Κατανοήσατε τον Απόστολο και Αρχιερέα της ομολογίας μας τον Ιησού

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Ιανουάριος 13, 2019)

Βιβλικές παραπομπές από: Βάμβας, WH, LXX

Πρόλογος

Οι επινοημένες θρησκείες, παλιές και νέες, είναι κοινωνική αναγκαιότητα λόγω άγνοιας, παράγοντας αντιπαλότητας και η αιτία που έχει χυθεί τόσο αίμα στον κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός, που είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, είναι υπεράνω των θρησκειών.

Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η προτροπή σε ειλικρινή έρευνα των διασωθέντων βιβλικών κειμένων -ανεπηρέαστη από επιβεβλημένες ανθρώπινες θρησκευτικές παραδόσεις και δογματικά κλισέ- καθώς και των συσχετισμένων ιστορικών τετελεσμένων, για ακριβέστερη κατανόηση των εκπληρωμένων επαγγελιών του ενός Θεού, που δόθηκαν στους πατέρες του κατά σάρκα Ισραήλ και των απορρεόντων πνευματικών ευλογιών για όλα τα έθνη του κόσμου. Αυτό θα συμβάλει στην ανάδειξη της αλήθειας του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, ο οποίος νίκησε τον θάνατο και μας χάρισε, με προϋποθέσεις, την αθανασία.

Στην αναζήτηση αυτής της αλήθειας, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε την γέννηση, την πορεία και το πέρας του Ιουδαϊσμού και να κατανοήσουμε μέσα από τις εβραϊκές Γραφές τους τύπους του, όπως εξηγήθηκαν από τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους Του. Ομοίως πρέπει να γνωρίζουμε το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό περιβάλλον, του επί την κυριαρχία της Ρωμαϊκής Βασιλείας, θεοσύστατου εβραϊκού έθνους, κατά την χρονική περίοδο της ίδρυσης από τον ίδιο τον Θεό του γνήσιου Χριστιανισμού, που είναι η εκπλήρωση / ολοκλήρωση του βιβλικού Ιουδαϊσμού.

(σ.σ. Με τον όρο «γνήσιος Χριστιανισμός» νοείται η Πρώτη Εκκλησία που ίδρυσε ο Ιησούς και όχι ο νεκρός Θρησκειοποιημένος τυπολατρικός Χριστιανισμός που διαμορφώθηκε εκ των υστέρων από την μείξη της αποστολικής Διδαχής με την «ελληνική σκέψη» που οδηγεί στην αρχαία θρησκεία)

Ο χρόνος δράσης του Ιησού και των εκλεγμένων Αποστόλων Του και το έργο το οποίο αυτοί διεκπεραίωσαν είναι ιστορικά γεγονότα μοναδικά και ανεπανάληπτα. Οι γνήσιοι Απόστολοι πέτυχαν στην αποστολή τους, ολοκλήρωσαν το έργο τους, κήρυξαν σε όλα τα έθνη, αρχής γενομένης από τους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ και λοιπούς Ισραηλίτες της διασποράς και το έργο της σωτηρίας του θνητού ανθρώπου ολοκληρώθηκε. Η μετάβαση από το Παλαιό στο Νέο έγινε, ο Μωσαϊκός Νόμος των τύπων και αλληγοριών ολοκληρώθηκε, ήρθε το αληθινό, το πραγματικό, ο θάνατος νικήθηκε, η Ζωή, ο Ιησούς, βασίλευσε και ο βιβλικός Ιουδαϊσμός ολοκλήρωσε τον σκοπό του.

Οι Ζώντες εν Χριστώ Ιησού είναι το ευλογημένο σπέρμα του Κυρίου (Ησ. 65:23), ο Νέος πνευματικός Ισραήλ, ο λαός του Θεού, που ακούει και οδηγείται από τον Ζώντα εις τους αιώνες και όχι από θνητούς θρησκευόμενους μέντορες.

«Έστιν γεγραμμένον εν τοις προφήταις: και έσονται πάντες διδακτοί Θεού, πας ο ακούσας παρά του πατρός και μαθών έρχεται προς εμέ.» (Ιωάν. 6:45)

Οι επικρατούσες προσδοκίες του σύγχρονου θρησκευτικού κατεστημένου είναι το αποτέλεσμα συσσωρευμένων παρανοήσεων των Γραφών, λόγω επίδρασης της απόκρυφης ιουδαϊκής γραμματείας, των σιβυλλικών χρησμών, της συγκρητιστικής αρχαίας ελληνικής θρησκευτικής σκέψης και των λαϊκών παραδόσεων, που σκοπίμως ή εξ΄ αγνοίας, υποστηρίζονται από τους επαγγελματίες ή τους αυτοπροβαλλόμενους ηγέτες του «χριστεπώνυμου» πλήθους και τους ψευδοπροφήτες τους.

«Ταύτα σας έγραψα περί εκείνων οίτινες σας πλανώσι. Και το χρίσμα το οποίον υμείς ελάβετε απ΄ αυτού εν υμίν μένει και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκει τις αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι και δεν είναι ψεύδος και καθώς σας εδίδαξε θέλετε μένει εν αυτώ.» (Α΄ Ιωάν. 2:27)

Ο Νόμος και οι Εβραίοι

Οι Εβραίοι που ήταν υπό τον Νόμο, ήταν υπό δουλεία και υπό κατάρα από τα οποία τους εξαγόρασε ο Χριστός Ιησούς.

«Διότι όσοι είναι εξ έργων νόμου, υπό κατάραν είναι· επειδή είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας όστις δεν εμμένει εν πάσι τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίω του νόμου, ώστε να πράξη αυτά.» (Γαλ. 3:10)

Οι Εβραίοι της Γαλιλαίας, που έλαβαν εντολές από τον Ιησού, συγγραφείς των επιστολών της Καινής Διαθήκης, έγραψαν στους ομοεθνείς τους, που ήταν κάτω από το νεκρό γράμμα του Νόμου και τώρα είχαν γίνει μέτοχοι επουρανίου κλήσεως, για τον Νέο επουράνιο Αρχιερέα τους «τον αναστημένο εκ νεκρών μέγα ποιμένα των προβάτων εν αίματι Διαθήκης αιωνίου» τον Ιησού Χριστό. (Εβρ. 13:20)

«Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών τον Ιησούν Χριστόν, όστις ήτο πιστός εις τον καταστήσαντα αυτόν καθώς και ο Μωυσής εις όλον τον οίκον αυτού.» (Προς Εβραίους 3:1-2)

Τους υπενθύμιζαν να μην επιστρέψουν στον παλαιό τρόπο λατρείας τους, που ξεκίνησε με την επίγεια σκηνή και το «άγιον το κοσμικόν», με τα φτωχά και ασθενή κοσμικά στοιχεία, εις τα οποία ήταν δεδουλωμένοι οι λατρευτές. Διότι τώρα οι εν Χριστώ, ήταν ελεύθεροι να λατρεύουν τον ένα Θεό, στον αληθινό επουράνιο Ναό, εν πνεύματι και αληθεία, όπου ο Ιησούς είχε εισέλθει Πρώτος.

«‘Οπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών (που ήταν υπό το νόμο) πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». (Εβρ. 6:20)

«Ούτως και ημείς, (οι Εβραίοι) ότε ήμεν νήπιοι υπό τα στοιχεία του κόσμου ήμεθα δεδουλωμένοι, ότε δε ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν». (Γαλ. 4:3-5)

«Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών· διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου.» (Γαλ. 3:13)

«Τώρα δε αφού εγνωρίσατε τον Θεόν, μάλλον δε εγνωρίσθητε υπό του Θεού, πως επιστρέφετε πάλιν εις τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, εις τα οποία πάλιν ως πρότερον θέλετε να δουλεύητε;» (Γαλ. 4:9)

Ο εξιλασμός σύμφωνα με τις ιουδαϊκές Γραφές

«Ότι παρά σοι ο ιλασμός έστιν» (Ψαλμ. 129:4 Ο΄)

Η διαδικασία εξιλασμού την οποίαν εκτέλεσε ο επουράνιος Αρχιερέας Ιησούς Χριστός, ήταν εκπλήρωση των τύπων της Παλαιάς Διαθήκης και έγινε σύμφωνα με τις ιερατικές διατάξεις του Νόμου.

«Και τούτο θέλει είσθαι εις εσάς νόμιμον αιώνιον, να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των υιών Ισραήλ περί πασών των αμαρτιών αυτών άπαξ του ενιαυτού.» (Λευ. 16:34)

«Είχε μεν λοιπόν και η πρώτη σκηνή διατάξεις λατρείας και το άγιον το κοσμικόν […] Όντων δε τούτων ούτω κατεσκευασμένων, εις μεν την πρώτην σκηνήν εισέρχονται διαπαντός οι ιερείς εκτελούντες τας λατρείας, εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού εισέρχεται μόνος ο αρχιερεύς, ουχί χωρίς αίματος, το οποίον προσφέρει υπέρ εαυτού και των εξ αγνοίας αμαρτημάτων του λαού, και τούτο εδηλοποίει το Πνεύμα το Άγιον, ότι δεν ήτο πεφανερωμένη η εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο έτι. Ήτις ήτο τύπος εις τον τότε παρόντα καιρόν, καθ' ον προσεφέροντο δώρα και θυσίαι, αίτινες δεν ηδύναντο να κάμωσι τέλειον κατά την συνείδησιν τον λατρεύοντα, επειδή ήσαν διατεταγμένα μόνον εις βρώματα και πόματα και διαφόρους βαπτισμούς και διατάξεις σαρκικάς, μέχρι καιρού διορθώσεως.» (Εβρ. 9:1-10)

Η διαδικασία εξιλέωσης στην επίγεια σκηνή του μαρτυρίου, που ήταν αντίτυπο της αληθινής επουράνιας, ολοκληρώνονταν με την έξοδο του αρχιερέα από τα άγια των αγίων. Ο αρχιερέας φορούσε λινή στολή υπηρεσίας, όταν εισερχόταν στο αγιαστήριο για να κάνει εξιλέωση σ’ αυτό, την οποία στην συνέχεια έπρεπε να εκδυθεί, και αφού έλουζε το σώμα του με νερό «εν τόπω αγίω», φορούσε τα πολυτελή, έγχρωμα, εκ βύσσου ιμάτια του, που περιλαμβάνανε το εφόδ, τον ποδήρη του εφόδ, τον κεντητό χιτώνα, την μήτρα, την ζώνη, το «λογείον των κρίσεων», το οποίο ήταν τετράγωνο, υφαντό, κατά τρόπο που να περιέχει τέσσερεις σειρές, εκάστη με τρεις πολύτιμους λίθους, με τα ονόματα των δώδεκα φυλών του σαρκικού Ισραήλ και το χρυσό πέταλο επί της μίτρας. (Έξ. κεφ. 28, Λευ. κεφ. 16)

Σημείωση: Στον Ησαΐα κατά τους Ο', καταγράφεται διάκριση μεταξύ λινού και βύσσου.

«Και αισχύνη λήμψεται τους εργαζομένους το λίνον το σχιστόν και τους εργαζομένους την βύσσον.» (19:9)

Πρώτα εξαγνιζότανε το αγιαστήριο, η σκηνή του μαρτυρίου και το θυσιαστήριο

«Και την σκηνήν δε και πάντα τα σκεύη της υπηρεσίας με το αίμα ομοίως ερράντισε. Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.» (Εβρ. 9:21-22)

«Ούτω θέλει εισέρχεσθαι ο Ααρών εις το αγιαστήριον, μετά μόσχου εκ βοών διά προσφοράν περί αμαρτίας και κριού διά ολοκαύτωμα. Χιτώνα λινούν ηγιασμένον θέλει ενδύεσθαι, και περισκελή λινά θέλουσιν είσθαι επί της σαρκός αυτού, και ζώνην λινήν θέλει είσθαι εζωσμένος και μίτραν λινήν θέλει φορεί· ταύτα είναι ενδύματα άγια· και θέλει λούει εν ύδατι το σώμα αυτού και θέλει ενδύεσθαι αυτά.» (Λευ. 16:3-4)

«Ουδείς δε άνθρωπος θέλει είσθαι εν τη σκηνή του μαρτυρίου, όταν αυτός (ο Ααρών) εισέρχηται να κάμη εξιλέωσιν εις το αγιαστήριον, εωσού εξέλθη, αφού και (Ο΄) κάμη εξιλέωσιν υπέρ εαυτού και υπέρ του οίκου αυτού και υπέρ πάσης της συναγωγής του Ισραήλ. Τότε θέλει εξέλθει προς το θυσιαστήριον το ενώπιον του Κυρίου και θέλει κάμει εξιλέωσιν περί αυτού […] Αφού δε τελειώση να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ του αγιαστηρίου και της σκηνής του μαρτυρίου και του θυσιαστηρίου, θέλει φέρει τον τράγον τον ζώντα». (Λευ. 16:17-20)

«Και θέλει εισέλθει ο Ααρών εις την σκηνήν του μαρτυρίου και θέλει εκδυθή την λινήν στολήν, την οποίαν ενεδύθη εισερχόμενος εις το αγιαστήριον, και θέλει αποθέσει αυτήν εκεί· και θέλει λούσει το σώμα αυτού εν ύδατι εν τόπω αγίω και ενδυθή τα ιμάτια (την στολήν Ο΄) αυτού, και θέλει έλθει και προσφέρει το ολοκαύτωμα αυτού και το ολοκαύτωμα του λαού και θέλει κάμει εξιλέωσιν περί εαυτού και περί του λαού». (Λευ. 16:23-24)

Ούτος είναι ο νόμος του ολοκαυτώματος

«Το ολοκαύτωμα θέλει καίεσθαι επί του θυσιαστηρίου όλην την νύκτα έως το πρωΐ, και το πυρ του θυσιαστηρίου θέλει καίεσθαι επ' αυτού. Και θέλει ενδυθή ο ιερεύς χιτώνα λινούν και περισκελή λινά θέλει φορέσει επί την σάρκα αυτού, και θέλει αφαιρέσει την στάκτην του ολοκαυτώματος το οποίον κατέφαγε το πυρ επί του θυσιαστηρίου· και θέλει βάλει αυτήν εις το πλάγιον του θυσιαστηρίου. Και θέλει εκδυθή την στολήν αυτού και ενδυθή άλλην στολήν· και θέλει φέρει την στάκτην έξω του στρατοπέδου εις τόπον καθαρόν.» (Λευ. 6:9-11)

Οι στολές των ιερέων που ιεράτευαν θεωρούντο άγιες και κανείς από τον λαό δεν επιτρεπόταν να τις αγγίξει. Ολοκληρώνοντας την υπηρεσία τους τις άλλαζαν, για να έρθουν σε επαφή με τον λαό.

«Ουκ εισελεύσονται εκεί πάρεξ των ιερέων ουκ εξελεύσονται εκ του αγίου εις την αυλήν την εξωτέραν όπως δια παντός άγιοι ώσιν οι προσάγοντες και μη άπτωνται του στολισμού αυτών εν οις λειτουργούσιν εν αυτοίς διότι άγια έστιν και ενδύσονται ιμάτια έτερα όταν άπτωνται του λαού.» (Ιεζ. 42:14 Ο΄)

Ερμηνευτική απόδοση του Ιεζεκιήλ 42:14 κατά τους Ο΄από τον Ιωάννη Θ. Κολιτσάρα

«Δεν θα εισέρχονται εκεί άλλοι πλην των ιερέων. Οι δε ιερείς δεν θα εξέρχονται από τον άγιον αυτόν τόπον εις την εξωτερικήν αυλήν, δια να μη μολύνωνται, αλλά να είναι πάντοτε αγνοί και καθαροί αυτοί που προσφέρουν τας θυσίας. Επίσης δια να μη εγγίζουν οι λαϊκοί τας στολάς των ιερέων, με τας οποίας λειτουργούν, διότι και αι στολαί είναι άγιαι. Οι ιερείς αυτοί όταν θα έρχωνται εις επαφήν με τον λαόν, θα φορούν άλλα ενδύματα.»

Το υπόδειγμα εξιλασμού κατά τον Μωσαϊκό Νόμο προεικόνιζε την αληθινή επουράνια εξιλέωση.

«Επειδή το αδύνατον εις τον νόμον, καθότι ήτο ανίσχυρος διά της σαρκός, ο Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτίαν εν τη σαρκί διά να πληρωθή η δικαιοσύνη του νόμου εις ημάς τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα..» (Ρωμ. 8:3-4)

Ο επουράνιος λοιπόν Ιησούς με την επουράνια σάρκα του / σώμα του, το οποίο ήταν, ομοίωμα σαρκός αμαρτίας, αποστάλθηκε από τον Θεό, για να υπηρετήσει τον λαό του Ισραήλ και ως αρχιερέας, να κάνει άπαξ και δια παντός εξιλέωση, προσφέροντας τον εαυτό του για θυσία.

«Ο δε αποκριθείς είπε: Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.» (Ματ. 15:24)

«Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματ. 20:28)

«Ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.» (Εβρ. 9:12)

Και ενώ γεύτηκε τον θάνατο υπέρ παντός ανθρώπου, θυσιάζοντας τον εαυτό του στο σταυρό, σε τρεις μέρες αναστήθηκε και πριν εισέλθει ως επουράνιος αρχιερέας στην αληθινή επουράνια σκηνή, είπε στην μαθήτρια Του Μαρία την Μαγδαληνή «μη μου άπτου», για να εκπληρώσει το γραμμένο του Νόμου. (Ιεζεκιήλ 42:14 Ο΄)

Και αφού εισήλθε στην αληθινή επουράνια σκηνή, προσφέροντας το δικό του άμωμο, άγιο αίμα, για να κάνει αιώνιο εξιλασμό, στην συνέχεια εξήλθε από τα αληθινά άγια ενδεδυμένος τα ιμάτια της δόξας του Πατρός αυτού / της δόξας Αυτού, όπως είχε υποσχεθεί στους μαθητές του και ολοκλήρωσε το έργο εξιλασμού και την σωτηρία στους προσμένοντας Αυτόν, σύμφωνα με τις ιερατικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.

«Διότι μέλλει ο Υιός του ανθρώπου να έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά την πράξιν αυτού. Αληθώς σας λέγω, είναι τινές των εδώ ισταμένων, οίτινες δεν θέλουσι γευθή θάνατον, εωσού ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού.» (Ματθ. 16:27-28)

«Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού, τότε θέλει καθήσει επί του θρόνου της δόξης αυτού …» (Ματθ. 25:31)

«Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις. Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται διά τούτων, αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ' εις αυτόν τον ουρανόν, διά να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών· ουδέ διά να προσφέρη πολλάκις εαυτόν, καθώς ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ' ενιαυτόν με ξένον αίμα· διότι έπρεπε τότε πολλάκις να πάθη από καταβολής κόσμου· τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, διά να αθετήση την αμαρτίαν διά της θυσίας εαυτού. Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις, ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς διά να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανή εκ δευτέρου (ένδοξος) χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν». (Εβρ. 9:22-28)

Εάν, υποθετικά, ο Ιησούς δεν είχε εξέλθει από τα επουράνια άγια για να ολοκληρώσει το έργο του εξιλασμού κατά τον Νόμο, σημαίνει ότι ο Ιησούς δεν ήταν πιστός αρχιερέας, άρα και οι Εβραίοι πιστοί, που είχαν πάψει να θυσιάζουν στον Ναό, διότι είχαν εγκαταλείψει τα φτωχά και ασθενή στοιχεία του κόσμου, εξαπατήθηκαν και δεν σώθηκαν. Ούτε λοιπόν ο αρχιερέας Ιησούς φάνηκε εκ δευτέρου, ο επίγειος Ναός καταστράφηκε, άρα το ζήτημα του εξιλασμού είναι μετέωρο και η ανθρωπότητα είναι σε αναζήτηση Σωτήρα. Εάν όμως ομολογούμε Σωτήρα τον Ιησού Χριστό σημαίνει ότι αυτός έχει ολοκληρώσει το έργο του εξιλασμού και έχει εξέλθει από τα επουράνια άγια.

Ο Ιησούς είναι Ελεήμων και Πιστός Αρχιερεύς

«Όθεν έπρεπε/όφειλε να ομοιωθή κατά πάντα (στους πειρασμούς) με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού. Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους». (Εβρ. 2:17-18)

«Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας.» (Εβρ. 4:15)

«Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων (σαρκικός Ισραήλ), αλλά και περί όλου του κόσμου (κατά σάρκα εθνικοί)». (Α΄Ιωάν. 2:2)

Οι σαρκικοί λατρευτές των επουρανίων τύπων, πρόσμεναν έξω από την σκηνή του μαρτυρίου, τους θνητούς ιερείς τους μέχρι αυτοί να εκτελέσουν τις ιερατικές υπηρεσίες τους.

«Ουδείς δε άνθρωπος θέλει είσθαι εν τη σκηνή του μαρτυρίου, όταν αυτός εισέρχηται να κάμη εξιλέωσιν εις το αγιαστήριον, εωσού εξέλθη, αφού κάμη εξιλέωσιν υπέρ εαυτού και υπέρ του οίκου αυτού και υπέρ πάσης της συναγωγής του Ισραήλ.» (Λευ. 16:17)

«Ενώ δε ιεράτευεν αυτός (ο Ζαχαρίας) εν τη τάξει της εφημερίας αυτού ενώπιον του Θεού, κατά το έθος της ιερατείας έπεσεν εις αυτόν ο κλήρος να θυμιάση εισελθών εις τον ναόν του Κυρίου· και παν το πλήθος του λαού προσηύχετο έξω εν τη ώρα του θυμιάματος». (Λουκ. 1:8-10)

«Και ο λαός περιέμενε τον Ζαχαρίαν, και εθαύμαζον ότι εβράδυνεν εν τω ναώ.» (Λουκ. 1:21)

Ομοίως και ο Νέος, πνευματικός Ισραήλ, που βίωσε τις έσχατες μέρες του αιώνα του Μωσαϊκού Νόμου, πρόσμενε στην γενεά των Αποστόλων τον αθάνατο επουράνιο Αρχιερέα του, να εξέλθει από την αληθινή επουράνια σκηνή για να ολοκληρωθεί το έργο της απολύτρωσης, που μένει εις τον αιώνα.

«Οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ.» (Α΄Πέτρ. 1:5)

«Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, με το οποίον εσφραγίσθητε διά την ημέραν της απολυτρώσεως.» (Εφ. 4:30)

«Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς.» (Εβρ. 10:23)

«Διότι ημείς διά του Πνεύματος προσδοκώμεν εκ πίστεως την ελπίδα της δικαιώσεως.» (Γαλ. 5:5)

«Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν.» (Ρωμ. 13:11-12)

«Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινάς, αλλά προτρέποντες αλλήλους, και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:25)

«Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.» (Φιλιπ. 3:20)

«Προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.» (Τιτ. 2:13)

Ο Νόμος επιφέρει οργή

Εκτός από την προεικόνιση της αληθινής ουράνιας εξιλέωσης, που εξετελέσθη, ο Νόμος για την ολοκλήρωσή του απαιτούσε και την εκτέλεση των γραμμένων κρίσεων για τους παραβάτες του Νόμου και φονιάδες των απεσταλμένων Προφητών και Αγίων του Θεού και αυτού του Ιησού, από τους αντικείμενους Ιουδαίους.

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί […] Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;»

Γέεννα= επίγεια κοιλάδα του Εννώμ, βαθύ και στενό φαράγγι που βρίσκεται στα N. A. τείχη της Ιερουσαλήμ, που ενώνεται στα νότια της πόλης με την κοιλάδα του Ιωσαφάτ, μετονομασθείσα σε φάραγγα της σφαγής.

{Η λέξη Γέεννα εμφανίζεται 12 φορές στην Καινή Διαθήκη και αναφέρεται σε μια κοιλάδα έξω από την Ιερουσαλήμ, γνωστή ως κοιλάδα του Εννόμ (Γαι-Εννόμ=Γέεννα). Στις ημέρες άπιστων Εβραίων βασιλέων, γινόταν εκεί ειδωλολατρικές ιεροτελεστίες και θυσίες παιδιών (Β΄ Χρον. 28:1, 3, Ιερ. 7:31). Στις ημέρες του προφήτη Ιερεμία αποκαλούνταν «κοιλάδα των πτωμάτων και της στάχτης», ενώ στα χρόνια του Ιησού χρησιμοποιούνταν ως σκουπιδότοπος, στον οποίο, εκτός από σκουπίδια, οι Ιουδαίοι έριχναν και κουφάρια ζώων και πτώματα εγκληματιών που δεν ήταν άξιοι ταφής. Για να καταστρέφονται τα σκουπίδια και όλες οι ακαθαρσίες για λόγους υγιεινής, τα καίγανε και διατηρούσαν τη φωτιά αναμμένη ρίχνοντας θειάφι. Εκεί ο «σκώληξ (σ.τ.σ., των πτωμάτων τρεφόμενος απ’ αυτά) ου τελευτά και το πυρ ου σβέννυται» (Μαρκ. 9:48, πρβλ. Ησ. 66:24). Έτσι και ο Ιησούς χρησιμοποίησε τη λέξη ως σύμβολο της αιώνιας τιμωρίας/καταστροφής των ασεβών και όχι ως αναφορά σε αιώνιο βασανισμό ψυχών: «Φοβηθήτε τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη»} (Ματθ. 10:28). πηγή

«Διά τούτο ιδού, εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει, και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας και διώξει από πόλεως εις πόλιν, διά να έλθη εφ' υμάς παν αίμα δίκαιον εκχυνόμενον επί της γης από του αίματος Άβελ του δικαίου έως του αίματος Ζαχαρίου υιού Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν ελθεί επί την γενεάν ταύτην (την δική τους γενεά, όχι την δική μας)». (Ματ. 23:29-36)

«Πλην τους εχθρούς μου εκείνους, οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ' αυτούς, φέρετε εδώ και κατασφάξατε έμπροσθέν μου.» (Λουκ. 19:27)

Σημείωση: Η οργή του Αρνίου στους αντικείμενους Ιουδαίους, εκτελέσθηκε έμπροσθεν του Ιησού, όταν φάνηκε εκ δευτέρου.

«Και λαβόντες αυτόν εξέβαλον έξω του αμπελώνος και απέκτειναν, όταν ουν έλθη ο Κύριος του αμπελώνος τι ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις;» (Ματθ. 21:39-40, Μάρκ. 12:9)

«Ακούσας δε ο βασιλεύς ωργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού (ρωμαϊκός πολυεθνικός στρατός) απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών κατέκαυσε (την Ιερουσαλήμ)». (Ματθ. 22:7)

Οι συνέπειες της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του Ναού της

Το κατ’ εξοχή σύμβολο του βιβλικού Ιουδαϊσμού, ο Ναός, κάηκε. Οι Ιερείς των τύπων παύτηκαν, οι προσφορές των ζώων έπαψαν, οι πλύσεις και τα βαπτίσματα έπαψαν, οι προφητείες εκπληρώθηκαν, τα παλαιά παρήλθαν, το τέλος πάντων όσων είχαν σχέση με τον Νόμο των τύπων ήλθε, οι γραμμένες κρίσεις για τους υπόλογους, παραβάτες του Νόμου, εκπληρώθηκαν. Ο σαρκικός Ισραήλ έδωσε την θέση του στον πνευματικό Ισραήλ, ο επίγειος Ναός έδωσε την θέση του στον επουράνιο, οι σαρκικοί λατρευτές έπαυσαν. Ο Θεός είναι Πνεύμα και λατρεύεται από αληθινούς, πνευματικούς, εν Χριστώ λατρευτές, «εν πνεύματι και αληθεία».

Το τέλος του Νόμου (= ολοκλήρωση / εκπλήρωση πάντων όσων αφορούσαν τον νόμο και τις σαρκικές του διατάξεις) είναι ο Χριστός, προς δικαιοσύνη εις πάντα τον πιστεύοντα. (Ρωμ. 3:21-22)

Το τέλος πάντων έφτασε / ήγγικεν

Λίγα χρόνια πριν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού, ο γνήσιος Απόστολος του Ιησού Πέτρος, εβραϊκής καταγωγής, καθώς και οι λοιποί Απόστολοι, έγραψε στους εκ της διασποράς πιστούς Εβραίους, «πάντων δε το τέλος ήγγικεν» (Α΄ Πέτρ. 4:7). Τι τους είπε; Τι κατάλαβαν οι Εβραίοι πιστοί; Μήπως κατάλαβαν ότι έφτασε το τέλος του κόσμου; Μήπως κατάλαβαν ότι θα πέσουν τα φυσικά αστέρια από τον ουρανό στην γη; Μήπως κατάλαβαν ότι θα φύγει ο φυσικός ουρανός [= το στερέωμα που διαχωρίζει τα ύδατα τα κάτω από τα ύδατα τα πάνω (Γέν. 1:6-8)] και η φυσική γη [= η ξηρά όχι η θάλασσα (Γέν. 1:9-10)], διότι παρουσιάστηκε σφάλμα στην δημιουργία και ο Θεός αποφάσισε να τα δημιουργήσει από την αρχή; Όχι βέβαια.

Ουδέποτε ο Ιησούς μίλησε στον σαρκικό λαό του Ισραήλ, για το τέλος της ιστορίας του κόσμου, που ο ίδιος δημιούργησε. Απεναντίας οι Γραφές λένε ότι ο Ιησούς είναι Ιερέας εις τον αιώνα για να μεσιτεύει υπέρ των αμαρτωλών πάντοτε, διότι επέτυχε αιώνια λύτρωση για τους αμαρτωλούς και ότι οι πυλώνες της επουράνιας Ιερουσαλήμ δεν θα κλείσουν ποτέ για να εισέρχονται σ΄αυτήν οι λυτρωμένοι εις τους αιώνες των αιώνων. Η Διαθήκη του Σωτήρα ημών Θεού Ιησού είναι ενεργός και δεν έχει ημερομηνία λήξης, δεν είναι παρένθεση στην ιστορία του κόσμου, είναι αιώνιος.

Του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν του οποίου (Ευαγγελίου) εγώ ο Παύλος έγινα υπηρέτης (Κολ. 1:23)

«Ο Κύριος έκαμε γνωστήν την σωτηρίαν αυτού· έμπροσθεν των εθνών απεκάλυψε την δικαιοσύνην αυτού. Ενεθυμήθη το έλεος αυτού και την αλήθειαν αυτού προς τον οίκον του Ισραήλ· πάντα τα πέρατα της γης είδον την σωτηρίαν του Θεού ημών.» (Ψαλμ. 98:2-3)

Οι πιστοί από τους Εβραίους, τους Εθνικούς Εβραίους της διασποράς και τους κατά σάρκα Εθνικούς, που ήξεραν ότι το ευαγγέλιο είχε ήδη κηρυχθεί σε όλα τα έθνη, «εις πάσαν την κτίσιν» (Βλ. και Ρωμ. 10:18, 16:26, Κολ. 1:6, 23), κατάλαβαν ότι έρχεται το τέλος του αιώνα του Νόμου και του τυπικού του (= επίγειος Ναός, θυσιαστήριο, αγιαστήριο, ιερείς, στολές, σκεύη, θύματα / ζώα προς θυσία, μεσσιανικές προφητείες, γενεαλογίες, περιτομή, σαρκικός λαός του Θεού, κρίση των παραβατών του Νόμου). Κατάλαβαν ότι η σωτηρία τους ήταν πλησιεστέρα από τότε που πίστεψαν. Κατάλαβαν ότι ο ερχομός του Σωτήρα Ιησού ήταν πλησίον, ο καιρός εγγύς, η ημέρα πλησιάζουσα. Κατάλαβαν ότι ο καιρός ήταν εγγύς που ο Θεός θα τους ανταπέδιδε άνεση για τις θλίψεις τους, και θλίψεις στους αντικείμενους Ιουδαίους που τους έθλιβαν. (Β΄Θεσ. Κεφ. 1)

«Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14)

Ο γαρ καιρός εγγύς έστιν

Όλες οι επιστολές του πρώτου αιώνα μιλούσαν για τον επικείμενο ερχομό του Ιησού Χριστού, στην γενεά της πρώτης εκκλησίας

«Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει.» (Εβρ. 10:37)

«Η επιείκειά σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους. Ο Κύριος είναι πλησίον.» (Φιλιπ. 4:5)

«Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου.» (Ιακ. 5:7)

«Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας, διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε. Μη στενάζετε κατ' αλλήλων, αδελφοί, διά να μη κατακριθήτε· ιδού, ο κριτής ίσταται έμπροσθεν των θυρών.» (Ιάκ. 5:8-9)

«Ο δε Ιησούς είπεν· Εγώ είμαι· και θέλετε ιδεί (μιλούσε στο συνέδριο) τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον μετά των νεφελών του ουρανού». (Μάρκ. 14:62)

«Ιδού, έρχομαι ταχέως. Μακάριος όστις φυλάττει τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου.» (Αποκ. 22:7)

«Και τώρα, τεκνία, μένετε εν αυτώ, ίνα όταν φανερωθή, έχωμεν παρρησίαν και μη αισχυνθώμεν απ' αυτού εν τη παρουσία αυτού.» (Α΄Ιωάν. 2:28)

«Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού.» (Α΄Κορ. 11:26)

Το βιβλίο της Αποκάλυψης που εστάλη στους Εβραίους πιστούς των επτά εκκλησιών της Ασίας, και όχι στον κόσμο, φώναζε για την επικείμενη έλευση Αυτού και την καταστροφή της επίγειας Ιερουσαλήμ και του Ναού. «Α δει γενέσθαι εν τάχει», «μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας (σε πραγματικό χρόνο) και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα, ο γαρ καιρός εγγύς», «και λέγει μοι μη σφραγίσης τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου, ο γαρ καιρός εγγύς έστιν», «έρχομαι ταχύ, κράτει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανό σου».

Περισσότερα για το βιβλίο της Αποκάλυψης εδώ.

Οι ανακρίβειες του Χριστιανικού Σιωνισμού

«Επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, διά της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν.» (Εβρ. 7:19)

Ο ιδεολογικά εθνικιστικός και αντικείμενος στον Χριστό Ιησού, φαρισαϊκός Ιουδαϊσμός και ο καρπός της σύζευξης του ελληνιστικού με το εβραϊκό στοιχείο, διαμόρφωσαν τον ραβινικό Ιουδαϊσμό, του οποίου οι περισσότεροι εκφραστές του, διατηρούν αναλλοίωτη έως σήμερα την αντιβιβλική πίστη, στην ανοικοδόμηση ενός τρίτου ναού, στην γη της Ιερουσαλήμ, και την υπερύψωση του εβραϊκού έθνος ως εκπλήρωση υπόσχεσης του εθνικού τους θεού. Ανέκαθεν ο εβραϊκός εθνικισμός ήταν φορέας αυτής της εσφαλμένης εθνικιστικής ιδεολογίας που υποστηρίζεται από τον επίσης αντιβιβλικό «χριστιανικό» Σιωνισμό, κίνηση που υπάρχει κυρίως μεταξύ Ευαγγελικών φονταμενταλιστικών κύκλων και δευτερευόντως μεταξύ των Βαπτιστών των Η.Π.Α.. Η κίνηση αυτή διαδίδει την σύγχρονη «θεωρία των οικονομιών» του Αγγλικανού τριαδικού κληρικού John Nelson Darby (1800-1882), ανατρέποντας έτσι τις θεμελιώδεις βιβλικές αλήθειες ότι «το τέλος του Νόμου είναι ο Χριστός» και ότι «’Ωμοσεν Κύριος και ου μεταμεληθήσεται, Συ ιερεύς εις τον αιώνα». (Εβρ. 7:21)

Προς διάδοση των αντιβιβλικών θέσεων του «χριστιανικού» Σιωνισμού, που εξυπηρετούν μάλλον γεωστρατηγικές πολιτικές, ιδρύθηκαν παγκοσμίως εκκλησίες με κάποιες να αυτοπροσδιορίζονται ως «αποστολικές», για να προσδώσουν αποστολικό κύρος και μεσσιανικό χαρακτήρα, διαμορφώνοντας έτσι κατάλληλα πεδία στους ιδρυτές αυτών, για άσκηση πνευματικής εξουσίας -στους μη έχοντας βιβλικές γνώσεις και σκοπίμως ακατήχητους πιστούς- για κοινωνική προβολή και για νεποτισμό.

Για τους ιδρυτές αυτούς, τα φυσικά φαινόμενα, όπως σεισμοί, πλημμύρες, τσουνάμια, εκρήξεις ηφαιστείων, καταιγίδες, ανεμοστρόβιλοι, ακόμα παγκόσμιες οικονομικές ή γεωπολιτικές ανακατατάξεις, πολεμικές επιχειρήσεις, έντονες πολιτικές ή θρησκευτικές προσωπικότητες, έκλυση ηθών, ατυχήματα, επιδημίες κ.ά., είναι αιτίες διαμόρφωσης φοβικών κοινωνιών, που εύκολα χειραγωγούνται και αναζωπύρωσης παραδοσιακών εσχατολογικών φαντασιώσεων, που αγγίζουν το τέλος του κόσμου. Οι φαιδρότητες αυτές επικουρούμενες από ψευδοπροφήτες και κινδυνολόγους, οι οποίοι συνεχώς αναγγέλλουν τις έσχατες ημέρες, επαναλαμβάνονται από γενεά σε γενεά.

Η αυθαίρετη, φανταστική θεωρία των οικονομιών «Dispensationalism», θεωρεί τον Χριστιανισμό ως παρένθεση και θέτει το σύγχρονο «Ισραήλ» ως ρυθμιστή του θείου σχεδίου για το «τέλος της ιστορίας του κόσμου». Για να εκπληρωθεί η θεωρία του, απαιτείται οπωσδήποτε πίστη σε ένα τριαδικό θεό (τριάς = σύνολο τριών ομοίων πραγμάτων), όπου το κάθε μέλος της τριαδικής θεότητας, αναλαμβάνει δράση σε διαφορετικές χρονικές περιόδους /οικονομίες, (προτείνονται έως επτά). Προϋποθέτει, ότι το τέλος του Χριστού είναι ο Νόμος, την παύση δηλαδή της Νέας Διαθήκης, που αντικατέστησε την Παλαιά για το ασθενές και ανωφελές αυτής και επιστροφή στην Παλαιά -αυτό λέγεται φαντασιοκόπημα- μεμφόμενοι έτσι τον Θεό ως παραβάτη.

«Διότι εάν όσα κατέστρεψα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην δεικνύω εμαυτόν.» (Γαλ. 2:18)

Οι δύο κόσμοι

Ο Ιησούς που ήταν ο Χριστός των εβραϊκών Γραφών (Πράξ. 9:22) και στον οποίον πίστεψε πλήθος Ιουδαίων που πρόσμενε την παρηγοριά του Ισραήλ (Λουκ. 2:25), μιλούσε την γλώσσα των Προφητών και ήρθε για να εκπληρώσει τον Νόμο και τους Προφήτες.

«Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα, και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» (Πράξ. 6:7)

«Αλλ' όμως και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, πλην διά τους Φαρισαίους δεν ώμολόγουν, διά να μη γείνωσιν αποσυνάγωγοι.» (Ιωάν. 12:42)

Ως Υιός του Πνεύματος (ο Θεός είναι Πνεύμα), ο Ιησούς αντικατέστησε το τυπικό του Ιουδαϊσμού, με το αληθινό, με το επουράνιο. Ήταν επουράνιος, ο αληθινός Θεός, ο αληθινός Ναός, γέννησε τους αληθινούς προσκυνητές, κατήργησε τον θάνατο, και χαρίζει την αθανασία. Έκανε τα πάντα Νέα, εκτέλεσε την οργή του Θεού στους Ιουδαίους παραβάτες του Νόμου, σύμφωνα με τους όρους της Π. Διαθήκης, έκρινε τον Παλαιό κόσμο και εγκαινίασε Νέα οδό ζώσα και αληθινή, δια της οποίας πλησιάζουμε τον ένα Θεό.

Κάθε τι που έχει εκπληρωθεί δεν είναι προσδοκώμενο. Ο Χριστιανισμός δεν είναι ο Ιουδαϊσμός, δεν έχει τύπους, δεν έχει προφητείες που περιμένουν εκπλήρωση. Ο Χριστιανισμός δεν έχει σκιές, είναι φως, είναι η εκπλήρωση του βιβλικού Ιουδαϊσμού.

Ο γνήσιος Χριστιανισμός είναι το Νέο που αντικατέστησε το Παλαιό.

«Μη ενθυμήσθε τα πρότερα και μη συλλογίζεσθε τα παλαιά. Ιδού, εγώ θέλω κάμει νέον πράγμα· τώρα θέλει ανατείλει· δεν θέλετε γνωρίσει αυτό; θέλω βεβαίως κάμει οδόν εν τη ερήμω, ποταμούς εν τη ανύδρω. Τα θηρία του αγρού θέλουσι με δοξάσει, οι θώες και οι στρουθοκάμηλοι· διότι δίδω ύδατα εις την έρημον, ποταμούς εις την άνυδρον, διά να ποτίσω τον λαόν μου (το γένος μου Ο΄), τον εκλεκτόν μου. Ο λαός, τον οποίον έπλασα εις εμαυτόν, θέλει διηγείσθαι την αίνεσίν μου.» (Ησ. 43:18-21)

Έχουμε λοιπόν δύο κόσμους, τον κόσμο προ Χριστού ο οποίος ήταν υποταγμένος σε αγγέλους και κοσμοκράτορες του σκότους, βασίλευε ο θάνατος παρέα με τον Άδη, ο άνθρωπος ήταν σαρκικός (ο παλαιός άνθρωπος) ανήμπορος να κάνει το θέλημα του Θεού και ο Νόμος ήταν σκιά των μελλόντων αγαθών και παιδαγωγός εις τον Χριστό έως του πληρώματος των καιρών. Όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου γεννήθηκε ο Χριστός Ιησούς. Η εποχή λοιπόν του Χριστού ήταν εποχή πλήρωσης των καιρών του παλαιού κόσμου.

«Γνωστοποιήσας εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης.» (Εφεσ. 1:9-10)

«Και ιδόντες αυτόν προσεκύνησαν αυτόν, τινές δε εδίστασαν. Και προσελθών ο Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.» (Ματθ. 28:17-18)

Στον κόσμο μετά Χριστό, έχουμε Βασιλέα ουράνιο τον Ιησού Χριστό, που του εδόθη πάσα εξουσία στον ουρανό και στη γη, ο οποίος έχει τα κλειδιά του Άδου και του Θανάτου και έχει καταργήσει τον έχοντα το κράτος του θανάτου τουτέστιν τον Διάβολο (Εβρ. 2:14). Έχουμε τον Νέο άνθρωπο, τον πνευματικό, τον «κτισθέντα κατά Θεό εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας», ο οποίος έχει την χάρη και την δύναμη να πράξει το αγαθό θέλημα του Θεού και να λάβει την αθανασία. Δεν υπάρχουν πλέον οι σκιές του νόμου, η ζωή φανερώθηκε, οι γραφές εκπληρώθηκαν.

«Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας· δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω.» (Ματθ. 5:17)

Η αποστολική περίοδος

«Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής.» (Β' Κορ. 5:18-19)

Οι αποστολικοί χρόνοι ήταν περίοδος μετάβασης από το Παλαιό στο Νέο. Οι Απόστολοι είχαν εντολή να φέρουν σε πέρας αυτό το έργο της μετάβασης, για να γίνουν πάντα τα γραμμένα. Τα σαράντα χρόνια από την ανάσταση του Ιησού έως την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και το πέρας του Ιουδαϊσμού, χαρακτηρίζονται ως αποστολική περίοδος, διότι έδρασαν οι άπαξ απεσταλμένοι έγκριτοι Απόστολοι. Ο Ιησούς δεν απέστειλε άλλους αποστόλους σε αντικατάσταση τους, όπως γινόταν με τους ιερείς, διότι το έργο τους εκπληρώθηκε. Έκτοτε το έργο τους είναι ενεργό, και όλοι οι άνθρωποι καλούνται πλέον να πιστέψουν σ’ αυτό και να λάβουν την δωρεά της αιωνίου ζωής. Τα όσα συνέβησαν στην γενεά των Αποστόλων ήταν για την σωτηρία όλων των εις Χριστόν πιστευόντων εις τους αιώνας των αιώνων.

«Εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι' αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών.» (Εβρ. 7:24-25)

«Διά να δείξη εις τους επερχομένους αιώνας τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού διά της προς ημάς αγαθότητος εν Χριστώ Ιησού.» (Εφ. 2:7)

«Εις αυτόν έστω η δόξα εν τη εκκλησία διά Ιησού Χριστού εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων· αμήν.» (Εφ. 3:21)

Η μεταποστολική περίοδος

«Διότι επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας.» (Α΄ Κορ. 1:21)

Από το 70 μ.Χ. και μετά, λόγω έλλειψης αποστόλων, καμία από ανθρώπους ιδρυθείσα εκκλησία δεν μπορεί να λογισθεί ως αποστολική. Η μεταποστολική περίοδος, ήταν περίοδος θρησκευτικών φιλοσοφικών ερίδων, από διάφορες φιλοσοφικές παρατάξεις, εβραϊκές και ελληνικές. Μεσουρανούσε ο Μεσοπλατωνισμός με τις παραλλαγές του, που εξελίχθηκε με τον Πλωτίνο σε Νεοπλατωνισμό με τις παραλλαγές του, επίσης υπήρχε ο Αριστοτελισμός, ο Στωικισμός, ο Επικουρισμός με τις παραλλαγές τους, ο Γνωστικισμός κ.ά..

Η δράση των Απολογητών φιλοσόφων -Ιουδαίων και Ελλήνων οι οποίοι αναγνώριζαν τον Χριστιανισμό ως την ανωτέρα φιλοσοφία και ανέλαβαν να τον εκπροσωπήσουν στον εθνικό κόσμο, απόντων των Αποστόλων- πέτυχε την σύνθεση του Χριστιανισμού με την ανθρώπινη φιλοσοφία, τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της.

«Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις (μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών) διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν· διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς». (Κολ. 2:8-9)

Οι προσηλυτισμένοι πλέον στο νέο, θρησκευτικό, φιλοσοφικό μίγμα, υιοθέτησαν ιουδαϊκούς μύθους της απόκρυφης ιουδαϊκής γραμματείας, προφητείες του Ελληνισμού (Σιβυλλικοί χρησμοί), πλατωνικές θεολογικές απόψεις, αριστοτελικές απόψεις, γνωστικές απόψεις, οι οποίες είχαν προκύψει από αλληλοεπιδράσεις με περσικές θεολογικές απόψεις, κινεζικές απόψεις, αιγυπτιακές και λοιπές θεολογικές απόψεις και όλο αυτό το βάπτισαν «Χριστιανισμό».

Στην συνέχεια του χρόνου, οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες απαίτησαν την συμμαχία του συνθετικού πλέον Χριστιανισμού με την ρωμαϊκή εξουσία, ενέργεια που του εξασφάλισε την προστασία του ηλιολάτρη, θεϊκού κατά κόσμο, καίσαρα Κωνσταντίνου. Ο πολιτικά διορατικός Κωνσταντίνος, ο οποίος σκανδαλωδώς ανακηρύχτηκε άγιος και ισαπόστολος, από την νέα κοσμοπολιτική θρησκεία των οικουμενικών συνόδων –οι «άγιοι» πατέρες πέτυχαν ανταποδόσεις για αυτό- γνωρίζοντας ότι μια κοινή θρησκεία θα ενώσει τον λαό του, που αποτελείτο από διαφορετικές εθνότητες και πίστεις, ανέλαβε τον συνθετικό Χριστιανισμό υπό την προστασία του και ανακήρυξε τον Ιησού θεό του πολέμου, (εν τούτω νίκα), αποκτώντας έτσι πρόθυμους για τις πολεμικές του επιχειρήσεις.

Η αποδοχή του συνθετικού «Χριστιανισμού» στον εθνικό κόσμο, επετεύχθη με νόμους του ρωμαϊκού κράτους που προέβλεπαν την επιβολή του θανάτου στους μη πειθομένους και έκτοτε το αίμα των απίστων ειδωλολατρών έρευσε άφθονο σε δύση και ανατολή. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Θεοδόσιος, προχώρησε στην κρατικοποίηση του συνθετικού Χριστιανισμού, πράξη που ισχύει έως και σήμερα. Τα πρωτεία όμως της καθιέρωσης χριστιανικής θρησκευτικής ταυτότητας, τα κατέχει ο ηγεμόνας της Αρμενίας Τιριδάτης Γ΄ο οποίος, για πολιτικούς λόγους και αυτός, κατέστησε το 301 μ.Χ. τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Αρμενίας, πριν επινοηθεί το δόγμα της «αγίας τριάδος».

Ο θρίαμβος του συνθετικού, επεξεργασμένου Χριστιανισμού

«Ούτως λέγει ο θεός ο βασιλεύς του Ισραήλ ο ρυσάμενος αυτόν Θεός Σαβαώθ εγώ πρώτος και εγώ μετά ταύτα πλην εμού ουκ έστιν Θεός.» (Ησ. 44:6)

Το ρωμαϊκό σπαθί και η νομοθετημένη βία των προσηλυτιζόντων «εκχριστιάνισε» τους εθνικούς και τους αιρετικούς και ο συνθετικός επεξεργασμένος «Χριστιανισμός» των πατέρων θριάμβευσε. Για να είναι δε κατά πάντα σύμφωνοι με τις Γραφές, όπως ισχυρίζονταν οι «άγιοι», με εισηγητή τον Αθανάσιο, έκαναν οντολογική εξίσωση του πατρός και του υιού, ανακηρύσσοντας τον Ιησού συνάναρχο και συναΐδιο με τον Πατέρα -διαμορφώνοντας έτσι και την επιλογή του δυαδικού θεού, που είναι πολύ διαδεδομένος στις μέρες μας, για όσους δεν προτιμούν τον τριαδικό - σε πείσμα των πλατωνικών φιλοσόφων, του Ιουδαίου Φίλωνος, του Ιουστίνου και λοιπών εκ γης φωτισθέντων, που πίστευαν ότι ο λόγος είναι δεύτερος κατά τάξη θεός και κατώτερος του πατέρα, πρωτότοκος υιός, αρχάγγελος, κ.ά.. (Φιλώνειος λόγος)

Το φιλοσοφικό τριαδικό δόγμα, είναι η αιχμή του ελληνιστικού Χριστιανισμού, που έθεσε ως σκοπό του την καθολική, βίαιη επικράτηση του και την απόλυτη δογματικότητα του. Η νέα, τυπολογική, σχισματική θρησκεία των πατέρων, παραλλαγή του εθνικού πολυθεϊσμού, προσδοκεί εκ νέου την εκπλήρωση / το τέλος των επαγγελιών του Θεού και επιβλήθηκε με ποταμούς αίματος. Με θεσμική βία έκλεισαν όλες τις φιλοσοφικές σχολές των Εθνικών, αναθεματίζοντας τα μαθηματικά, την ιατρική, την αστρονομία, κ.ά. και παραμένει έως σήμερα ο βασικός κορμός του κρατικού «Χριστιανικού» κατεστημένου, θεματοφύλακας λαϊκών παραδόσεων και μυθοπλασιών, αναπαράγοντας συνεχώς νέα σχίσματα.

Είναι λυπηρό άνθρωποι που ισχυρίζονται, ότι είδαν «το φως το αληθινό» και «έλαβαν Πνεύμα Άγιο», να υποστηρίζουν τον επιβληθέντα συνθετικό Χριστιανισμό του αιμοσταγούς, ηλιολάτρη Κωνσταντίνου και υποστηρικτή του Αρειανισμού και να συστήνουν ως ορθοτομημένες, τις πολλάκις τροποποιηθείσες, αποφάσεις των φιλοσοφικών οικουμενικών συνόδων και το σύμβολο πίστεως της κρατικής «ορθοδοξίας». Αγνοούν εκουσίως ότι αυτό πήρε τέσσερις αιώνες μετά Χριστό για να ολοκληρωθεί, από τους «πατέρες», οι οποίοι ομολογούν την Μαρία ως «Δέσποινα την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν». Επιπλέον είναι λυπηρό οι τοιούτοι να πιστεύουν σε τρισήλιο θεό και παράλληλα να λένε ότι είναι αποστολικοί και ότι έχουν καταστατικό τους το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Αυτά είναι απατηλά, ασύμβατα και τα ασπάζονται οι αφελείς και οι ανιστόρητοι.

«Διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;» (Β΄Κορ. 6:14)

Λοιπές παρανοήσεις των παραφυάδων του συνθετικού κρατικού Χριστιανισμού

Σύντομη ιστορική αναφορά για την κατανόηση του 11ου κεφαλαίου στον Ησαΐα, που επικαλούνται οι χιλιαστές και του 11ου κεφαλαίου προς Ρωμαίους επιστολή που επικαλούνται οι οικονομιαστές.

Ο οίκος Ιακώβ και η διασπορά

Ο οίκος Ιακώβ (12 φυλές) είχε διασπασθεί σε δύο βασίλεια, του Ισραήλ (10 φυλές) και του Ιούδα (2 φυλές). Τελικά τους δύο οίκους τους διέσπειρε στα έθνη με τα οποία και ομοιώθηκαν.

«Και θέλει σε διασπείρει ο Κύριος εις πάντα τα έθνη, απ' άκρου της γης έως άκρου της γής· και θέλετε λατρεύσει εκεί άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνώρισας, συ ουδέ οι πατέρες σου, ξύλα και λίθους.» (Δευτ. 28:64)

«Διότι το όνομα του Θεού εξ αιτίας σας βλασφημείται μεταξύ των εθνών.» (Ρωμ.2:24)

Η επιστροφή, από την βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, του δίφυλου Ιούδα στην γη της επαγγελίας, έδωσε παράταση στο εβραϊκό έθνος, έως τον ερχομό του Ιησού, του «σπέρματος» της επαγγελίας της ζωής, που εδόθη προς τον Αβραάμ για όλα τα έθνη των ανθρώπων. Οι λοιπές διεσπαρμένες φυλές αποκόπηκαν από την μητρόπολη Ιερουσαλήμ, ήσαν σε μόνιμη έχθρα με τους επιστρέψαντες Ιουδαίους και αντιμετωπίζονταν από αυτούς ως και οι Εθνικοί. (Έσδρας, Νεεμίας)

Τα πρόβατα τα διεσκορπισμένα

«Καὶ εἶπέν μοι μέγα σοί ἐστιν τοῦ κληθῆναί σε παῖδά μου τοῦ στῆσαι τὰς φυλὰς ιακωβ καὶ τὴν διασπορὰν τοῦ ισραηλ ἐπιστρέψαι ἰδοὺ τέθεικά σε εἰς διαθήκην γένους εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.» (Ησ. 49:6 Ο΄)

Ο όρος πρόβατο / πρόβατα ταυτοποιεί τους Εβραίους (Ματ. 15:24, 10:16, Ρωμ. 8:36, 1 Πέτρ.2:25, Μαρκ. 14:27, Εβρ. 13:20, Ιωάν. 21:17 κ.α.).

Οι Εβραίοι ήταν ο λαός της βοσκής Του.

«Ο Ισραήλ είναι πρόβατον πλανώμενον· λέοντες εκυνήγησαν αυτό· πρώτος ο βασιλεύς της Ασσυρίας κατέφαγεν αυτόν· και ύστερον ούτος ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατεσύντριψε τα οστά αυτού.» (Ιερ. 50:17)

«Παρέδωκας ημάς ως πρόβατα εις βρώσιν και εις τα έθνη διεσκόρπισας ημάς.» (Ψαλμ. 44:11)

«Διά τι, Θεέ, απέρριψας ημάς διαπαντός; διά τι καπνίζει η οργή σου εναντίον των προβάτων της βοσκής σου;» (Ψαλμ. 74:1)

Ο Ιησούς, όπως μαρτυρούν οι γραφές, γεννήθηκε υπό Νόμο για να εξαγοράσει τους υπό τον Νόμο (τους Εβραίους) δια να λάβουν την υιοθεσία. Έδρασε στην γη της επαγγελίας και μόνο, «δεν απεστάλην ειμή στα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». Όλες οι συνομιλίες του Ιησού ήταν με τους Εβραίους και αφορούσαν τον Νόμο, την ερμηνεία του και την εκπλήρωσή του. Έκλεξε Εβραίους αποστόλους και οι πρώτοι μαθητές του (η απαρχή) ήταν Εβραίοι.

«Και θέλει υψώσει σημαίαν εις τα έθνη, και θέλει συνάξει τους απερριμμένους του Ισραήλ και συναθροίσει τους διεσκορπισμένους του Ιούδα από των τεσσάρων γωνιών της γης.» (Ησ. 11:12)

«Ο Κύριος οικοδομεί την Ιερουσαλήμ· θέλει συνάξει τους διεσπαρμένους του Ισραήλ.» (Ψαλμ. 147:2)

«Και συ, Βηθλεέμ, γη Ιούδα, δεν είσαι ουδόλως ελαχίστη μεταξύ των ηγεμόνων του Ιούδα· διότι εκ σου θέλει εξέλθει ηγούμενος, όστις θέλει ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ.» (Ματθ. 2;6)

Η πρώτη εντολή στους Εβραίους αποστόλους ήταν: «Υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ». (Ματθ. 10:6)

Ο λόγος αυτός έγινε για να εκπληρωθεί η προφητεία του Ωσηέ και άλλων Προφητών που είχαν πει ότι ο Θεός θα μάζευε πάλι τα διασκορπισμένα του πρόβατα σε μία ποίμνη κάτω από έναν ποιμένα.

«Διότι τάδε λέγει κύριος ἰδοὺ ἐγὼ ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου καὶ ἐπισκέψομαι αὐτά ὥσπερ ζητεῖ ὁ ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ ὅταν ᾖ γνόφος καὶ νεφέλη ἐν μέσῳ προβάτων διακεχωρισμένων οὕτως ἐκζητήσω τὰ πρόβατά μου καὶ ἀπελάσω αὐτὰ ἀπὸ παντὸς τόπου οὗ διεσπάρησαν ἐκεῖ ἐν ἡμέρᾳ νεφέλης καὶ γνόφου καὶ ἐξάξω αὐτοὺς ἐκ τῶν ἐθνῶν καὶ συνάξω αὐτοὺς ἀπὸ τῶν χωρῶν καὶ εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν αὐτῶν καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐπὶ τὰ ὄρη ισραηλ καὶ ἐν ταῖς φάραγξιν καὶ ἐν πάσῃ κατοικίᾳ τῆς γῆς.» (Ιεζ. 34:11-13 Ο΄)

Ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους της Ιερουσαλήμ

«Και άλλα πρόβατα έχω (τα διεσκορπισμένα μεταξύ των Εθνών), τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης και εκείνα πρέπει να συνάξω και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου και θέλει γείνει μία ποίμνη, εις ποιμήν.» (Ιωάν. 10:16)

«Καὶ ἰάσεται κύριος τὰς ἁμαρτίας σου καὶ ἐλεήσει σε (Καινή Διαθήκη) καὶ πάλιν συνάξει σε ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν εἰς οὓς διεσκόρπισέν σε κύριος ἐκεῖ ἐὰν ᾖ ἡ διασπορά σου ἀπ' ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἐκεῖθεν συνάξει σε κύριος ὁ θεός σου καὶ ἐκεῖθεν λήμψεταί σε κύριος ὁ θεός σου.» (Δευτ. 30:3 Ο΄)

Και δια του Ιερεμίου είπε: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω συντελέσει προς τον οίκον Ισραήλ και προς τον οίκον Ιούδα διαθήκην καινή […] διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Εβρ. 8:8-13)

Και δια του Ωσηέ είπε: «Καὶ ἦν ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν ισραηλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης ἣ οὐκ ἐκμετρηθήσεται οὐδὲ ἐξαριθμηθήσεται καὶ ἔσται ἐν τῷ τόπῳ οὗ ἐρρέθη αὐτοῖς οὐ λαός μου ὑμεῖς ἐκεῖ κληθήσονται υἱοὶ θεοῦ ζῶντος καὶ συναχθήσονται οἱ υἱοὶ ιουδα καὶ οἱ υἱοὶ ισραηλ ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ θήσονται ἑαυτοῖς ἀρχὴν μίαν καὶ ἀναβήσονται ἐκ τῆς γῆς ὅτι μεγάλη ἡ ἡμέρα τοῦ ιεζραέλ.» (Ωσ. 1:10-11 Ο΄)

«Και θέλω σπείρει αυτήν δι' εμαυτόν επί της γής· και θέλω ελεήσει την ουκ ηλεημένην· και θέλω ειπεί προς τον ου λαόν μου, Λαός μου είσαι· και αυτοί θέλουσιν ειπεί, Θεός μου είσαι.» (Ωσ. 2:23)

Η υπόσχεση αυτή στον Ωσηέ εκπληρώθηκε

«Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας, χαίρειν.» (Ιακ. 1:1)

Επίσης, ο Πέτρος που είχε λάβει την εντολή «βόσκε τα αρνία μου» (δηλαδή τους Εβραίους), στην επιστολή του προς τους ελεημένους Εβραίους της διασποράς, επιβεβαιώνει την εκπλήρωση του (Ωσηέ κεφ. 1).

«Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν, εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, διά του αγιασμού του Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν του αίματος του Ιησού Χριστού […] οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες […] να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών […] » (Α΄ Πέτρ. 1:1-2, 2:10-12)

Ομοίως κάνει και ο Παύλος: «Και διά να γνωστοποιήση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν, ημάς ( τους Εβραίους) τους οποίους εκάλεσεν ουχί μόνον εκ των Ιουδαίων (της Ιερουσαλήμ) αλλά και εκ των εθνών; (Εβραίοι της διασποράς). Καθώς και εν τω Ωσηέ λέγει· Θέλω καλέσει λαόν μου τον ου λαόν μου, και ηγαπημένην την ουκ ηγαπημένην· και εν τω τόπω, όπου ερρέθη προς αυτούς, δεν είσθε λαός μου, εκεί θέλουσι καλεσθή υιοί Θεού ζώντος. Ο δε Ησαΐας κράζει υπέρ του Ισραήλ· Αν και ο αριθμός των υιών Ισραήλ ήναι ως η άμμος της θαλάσσης, το υπόλοιπον αυτών θέλει σωθή· διότι θέλει τελειώσει και συντέμει λογαριασμόν μετά δικαιοσύνης, επειδή συντετμημένον λογαριασμόν θέλει κάμει ο Κύριος επί της γης (του Ισραήλ). Και καθώς προείπεν ο Ησαΐας· Εάν ο Κύριος Σαβαώθ δεν ήθελεν αφήσει εις ημάς σπέρμα (οι πιστοί Εβραίοι), ως τα Σόδομα ηθέλομεν γείνει και με τα Γόμορρα ηθέλομεν ομοιωθή». (Ρωμ. 9:23-27)

Ο Ησαΐας είχε προφητέψει για την διακονία της Καινής Διαθήκης

Οι λύκοι, οι λέοντες και οι όφεις

Ως λύκοι και όφεις ταυτοποιούνται οι άρχοντες, οι κριτές, οι ψευδοπροφήτες και οι γραμματείς και Φαρισαίοι του Ισραήλ.

«Ο Βενιαμίν θέλει είσθαι λύκος άρπαξ· το πρωΐ θέλει κατατρώγει θήραμα, και το εσπέρας θέλει διαιρεί λάφυρα.» (Γεν. 49:27)

«Οι άρχοντες αυτής είναι εν μέσω αυτής ως λύκοι αρπάζοντες το θήραμα, διά να εκχέωσιν αίμα, διά να αφανίζωσι ψυχάς, διά να αισχροκερδήσωσιν αισχροκέρδειαν.» (Ιεζ. 22:27)

«Οι άρχοντες αυτής είναι εν αυτή λέοντες ωρυόμενοι· οι κριταί αυτής λύκοι της εσπέρας· δεν αφίνουσιν ουδέν διά το πρωΐ.» (Σοφ. 3:3)

«Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες.» (Ματθ. 7:15)

Όταν απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους στα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ τους είπε: «Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων· γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις και απλοί ως αι περιστεραί». (Ματθ. 10:16)

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί [...] Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» (Ματθ. 23:29-33)

Τα βόδια

Ως βόδια ταυτοποιούνται οι εργάτες της πρώτης εκκλησίας

«Διότι εν τω νόμω του Μωϋσέως είναι γεγραμμένον· Δεν θέλεις εμφράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος. Μήπως μέλει τον Θεόν περί των βοών; ή δι' ημάς βεβαίως λέγει τούτο; διότι δι' ημάς εγράφη, ότι ο αροτριών με ελπίδα πρέπει να αροτριά, και ο αλωνίζων με ελπίδα να μετέχη της ελπίδος αυτού.» (Α΄Κορ. 9:9-10)

Τα θηρία, τα τετράποδα, τα ερπετά και τα πετεινά

Τα Θηρία, τα τετράποδα, τα ερπετά και τα πετεινά που έδειξε ο Θεός στον Πέτρο (Πράξ. 11:5) ταυτοποιούν τους κατά σάρκα εθνικούς στους οποίους το πρώτον απεστάλη ο Πέτρος (απεστάλη στον Κορνήλιο) και οι οποίοι ήσαν ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας και απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ. Όσοι όμως εδέχθησαν τον Χριστό έγιναν συγκληρονόμοι και σύσσωμοι και συμμέτοχοι της επαγγελίας της αιωνίου ζωής, και τούτο ήταν το μυστήριο το οποίο ήταν αποσιωπημένο από χρόνων αιωνίων.

«Διά τούτο εγώ ο Παύλος, ο δέσμιος του Ιησού Χριστού υπέρ υμών των εθνικών, επειδή ηκούσατε την οικονομίαν της χάριτος του Θεού της δοθείσης εις εμέ υπέρ υμών, ότι δι' αποκαλύψεως εφανέρωσεν εις εμέ το μυστήριον, καθώς προέγραψα συντόμως, εξ ων δύνασθε αναγινώσκοντες να νοήσητε την εν τω μυστηρίω του Χριστού γνώσιν μου, το οποίον εν άλλαις γενεαίς δεν εγνωστοποιήθη εις τους υιούς των ανθρώπων, καθώς τώρα απεκαλύφθη διά Πνεύματος εις τους αγίους αυτού αποστόλους και προφήτας, να ήναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού εν τω Χριστώ διά του ευαγγελίου.» (Εφ. 3:3-6)

«Εις δε τον δυνάμενον να σας στηρίξη κατά το ευαγγέλιόν μου και το κήρυγμα του Ιησού Χριστού, κατά την αποκάλυψιν του μυστηρίου του σεσιωπημένου μεν από χρόνων αιωνίων, φανερωθέντος δε τώρα διά προφητικών γραφών κατ' επιταγήν του αιωνίου Θεού και γνωρισθέντος εις πάντα τα έθνη προς υπακοήν πίστεως, εις τον μόνον σοφόν Θεόν έστω η δόξα διά Ιησού Χριστού εις τους αιώνας· αμήν.» (Ρωμ. 16:27)

Μέσα λοιπόν στην γνήσια αρχέγονη εκκλησία του Θεού, τον πνευματικό Ισραήλ, το ευλογημένο σπέρμα του Κυρίου, βόσκανε μαζί βόδια (= οι εργάτες της πρώτης εκκλησίας), πρόβατα και λύκοι (= πιστοί, ελεημένοι εκ του οίκου Ισραήλ και εκ του οίκου Ιούδα, λαός και άρχοντες, πιστοί απ' όλο τον οίκο Ιακώβ και από τις δώδεκα φυλές ) και θηρία (= πιστοί, ελεημένοι εκ των κατά σάρκα εθνικών). Τούτο όλο φανερώνει την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα και του Ωσηέ καθώς και την εκπλήρωση της επαγγελίας προς τον Αβραάμ ο οποίος ήταν πατέρας πίστεως της ακροβυστίας και της περιτομής.

Προφητείες για την Νέα Διαθήκη

«Οὕτως ἐκ δευτέρας κληρονομήσουσιν τὴν γῆν καὶ εὐφροσύνη αἰώνιος ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτῶν ἐγὼ γάρ εἰμι κύριος ὁ ἀγαπῶν δικαιοσύνην καὶ μισῶν ἁρπάγματα ἐξ ἀδικίας καὶ δώσω τὸν μόχθον αὐτῶν δικαίοις καὶ διαθήκην αἰώνιον διαθήσομαι αὐτοῖς καὶ γνωσθήσεται ἐν τοῖς ἔθνεσιν τὸ σπέρμα αὐτῶν καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν πᾶς ὁ ὁρῶν αὐτοὺς ἐπιγνώσεται αὐτούς ὅτι οὗτοί εἰσιν σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ.» (Ησ. 61:7-8)

«Έσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν τῶν προτέρων οὐδ' οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν ἀλλ' εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ ὅτι ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ ιερουσαλημ ἀγαλλίαμα καὶ τὸν λαόν μου εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ ιερουσαλημ καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ λαῷ μου καὶ οὐκέτι μὴ ἀκουσθῇ ἐν αὐτῇ φωνὴ κλαυθμοῦ οὐδὲ φωνὴ κραυγῆς [...] οἱ δὲ ἐκλεκτοί μου οὐ κοπιάσουσιν εἰς κενὸν οὐδὲ τεκνοποιήσουσιν εἰς κατάραν (Διότι όσοι είναι εξ έργων νόμου, υπό κατάραν είναι) ὅτι σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ ἐστιν καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν μετ' αὐτῶν ἔσονται καὶ ἔσται πρὶν κεκράξαι αὐτοὺς ἐγὼ ἐπακούσομαι αὐτῶν ἔτι λαλούντων αὐτῶν ἐρῶ τί ἐστιν; Τότε λύκοι καὶ ἄρνες βοσκηθήσονται ἅμα καὶ λέων ὡς βοῦς φάγεται ἄχυρα ὄφις δὲ γῆν ὡς ἄρτον οὐκ ἀδικήσουσιν οὐδὲ μὴ λυμανοῦνται ἐπὶ τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ μου λέγει κύριος». (Ησ. 65:17-25)

«Καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς (οίκος Ισραήλ + οίκος Ιούδα) ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ διαθήκην μετὰ τῶν θηρίων τοῦ ἀγροῦ καὶ μετὰ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ μετὰ τῶν ἑρπετῶν τῆς γῆς καὶ τόξον καὶ ῥομφαίαν καὶ πόλεμον συντρίψω ἀπὸ τῆς γῆς καὶ κατοικιῶ σε ἐπ' ἐλπίδι καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ μνηστεύσομαί σε ἐμαυτῷ ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ἐν κρίματι καὶ ἐν ἐλέει καὶ ἐν οἰκτιρμοῖς.» (Ωσ. 2:18-19)

Σημείωση: Διαθέτης και μνηστήρας είναι ο ίδιος ο Θεός

«Μη ενθυμήσθε τα πρότερα και μη συλλογίζεσθε τα παλαιά. Ιδού, εγώ θέλω κάμει νέον πράγμα· τώρα θέλει ανατείλει· δεν θέλετε γνωρίσει αυτό; θέλω βεβαίως κάμει οδόν εν τη ερήμω, ποταμούς εν τη ανύδρω. Τα θηρία του αγρού θέλουσι με δοξάσει, οι θώες και οι στρουθοκάμηλοι· διότι δίδω ύδατα εις την έρημον, ποταμούς εις την άνυδρον, διά να ποτίσω τον λαόν μου, (το γένος μου κατά τους Ο΄) τον εκλεκτόν μου. Ο λαός, τον οποίον έπλασα εις εμαυτόν, θέλει διηγείσθαι την αίνεσίν μου». (Ησ. 43:18-21)

Η επαγγελία της ζωής δόθηκε πριν τον Μωσαϊκό νόμο

«Αδελφοί, κατά άνθρωπον ομιλώ· όμως και ανθρώπου διαθήκην κεκυρωμένην ουδείς αθετεί ή προσθέτει εις αυτήν. Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ' ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός. Τούτο δε λέγω· ότι διαθήκην προκεκυρωμένην εις τον Χριστόν υπό του Θεού ο μετά έτη τετρακόσια τριάκοντα γενόμενος νόμος δεν ακυρόνει, ώστε να καταργήση την επαγγελίαν. Διότι εάν η κληρονομία ήναι εκ νόμου, δεν είναι πλέον εξ επαγγελίας· αλλ' εις τον Αβραάμ δι' επαγγελίας εχάρισε ταύτην ο Θεός.» (Γαλ. 3:15-18)

«Και ημείς ευαγγελιζόμεθα προς εσάς την γενομένην εις τους πατέρας επαγγελίαν, ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις ημάς τα τέκνα αυτών, αναστήσας τον Ιησούν, ως είναι γεγραμμένον και εν τω ψαλμώ τω δευτέρω· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.» (Πράξ. 13:32-33)

Συμπέρασμα

Η επαγγελία της ζωής, η οποία δόθηκε στον Αβραάμ, πατέρα του σαρκικού εβραϊκού έθνους και που καθιστούσε τους εν Χριστώ, ουράνιους πολίτες, (πνευματικό Ισραήλ), για να εκπληρωθεί προϋπέθετε την ένωση εν Χριστώ και των δύο οίκων του Ισραήλ, (όλου του οίκου Ιακώβ) και την συμμετοχή των πιστών, εκ των κατά σάρκα εθνικών (πρόβατα + θηρία) και σύμφωνα με τις Γραφές εφ΄όσον οι προϋποθέσεις εκπληρώθηκαν άρα και η επαγγελία εκπληρώθηκε.

Ο Νόμος που έγινε μετά την επαγγελία ήταν ανήμπορος να την καταργήσει η να την ακυρώσει. Η κληρονομιά δεν ήταν εκ του Νόμου αλλά δι΄ επαγγελίας χάρισε αυτήν ο Θεός (πριν το Νόμο), κάθε σκέψη επιστροφής στον Νόμο δεν είναι αληθής. Κάθε εθνικιστική ερμηνεία σωτηρίας απορρίπτεται από τις Γραφές, κάθε ιδιαίτερη διαθήκη με γνώμονα την βιολογική καταγωγή απορρίπτεται, κάθε άλλο σχέδιο σωτηρίας εκτός από την Καινή Διαθήκη απορρίπτεται, κάθε σιωνιστική ιδεολογία είναι ψευδής.

«Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού· επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού· εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:26-29)

Ο Μωσαϊκός Νόμος ήταν προσθήκη στην ιστορία του σαρκικού Ισραήλ με περιορισμένη διάρκεια ισχύος.

«Διά τι λοιπόν εδόθη ο νόμος; Εξ αιτίας των παραβάσεων προσετέθη, εωσού έλθη το σπέρμα, προς το οποίον έγεινεν η επαγγελία, διαταχθείς δι' αγγέλων διά χειρός μεσίτου.» (Γαλ. 3:19)

«Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ' ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός.» (Γαλ. 3:16)

Επίσης η ολοκλήρωση / τέλος του Νόμου που είναι ο Χριστός δεν υποστηρίζει τον αντινομισμό.

«Τεκνία, ας μη σας πλανά μηδείς· όστις πράττει την δικαιοσύνην είναι δίκαιος, καθώς εκείνος είναι δίκαιος· όστις πράττει την αμαρτίαν είναι εκ του διαβόλου, διότι απ' αρχής ο διάβολος αμαρτάνει. Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου. Πας όστις εγεννήθη εκ του Θεού αμαρτίαν δεν πράττει, διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ· και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού. Εν τούτω γνωρίζονται τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην δεν είναι εκ του Θεού, ουδέ όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού.» (Α΄Ιωάν. 3:7-10)

Αμήν

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα