Το σκότος της εσχατολογίας των θρησκειών και το αιώνιο Ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού

Το σκότος της εσχατολογίας των θρησκειών και το αιώνιο Ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Σεπτέμβριος 7, 2024, 14:14)

“Εν αυτώ ήτο ζωή, και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων. Και το φως εν τη σκοτία φέγγει και η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό.” (Ιωάν. 1:4-5)

Η εσχατολογία των πατέρων της Συγκρητιστικής Θρησκείας Χριστιανισμός (στο εξής ΣθΧ) περί της παύσης της ανθρώπινης βιολογικής ζωής και λοιπών όντων, του τέλους της ιστορίας και του κοσμικού σύμπαντος και οι ομοιότητες της με την εσχατολογία της επίσης συγκρητιστικής θρησκείας Ισλάμ και αυτής του Ραββινικού Ιουδαϊσμού, είναι δάνειο της εσχατολογίας αρχαίων θρησκειών και διακωμωδεί την σταυρική θυσία του Υιού της αγάπης του Θεού αφού αυτή έγινε για ‘έναν’ άνθρωπο που στο μέλλον θα πάψει να υπάρχει. Η εσχατολογία της ΣΘΧ αρνείται την οριστική μεσσιανική εκπλήρωση, της μετάβασης από την βασιλεία του αιώνα του θανάτου, της Παλαιάς Διαθήκης, στην βασιλεία του αιώνα της χάριτος και της δωρεάς της αθανασίας της αιώνιας Νέας Διαθήκης.

Διατηρεί δε απατηλές μεσσιανικές προσδοκίες και αμαυρίζει την ζωοποιό δύναμη και το κράτος του Χριστού Ιησού ο οποίος ενεργεί παλιγγενεσία δηλαδή γεννάει Νέους πνευματικούς ανθρώπους που σαν ζωντανοί λίθοι οικοδομούνται σε οίκο πνευματικό, άρα “εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονεν καινά”. (1Πέτρ. 1:29, 2:5. 2Κορ. 5:17)

Δεν βλέπει τα δοθέντα αγαθά δωρήματα εκ του πατρός των φώτων και καταργεί την αιώνια θέση που έδωσε ο Ιησούς Χριστός στους πιστούς κάθε γενεάς ότι είναι “το φως του κόσμου” και “το άλας της γης”. Ακόμη καταργεί την εις πάσας τας γενεάς αναπέμπουσα, εις το επ’ άπειρον, δια της Εκκλησίας, οφειλόμενη δόξα και τιμή στο αγαθό Θεό και Σωτήρα “αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς πᾶσας τὰς γενεὰς τοῦ αἰῶνος τῶν αἰώνων, ἀμήν” και παύει την χάρη του αγαθού Θεού η οποία δόθηκε και ενεργεί και φανερώνεται διαπαντός και αδιαλείπτως  “ἵνα ἐνδείξηται ἐν τοῖς αἰῶσιν τοῖς ἐπερχομένοις τὸ ὑπερβάλλον πλοῦτος τῆς χάριτος αὐτοῦ ἐν χρηστότητι ἐφ' ἡμᾶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ” (Εφ. 3:21, 2:7)

Η εσχατολογία της ΣθΧ στέκεται εμπόδιο και ανασταλτικός παράγοντας στην επίλυση των κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών, στην επίτευξη ειρήνης, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη προς τον πλησίον, στην ευζωία και χαρά της επίγειας ζωής, στην απόδοση δικαιοσύνης κ.ά., διότι οι εκπρόσωποί της “αγρόν ηγόρασαν”. Οι τοιούτοι απλά ησυχάζουν απολαμβάνοντας τα προνόμια που τους παρέχει ο προστάτης τους, το κράτος. Καυχώμενοι δε στις ένδοξες ένοπλες επιχειρήσεις εκχριστιανισμού του παρελθόντος συνεχίζουν να ζουν ιδεολογικά στο Βυζάντιο και στη Τουρκοκρατία, μη προβάλλοντας κανένα ειρηνευτικό σχέδιο ειρήνης ή πρωταγωνιστικό ρόλο συμφιλίωσης στους επεκτατικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών, διότι αυτή η φύση της εσχατολογίας της είναι πολεμική και συγκρουσιακή και μάλλον εμπνέει πολέμους (βλέπε σταυροφορίες) παρά καταστέλλει, εξυπηρετώντας πάντα τα συμφέροντα των ολιγαρχιών.

Οι εγκολπωμένοι τους μύθους της εσχατολογίας της ΣΘΧ, έρμαιοι όντες εθνικών μύθων και προσδοκιών  -ανάλογα με την εθνική αυτοσυνειδησία του χριστιανικού κράτους-  και αφιονισμένοι από τις δεισιδαιμονικές αντιλήψεις και τις σαρκικές ειδωλολατρικές πρακτικές, αδυνατούν να επιδείξουν στην σημερινή κοινωνία τους καρπούς του Αγίου πνεύματος (Γαλ. 5:22-24) διότι η εσχατολογία τους τα θεωρεί “όνειρο θερινής νυκτός” σε έναν υλικό κόσμο που οδεύει προς το τέλος του και που βασιλεύει η ιδιοτέλεια και ο άρχων του κακού, αντιτασσόμενοι στον Δεσπότη Ιησού που είπε ότι “εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης” (Ματθ. 28:18) ανακηρύσσοντας έτσι άλλον Δεσπότη και Κύριο.

Η εσχατολογία της ΣΘΧ αποπιεί την ανθρώπινη υπευθυνότητα για παραβατικές πράξεις που επιφέρουν την κατάλυση των ηθών και των θεϊκών νόμων καθώς και την γενικευμένη κοινωνική σήψη και την μεταθέτει στο ανεύθυνο “ο όφις με εξαπάτησε και έφαγα” και προσμένει νομοτελειακά την καταστροφή δια του πυρός της κακής ύλης και έναν άλλο νέο κόσμο όπου εκεί οι απελπισμένοι θα εμπλησθούν από χαρά, σε αντίθεση με το “χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε” (Φιλ. 4:4). Ταυτίζεται έτσι με τις ιδεολογίες των Γνωστικών που αναζητούσαν τρόπους να επιστρέψουν στον ουρανό διότι πίστευαν ότι ήταν η καταγωγή τους. Οι δε εκπρόσωποι της ΣΘΧ από την μια αναθεματίζουν τους Γνωστικούς και από την άλλη χαρακτηρίζουν τα γραπτά τους “ψυχωφελείς διηγήσεις” [1]. Ανατρέπεται  έτσι:

α) Ο βιβλικός λόγος “γενεὰ πορεύεται καὶ γενεὰ ἔρχεται καὶ ἡ γῆ εἰς τὸν αἰῶνα ἕστηκεν” και το “ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου κύριε πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας” (Εκκλ. 1:4. Ψαλμ. 104:24)

β) Η αιωνιότητα του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού και της Νέας ανωτέρας Διαθήκης της οποίας έγινε εγγυητής (Αποκ. 14:6. Εβρ. 13:20, 7:22)

γ) Ο βιβλικός ορισμός της βασιλείας του Θεού και οι θεραπευτικές επιδράσεις της στον μαστιζόμενο από την αμαρτία κόσμο “διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω· επειδή ο δουλεύων εν τούτοις τον Χριστόν ευαρεστεί εις τον Θεόν και ευδοκιμεί παρά τοις ανθρώποις” και “ερωτηθείς δε υπό των Φαρισαίων, πότε έρχεται η βασιλεία του Θεού, απεκρίθη προς αυτούς και είπε· Δεν έρχεται η βασιλεία του Θεού ούτως ώστε να παρατηρήται· ουδέ θέλουσιν ειπεί· Ιδού, εδώ είναι, ή Ιδού εκεί· διότι ιδού, η βασιλεία του Θεού είναι εντός υμών” (Ρωμ. 14:17-18. Λουκ. 17:20-21) και

δ) Η βιβλική διάκριση μεταξύ του απελθόντος αιώνος της Π.Δ. που ήταν διακονία της κατάκρισης και του Θανάτου και του μένοντος διαπαντός Νέου αιώνα της χάριτος και δωρεάς της αθανασίας δια Ιησού Χριστού εις τους πιστεύοντας, παρερμηνεύοντας δραματικά την ερώτηση των Ιουδαίων μαθητών «τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;” (Ματθ. 24:3), υποστηρίζοντας ότι η ερώτηση αφορούσε το τέλος του κόσμου.

Συντέλεια = (ελληνιστική σημασία) ολοκλήρωση σχεδίου, χρόνου, σειράς γεγονότων)

Τα περί του “αιώνος” διατυπώνει ορθά και ο αείμνηστος καθηγητής Σάββας Αγουρίδης.

«Με την ανάπτυξη της πνευματολογίας στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, καταλάβαμε μερικά πράγματα που δεν υποψιαζόμαστε πριν. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με κάποια βεβαιότητα είναι πως το κήρυγμα του Ιησού περί της βασιλείας του Θεού, μια νέα ερμηνεία του Ιησού περί του εβραϊκού olam haze («ο αιών ούτος») και του olam Haba («ο αιών ο ερχόμενος») δίνει τη βάση -ιδίως μετά τον θάνατο του Ιησού- για την παραπέρα ανάπτυξη της περί Πνεύματος εσχατολογικής διδασκαλίας της εβραϊκής προφητείας: ο παρών αιών (σ.σ. σε πραγματικό χρόνο ανάγνωσης ήταν ο αιώνας του Νόμου) σχετίζεται με το πνεύμα του πονηρού, ο Νέος όμως αιώνας που ήλθε με την πίστη στην ανάσταση του Ιησού και τη συγκρότηση της Εκκλησίας, συνδέεται ασφαλώς με το Άγιο Πνεύμα» [2].   

Έτσι λοιπόν η ΣΘΧ μεταχειρίζεται το σκότος της εσχατολογίας και καταστροφολογίας ως μέσω φωτισμού και υποστηρίζει ότι “τα μέλη της Εκκλησίας, προγεύονται την δόξα της βασιλείας του Θεού και ως πρόδρομοί της πορεύονται προς τα έσχατα προετοιμάζοντας το δρόμο για την ολοκληρωτική επικράτησης της” [3]. Αμφισβητεί έτσι την αποστολική διδαχή, ότι, όσοι είναι εν Χριστώ είναι “πλήρεις εν Αυτώ” και ότι η Εκκλησία του Χριστού “ἐστὶν τὸ σῶμα αὐτοῦ, τὸ πλήρωμα τοῦ τὰ πάντα ἐν πᾶσιν πληρουμένου” (Εφ. 1:23) μη βλέποντας ότι εσχατολογία δεν υπάρχει στον αναστημένο Χριστό.

Το υπόβαθρο της εσχατολογίας της ΣΘΧ είναι η ελληνική σκέψη

Η εσχατολογία της ΣΘΧ έχει υπόβαθρο την κυριαρχούσα τότε ελληνική φιλοσοφία και όχι το ιουδαϊκό υπόβαθρο των προφητών όπου κατά τον Ησαΐα ο ουρανός είναι ο θρόνος του Θεού και γη είναι το υποπόδιον των ποδών Του και δεν δύνανται να παρέλθουν.

“οὕτως λέγει κύριος ὁ οὐρανός μοι θρόνος ἡ δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου ποῖον οἶκον οἰκοδομήσετέ μοι ἢ ποῖος τόπος τῆς καταπαύσεώς μου.” (Ησ. 66:1)

Ο δε νέος ουρανός και νέα γη είναι η νέα κτίση, η “παλιγεννεσία” εν Χριστώ, η Αγία πόλις, η άνω Ιερουσαλήμ και λαός της που είναι η αληθινή πνευματική Εκκλησία. (Αποκ. 21:9-10)

“ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή καὶ οὐ μὴ μνησθῶσιν τῶν προτέρων οὐδ' οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν ἀλλ' εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ ὅτι ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ ιερουσαλημ ἀγαλλίαμα καὶ τὸν λαόν μου εὐφροσύνην” (Ησ. 65:17-18. Βλέπε και Ησ. 60:14-15)

Για τον σαρκικό Ισραήλ, ο οποίος ζούσε στην τυπολογία του Ιουδαϊσμού της Παλαιάς Διαθήκης, η σκηνή του μαρτυρίου αποτελούσε τύπο της αληθινής επουράνιας (Εβρ. 8:1-2). Σύμφωνα δε με τον Εβραίο ιστορικό Ιώσηπο η σκηνή ήταν η αναπαράσταση του ουρανού και της γης, μια μικρογραφία του σύμπαντος [4].  

Το ιουδαϊκό ακροατήριο λοιπόν ως παρέλευση του ουρανού και της γης αντιλαμβανόταν την παρέλευση του χειροποίητου Ναού της Ιερουσαλήμ με τις σαρκικές διατάξεις και τους σαρκικούς λατρευτές και την αντικατάσταση του με αχειροποίητο πνευματικό Ναού όπου προσφέρονται πνευματικές θυσίες από τους παλιγεννηθέντας εν Χριστώ και όπου πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθε ο αρχιερέας Ιησούς. (Εβρ. 6:20, 19-23)

 Αυτή ήταν και η ελπίδα του Αβραάμ, πατέρα του εβραϊκού έθνους.

«Διά πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει. Διά πίστεως παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας· διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός” (Εβρ. 118-10)

Συμπέρασμα

Το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι αιώνιο. Εσχατολογία δεν υπάρχει στον Χριστό, η επικράτηση της βασιλείας του Θεού γίνεται εντός ημών “δεν γνωρίζεται ότι ο Χριστός είναι εν υμίν”.

Ο Χριστός είναι ο νικητής του αιώνιου θανάτου, χαρίζει αιώνια ζωή και αυτή εν αφθονία. Όπου είναι ο Χριστός , η Ζωή, εκεί και η βασιλεία Του, και οι υποσχέσεις Του είναι ειρήνη και η είσοδος μας, μετά τον βιολογικό θάνατο, στην αιώνια χαρά (Ματθ. 25:23). 

Η Χριστιανοσύνη βρίσκεται εγκλωβισμένη και τυφλωμένη στο σκότος, της συστηματοποιημένης πολιτικοθρησκευτικής εξουσίας, η οποία της έχει επιβάλλει αντιχριστιανικά δόγματα που τρέφουν τον μύθο, την μισαλλοδοξία, τον αυταρχισμό, την εθελοθρησκεία και το μίσος. Αυτό το σκότος είναι υπεύθυνο για την πολιτισμική σήψη και ηθική παρακμή των κοινωνιών. Εξαπατημένη, η Χριστιανοσύνη, και νομίζοντας ότι η συστοίχηση της με κάποια μορφή κοσμικού θρησκευτικού συστήματος που έχει ως προκάλυμμα την Βίβλο, της εξασφαλίζει σωτηρία, στερείται το αληθινό φως, την παρουσία του αναστημένου Ιησού και τις ευλογίες Του.

Φεύγετε το σκότος των θρησκειών και μη γίνεσθε συμμέτοχοι αυτών «ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν κυρίῳ· ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε, ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ φωτὸς ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ” (Εφ. 5:8-9)

Χριστός η ζωή ημών

Σημειώσεις

[1] https://www.sostis.gr/blog/item/171-ta-apokryfa-evaggelia?fbclid=IwY2xjawEtZk9leHRuA2FlbQIxMAABHelkLnbbZNWl0-lOzurF9jXgwm1XUcxULVyLDiaPP_9UQJfcBlMfW3ZqRg_aem_abUyBgoq0nwfQRblV_tgjA

[2]  Πύρινος Χείμαρος. Προφητεία, Έκσταση, Γλωσσολαλιά. Στάδια πορείας τους στην ισραηλιτική και στη χριστιανική θρησκεία, σελ. 45-46, Εκδ. Άρτος Ζωής)

[3] Ν. Ματσούκας «Εκκλησία και βασιλεία του Θεού Ιστορία και Εσχατολογία». Εκδ. Καστανιώτη, 2001, σελ. 71)

[4] Ιώσηπος «Άπαντα Ιουδαϊκής αρχαιολογίας 3:180-181»

   << Επιστροφή στην Αρχική σελίδα