Πνευματική τρομοκρατία

Πνευματική τρομοκρατία

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Μάρτιος 14, 2002, 19:22)

Πολιτική εξουσία και θρησκεία

Από αρχαιοτάτων χρόνων οι σχέσεις, της πολιτικής εξουσίας -που ασχολείται με την εγκόσμια διακυβέρνηση κοινωνιών-  και της θρησκείας  -που ασχολείται κατά βάση με την πίστη μη βλεπομένων και την ένωση του ανθρώπου με το υπερφυσικό και το θείο- ήταν άρρηκτα αλληλένδετες. Παρ' όλες της αντι-κληρικές πολιτικές διαφόρων κυβερνήσεων και τις τάσεις εκκοσμίκευσης της, ακόμη και εκ των έσω, η θρησκεία και το ιερατείο της, με βασικό ερέθισμα το άγνωστο και τον ιερό φόβο, παραμένει πάντοτε το απαραίτητο εργαλείο για την χειραγώγηση των κοινωνιών, την συνοχή τους σε κυβερνητικές γραμμές και την πειθαρχεία τους στην εξουσία, η οποία ενίοτε πηγάζει και μέσα από την θρησκεία (θεοκρατία). Η εκάστοτε δε πολιτική εξουσία αναζητεί από την θρησκεία, δια της τελετής της ορκωμοσίας, την θεϊκή επικύρωση της νομιμότητας της, με ανταλλάγματα την αναγνώριση της και την παροχή προνομίων προς αυτήν, απευχόμενη πάντοτε να την έχει ως αντιπολιτευτική δύναμη.

Ο φόβος, ο τρόμος και οι διαχρονικοί σκοποί τους

Ο φόβος και ο τρόμος, σαν συναισθήματα, προκαλούνται από την συνειδητοποίηση πραγματικής ή εικονικής απειλής ή κινδύνου και είναι βασικά όπλα στην επίτευξη πολιτικών ή θρησκευτικών ιδιοτελών στόχων με πρόσχημα την συμμόρφωση των «άτακτων».

 Άλλες εφαρμογές τους, βλέπουμε στην ελληνική μυθολογία, όπου ο Φόβος σαν προσωποποίηση του φόβου, γιο του Άρη, θεό του πολέμου, και της Αφροδίτης, και ο αδελφός του Δείμος, σαν προσωποποίηση του τρόμου, συνόδευαν τον πατέρα τους Άρη στους πολέμους για να πετύχουν νίκη. Οι μορφές του Φόβου και του Τρόμου στόλιζαν και τις φημισμένες ασπίδες του βασιλιά Αγαμέμνονα και του ήρωα Αχιλλέα. 

Επίσης, σύμφωνα με τον Εβραίο ιστορικό Ιώσηπο, στην θεολογία-φιλοσοφία των αρχαίων, ο φόβος και ο τρόμος δίδασκαν τους ανθρώπους την αθανασία της ψυχής και τους  πρότρεπαν προς την αρετή και την αποφυγή της κακίας «πρώτον μεν αιδίους υφιστάμενοι τας ψυχάς, έπειτα εις προτροπήν αρετής και κακίας αποτροπήν».

Ας δούμε ολόκληρη την σχετική περικοπή από τα «Άπαντα του Ιώσηπου»

«Αυτή είναι η θεολογική άποψη των Εσσαίων για την ψυχή, η οποία αναπόφευκτα προσελκύει όποιον έστω και μια φορά γευτεί τη φιλοσοφία τους. Διότι πιστεύουν ότι το σώμα φθείρεται και ότι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο δεν διατηρείται αναλλοίωτο, αλλά θεωρούν ότι η ψυχή είναι αθάνατη και ζει αιώνια. Φτιαγμένες από λεπτότατο αιθέρα οι ψυχές κλείνονται στη φυλακή του σώματος, παρασυρμένες από κάποια φυσική μυρωδιά. Όταν όμως απελευθερώνονται από τα δεσμά της σάρκας, ελεύθερες πια από περίοδο μακράς δουλείας, χαίρονται και πετούν ψηλά. Θεωρούν, όπως πιστεύουν και οι γιοι των Ελλήνων, ότι για τις αγαθές ψυχές υπάρχει ένα μέρος πέρα από τον ωκεανό, ένας τόπος όπου δεν υπάρχει βροχή ή χιόνι ούτε ζέστη, ο οποίος δροσίζεται από την ευγενική ανάσα του Ζέφυρου [=προσωποποίηση του δυτικού ανέμου (Πουνέντε)], που έρχεται από τη θάλασσα. Ενώ οι κακές ψυχές καταδικάζονται σε ένα σκοτεινό και παγερό απομακρυσμένο τόπο, γεμάτο με ατελείωτες τιμωρίες. Οι Έλληνες, νομίζω, πιστεύουν κάτι ανάλογο για τους γενναίους, που τους λένε ήρωες και ημίθεους, ότι ζουν, δηλαδή, στα νησιά των μακάρων, ενώ τον τόπο όπου ζουν οι ψυχές των κακών και των ασεβών τον ονομάζουν Άδη, τόπο που, όπως αναφέρεται στη μυθολογία τους, άνθρωποι όπως ο Σίσυφος, ο Τάνταλος, ο Ιξίων και ο Τιτιός, έχουν τιμωρηθεί να ζουν. Σκοπός τους μ’ αυτό είναι, πρώτον, να διδάξουν την αθανασία της ψυχής και, δεύτερον, να προτρέπουν προς την αρετή και να αποτρέπουν την κακία. Διότι οι καλοί γίνονται καλύτεροι στη διάρκεια της ζωής με την ελπίδα μεγαλύτερων τιμών μετά θάνατον, ενώ οι κακοί εμποδίζονται να εκδηλώσουν τα πάθη τους φοβούμενοι ότι ακόμη και αν γλιτώσουν την τιμωρία όσο ζουν, τα βάσανά τους δεν θα ’χουν τελειωμό όταν πεθάνουν «μετά την διάλυσιν αθάνατον τιμωρία υφέξειν». (Ιώσηπος Ιστ. Ιουδ. Πολ. Βιβλ. Β, σελ. 154-158, εκδ. Κάκτος)

Παρόμοια φοβικά, φτηνά, προσηλυτιστικά επιχειρήματα συναντάμε σε όλα τα θρησκευτικά συστήματα, τα οποία ανταγωνίζονται για τα λάφυρα της πνευματικής τρομοκρατίας τους που είναι οι εξαπατημένοι θρησκευόμενοι με ογκώδη άγνοια. Επιδιώκοντας δε την αναγνώριση της αυθεντίας τους, από τους αδαείς, λανσάρουν νέο μοντέλο ανθρώπου αυτό του «Αθάνατου-Θνητού» ο οποίος πρέπει να σκεφτεί το που θα περάσει / ζήσει την αιωνιότητα, μετά τον βιολογικό του Θάνατο. (Θάνατος = το αντίθετο της ζωής)

Παραδείγματα.

Ζωροαστρισμός

«Έτσι το τελικό ιδανικό, είναι η συνολική ψυχοσωματική ανάσταση των ευσεβών πιστών στο τέλος του κοσμικού χρόνου, μετά από μία τιτάνια μάχη μεταξύ αγγέλων και δαιμόνων η οποία θα καταλήξει στην αναμέτρηση του ίδιου του Αχούρα Μάζντα (ο Καλός) με τον Αχριμάν (ο Κακός) και στην τελική νίκη του Καλού. Οι ρίζες αυτής της επικής Ζωροαστρικής εσχατολογίας ανιχνεύονται στην πρωτοϊνδοευρωπαϊκή(!!!) μυθολογία.» (Ζωροαστρισμός-Βικιπαίδεια)

«Δέκα χιλιάδες χειμώνες θα περάσουν, ο ήλιος θα πάψει να φαίνεται. Η ημέρα, ο μήνας και το έτος θα έχουν μικρότερη διάρκεια και οι άνθρωποι θα γίνουν φαύλοι. Μετά από μια μάχη μεταξύ των καλών και των κακών θα συμβεί η τελική κρίση, οπότε και οι κακοί θα τιμωρηθούν για τρεις ημέρες αλλά τελικά θα συγχωρεθούν (Παγκόσμια σωτηρία – Ωριγένης – Universalism). Έπειτα όλο το ανθρώπινο γένος θα είναι ευτυχισμένο. Η κόλαση θα σφραγιστεί και ο Αχριμάν (ο Κακός) θα είναι εντελώς αδύναμος. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να επιλέξουν ανάμεσα στο καλό και το κακό, και ανάλογα με την επιλογή, που θα κάνουν σ' αυτή την ζωή, θα έχουν την αντίστοιχη ανταμοιβή στην ημέρα της Κρίσης. Οι πιστοί ενθαρρύνονται να κάνουν καλές πράξεις, να σκέφτονται σωστά και να μιλούν καλά.» (Ζωροαστρισμός-Βικιπαίδεια)

Ισλαμισμός

«Οι Μουσουλμάνοι, όπως και όλοι οι πιστοί των γραφών (Κοράνι) πιστεύουν στην Ανάσταση μετά τον θάνατο, κατά την οποία όλοι θα λάβουν δίκαιες ανταμοιβές ή τιμωρίες σε μια αιώνια ζωή, είτε στην ευτυχία των Κήπων του Παραδείσου, είτε στις καυτές φλόγες της Κόλασης.»

«Ελπίζουμε ότι αυτό το βιβλίο (Κοράνι) θα βοηθήσει, ως οδηγός για τους αναζητητές της αλήθειας, εκείνους που θα επιδιώξουν να επιτύχουν την ευτυχία στον Παράδεισο, τα άτομα που αναζητούν την αληθινή σωτηρία από το Πυρ της Κολάσεως και τα αιώνια εξευτελιστικά βασανιστήριά του, καθώς επίσης αυτούς που αναζητούν την αξιότιμη κατοικία του Παραδείσου.» (Πηγή: IslamHouse.com)

Μη αποστολικός πατερικός Ελληνοχριστιανισμός

Ο εικονόφιλος, Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ήταν στην υπηρεσία του χαλίφη Ουαλίντ (705-715), πριν γίνει Βυζαντινός μοναχός και ιερέας και αναγνωρίζεται ως άγιος από τη Λουθηρανική, την Αγγλικανική και την Ελληνρθόδοξη εκκλησία. Χάρη στην ευγλωττία του ονομάσθηκε και «Χρυσορρόας», ενώ για το πλούσιο μουσικό του έργο ονομάστηκε «Μαΐστωρ της μουσικής».

Περίμενε και αυτός, τον ιστορικό Αντίχριστο να έρθει!!! παρότι ο απόστολος Ιωάννης έγραψε στους σύγχρονούς του ιουδαιοχριστιανούς, ότι θα ερχόταν στην γενιά τους.

«Παιδία, εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα.» (Α’ Ιωάν. 2:18)

Ο ίδιος, άριστος γνώστης της Θρησκείας του Ισλάμ, την αντιμετώπιζε ως αίρεση και την χαρακτήριζε ως λαοπλάνο και πρόδρομο του Αντίχριστου.

«Έστι δε και η μέχρι του νυν κρατούσα λαοπλάνος θρησκεία των Ισμαηλιτών πρόδρομος ούσα του Αντίχριστου.» (Ιωάννου Δαμασκηνού: Πε­ρί αιρέσεων ρα’, ΕΠΕ 2, 306.)

Ενώ όμως από την μια χαρακτηρίζει «γέλωτος άξια» και «κτηνώδεις» τις Θρησκευτικές αντιλήψεις των Ισμαηλιτών, από την άλλη τους υπόσχεται ότι αντί για απολαύσεις που περιμένουν, οι αθάνατοι -θνητοί, οπαδοί του Ισλάμ, τους περιμένει η αιώνια κόλαση, συμφωνώντας μαζί τους στην κτηνώδη άποψη περί αιωνίων εξευτελιστικών βασάνων.

«Εκείσε δε σκότος εστί το εξώτερον και κόλασις ατελεύτητος· πυρ ηχούν, σκώληξ ακοίμητος και ταρτάριοι δαίμονες.» (Ιωάννου Δαμασκηνού: Πε­ρί αιρέσεων ρα’, ΕΠΕ 2, 320.)

Η επίσημη θέση της Ελληνορθοδοξίας περί αιωνίων βασάνων

Η επίσημη φωνή της Ελληνορθοδοξίας και των ομολογιών που ασπάζονται την δογματική της, για τη μετά θάνατο «βιωματική κατάσταση» του «άπιστου» αθάνατου-θνητού ανθρώπου, είναι σαφής αποδοχή της πλατωνικής δυϊστικής ανθρωπογνωσίας και της αρχαίας θρησκείας, με εξαίρεση τον τόπο, και διατυπώνεται ως εξής:

«Κόλαση αποκαλείται η πνευματική κατάσταση, που οδηγείται ο άνθρωπος εκουσίως, λόγω της άρνησης μετοχής του στη σωτήριο χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η κόλαση, αντίθετα από τη δυτική παράδοση, στην ορθόδοξη θεολογία δεν είναι τόπος ή μέρος ετοιμασμένο από το Θεό για την καταδίκη του ανθρώπου, αλλά μια «βιωματική κατάσταση» στην οποία εισέρχεται ο άνθρωπος με βάση την προετοιμασία από τον εγκόσμιο βίο του». (Κόλαση- orthodoxwiki.org)

Συμπέρασμα

Η πνευματική τρομοκρατία, είναι ενάντια στην αγαπητική σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Εξασκείται από αθεολόγητους και μισαλλόδοξους φανατικούς εκπροσώπους και οπαδούς αντιβιβλικών και αντιχριστολογικών δογμάτων, και βρίσκει έδαφος ανάμεσα σε αναγιογράφητους και ανιστόρητους ακροατές, οι οποίοι με την σειρά τους την ανακυκλώνουν, επιβεβαιώνοντας το λαϊκό ρητό που λέει «κουκιά τρως, κουκιά μαρτυράς».

Ο χοϊκός άνθρωπος πάντοτε συντηρείτο στην βιολογική ζωή με φθαρτές τροφές εκ της γης και οξυγόνο, τα οποία ο Δημιουργός ετοίμασε πριν την πλάση του προς επιβίωσή του για όλες της ημέρες του επίγειου βίου του. Περί των τροφών είπε ο Ιησούς:

«Εργάζεσθε μη διά την τροφήν την φθειρομένην, αλλά διά την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον, την οποίαν ο Υιός του ανθρώπου θέλει σας δώσει· διότι τούτον εσφράγισεν ο Πατήρ ο Θεός.» (Ιωάν. 6:27)

Το δένδρο της ζωής, στον Παράδεισο, ήταν σύμβολο, της υπόσχεσης του Θεού, για την αθανασία η οποία θα δινότανε σε όσους λάβαιναν τον Ιησού, την Ζωή. Ο αποκλεισμός του ανθρώπου, λόγω παράβασης, από το δέντρο της ζωής  δεν ήταν αιώνιος, αλλά ήταν προσωρινή τιμωρία / κόλαση / αποκοπή, έως τον καιρό που θα ερχόταν το σπέρμα της επαγγελίας, ο Χριστός. Όσοι έλαβαν τον Ιησού, την Ζωή, έλαβαν την αθανασία -Θεού το Δώρο-  την οποία είχε και έχει μόνο ο Θεός. (Α’ Τιμ.6:16). Η άρνηση αποδοχής, του Δώρου της Ζωής, επιφέρει την αιώνια τιμωρία / κόλαση / αποκοπή, από την αθανασία.

«Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.» (Ματθ. 25:46)

Κάθε θεωρία αιώνιας βίωσης βασάνων, ανήκει στην αρχαία θρησκεία και αντιβαίνει στην βιβλική ανθρωπογνωσία. Ουδεμία μορφή ζωής δεν μπορεί να υπάρξει μετά τον φυσικό βιολογικό Θάνατο ειμή μόνον η ζωή που δίνει ο Χριστός.

«Ο κλέπτης δεν έρχεται, ειμή διά να κλέψη και θύση και απολέση (=να χάσει να εξαφανίσει)· εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία.» (Ιωάν 10:10)

Ο Χριστός η ζωή ημών

                                                                                          ========================================

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα