα της Βαβέλ ήταν ο Νεβρώδ ο Θαμμούζ και η Σεμίραμις και ελατρεύετο ως η προσωποποίηση του θεού Ήλιου.

«Ο πύργος της Βαβέλ ήταν στην πραγματικότητα λατρεία προς τον σατανά με τη μορφή της φωτιάς, του ήλιου και του φιδιού (3 μορφές). Όμως λατρεία προς τον σατανά δεν μπορούσε να αποδοθεί ανοιχτά επειδή πολλοί πίστευαν στον αληθινό Θεό του Νώε. Για το λόγο αυτό μια θρησκεία - μυστήριο ξεκίνησε στη Βαβέλ μέσω της οποίας ο σατανάς μπορούσε να λατρεύεται μυστικά». (Alexander Hislop «οι δύο Βαβυλώνες»)

«Ιστορικά, ο Ήλιος είναι η κεντρική και προεξάρχουσα θεότητα όλων των λαών. Αρχικά λατρευόταν η φυσική υπόσταση του, ο Θεός Ήλιος. Αργότερα, το φυσικό σώμα θεωρήθηκε ότι απλά αντιπροσωπεύει την αρχή του θεού στο Ηλιακό μας Σύστημα. Οι ποικίλες θρησκείες στην ιστορία του κόσμου προσωποποιούν τον ηλιακό δίσκο ανάλογα με τη φύση του πολιτισμού τους.

Ο Ήλιος για τους Έλληνες αντιστοιχεί στο Σολ των Λατίνων, το Βράχμα των Ινδουιστών, το Μίθρα των Περσών, τον Άτον και Αμούν-Ρα των Αιγυπτίων, τον Μπελ των Χαλδαίων, τον Άδοναι των Φοινίκων, το Γιοντ των Εβραίων, το Χου των Δρυίδων και τον Κουετσαλκοάτλ των Αζτέκων.

Ο θρησκευτικός Ελληνοχριστιανισμός βασίστηκε στην τριπλή υπόσταση του θείου. Η ιδέα της τριάδας είναι πολύ αρχαιότερη ωστόσο, αφού από πολύ παλιά είχαν παρατηρηθεί οι τρεις φάσεις του Ήλιου: ανατολή, μεσουράνημα και δύση. Ο ανατέλλων Ήλιος είναι το ξεκίνημα, η υπόσχεση της νέας ημέρας, ο ζωοδότης και ο δημιουργός: Ήλιος ο Πατέρας. Το μεσημέρι, ο Ήλιος φτάνει στην ωριμότητα και ακτινοβολεί, προκαλώντας δραστηριότητα και πρόοδο: Ήλιος ο Υιός.» Η δύση του Ήλιου σηματοδοτεί το τέλος της εργάσιμης ημέρας, την ώρα της ξεκούρασης: το Άγιο Πνεύμα. Η τριάδα αυτή συναντάται σε Ινδουιστές, Πέρσες, Αιγύπτιους και Βαβυλώνιους, μα σε κάθε θρησκεία ο Ήλιος αντιπροσωπεύει την ολότητα της Υπέρτατης -Ευφυούς - Κινητοποιού Δύναμης της Δημιουργίας. (https://www.cosmictelegram.gr/themata/698_o-ilios-astronomika-stoiheia-mythologia-symvolismoi)

Και οι αποστάτες Εβραίοι λάτρευαν τον Ήλιο

Και ο Ιωσίας (639-608 π.Χ.) βασιλιάς του Ιούδα «αφήρεσε τους ίππους, τους οποίους οι βασιλείς του Ιούδα έστησαν εις τον ήλιον, κατά την είσοδον του οίκου του Κυρίου, πλησίον του οικήματος του Νάθαν-μελέχ του ευνούχου, το οποίον ήτο εν Φαρουρείμ, και κατέκαυσεν εν πυρί τας αμάξας του ηλίου». (Β΄ Βασ. 23:11)

Ο ιερός αριθμός τρία των Πυθαγορείων συντελεστής του τριαδικού δόγματος

"Ο αριθμός (3) τρία είναι η σύνθεση του 1 (πνεύμα) και 2 (ύλη), επομένως είναι ο αριθμός της προσωπικότητας. Συμβολίζει το χρόνο (παρελθόν, παρόν, μέλλον) και τη (νοημοσύνη) τη διανόηση τον τριαδικό Θεό (Πατέρα, Υιό, Άγιο Πνεύμα).
Αμφότερα μαζί συνθέτουν τη δημιουργία. Κατά τους Πυθαγόρειους το τρία (3) αφορά όλα όσα έχουν τριπλή διάσταση. Είναι δε, ο

κύριος συντελεστής της Γεωμετρίας, διότι το τρίγωνο αποτελεί τη βάση των σχημάτων."

"http://www.yiotakalogera.gr/magazino/127-apokrifi-epistiki-arithmon"

Στον Ορφισμό, οι «Λόγοι» του Ορφέα επηρέασαν τον Πλάτωνα που τον ονόμαζε «θεολόγο» αλλά και την αριθμοθεωρία ή κοσμοθεωρία

του Πυθαγόρα που στηριζόταν στο «… το παν και τα πάντα τοις τρισίν ώρισται …» (Περί Ουρανού, 286 α, 10-15).
Οι Θεωρίες του Ορφισμού, του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα μαζί με αυτές του Ερμή του Τρισμέγιστου που θεωρείται ο πατέρας του

τριαδικού μονοθεϊσμού και για το οποίον ο Σουίδας γράφει « … περί τριάδος εφθέξατο, ειπών εν μια τριάδι μίαν είναι η θεότητα» επηρέασαν τους φιλόσοφους «πατέρες» της Ορθοδοξίας στην διαμόρφωση της τριαδικής δογματικής τους.

Οι τρεις ιεράρχες 4ος αιώνας

α) Ιωάννης Χρυσόστομος: Μαθητής του Έλληνα ρήτορα Λιβάνιου της σχολής των Σοφιστών. Ονομάστηκε ο «Δημοσθένης του Ελληνοχριστιανισμού»

β) Μέγας Βασίλειος: Μαθητής του Λιβάνιου και του «σοφού» Προεραισίου, αδελφός του Γρηγορίου Νύσσης.

γ) Γρηγόριος Ναζιανζηνός: Ο «Τριαδικός» Θεολόγος, κλασικός ρήτορας, φιλόσοφος του Ελληνισμού. Συνδύασε τον Ελληνισμό με την δια πνεύματος Αγίου αποστολική διδαχή.

«Η εορτή των Τριών Ιεραρχών καθιερώθηκε γύρω στα μέσα του 11ου αιώνα και στα χρόνια του Κωνσταντίνου Θ' Μονομάχου ή του Αλέξιου Α΄Κομνηνού από τον Μητροπολίτη Ευχαΐτων Ιωάννη Μαυρόποδα ο οποίος συνέθεσε τμήμα της Ακολουθίας για τους Τρεις Αγίους της Εκκλησίας. Μέσα στην Ακολουθία ο Μαυρόπους υμνεί τη σημασία του έργου και την ποιότητα της δράσης τους και τονίζει τη σχέση της Τριανδρίας με τον Τρισυπόστατο Θεό για την Ορθόδοξη Εκκλησία» (Βικιπαίδεια)

«Η αυτονόμηση της Εορτής από το Εκκλησιαστικό πλαίσιο και η θεσμοθέτησή της ως σχολικής εκδήλωσης δεν αναφέρεται πριν από τον 19ο αιώνα. Προηγείται αυτής, σύμφωνα με την ιστορικό Έφη Γαζή, η τέλεση μνημοσύνου την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, για τους χορηγούς σχολείων στη συνοικία Σταυροδρόμι της Κωνσταντινούπολης από τον Πατριάρχη Καλλίνικο Ε΄ το 1805. Άλλη μια αναφορά υπάρχει για την Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης και τον εορτασμό κατά την 30η Ιανουαρίου της Μνήμης των ευεργετών και συνδρομητών του σχολείου από το 1812-1813. Στην Ιόνιο Ακαδημία οι Τρεις Ιεράρχες θεωρούνται και τιμώνται ως οι προστάτες της από τη σύστασή της (1824-1826). Στην οθωμανοκρατούμενη Μυτιλήνη έχουμε πανηγυρικούς από το 1859 τουλάχιστον» (Βικιπαίδεια)

Σύμφωνα πάντα με την άποψη της «Ελληνορθοδοξίας», την οποία επέβαλε σε όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, οι τρεις ιεράρχες έως σήμερα προστατεύουν την εκπαίδευση και τα γράμματα.

Οι τρεις ιεράρχες κορυφαίοι γνώστες της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας συνέδεσαν την γνώση τους με την αποστολική διδαχή, την οποίαν θεωρούσαν ως την ανώτερη φιλοσοφία και κατέκτησαν τον τίτλο των μέγιστων φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος, κατ’ αυτούς «Φως ο πατήρ, Φως ο Υιός, Φως το Άγιο Πνεύμα, Θεός ο Πατήρ, Θεός ο Υιός, Θεός το Άγιο Πνεύμα». «Η πηγή του φωτός είναι ο Πατέρας. Η ακτινοβολία, οι ακτίνες είναι ο Ιησούς Χριστός. Το φως που διαχέεται παντού είναι το Άγιο Πνεύμα».

Πηγή

Απολυτίκιο των Τριών Ιεραρχών.

«Τους τρεις μεγίστους φωστήρας, της Τρισηλίου Θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι, δογμάτων θείων πυρσεύσαντας· τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας· Βασίλειον τον μέγα, και τον θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι· πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν·  Αυτοί γαρ τη Τριάδι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν.»

Μεταφραστική απόδοση

«Όλοι όσοι θαυμάζουμε τους λόγους, των τριών μεγάλων φωστήρων της τρισυπόστατης θεότητας δηλαδή το Μέγα Βασίλειο, το Γρηγόριο το θεολόγο και τον ξακουστό Ιωάννη που το στόμα του έβγαζε χρυσάφι, ας τους τιμήσουμε με ύμνους. Γιατί αυτοί φώτισαν την οικουμένη με θείες διδασκαλίες. Γιατί σαν ποταμοί σοφίας πότισαν όλη την κτίση με τα άγια νερά της θεογνωσίας και γιατί αυτοί μεσολαβούν και παρακαλούν πάντα την Αγία Τριάδα για μας.» 

http://users.sch.gr/kdimitrakakis/kdim/treis_ierarxes/apolitikio_trion_ierarxon.pdf

Από εσπερινό

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Πέτρου, Διονυσίου, Ανδρέου, Παύλου, Χριστίνης, Ηρακλείου, Παυλίνου καί Βενεδίμου.

Αίγλη φωτιζόμενοι, τής Τρισηλίου Θεότητος, σκοτασμόν παρεδράμετε, βασάνων καί ώφθητε, φωτεινοί αστέρες, το της Εκκλησίας, θείον στερέωμα αεί, φωταγωγούντες Άγιοι Μάρτυρες, διό τήν φωταυγή ημών, επιτελούμεν πανήγυριν, προσκυνούντες τα λείψανα, και την κόνιν του σώματος.

Πέτρον Διονύσιον, Παύλον Ανδρέαν Βενέδιμον, τούς γενναίους αδάμαντας, Χριστίναν Ηράκλειον, καί Παυλίνον πάντες, εν αγαλλιάσει, νύν μακαρίσωμεν πιστοί, υπέρ Τριάδος στερεώς αθλήσαντας καί πάσας τάς τού δράκοντος, μηχανουργίας πατήσαντας, καί τό σκότος μειώσαντας, τών ειδώλων εν χάριτι.

Αίματι ωνήσασθε, τήν βασιλείαν μακάριοι, τού Θεού τήν ασάλευτον, καί όρμους εφθάσατε, τούς γαληνοτάτους, πάσαν τρικυμίαν, υπενεγκόντες τών δεινών, γνώμης ανδρεία θεομακάριστοι, εντεύθεν μακαρίζεσθε, νυν ικετεύοντες πάντοτε, του ευρείν ημάς έλεος, εν ημέρα της κρίσεως.

http://graeca.mrezha.net/glt/texts/May/18.htm

Στις μέρες μας νέοι «Φωτεινοί Αστέρες» σταθερά αθλούμενοι υπέρ της Τριάδος, αντιγράφοντας αρχαία μεταποστολικά ουτοπικά κινήματα, φωτίζουν την σύγχρονη κοινωνία με το «φως» των τριών μεγάλων Φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος, ιδρύοντας συνεχώς νέες εκκλησίες και ισχυριζόμενοι ψευδώς ότι είναι οι συνεχιστές των Αποστόλων. 

Από το καταστατικό πίστης αυτο-προβαλλόμενης ως «Αποστολικής Εκκλησίας» διαβάζουμε ότι αυτή «αποδέχεται όλα τα άρθρα του [σ.σ. Γνωστικού] συμβόλου της Πίστεως, όπως το θέσπισαν οι 318 Πατέρες, για να ξεχωρίζουν οι αιρέσεις από την Εκκλησία που ορθοτομεί τον λόγο του Θεού. Πιστεύει στην Αγία Τριάδα, Πατέρα, Υιό και Πνεύμα Άγιο, Τριάδα Ομοούσιον και Αχώριστον.»

Αποδέχεται δηλαδή τους τρεις μεγάλους φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος και το γνωστικό σύμβολο της πίστης περί ενσαρκώσεως του εκ του ουρανού «κατελθόντα» δεύτερου θεού-Υιού και το μοντέλο «ανθρώπου-θεού» που είναι αντιγραφή της σύζευξης του Ουρανού και της Γαίας της αρχαίας θρησκείας, καθώς και την εσχατολογία του Ζωροαστρισμού  και άλλων μύθων περί διττής φύσης του Ιησού και του τέλους του αισθητού κόσμου. 

Στην συνέχεια εξομοιώνοντας τους έγκριτους Αποστόλους με τους «Φωστήρες» φιλόσοφους, δηλαδή το γνήσιο Φως «Σε έθεσα φως των Εθνών» με το Σκότος «βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κοσμοῦ καὶ οὐ κατὰ Χριστόν» και παλινδρομώντας ισχυρίζεται το ασυμβίβαστο ότι [Έχει σαν καταστατικό της την Καινή Διαθήκη, το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και πιστεύει ότι όλη η Αγία Γραφή (39 κανονικά βιβλία της Π.Δ. και 27 βιβλία της Κ.Δ.) είναι Θεόπνευστος και ωφέλιμος. «πᾶσα γραφὴ θεόπνευστος καὶ ὠφέλιμος πρὸς διδασκαλίαν, πρὸς ἔλεγχον, πρὸς ἐπανόρθωσιν, πρὸς παιδείαν τὴν ἐν δικαιοσύνῃ, ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἐξηρτισμένος.»]

Η μαρτυρία περί της Αγίας Γραφής είναι αληθινή αλλά είναι σε αντίθεση με το πρώτο σκέλος του καταστατικού της «τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;».

Ο Επουράνιος άνθρωπος Ιησούς

Η Αγία γραφή διδάσκει ότι «Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού» κάνοντας σαφή διάκριση μεταξύ γήινων και επουράνιων σωμάτων «καὶ σώματα ἐπουράνια, καὶ σώματα ἐπίγεια» και δηλώνει ότι ο επουράνιος Ιησούς είναι «Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτορας» «ο αληθινός Θεός και η Ζωή η αιώνιος».

Επίσης διδάσκει ότι ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς είναι η φανέρωση, ή  εικόνα του Θεού του αοράτου -που είναι Πνεύμα Άγιο- «το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου» και όχι η εικόνα ή η φανέρωση του θνητού χοϊκού ανθρώπου.

Ακόμη ο Ιησούς Χριστός  είναι «απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού (του Πατέρα)» ακυρώνοντας την δοξασία περί προ-ύπαρξης του Υιού. Εάν ο Υιός προ-υπήρχε -πέραν της προαιώνιας πρόθεσης του θελήματος του Πατέρα-  τότε ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς θα ήταν απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως του προ-υπάρχοντος Υιού.

Ο Ιησούς μαρτυρεί ότι το σώμα Του, η σάρκα Του, ήταν εξ ουρανού και όχι εκ της γης. Συνεπώς ο Ιησούς δεν ήταν θνητός βιολογικός άνθρωπος γεννημένος «εξ αιμάτων ή εκ θελήματος σαρκός, ή εκ θελήματος ανδρός» αλλά ήταν επουράνιος, γέννημα του Αθάνατου Θεού. Το δε αιώνιο θάνατο (όχι τον βιολογικό οποίος είναι δεδομένος) δεν τον νίκησε η θνητότητα του Ιησού, αλλά η ζωή «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή»

«Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.» (Ιωάν. 6:51)

Όποιος έβλεπε το επουράνιο σώμα του Ιησού έβλεπε τον Πατέρα

«Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Τόσον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα· και πως συ λέγεις, Δείξον εις ημάς τον Πατέρα;» (Ιωάν. 14:9)

Όμως παρά τις σαφείς διδαχές των Αποστόλων οι ιδρυτές και ταγοί των σύγχρονων «αποστολικών εκκλησιών» εξαπατούν τους οπαδούς τους εξυψώνοντας και αυτοί την αρχαία θρησκεία όπως οι φιλόσοφοι «πατέρες».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο συνταχθείς όρος πίστεως της Δ’ οικουμενικής Συνόδου, βγαλμένη από τα σπλάχνα της αρχαίας μυσταγωγίας, όπου ορίζει ότι ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς Χριστός είναι γέννημα του Πνεύματος και της Ύλης και ως εκ τούτου έχει διττή φύση, καθώς και ότι προ-υπήρχε ως ασώματος.

[ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος

Θεός καὶ τέλειος ἄνθρωπος μὲ λογικὴ ψυχή καὶ σῶμα. Ὅπως εἶναι

ἀειδίως ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κατὰ τὴν

Θεότητα, εἶναι ὁμοούσιος καὶ μὲ ἡμᾶς κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα,

«χωρὶς ἁμαρτίας», καθ’ ὅσον ἡ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ ἔγινε «οὐ

σπερματικῶς ἀλλά δημιουργικῶς ἐκ Ἁγίου Πνεύματος και Μαρίας

τῆς Παρθένου». ‘’Σωματώθηκε’’ ὁ ἀσώματος ἐν χρόνῳ,

προσλαμβάνοντας ἀκεραία τὴν ἀνθρώπινη φύση, σάρκα καὶ ψυχὴ

λογική, ‘’ἐξ αὐτῆς ἄκρας τῆς ἐν Παρθένῳ τῇ παναγίᾳ συλλήψεως]

Πηγή: https://perivleptosfl.blogspot.com

Σωματώ — όω, ΜΑ [σῶμα, σώματος] 1. προσδίδω σωματική υπόσταση, υλική φύση σε κάτι, ενσαρκώνω («ὁ Λόγος ἑαυτὸν ἐσωμάτωσε», Καισ. Ναζ.) 2. παθ. σωματοῡμαι όομαι γίνομαι στερεότερος, υλικότερος (α. «ὀποὶ σωματωθέντες», Θεόφρ. β. «τὸν ἀέρα σωματοῡσθαι»

Συμπέρασμα

Οι σύγχρονες «χριστιανικές» θρησκείες αναπαράγουν τις αρχαίες έχοντας ως προκάλυμμα τους Αποστόλους του Χριστού.

«Έλεγε λοιπόν ο Ιησούς προς τους Ιουδαίους τους πιστεύσαντας εις αυτόν· Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ (όχι στο λόγο των πατέρων φιλόσοφων ή των θρησκειών) είσθε αληθώς μαθηταί μου, και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει». (Ιωάν. 8:31-32)

Η αποστολική Εκκλησία που έζησε το τέλος / ολοκλήρωση του αιώνα του Νόμου ήταν «προσμένοντες (στην γενιά τους) τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης του Μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ Ἰησοῦ». (Τίτος 2:13)

«Ούτος είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνιος.» (1Ιωάν. 5:21)

Ο Χριστός είναι η ζωή μας

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα