Το ιστορικό βιβλικό δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ και το σύγχρονο πολιτικό κράτος του Ισραήλ

Το ιστορικό βιβλικό δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ και το σύγχρονο πολιτικό κράτος του Ισραήλ

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Οκτώβριος 10, 2023, 21:05)

*Το ιστορικό βιβλικό δωδεκάφυλο έθνος*

Η από την αρχή γέννηση, καθοδήγηση και επικοινωνία του αληθινού Θεού με το σαρκικό δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ, το κατέστησε ένα έθνος ετερόνομο κοινωνικά και θρησκευτικά, εξαρτώμενο από τις Θείες εντολές και τις τυπολατρίες, με μόνο αποδεικτικό στοιχείο της εθνότητάς του την βιολογική εξ Αβραάμ καταγωγή του.

Τα γεωγραφικά όρια της επίγειας κατοίκησης του βιβλικού βιολογικού Ισραήλ ήταν αυτά που του υποσχέθηκε ο Θεός ότι θα του έδινε και χαρακτηρίστηκαν «ως γη της επαγγελίας».

«Την ημέραν εκείνην έκαμε διαθήκην ο Κύριος προς τον Άβραμ, λέγων, εις το σπέρμα σου έδωκα την γην ταύτην, από του ποταμού της Αιγύπτου έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού Ευφράτου·» (Γέν. 15:18)

«Και έδωκεν ο Κύριος εις τον Ισραήλ πάσαν την γην, την οποίαν ώμοσε να δώση προς τους πατέρας αυτών· και εκυρίευσαν αυτήν και κατώκησαν εν αυτή. Και έδωκεν ο Κύριος εις αυτούς ανάπαυσιν πανταχόθεν, κατά πάντα όσα ώμοσε προς τους πατέρας αυτών· και ουδείς εκ πάντων των εχθρών αυτών ηδυνήθη να σταθή κατά πρόσωπον αυτών· πάντας τους εχθρούς αυτών παρέδωκεν ο Κύριος εις την χείρα αυτών.» (Ιησ. 21:43-44)

*Ο Νόμος*

Ο Νόμος / Παλαιά Διαθήκη, «ο παιδαγωγός εις Χριστόν», είχε σαρκικές διατάξεις λατρείας (βρώματα, πόματα, διαφόρους βαπτισμούς) διατεταγμένες έως καιρού διορθώσεως και εδόθη εκ διαταγών αγγέλων εις το δωδεκάφυλο έθνος Ισραήλ, αλλά αυτοί δεν εφύλαξαν αυτόν. (Πράξ. 7:53, Εβρ. 9:10)

*Όσοι δεν έπρατταν όλο τον Νόμο ήταν επικατάρατοι*

«Επικατάρατος πας όστις δεν εμμένει εν πάσι τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίω του νόμου, ώστε να πράξη αυτά.» (Γαλ. 3:10)

Η απείθεια των παραληπτών της Παλαιάς Διαθήκης επέφερε την διάσπασή τους σε δύο βασίλεια, το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ με δέκα φυλές και πρωτεύουσα την Σαμάρεια και το νότιο βασίλειο του Ιούδα με δύο φυλές (Ιούδας και Βενιαμίν) και πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. (Α΄ Βασ. κεφ. 11 και 12)

Στην συνέχεια, η απείθειά τους επέφερε την αιχμαλωσία τους και τον διασκορπισμό τους στα έθνη, την καύση του επίγειου Ναού και την απώλεια των εδαφών τους.

«Ο Ισραήλ είναι πρόβατο πλανώμενον, λέοντες εκυνήγησαν αυτό, πρώτος ο βασιλεύς της Ασσυρίας κατέφαγεν αυτόν και ύστερον ούτος ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατεσύντριψε τά οστά αυτού.»  (Ιερ. 50:17

«Ύψωσα έτι εγώ την χείρα μου προς αυτούς εν τη ερήμω, ότι ήθελον διασκορπίσει αυτούς μεταξύ των εθνών και διασπείρει αυτούς εις τους τόπους·  διότι τας κρίσεις μου δεν εξετέλεσαν και τα διατάγματά μου απέρριψαν και τα σάββατά μου εβεβήλωσαν, και οι οφθαλμοί αυτών ήσαν κατόπιν των ειδώλων των πατέρων αυτών.» (Ιεζ. 20:23)

Και είπε ο Κύριος: «Και τον Ιούδαν θέλω εκβάλει απ' έμπροσθέν μου, καθώς εξέβαλον τον Ισραήλ και θέλω απορρίψει την πόλιν ταύτην, την Ιερουσαλήμ, την οποίαν εξέλεξα και τον οίκον περί του οποίου είπα το όνομά μου θέλει είσθαι εκεί.» (Β’ Βασ. 23:27)

«[…] και  ήλθεν επί Ιερουσαλήμ Νεβουζαραδάν ο αρχισωματοφύλαξ, ο δούλος του βασιλέως της Βαβυλώνος  και κατέκαυσε τον οίκον του Κυρίου και τον οίκον του βασιλέως και πάντας τους οίκους της Ιερουσαλήμ και πάντα μέγαν οίκον κατέκαυσεν εν πυρί.»  (Β’ Βασ. 25:8-9)

*Η ανοικοδόμηση του επίγειου χειροποίητου Ναού*

 Με την ανοικοδόμηση του χειροποίητου Ναού που έγινε με την υποστήριξη των Περσών βασιλέων (Βλέπε Έσδρας και Νεεμίας) έως την οριστική καταστροφή του Ναού το 70 μ.Χ.. από τους Ρωμαίους, δόθηκε συνέχεια στο θεοκρατικό σχισματικό σαρκικό Ισραήλ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτός ο σκληροτράχηλος και απερίτμητος  κατά την καρδιά λαός (Εξ. 33:5. Ιερ. 9:25) ήρθε σε μετάνοια και υπακοή, καθώς και ο διάκονος της Πρώτης εκκλησίας Στέφανος μαρτύρησε.

«Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι την καρδίαν και τα ώτα, σεις πάντοτε αντιφέρεσθε κατά του Πνεύματος του Αγίου· καθώς οι πατέρες σας, ούτω και σεις. Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους, οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του δικαίου, του οποίου σεις εγείνατε τώρα προδόται και φονείς· οίτινες ελάβετε τον νόμον εκ διαταγών αγγέλων και δεν εφυλάξατε. » (Πράξ. 7:5-53)

Και τα δύο βασίλεια πρόσμεναν τον Μεσσία / Χριστό για να πετύχουν όμως εθνικούς σκοπούς. Η βασιλεία όμως του Χριστού δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο.

«Απεκρίθη ο Ιησούς· Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, διά να μη παραδωθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάν. 18:36)

Ο Χριστός γεννήθηκε υπό Νόμο για να δικαιώσει τους πιστούς και να λάβουν πνευματική κληρονομιά και όχι επίγεια.

Η δικαίωση δεν θα ερχόταν από τον Νόμο αλλά από την πίστη στον Χριστό, ο οποίος εκπλήρωσε τον Νόμο και τους προφήτες, και έγινε κατάρα υπέρ των επικατάρατων παραβατών Εβραίων, ώστε να μπορέσουν και τα έθνη να γίνουν μέτοχοι της επαγγελίας της αιωνίου ζωής.

«Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς (τους Εβραίους) εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών· διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου, διά να έλθη εις τα έθνη η ευλογία του Αβραάμ διά Ιησού Χριστού, ώστε να λάβωμεν την επαγγελίαν του Πνεύματος διά της πίστεως.» (Γαλ. 3:13-14)

«Λέγω δε ότι ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, διά να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας, και διά να δοξάσωσι τα έθνη τον Θεόν διά το έλεος αυτού, καθώς είναι γεγραμμένον· Διά τούτο θέλω σε υμνεί μεταξύ των εθνών· και εις το όνομά σου θέλω ψάλλει.» (Ρωμ. 15:8-9)

«Προϊδούσα δε η γραφή ότι εκ πίστεως δικαιόνει τα έθνη ο Θεός, προήγγειλεν εις τον Αβραάμ ότι θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάντα τα έθνη. Ώστε οι όντες εκ πίστεως ευλογούνται μετά του πιστού Αβραάμ.» (Γαλ. 3:8-9)

«εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:29)

Το βιολογικό σπέρμα του Αβραάμ, που δεν δέχτηκε την επαγγελία της αιωνίου ζωής προς τους πατέρες, γεύτηκε την οργή του Θεού, σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου, και επήλθε η αφαίρεση της βασιλείας του (Ματθ. 21:43), η καταστροφή του επίγειου Ναού και της επίγειας Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ., και η απώλεια των εδαφών τους.

Ο Ναός νομιμοποιούσε τον Ιουδαϊσμό ως θρησκεία και τους αυστηρά βιολογικούς απογόνους του Αβραάμ ως έθνος. Η οριστική καταστροφή του Ναού από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο απονομιμοποίησε και τα δύο. Οι λατρευτικές συνήθειες των Εβραίων, που πήγαζαν από τον Μωσαϊκό Νόμο και που λειτουργούσαν «ως υπόδειγμα και σκιά των επουρανίων» (Εβρ. 8:5), έπαυσαν και αντικαταστάθηκαν από την «εν πνεύματι και αληθεία» λατρεία των αληθινών προσκυνητών «εν Χριστώ», μέσα στον αληθινό επουράνιο Ναό του σώματος του Ιησού. (Ιωάν. 4:23)

Το τέλος του αιώνα του Νόμου και η αρχή του ατελεύτητου αιώνα της χάριτος χωρίς προϋπόθεση την εθνική ταυτότητα είναι ο Χριστός «εν ημίν». Όλες οι επαγγελίες της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώθηκαν στον Ιησού Χριστό, την προσδοκία του σαρκικού Ισραήλ.

«Η ιδιαιτερότητα και ιστορική σημασία του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού είναι πως αυτή ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το κήρυγμα του Ιησού περί της βασιλείας του Θεού και την ιουδαϊκή προσδοκία περί ερχομού του Μεσσία και το τέλους του παλαιού κόσμου.» (Σάββας Αγουρίδης)

*Το σύγχρονο πολιτικό κράτος του Ισραήλ*

Το σημερινό πολιτικό κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε στις 14 Μαΐου του 1948, αφού προηγήθηκε η απόφαση του ΟΗΕ στις 29 Νοεμβρίου του 1947, να χωριστεί η Παλαιστίνη σε δύο κράτη το Ισραηλινό με 55,5% του εδάφους και το Αραβικό με 45,5%  του εδάφους. Την ιδρυτική του διακήρυξη διάβασε ενώπιον 250 ατόμων στο μουσείο του Τελ Αβίδ, ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου Δαβίδ Μπεν – Γκουριόν.

Η αξίωση του πολιτικού Ισραήλ ότι είναι η συνέχεια του δωδεκάφυλου εξ σπέρματος Αβραάμ Έθνους, που ασπάζεται και ο χριστιανικός σιωνισμός, είναι αντιβιβλικός διότι δεν έχει καμιά εξ αίματος συνέχεια με το βιολογικό σπέρμα του Αβραάμ, ούτε συμμετέχει στις ήδη εκπληρωμένες από τον πρώτο αιώνα μ.Χ. βιβλικές πνευματικές επαγγελίες που λαμβάνουν οι «εν Χριστώ» και έχουν σχέση με την αθανασία.

Η αξίωση του στηρίζεται στο γεγονός ότι είναι λάτρης της θρησκείας του ραβινικού Ιουδαϊσμού, τον οποίον όποιος ασπάζεται λογίζεται Εβραίος. Η ίδρυση του είχε καθαρά γεωστρατηγικούς στόχους και σκοπό την εξυπηρέτηση ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, η δε πορεία του στον χρόνο εξαρτάται από τις συνέπειες των πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών πολιτικών, των δυνάμεων που το στηρίζουν. Η βίαιη διεκδίκηση των συμφερόντων δεν διέπεται από τον νόμο της αγάπης για τις ιερές ζωές των ανθρώπων, αλλά από δίψα για εξουσία, κυριαρχία, πλουτισμό και από το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Συνεπώς «όπως στρώνουμε κοιμόμαστε» και «ότι σπέρνουμε θερίζουμε».

Ο Χριστός και οι Απόστολοι δεν υποστήριξαν ποτέ τις σιωνιστικές προσδοκίες των «Εβραίων» η κάποια εθνική αποκατάστασή τους μετά την εκτελεσθείσα οργή του Θεού επάνω τους το 70 μ.Χ. Οι σημερινές πεποιθήσεις των χριστιανών σιωνιστών ότι το πολιτικό Ισραήλ είναι η εκπλήρωση των επαγγελιών του Θεού στηρίζεται σε θρησκευτική πλάνη και αποτυπώνεται με τον χειρότερο τρόπο στις εκφράσεις τους όπως «ο Θεός να φυλάξει τον λαό του τον Ισραήλ και να πατάξει τους εχθρούς του».

Οι τοιούτοι ας ασχοληθούν με την έρευνα των Γραφών, που λένε ότι πιστεύουν, και ας μάθουν ότι ο Θεός «αγαπάει τον κόσμο» και δεν σώζει με κριτήριο την εθνική ταυτότητα αλλά με την πίστη στον Ιησού και ότι «Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ η γινομένη εν σαρκί, αλλ' Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα, του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ' εκ του Θεού.» (Ρωμ. 2:28-29)

Ούτε να μέμφονται τον Θεό ως παραβάτη «Διότι εάν όσα κατέστρεψα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην δεικνύω εμαυτόν.» (Γαλ. 2:18)

Θα κλείσω με μία ευχή «ο Θεός να φωτίσει την πατρίδα μας και όλες τις πατρίδες και να φέρει σε μετάνοια τους ανθρώπους και να τους ελευθερώσει από τον φανατισμό των θρησκειών και των επίγειων επεκτατικών ιδεολογιών τους»

Χριστός η ζωή ημών

   << Επιστροφή στην Αρχική σελίδα