Το Σπέρμα, ο Νόμος της Φύσης και το Δέντρο της Ζωής, μέσα από τις σελίδες της Βίβλου

Το Σπέρμα, ο Νόμος της Φύσης και το Δέντρο της Ζωής, μέσα από τις σελίδες της Βίβλου

 Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Δεκέμβριος 20. 2020. 18:20)

Το Φυσικό Σπέρμα

Στο δημιουργημένο φυσικό κόσμο, ο Κοσμοποιητής έθεσε μέσα στον κάθε  ζωντανό οργανισμό  -φυτό, δένδρο, ζώο, άνθρωπος-  το ιδιαίτερο του φυσικό σπέρμα (σπόρο) που είναι η ζωτική δύναμη για την ξεχωριστή βιολογική διαδικασία αναπαραγωγής του κάθε είδους. Δια των σπερμάτων (σπόρων) διαιωνίζεται η συνέχεια των ειδών μέσω της αναπαραγωγής νέων χωρίς να υπάρχει ημερομηνία λήξης της διαδικασίας.  

«Έσπειρε δε ο Ισαάκ εν τη γη εκείνη και εσύναξε κατ' εκείνον τον χρόνον εκατονταπλάσια· και ευλόγησεν αυτόν ο Κύριος.» (Γέν. 26:12)

«Και συνελάμβανον τα ποίμνια βλέποντα τας ράβδους, και εγέννων πρόβατα παρδαλά, ποικίλα και κηλιδωτά.» (Γέν. 30:39)

«Εάν γυνή τις σπερματισθή (Ο΄) και γεννήση αρσενικόν …» (Λευ. 12:2)

Έτσι τα φυσικά σπέρματα γεννούν συνεχώς και αδιαλείπτως νέα φυτά, νέα δένδρα, νέα ζώα, νέους ανθρώπους σε αντικατάσταση των παλαιών των οποίων η βιολογική τους ζωή έπαυσε. Η φυσική αυτή διαδικασία αποκλείει την ατομική βιολογική αιωνιότητα των ειδών.

«Έγνω δὲ Αδαμ Ευαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱὸν καὶ ἐπωνόμασεν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σηθ λέγουσα ἐξανέστησεν γάρ μοι ὁ θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ Άβελ ὃν ἀπέκτεινεν Κάιν.» (Γέν. 4:25)

Και αλλού λέει για τους ζωντανούς οργανισμούς:

«Αποστρέφεις το πρόσωπόν σου, ταράττονται· σηκόνεις την πνοήν αυτών, αποθνήσκουσι και εις το χώμα αυτών επιστρέφουσιν· ξαποστέλλεις το πνεύμά σου, κτίζονται, και ανανεόνεις το πρόσωπον της γης.» (Ψαλμ. 104:29-30)

Ο άφθαρτος βιβλικός Θεός ποτέ δεν είπε ότι το «φυσικό σπέρμα» είναι άφθαρτο, απεναντίας το χαρακτηρίζει «φθαρτό» όπως και τον χοϊκό άνθρωπο και κάθε σκεύος φτιαγμένο από άνθρωπο.

«πᾶν σκεῦος φθαρτόν ἐπὶ σὲ οὐκ εὐοδώσω» (Ησ. 54:17, Ο΄)

«Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον.» (Α΄ Κορ. 9:25)

«Λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών.» (Ρωμ. 1:22-23, Α΄ Τιμ. 1:17)

«Επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.» (Α΄Πέτρ. 1:23)

Ο κοινός  τρόπος αναπαραγωγής των ζωντανών οργανισμών της φύσης, μέσω του φθαρτού φυσικού σπέρματος, τους προσδίδει κοινά γνωρίσματα όπως η διατροφή, η ανάπτυξη, η φθορά και ο Θάνατος. Η δε φθορά και ο θάνατος προηγούνται, καθώς μας διδάσκει ο Ιησούς και οι Απόστολοι, της Καρποφορίας, της Ζωοποίησης της Ανάστασης και της Αφθαρσίας.

«Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει· εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει.» (Ιωάν. 12:24)

«Άφρον, εκείνο το οποίον συ σπείρεις, δεν ζωογονείται εάν δεν αποθάνη· και εκείνο το οποίον σπείρεις, δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γείνη, αλλά γυμνόν κόκκον, σίτου τυχόν ή τινός των λοιπών. Ο δε Θεός δίδει εις αυτό σώμα καθώς ηθέλησε, και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα.» (Α΄ Κορ. 15:36-38)

«Έτσι είναι και η ανάσταση των νεκρών: Σπέρνεται (βιολογικά) με φθορά  εγείρεται με αφθαρσία. Σπέρνεται με ατιμία, εγείρεται με δόξα. Σπέρνεται με ασθένεια, εγείρεται με δύναμη. Σπέρνεται σώμα ψυχικό, εγείρεται σώμα πνευματικό. Αν υπάρχει σώμα ψυχικό, υπάρχει και πνευματικό». (Α΄ Κορ. 15:42)

«Σαλπίσει γὰρ καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα.» (Α΄ Κορ. 15:52)

Η προέλευση των ζωντανών οργανισμών

Οι ένσπερμοι ζωντανοί οργανισμοί προέρχονται από τα Ύδατα και από την Γη (ξηρά). Σύμφωνα με το βιβλίο της Γένεσης, η Γη ήταν σκεπασμένη με τα Ύδατα και φάνηκε, έγινε ορατή, χωρίς η ίδια να μετακινηθεί, όταν τα Ύδατα σύρθηκαν βίαια και συγκεντρώθηκαν σχηματίζοντας τις θάλασσες, την Τρίτη ημέρα της δημιουργίας.

«Καὶ εἶπεν ὁ θεός συναχθήτω τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς συναγωγὴν μίαν καὶ ὀφθήτω ἡ ξηρά καὶ ἐγένετο οὕτως καὶ συνήχθη τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὰς συναγωγὰς αὐτῶν καὶ ὤφθη ἡ ξηρά καὶ ἐκάλεσεν ὁ θεὸς τὴν ξηρὰν γῆν καὶ τὰ συστήματα τῶν ὑδάτων ἐκάλεσεν θαλάσσας καὶ εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι καλόν.» (Γέν. 1:10-11)

Από τους Ψαλμούς μαθαίνουμε ότι βιβλικά δεν υποστηρίζονται οι θεωρίες περί της «συντέλειας του κόσμου» και του τέλους της ιστορίας, διότι η Γη (η ξηρά) δεν πρόκειται εις τον αιώνα του αιώνος να σαλευτεί, και τα ύδατα δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν και να την σκεπάσουν όπως πριν.

Σημείωση: Για τους καινούργιους ουρανούς και την καινούργια γη που προσδοκούσε η πρώτη Εκκλησία στη γενιά των Αποστόλων, σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού, βλέπε εδώ.

«Ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, διά να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος. Με την άβυσσον (ωκεάνειο βάθος), ως με ιμάτιον, εκάλυψας αυτήν· τα ύδατα εστάθησαν επί των ορέων· από επιτιμήσεώς σου έφυγον· από της φωνής της βροντής σου εσύρθησαν εν βία· ανέβησαν εις τα όρη, κατέβησαν εις τας κοιλάδας, εις τόπον, τον οποίον διώρισας δι' αυτά· έθεσας όριον, το οποίον δεν θέλουσιν υπερβή ουδέ θέλουσιν επιστρέψει διά να σκεπάσωσι την γην». (Ψαλμ. 104:5-9)

Επίσης στο βιβλίο της Γένεσης διαβάζουμε ότι ο Θεός την Τρίτη ημέρα δημιούργησε τα χόρτα, τα φυτά και τα δέντρα απαραίτητα για την παραγωγή του οξυγόνου με την ενέργεια του ηλιακού φωτός. Το οξυγόνο αποτελεί σημαντικό τμήμα της ατμόσφαιρας της Γης και είναι απαραίτητο για τη διατήρηση του μεγαλύτερου μέρους της γήινης ζωής, καθώς χρησιμοποιείται από την αναπνοή και «είδε ο Θεός ότι ήτο καλό».

«Και είπεν ο Θεός, Ας βλαστήση η γη χλωρόν χόρτον, χόρτον κάμνοντα σπόρον, και δένδρον κάρπιμον κάμνον καρπόν κατά το είδος αυτού, του οποίου το σπέρμα να ήναι εν αυτώ επί της γης. Και έγεινεν ούτω.» (Γέν. 1:11)

Την Πέμπτη ημέρα δημιούργησε ο Θεός τα ψάρια, τα θαλάσσια κήτη και τα πετεινά του ουρανού και «ευλόγησε αυτά ο Θεός».

«Καὶ εἶπεν ὁ θεός ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐγένετο οὕτως, καὶ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα καὶ πᾶσαν ψυχὴν ζῴων ἑρπετῶν ἃ ἐξήγαγεν τὰ ὕδατα κατὰ γένη αὐτῶν καὶ πᾶν πετεινὸν πτερωτὸν κατὰ γένος καὶ εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι καλά καὶ ηὐλόγησεν αὐτὰ ὁ θεὸς λέγων αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὰ ὕδατα ἐν ταῖς θαλάσσαις καὶ τὰ πετεινὰ πληθυνέσθωσαν ἐπὶ τῆς γῆς.» (Γεν. 1:20-22)

Την Έκτη ημέρα δημιούργησε ο Θεός τα ζώα της γης, τα ερπετά και τα κτήνη και «είδε ο Θεός ότι ήτο καλό».

«Καὶ εἶπεν ὁ θεός ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος καὶ ἐγένετο οὕτως καὶ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὰ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος καὶ τὰ κτήνη κατὰ γένος καὶ πάντα τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς κατὰ γένος αὐτῶν καὶ εἶδεν ὁ θεὸς ὅτι καλά.» (Γέν. 1:24-25)

Επίσης την έκτη ημέρα δημιούργησε ο Θεός τον χειροποίητο άνθρωπο εκ της γης «Αι χείρες σου με έκαμαν και με έπλασαν». Αρσενικό και θηλυκό γένος έπλασε αυτούς και ευλόγησε αυτούς γνωστοποιώντας τους ότι αυτοί θα κυβερνούν πάνω σε όλη την φυσική δημιουργία, χωρίς να κάνει εξαίρεση γένους. Ο χοϊκός Αδάμ λοιπόν και η εκ των οστών του και εκ της σαρκός του χοϊκή γυναίκα του έλαβαν ευλογίες από τον Πλάστη τους που αφορούσαν τις ημέρες της επίγειας ζωή τους.

«Καὶ εἶπεν ὁ θεός ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ' ὁμοίωσιν καὶ ἀρχέτωσαν τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς καὶ ηὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ θεὸς λέγων αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς καὶ ἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ καὶ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ πάσης τῆς γῆς καὶ πάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶ τῆς γῆς.» (Γέν. 1:26-28)

Ο σκοπός του Θεού για τον Πρώτο άνθρωπο εκ της γης 

Σε αντίθεση με τα άλλα «ζώα» που είχαν πνεύμα ζωής (Γέν. 7:15), ο Θεός φανέρωσε την αγαθή Του πρόθεση για τον άνθρωπο, που ήταν «ποιήσωμεν άνθρωπο κατ΄ εικόνα ημετέραν και καθ΄ ομοίωσιν» την οποία εκτέλεσε σε δύο φάσεις, δείχνοντας έτσι ότι η πρόθεση Του ήταν υποσχόμενη με μελλοντική εκπλήρωση. Για να εκπληρωθεί η πρόθεση του Θεού, και να καταστεί ο χοϊκός άνθρωπος «κοινωνός Θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρ. 1:4) έπρεπε πρώτα να περάσει από το στάδιο της φθοράς και της έλλειψης αθανασίας και στην πορεία να γεννηθεί πνευματικός, άφθαρτος και αθάνατος, από άφθαρτο σπόρο που είναι ο Ζωντανός λόγος του Θεού (Α΄ Πέτρ. 1:23).

Στην πρώτη φάση της «πρόθεσης Του» ο Θεός με ιδιαίτερη μέριμνα έπλασε με τα «χέρια του» τον Πρώτο αρσενικό άνθρωπο από χώματος της γης και τον ζωοποίησε ο ίδιος, φυσώντας στο πρόσωπό του Πνοή (ανάσα) Ζωής.  Έτσι ο χοϊκός άνθρωπος έγινε «ψυχή ζώσα», δηλαδή «ζωντανό ον», ο οποίος ήταν τύπος του μελλοντικού πνευματικού «εν Χριστώ» ανθρώπου (Ρωμ. 5:14), που θα εκπλήρωνε την πρόθεσή του Θεού «ποιήσωμεν άνθρωπο κατ΄ εικόνα ημετέραν και καθ΄ ομοίωσιν».

Συνεπώς ο Πρώτος χοϊκός Αδάμ (=άνθρωπος), όπως έγραψε και ο Παύλος, ήταν ψυχικός και όχι πνευματικός «πλην ουχί πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ζωϊκόν (ψυχικόν), έπειτα το πνευματικόν». Στο Νέο και ατελεύτητο «εν Χριστώ» αιώνα της Νέας Διαθήκης όπου τελέστηκε η παλιγγενεσία (Τίτ. 3:5),  ο Παλιός, ο εξωτερικός χωματένιος, ψυχικός άνθρωπος, εξακολουθεί όπως και πριν να φθείρεται και τέλος να αποβιώνει, ενώ ο Νέος, ο εσωτερικός, ο πνευματικός άνθρωπος ανανεώνεται καθημερινά εις επίγνωση, κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.

«Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν.» (Β΄ Κορ. 4:16)

«Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού και ενεδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.» (Κολ. 3:9-10)

Ο Θεός στην συνέχεια της πρώτης φάσης, οικοδόμησε με υλικό από την πλευρά του Αδάμ την θηλυκιά γυναίκα του (Γέν. 2:21-25) ευλόγησε την γενετήσια ένωσή τους και την αναπαραγωγή τους με φυσικό, φθαρτό, σπέρμα και έδωσε στο πρώτο ζευγάρι μια ξεχωριστή  τυπολογία που ήταν ο γάμος του Ιησού και της Εκκλησίας.

«Διά τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν. Το μυστήριον τούτο είναι μέγα, εγώ δε λέγω τούτο περί Χριστού και περί της εκκλησίας.» (Γέν. 2:24, Εφ. 5:31-32)

Η αναφορά του αποστόλου Παύλου στην Α΄ Κορινθίους 15:45, ότι «Ο Πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν» καταρρίπτει την αρχαία γνωστική δοξασία για την ύπαρξη προ-αδαμικού  ανθρώπου που καλλιεργείται και σήμερα ανάμεσα σε θρησκευτικούς κύκλους που ενστερνίζονται τα απόκρυφα γνωστικά κείμενα. Επίσης καταρρίπτει την αρχαία μυθολογική δυϊστική δοξασία, που επέβαλε ο πατερικός Χριστιανισμός, ότι ο Θεός κατασκεύασε τον άνθρωπο «εκ σώματος αισθητού και χοϊκού και νοεράς και αθανάτου ψυχής» που καταλήγει ότι το θνητό αισθητό σώμα είναι το όχημα ή ο τάφος (σήμα, αρχαϊκά) της νοεράς και αθανάτου ψυχής.

Ο Θεός μεριμνώντας για τον χωμάτινο άνθρωπο έθεσε τον «Νόμο της φύσης» πριν τον δημιουργήσει.

«ἐπίρριψον ἐπὶ κύριον τὴν μέριμνά σου σου καὶ αὐτός σε διαθρέψει.» (Ψαλμ. 54:23, Ο΄)

Πριν την πλάση του χοϊκού ανθρώπου, ο Θεός δημιούργησε το κατάλληλο φυσικό περιβάλλον όπου ο Πρώτος άνθρωπος, για την ωφέλειά του, έπρεπε «κατά φύσιν ζην», δηλαδή να ζήσει, όχι παρεμβατικά ή εξισωτικά με την φύση, αλλά να ζήσει αρμονικά με τους αμετάβλητους «νόμους της φύσης», να αναπτυχθεί, να πληθύνει, να εξασκήσει τις δραστηριότητές του και να αναπαραχθεί βιολογικά. Εξ αρχής λοιπόν ο άνθρωπος πλάστηκε υπό «νόμο» και έπρεπε για να ευτυχήσει να ζήσει σύμφωνα με αυτόν «κατά φύσιν» και όχι «παρά φύσιν».

Κύρια μέριμνα του Θεού για τον ένσπερμο χοϊκό άνθρωπο, καθώς και για τους υπόλοιπους  ζωντανούς οργανισμούς, ήταν να του εξασφαλίσει οξυγόνο, και μέσω των γεννημάτων της γης, τις διατροφικές του ανάγκες σε θρεπτικές ύλες που ήταν και είναι απαραίτητα συστατικά για την διαβίωσή του, όλες τις ημέρες της ζωής του.

«Και είπεν ο Θεός, Ιδού, σας έδωκα πάντα χόρτον κάμνοντα σπόρον, όστις είναι επί του προσώπου πάσης της γης, και παν δένδρον, το οποίον έχει εν εαυτώ καρπόν δένδρου κάμνοντος σπόρον· ταύτα θέλουσιν είσθαι εις εσάς προς τροφήν και εις πάντα τα ζώα της γης και εις πάντα τα πετεινά του ουρανού και εις παν ερπετόν έρπον επί της γης και έχον εν εαυτώ ψυχήν ζώσαν, έδωκα πάντα χλωρόν χόρτον εις τροφήν·» (Γέν. 1:29-30)

«Ο αναδίδων χόρτον διά τα κτήνη και βοτάνην προς χρήσιν του ανθρώπου, διά να εξάγη τροφήν εκ της γης.» (Ψαλμ. 104:14)

Και αυτή όμως η «βρώση» εκ της γης χαρακτηρίζεται από τον Ιησού ως βρώση που καταστρέφεται χωρίς να έχει την δύναμη να δώσει αιωνιότητα.

«ἐργάζεσθε μὴ τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην ἀλλὰ τὴν βρῶσιν τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον». (Ιωάν. 6:27)

Η μέριμνα αυτή του Δημιουργού Θεού που γνώριζε την πλάση του Πρώτου ανθρώπου ότι ήταν από χώμα, αφαιρεί κάθε θεολογική άποψη περί «αφθαρσίας» του, και βιολογικής «αιωνιότητάς» του. Απλά εάν ο Θεός δεν φρόντιζε για την διατροφή του, ή εάν ο χοϊκός άνθρωπος την αμελούσε, θα πέθαινε, όπως συμβαίνει και σήμερα. Την βιολογική «αιωνιότητα» του ανθρώπου απέκλεισε αργότερα και ο Ιησούς, διότι όταν είπε «Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 6:47) οι πιστοί συνέχιζαν να πεθαίνουν βιολογικά όπως γίνεται και σήμερα. Την «αιωνιότητα» την κληρονομούν τα πνευματικά τέκνα της επαγγελίας.

«ἀναγεγεννημένοι οὐκ ἐκ σπορᾶς φθαρτῆς ἀλλὰ ἀφθάρτου διὰ λόγου ζῶντος θεοῦ καὶ μένοντος.» (1Πέτ. 1:23)

«Εί τις εν Χριστώ, καινή κτίσις», «οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν». (Ιωάν. 1:13)

Η χρήση του όρου «Σπέρμα» με μεταφορική έννοια

Συχνά στην εβραϊκή βίβλο, ο όρος «Σπέρμα» χρησιμοποιείται για να δηλώσει τους φυσικούς απογόνους, τα παιδιά. Στον Νώε ανέθεσε ο Θεός την ευθύνη να διατηρήσει τους απογόνους των ζώων.

«Από πάντων των κτηνών των καθαρών λάβε εις σεαυτόν (στη Κιβωτό) επτά επτά, άρσεν και το θήλυ αυτού· και από των κτηνών των μη καθαρών ανά δύο, άρσεν και το θήλυ αυτού· και από των πτηνών του ουρανού επτά επτά, άρσεν και θήλυ· διά να διατηρήσης σπέρμα επί προσώπου πάσης της γής·» (Γέν. 7:2-3)

Ο Θεός έκανε διαθήκη με τον Νώε και τους γιους του και τους απογόνους τους.

«Και εγώ, ιδού, στήνω την διαθήκην μου προς εσάς, και προς το σπέρμα σας ύστερον από σάς·» (Γέν. 9:9)

Ο Θεός έκανε διαθήκη με τους βιολογικούς απογόνους του Άβραμ

«Διότι πάσαν την γην την οποίαν βλέπεις, εις σε θέλω δώσει αυτήν και εις το σπέρμα σου έως αιώνος·» (Γέν. 13:15)

Ο Θεός υποσχέθηκε στο σπέρμα του Άβραμ που είχε σπείρει στην Άγαρ

«Είπεν έτι ο άγγελος του Κυρίου προς αυτήν (την Άγαρ), Θέλω πληθύνει σφόδρα το σπέρμα σου, ώστε να μη αριθμήται διά το πλήθος. Και είπε προς αυτήν ο άγγελος του Κυρίου, Ιδού, συ είσαι έγκυος, και θέλεις γεννήσει υιόν, και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ισμαήλ· διότι ήκουσεν ο Κύριος την θλίψιν σου». (Γέν. 16:10-11)

Κυρίαρχη συμβολική έννοια του όρου «Σπέρμα» μέσα στην Αγία Γραφή είναι «ο Λόγος του Θεού, το άφθαρτο σπέρμα», «ο Λόγος της Βασιλείας» και «η Βασιλεία των Ουρανών»

«Αύτη δε είναι η παραβολή· Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού·» (Λουκ. 8:11)

«Σεις λοιπόν ακούσατε την παραβολήν του σπείροντος. Παντός ακούοντος τον λόγον της βασιλείας και μη νοούντος, έρχεται ο πονηρός και αρπάζει το εσπαρμένον εν τη καρδία αυτού· ούτος είναι ο σπαρθείς παρά την οδόν.» (Ματθ. 13:18)

«Επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.» (Α΄Πέτρ. 1:23)

«Ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με κόκκον σινάπεως, τον οποίον λαβών άνθρωπος έσπειρεν εν τω αγρώ αυτού· το οποίον είναι μεν μικρότερον πάντων των σπερμάτων, όταν όμως αυξηθή είναι μεγαλήτερον των λαχάνων και γίνεται δένδρον, ώστε έρχονται τα πετεινά του ουρανού και κατασκηνούσιν εν τοις κλάδοις αυτού.» (Ματθ. 13:31-32)

Άλλη συμβολική έννοια είναι αυτή του «καλού σπόρου», που είναι τα έργα των δικαίων με καρπό την Ζωή και του «κακού σπόρου» που είναι τα έργα των ασεβών με καρπό την απώλεια.

«Σπείρατε ἑαυτοῖς εἰς δικαιοσύνην τρυγήσατε εἰς καρπὸν ζωῆς φωτίσατε ἑαυτοῖς φῶς γνώσεως ἐκζητήσατε τὸν κύριον ἕως τοῦ ἐλθεῖν γενήματα δικαιοσύνης ὑμῖν.» (Ωσ. 10:12)

«Ο δε χορηγών σπόρον εις τον σπείροντα και άρτον προς τροφήν είθε να χορηγήση και να πληθύνη τον σπόρον σας και να αυξήση τα γεννήματα της δικαιοσύνης σας.» (Β΄ Κορ. 9:10)

«Ασεβὴς ποιεῖ ἔργα ἄδικα σπέρμα δὲ δικαίων μισθὸς ἀληθείας.» (Παρ. 11:18)

«Μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν, αλλ' ο σπείρων εις το Πνεύμα θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον.» (Γαλ. 6:7)

Το «Σπέρμα» του Φιδιού και το «Σπέρμα» της Γυναικός

«Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου (του όφεως) και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού». (Γέν. 3:15)

Ο όρος «Σπέρμα» δηλώνει επίσης απογόνους που έχουν ως πρότυπο διαγωγής πνευματικούς «πατέρες», ή δηλώνει απογόνους που είναι φορείς μιας πνευματικής επαγγελίας.

«Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε.» (Ιωάν. 8:44)

«Ω πλήρης παντός δόλου και πάσης ραδιουργίας [Βαριησού] υιέ του διαβόλου, εχθρέ πάσης δικαιοσύνης, δεν θέλεις παύσει διαστρέφων τας ευθείας οδούς του Κυρίου;» (Πράξ. 13:10)

«Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» (Ματθ. 23:33)

«Διότι ο Κύριος αγαπά κρίσιν, και δεν εγκαταλείπει τους οσίους αυτού· εις τον αιώνα θέλουσι διαφυλαχθή· το δε σπέρμα των ασεβών θέλει εξολοθρευθή.» (Ψαλμ. 37:28)

Ο όρος «Σπέρμα» αποκτά ιδιαίτερη σημασία στην επαγγελία της ζωής προς τον «Πατέρα της πίστεως Αβραάμ» καθώς και στην εκπλήρωση της επαγγελίας που είναι ο Χριστός  και στους όσους είναι «εν Χριστώ», που είναι το ευλογημένο σπέρμα του Θεού.

«Και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάσαι αι φυλαί της γης.» (Πράξ. 3:25)

«Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ' ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός.» (Γαλ. 3:16)

«Ουδέ διότι είναι σπέρμα του Αβραάμ, διά τούτο είναι πάντες τέκνα, αλλ' Εν τω Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα. Τουτέστι, τα τέκνα της σαρκός ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού, αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται διά σπέρμα.» (Ρωμ. 9:7-8)

«Εάν ο Κύριος Σαβαώθ δεν ήθελεν αφήσει εις ημάς σπέρμα (οι πιστοί Εβραίοι), ως τα Σόδομα ηθέλομεν γείνει και με τα Γόμορρα ηθέλομεν ομοιωθή». (Ρωμ. 9:23-27)

«Καὶ γνωσθήσεται ἐν τοῖς ἔθνεσιν τὸ σπέρμα αὐτῶν καὶ τὰ ἔκγονα αὐτῶν πᾶς ὁ ὁρῶν αὐτοὺς ἐπιγνώσεται αὐτούς ὅτι οὗτοί εἰσιν σπέρμα ηὐλογημένον ὑπὸ θεοῦ.» (Ησ. 61:9)

Το σπέρμα λοιπόν του Φιδιού δεν ήταν ένα βιολογικό σπέρμα, ο Διάβολος δεν γεννά βιολογικούς ανθρώπους, αλλά έτσι χαρακτηρίζονταν συλλογικά «ως σπέρμα του Φιδιού» οι ασεβείς εκ των Ιουδαίων που είχαν το πνεύμα Του και έκαναν τα έργα Του.

Ομοίως το «σπέρμα της Γυναίκας» η οποία συμβόλιζε την Εκκλησία του Χριστού, την Νύμφη (Εφ. 5:31-2), δεν ήταν ένα βιολογικό σπέρμα, όπως διάφοροι θεολόγοι υποστηρίζουν, για να σπείρουν την γνωστική τους δοξασία, ότι ο Χριστός είχε γήινο σώμα που το πήρε από την Μαρία, αρνούμενοι ότι ο επουράνιος άνθρωπος Ιησούς ήταν ο Υιός του Θεού που γεννήθηκε εκ πνεύματος Αγίου. Ως σπέρμα της Γυναίκας χαρακτηρίζεται «το σπέρμα τo ηυλογημένο υπό Θεού», το συλλογικό (πολλά μέλη) σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία Του (Εφ. 1:23) και η οποία είχε λάβει εξουσία να πατάει πάνω σε όλη την δύναμη του Σατανά (Λουκ. 10:18-20).

«Τα τέκνα της σαρκός ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού, αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται διά σπέρμα.» (Ρωμ. 9:7-8)

Τα μέλη λοιπόν της Εκκλησίας, της Γυναίκας / Νύμφης του Αρνίου (Αποκ. 21:9), ήταν το σπέρμα της επαγγελίας, το «σπέρμα της Γυναίκας» και διώκονταν από τους ασεβείς και αντικείμενους στο Χριστό Ιουδαίους που ήταν το «σπέρμα του Φιδιού».  Όπως δε ο Αμαλήκ φόνευε τους αδυνάτους και αποκαμωμένους που μένανε πίσω, όταν ο Ισραήλ βγήκε από την Αίγυπτο, έτσι και το «σπέρμα του φιδιού» απέκοπτε από το σώμα του Χριστού όσους υποχωρούσαν από την πίστη και επέστρεφαν στο Νόμο.

«οὐκ ἐσμὲν υποστολής εἰς ἀπώλειαν». (Εβρ. 10:39)

«Κατηργήθητε ἀπὸ Χριστοῦ, οἵτινες ἐν νόμῳ δικαιοῦσθε, τῆς χάριτος ἐξεπέσατε.» (Γαλ. 5:4)

Ο Ιησούς παρηγορώντας τους Ιουδαίους μαθητές Του για την Θλίψη και τον διωγμό που επρόκειτο να περάσουν από «το σπέρμα του φιδιού» τους παρομοίασε με γυναίκα έτοιμη να γεννήσει και τους  υπενθύμιζε την χαρά που τους περίμενε με την επικείμενη Δεύτερη έλευσή Του. (Βλέπε Β΄ Θεσ. 1:1-12)

«Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι σεις θέλετε κλαύσει και θρηνήσει, ο δε κόσμος θέλει χαρή· και σεις θέλετε λυπηθή, η λύπη σας όμως θέλει μεταβληθή εις χαράν. Η γυνή όταν γεννά, λύπην έχει, διότι ήλθεν ώρα αυτής· αφού όμως γεννήση το παιδίον, δεν ενθυμείται πλέον την θλίψιν, διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:20-21)

«Και ωργίσθη ο δράκων κατά της γυναικός και υπήγε να κάμη πόλεμον με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής, τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» (Αποκ. 12:17)

Το Δένδρο της Ζωής και η εντολή του «Παραδείσου»

«Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε.» (Γεν. 2:8)

Μετά την πλάση του Πρώτου χωματένιου ανθρώπου ο Θεός εφύτευσε παράδεισο (κήπο) στην περιοχή Εδέμ και τον έθεσε εκεί. Προσέτι, σε δεύτερο χρόνο, έκανε να φυτρώσουν δένδρα ωραία στην όραση με γευστικούς καρπούς και σε προνομιακή θέση, στην μέση του κήπου, έκανε να φυτρώσουν άλλα δύο δένδρα, το «Δένδρο της ζωής» και το «Δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού» τα οποία όπως και ο Νόμος του Μωυσή είχαν παιδαγωγικό χαρακτήρα.

«ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστὸν (η αιώνια Ζωή), ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν». (Γαλ. 3:24)

Στην συνέχεια ο Θεός, σαν πομπός, «ενετείλατο» έδωσε εντολή στον Πρώτο άνθρωπο, τον αποδέκτη, να εργάζεται τον κήπο και να τον φυλάει από εξωτερική απειλή φανερώνοντας έτσι την ήδη ύπαρξη του «Κακού» και της γνώσης του «Κακού». Ακόμη τον διέταξε λέγων:

«Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού· διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν 2:16-17)

Ο Πρώτος άνθρωπος λοιπόν έγινε παραλήπτης σαρκικής «εντολής» η οποία ήταν πρωταρχική μορφή του «Νόμου» και κατέστη υπόλογος για την τήρηση ή την παρακοή της. Η εντολή είχε να κάνει με «βρώση» συνεπώς με σαρκική διάταξη «έως καιρού διορθώσεως» (Εβρ. 9:10). Το «Δένδρο της Ζωής» στον κήπο της Εδέμ είχε υποσχετικό και τυπολογικό χαρακτήρα -εμφανίζεται πάλι στο βιβλίο της Αποκάλυψης- και φανέρωνε την ανυπαρξία της βιολογικής αιωνιότητας του Πρώτου Αδάμ. Εάν ο Αδάμ φύλαγε την εντολή και απέφευγε να φάει ότι ο Θεός απαγόρευσε, θα λάμβανε ως ανταμοιβή της υπακοής του το δικαίωμα να «φάει» και από το «Δένδρο της ζωής».

«Καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» 

Η ημέρα παράβασης του Πρώτου Αδάμ που έφαγε από το απαγορευμένο «Δένδρο» δεν ήταν η ημέρα του βιολογικού του θανάτου. Ο Αδάμ έζησε όλες της ημέρες της βιολογικής ζωής του που ήταν τριακόσιες σαράντα μία χιλιάδες και διακόσιες εβδομήντα πέντε (341.275) ημέρες και ύστερα επήλθε ο φυσιολογικός θάνατός του (Γέν. 5:5). Στο διάστημα αυτό ανάπνεε και έτρωγε που ήταν απαραίτητα για την βιολογική του επιβίωσή, κοιμότανε, εργαζότανε και γέννησε χοϊκούς υιούς και θυγατέρες που σημαίνει ότι έχαιρε άκρας υγείας.

Η ημέρα της παράβασης του Πρώτου Αδάμ, ήταν ημέρα ανυπακοής, με κόστος τον αποκλεισμό του, και την στέρηση από την χαρά και την ευχαρίστηση της διαμονής στον παράδεισο της Εδέμ, και από την εξουσία που είχε να φάει από το «Δένδρο της ζωής» που ήταν συμβολική υπόσχεση της αιώνιας ζωής και της δόξας του Θεού «πάντες ήμαρτον και στερούνται της δόξης του Θεού». Ήταν η ημέρα που η επίγεια ζωή του άλλαξε ριζικά. Ο Αδάμ έχασε τα προνόμια της παρουσίας του Θεού και βρέθηκε να εργάζεται εκτός παραδείσου την γη εκ της οποίας ελήφθη.

«Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως· Όθεν Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, διά να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη. Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.» (Γέν. 3:22-24)

Στον Πρώτο Αδάμ αποκόπηκε, προσωρινά, η οδός προς το «Δέντρο της ζωής» και «νεκρώθηκε» έως της ελεύσεως του Χριστού, η ελπίδα της εισόδου στην αιωνιότητα, η οποία ούτως ή άλλως δεν θα ήταν βιολογική. Στην πορεία της ιστορίας όσοι δεν έχουν τον Χριστό, την Ζωή, τιμωρούνται (κολάζονται) με αιώνια αποκοπή από την δωρεά της Αθανασίας.

«Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν». (Α΄ Κορ. 15:50)

Δια της παρακοής του ενός ανθρώπου Αδάμ «οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί» και έκτοτε ο Θεός έβλεπε τους παραβάτες και εν ζωή βιολογικούς ανθρώπους με τους οποίους είχε συνάψει συνθήκη, όπως και με τον πρώτο Αδάμ, ως νεκρούς αφού δεν είχαν συμμετοχή στην Αθανασία.

«Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν· Ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς». (Ματθ. 8:22)

Η ανυπακοή λοιπόν του χοϊκού Αδάμ δεν επέφερε τον βιολογικό του θάνατο, ο οποίος ήταν δεδομένος, αλλά τον θάνατο του από την υπόσχεση της αιωνίου ζωής. Κανένας δεν έλαβε βιολογική αιωνιότητα ούτε θα λάβει ακόμα και όσοι βιολογικά αναστήθηκαν από τον Ιησού και τους Αποστόλους στην αφήγηση της Καινής Διαθήκης, όπως ο Λάζαρος, η θυγατέρα του αρχισυναγώγου Ιαείρου, ο γιος της χήρας της Ναΐν, τα σώματα των κεκοιμημένων αγίων (Ματθ. 27:52), ο Εύτυχος και η Ταβιθά στην Ιόππη. Αλλά και στην αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης έχουμε αναστάσεις βιολογικών σωμάτων όπως ο γιος της χήρας στα Σαρεπτά της Σιδώνος, ο γιος της Σουναμίτιδος και ο άγνωστος χοϊκός άνθρωπο που έθαψαν μέσα στον τάφο του Ελισσαιέ (Β΄ Βασ. 13:21). Κανείς από αυτούς δεν απέκτησε βιολογική αιωνιότητα διότι θα τους ήξερε όλος ο κόσμος ως βιολογικούς ανθρώπους με ηλικία χιλιάδων ετών.  

«Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε, ή της αμαρτίας προς θάνατον (=αποκοπή από την αιώνια ζωή) ή της υπακοής προς δικαιοσύνην;» (Ρωμ. 6:16)

Συμβολικές έννοιες του «Δένδρου της ζωής»

Τυπολογικά ως «Δένδρο ζωής» χαρακτηρίζεται η σοφία, η αγαθή επιθυμία και ο καρπός του δικαίου.

«(Η σοφία) Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν· και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.» (Παρ. 3:18)

«Καλύτερος και ανώτερος είναι εκείνος, ο οποίος αρχίζει αμέσως να βοηθή τους άλλους με όλην του την καρδιά, από εκείνον που δίδει υποσχέσεις μόνον και ελπίδας δια βοήθειαν στο μέλλον. Διότι η αγαθή επιθυμία προς βοήθειαν των άλλων, η οποία πραγματοποιείται αμέσως, είναι δένδρον γεμάτο ζωήν.» (Παρ. 13:12, Κολιτσάρας)

 «Εκ καρποῦ δικαιοσύνης φύεται δένδρον ζωῆς ἀφαιροῦνται δὲ ἄωροι ψυχαὶ παρανόμων.» (Παρ. 11:30, Ο')

Επίσης τα φύλλα του «Δέντρου της ζωής» είναι εις θεραπεία των εθνών

«Εν τω μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ' έκαστον μήνα κάμνον τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών.» (Αποκ. 22:2)

Συμπέρασμα

Η ιστορία των χοϊκών πρωτοπλάστων μας διδάσκει ότι ουδέποτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει βιολογική αιωνιότητα και ότι η αθανασία είναι υπόσχεση που χαρίζεται στους υπακούοντας στον Χριστό. Την δε εξουσία να φάνε από το «Δένδρο της ζωής» δεν την έχουν οι βιολογικοί ψυχικοί άνθρωποι, αλλά την έχουν τα πνευματικά τέκνα της επαγγελίας που γεννήθηκαν από τον άφθαρτο σπόρο του Λόγου του Θεού, τα τέκνα του Θεού «οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ΄ εκ Θεού εγεννήθησαν» και που πράττουν το θέλημά Του. Αυτό το σπέρμα είναι το νέο είδος ανθρώπων, η Νέα Κτίση, που πληροί την πρόθεση του Θεού «ποιήσωμεν άνθρωπο κατ΄ εικόνα ημετέραν και καθ΄ ομοίωσιν». Αυτό το σπέρμα κληρονομεί την αθανασία και  θα ενδυθεί την εικόνα του επουράνιου ανθρώπου Ιησού (Α΄ Κορ. 15:49).      

«ἐργάζεσθε μὴ τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην ἀλλὰ τὴν βρῶσιν τὴν μένουσαν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἣν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑμῖν δώσει· τοῦτον γὰρ ὁ πατὴρ ἐσφράγισεν ὁ θεός.» (Ιωάν. 6:27)

«Μακάριοι οι πράττοντες τας εντολάς αυτού, διά να έχωσιν εξουσίαν επί το δένδρον της ζωής και να εισέλθωσι διά των πυλώνων εις την πόλιν.» (Αποκ. 22:14)

«Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.» (Αποκ. 2:7)

Ο Χριστός είναι η ζωή μας

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα