Η φυλετική καταγωγή της Εβραίας Μαριάμ

Συγγραφή Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Φεβρουάριος 12, 2023, 12:40)

Για τον ιουδαϊκό κόσμο, η γενεαλογική γραμμή οριζόταν από τους οίκους των πατέρων των, ασχέτως αν αυτοί ήταν οι βιολογικοί ή όχι.

«Λάβετε το κεφάλαιον πάσης της συναγωγής των υιών Ισραήλ κατά τας συγγενείας αυτών, κατά τους οίκους των πατέρων αυτών» (Αριθ. 1:2).

Το νομικό καθεστώς των Ιουδαίων και η παντρειά του Ιωσήφ με την Μαρία, κάλυπταν πλήρως την εκπλήρωση της καταγωγής του Ιησού «εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα». Λόγω της Δαβιδικής καταγωγής του Ιωσήφ, ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς είχε πλήρως τα κληρονομικά και τα γενεαλογικά προνόμια ενός φυσικού τέκνου του Ισραήλ εκ σπέρματος Δαυίδ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Ιωσήφ ήταν ο βιολογικός Του πατέρας ή η Μαρία η βιολογική Του μητέρα.

Η Δαβιδική καταγωγή της Μαρίας δεν διασαφηνίζεται στα ευαγγέλια. Ο δε άγγελος Γαβριήλ δεν αναφέρει τον Δαυίδ πατέρα της Μαρίας αλλά πατέρα του Ιησού «θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού». (Λουκ. 1:32)

Απεναντίας το ότι η Μαριάμ ήταν συγγενής με την θυγατέρα του Ααρών Ελισάβετ, την μητέρα του Ιωάννη του βαπτιστή (Λουκ. 1:36), δείχνει την λευιτική καταγωγή της «ενώ είναι φανερό ότι εξ Ιούδα ανέτειλεν ο Κύριος ημών». Επίσης, ότι ο Ηλί (Λουκ. 3:23) ήταν ο πατέρας της Μαρίας είναι ταλμουδική αναφορά (Chagig. 77, 4), άλλωστε την θέση του Ηλί σε άλλα κείμενα την παίρνει ο Ιακώβ. Σύμφωνα δε με το απόκρυφο «Βιβλίο του Ιακώβου» το οποίο η «Ορθοδοξία» θεωρεί σοβαρή πηγή, οι γονείς της ήταν ο Ιωακείμ εκ φυλής Ιούδα και η Άννα.

Είναι λοιπόν φανερό ότι οι πληροφορίες από τα απόκρυφα κείμενα για την Δαβιδική καταγωγή της Μαρίας εξυπηρετούσαν το γνωστικό «πατερικό δόγμα» σύμφωνα με το οποίο ο προ-υπάρχων δεύτερος «Θεός Υιός» κατέβηκε στην γη και σαρκώθηκε, ντύθηκε δηλαδή χοϊκό σώμα, εκ Πνεύματος Αγίου (ο Ουρανός) και Μαρίας της παρθένου (η Γαία) και έτσι απέκτησε δύο φύσεις σε μια υπόσταση (=Ημίθεος).

Η Δαβιδική, εκ φυλής Ιούδα, καταγωγή της Μαριάμ στηρίχτηκε σε εξωβιβλικές πηγές όπως στην γνωστικίζουσα επιστολή του «Ιουστίνου προς Τρύφωνα», όπου ο απολογητής φιλόσοφος Ιουστίνος ταυτίζει τον «Υιό του Θεού» Ιησού, με τον «Αιώνα Ιησού» των Γνωστικών, που κατά τον Βαλεντίνο κατέβηκε στη γη και ντύθηκε με υλικό σώμα (ενσάρκωση), καθώς και με τους ερμητικούς και άλλους αρχαίους Μύθους, που υποστήριζαν δύο φύσεις σε μια υπόσταση.

«[…] Νώε και Ενώχ και Ιακώβ […] σωθήσονται συν τοις επιγνώσι τον Χριστόν τούτον του θεού υιόν, ος και προ εωσφόρου και σελήνης ήν, και δια της παρθένου ταύτης της από του γένους του Δαυείδ γεννηθήναι σαρκοποιηθείς υπέμεινεν …». (Ιουστίνου προς Τρύφωνα 45, 43, 100)

Σύμφωνα με την διαρχική δοξασία των Γνωστικών, άλλος ήταν ο «Αιώνας Ιησούς» και άλλος ο άνθρωπος που τον έντυνε, όπως αναφέρεται να λέει ο Ιησούς στον Ιούδα στο ομώνυμο απόκρυφο ευαγγέλιο του «Αλλά εσύ θα τους υπερβείς όλους αυτούς. Γιατί εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει» (Γνωστικό ευαγγέλιο του Ιούδα εδ. 57).

Επίσης είναι φανερό ότι ο Ιουστίνος ήταν επηρεασμένος, από τις απόψεις του άγνωστου συγγραφέα του απόκρυφου βιβλίου «Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου», που παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με το βιβλίο «Mishnah» της ραβινικής λογοτεχνίας. Το βιβλίο είναι γνωστό και με άλλες ονομασίες όπως «Γέννηση της Μαρίας, Αποκάλυψη Ιακώβου», «Ιστορία», «Εξιστόρηση», «Γέννηση της Μαρίας Μητέρας του Θεού», «Γέννηση του Κυρίου και της κυρίας μας Μαρίας» και «Βιβλίο του Ιακώβου».

Αναφορά για την Δαβιδική καταγωγή της Μαρίας υπάρχει επίσης στην επιστολή του «Ιγνάτιου προς Εφεσίους 18» και στο «Αναβατικό Ησαΐου» που ανήκει στην απόκρυφη χριστιανική γραμματεία.

«Και πράγματι, είδα μια γυναίκα της οικογένειας του Δαβίδ του προφήτη, ονόματι Μαρία και Παρθένος, και ήταν αρραβωνιασμένη με έναν άνδρα ονόματι Ιωσήφ, ξυλουργό, και ήταν από το σπόρο της οικογένειας του Δαβίδ του δικαίου από τη Βηθλεέμ του Ιούδα.» (Το αναβατικό Ησαΐου 11:2)

Την θεωρία, ότι η γενεαλογία του Λουκά είναι της Μαρίας, στηρίζει ο Δομινικανός μοναχός Άννιο ντα Βιτέρμπο (γύρω στο 1490 μ.Χ.) γνωστός για τους ψευδούς ισχυρισμούς του και τις ψευδοπροφητείες του.

«Μια σημαντική πρόταση που έκανε στο σχόλιο του στο Breviarium de Temporibus (=περίληψη των καιρών) του Ψευδο-Φίλωνα ήταν ότι στη γενεαλογία του Ιησού, στο Ευαγγέλιο του Λουκά, ανίχνευσε την καταγωγή Του μέσω του πατέρα της Μαρίας. Στο Breviarium de Temporibus (ο υποτιθέμενος) παππούς του Χριστού Ηλί, σύμφωνα με το (Λουκ. 3:23), ταυτίστηκε με τον Ελιακείμ, μια υποτιθέμενη παραλλαγή του Αγίου Ιωακείμ, του πατέρα της "Παναγίας" σύμφωνα με το απόκρυφο Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου. Έτσι η άμεση καταγωγή της Μαρίας «Μια σημαντική πρόταση που έκανε - στο σχόλιό του στο Breviarium de Temporibus (=περίληψη των καιρών») του Ψευδο-Φίλωνα - ήταν ότι στη γενεαλογία του Ιησού, στο Ευαγγέλιο του Λουκά, ανίχνευσε την καταγωγή Του μέσω του πατέρα της Μαρίας. Στο Breviarium de Temporibus, ο (υποτιθέμενος) παππούς του Χριστού Ηλί, σύμφωνα με τον Λουκά, ταυτίστηκε με τον Ελιακείμ, μια υποτιθέμενη παραλλαγή του Αγίου Ιωακείμ του πατέρα της Παναγίας σύμφωνα με το απόκρυφο Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου. Έτσι, κατά τον Άννιο ντα Βιτέρμπο, η άμεση καταγωγή της Μαρίας, της αγίας μητέρας Του, από τον βασιλιά Δαβίδ μαρτυρούσε την κληρονομιά του θρόνου του Ισραήλ στον Χριστό.» (Wikipedia)

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι για θεολογικές και θρησκευτικές σκοπιμότητες και για αύξηση της δημοφιλίας τους, οι έμφορτοι!!!! θείου πνεύματος «πατέρες», κατέφυγαν στα απόκρυφα κείμενα και την αρχαία θρησκεία για να μπορέσουν με γνωστικά θεολογήματα, εκτός της νομοθετημένης βίας, να δικαιολογήσουν την δογματική τους και να προσηλυτίσουν τον εθνικό κόσμο, για τους οποίους το κήρυγμα του σταυρού ήταν μωρία. (Α΄ Κορ. 1:23)

Ο καθηγητής Ιωάννης Δ. Καραβιδόπουλος ο οποίος έχει προσφέρει πολλά στην έρευνα των απόκρυφων κειμένων αναφέρει «Ένα από τα αρχαιότερα και σημαντικότερα απόκρυφα χριστιανικά κείμενα είναι το Πρωτευαγγέλιον Ιακώβου, που πραγματεύεται τα σχετικά με τη γέννηση της Θεοτόκου, τη γέννηση του Χριστού και το θάνατο του Ζαχαρία, γεγονός που το ανέδειξε σε ένα από τα πιο δημοφιλή, λαϊκά αναγνώσματα. Αποτέλεσμα αυτής της ευρείας διάδοσής του ήταν ο επηρεασμός της λατρευτικής ζωής της εκκλησίας σε Ανατολή και Δύση.» (Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα. Τόμος α΄ Απόκρυφα Ευαγγέλια, Θεσσαλονίκη 1999, εκδόσεις Πουρναρά)

Συμπέρασμα

Στον αρχαίο κόσμο οι επινοημένοι και δημοφιλείς γιοί θεού με δύο φύσεις «Άνθρωποι-θεοί» που πέθαιναν και ανασταίνονταν (βλέπε: Κρίσνα, Διόνυσος, Μίθρας κ.ά.) ήταν πολιτικά εργαλεία στα χέρια της εξουσίας για ομοιογένεια και ομοδοξία που με την σειρά τους αύξαναν την διάθεση του λαού για αυτοθυσία. Η συνοχή και συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξαρτιόταν από μία Θρησκεία και μία πίστη σε έναν γιό θεού «Άνθρωπο-Θεό» που θα ικανοποιούσε τις παρόμοιες πίστεις των διαφορετικών εθνοτήτων της και θα γινόταν το όραμα των πολιτών του, για μια ανίκητη και αιώνια αυτοκρατορία που προστατεύεται από τον «Άνθρωπο-θεό» της.

Έτσι επικράτησε η πολιτική πίστη ότι: «Το Κράτος των Ρωμαίων ου καταληθήσεται, θα μείνει αλώβητον ανά τους αιώνας, ως πρώτον πιστεύσαν εις τον Δεσπότην Χριστόν» (att. Αρβελέρ, 2009).

Αυτή ήταν και η βασική ιδέα της διαμόρφωσης της γνωστικής «πατερικής δογματικής» για τον ενσαρκωμένο -όρος ανύπαρκτος στην Βίβλο- προ-υπάρχοντα δεύτερο θεό υιό, άνθρωπο Ιησού, η οποία με υπόβαθρο την Μυθολογία, «θριάμβευσε» εις βάρος της βιβλικής αλήθειας του «επουράνιου Δεύτερου ανθρώπου Ιησού» που ήταν το σπέρμα της επαγγελίας, και των οικουμενικών επαγγελιών του Θεού που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο Του.

Χριστός η ζωή ημών

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα