Το Tέλος του Νόμου ο Χριστός

Το Tέλος του Νόμου ο Χριστός

Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος (04/07/16)                                                                                                                                                                                                        

Βιβλικές παραπομπές από: WH, Βάμβας, LXXA

«Η ιδιαιτερότητα και ιστορική σημασία του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού είναι πως αυτή ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το κήρυγμα του Ιησού περί της βασιλείας του Θεού και  την ιουδαϊκή προσδοκία περί ερχομού του Μεσσία και το τέλους του παλαιού κόσμου.» (Σάββας Αγουρίδης)

Η Παλαιά Διαθήκη

Ο νόμος / Παλαιά Διαθήκη, «ο παιδαγωγός εις Χριστόν», είχε σαρκικές διατάξεις λατρείας  (βρώματα, πόματα, διαφόρους βαπτισμούς) διατεταγμένες  έως καιρού διορθώσεως  και εδόθη εκ διαταγών αγγέλων εις το δωδεκάφυλο έθνος Ισραήλ, αλλά αυτοί δεν εφύλαξαν αυτόν. (Πράξ. 7:53, Εβρ. 9:10)

Διαθέτης  της Παλαιάς Διαθήκης ήταν «ο Δεσπότης πάντων Θεός» ο οποίος εισήλθε σε συνθήκη με τα σαρκικά τέκνα του Αβραάμ τον Ισραήλ:                                                                 

«Και ποίον έθνος είναι τόσον μέγα, το οποίον να έχη διατάγματα και κρίσεις ούτω δικαίας, καθώς πας ο νόμος ούτος, τον οποίον θέτω ενώπιόν σας σήμερον;». (Δευτ. 4:8)

Όμως όπου είναι διαθήκη, ανάγκη να υπάρχει θάνατος εκείνου όστις έκανε την διαθήκη, διά τούτο ο Θεός εγκαινίασε αυτήν με αίμα μόσχων και τράγων λέγων:

«Τούτο είναι το αίμα της διαθήκης, την οποίαν διέταξεν εις εσάς ο Θεός· και την σκηνήν δε και πάντα τα σκεύη της υπηρεσίας με το αίμα ομοίως ερράντισε. Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις. Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται διά τούτων, αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας.» (Εβρ. 9:20-23)

Η διαθήκη αυτή κατέστησε το σαρκικό δωδεκάφυλο έθνος υπόλογο ενώπιον του διαθέτη. Εάν έδειχνε υπακοή ο Θεός  θα τον έκανε περιούσιο λαό από πάντων των εθνών και έθνος άγιο και βασίλειο ιεράτευμα. Θα ήταν εχθρός των εχθρών του λαού Ισραήλ και ενάντιος των εναντίων του. Αντίθετα η ανυπακοή θα επέσυρε την οργή του διαθέτη, θα στρεφόταν εναντίον τού λαού Ισραήλ και θα τούς διεσκόρπιζε σε όλα τα έθνη. (Εβρ. 9:18,  Έξ. 19:5-6,  Λευ. κεφ. 26)

Γενεά σκολιά και διεστραμμένη

Λόγω της ανυπακοής, ο Διαθέτης της Παλαιάς Διαθήκης αποκαλεί τον κατά σάρκα Ισραήλ, «λαό σκληροτράχηλο» και «γενεά σκολιά και διεστραμμένη» και ο Μωυσής ο πιστός υπηρέτης του Θεού, μαρτυρεί και λέγει:

«Εστασιάσατε εναντίον της προσταγής Κυρίου του Θεού σας και δεν επιστεύσατε εις αυτόν ουδέ εισηκούσατε της φωνής αυτού. Πάντοτε εστασιάσατε εναντίον του Κυρίου, αφ' ης ημέρας  εγνωρίσθη εις εσάς.» (Δευτ. 9:13, 32:5,  9:23β-24)

Η αποστασία και απείθεια του Ισραήλ τους οδήγησε να λατρεύουν αλλότριους θεούς, όπως την θεά των Σιδωνίων Αστάρτη, τον θεό των Μωαβιτών Χεμώς, τον θεό των υιών Αμμών Μελχώμ και άλλους, ώσπου επί βασιλείας Σολομώντος, ο Θεός διέρρηξε το βασίλειο του Ισραήλ σε δύο οίκους, το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ με δέκα φυλές και πρωτεύουσα την Σαμάρεια και το νότιο βασίλειο του Ιούδα με δύο φυλές (Ιούδας και Βενιαμίν) και πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.  (Α΄ Βασ. κεφ. 11 και 12)

Η πολιτική και η θρησκευτική ρήξη των δύο αδελφών βασιλείων οδήγησαν σε επανειλημμένες εχθροπραξίες μεταξύ τους και τελικά στην αποκοπή του βασιλείου του Ισραήλ από το εθνικό κέντρο την Ιερουσαλήμ.

Οι δύο οίκοι οδηγούνται σε αιχμαλωσία δια την απείθεια τους

«Καί διεμαρτυρήθη ο Κύριος κατά του οίκου Ισραήλ  και κατά του οίκου Ιούδα, διά χειρός πάντων των προφητών, πάντων των βλεπόντων, λέγων: Επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών Και φυλάττετε τάς εντολάς μου, τά διαταγματά μου, κατά πάντα τον νόμο τον οποίον προσέταξα είς τους πατέρας σας. Πλήν αυτοί δεν υπήκουσαν [...] δεν επίστευσαν […]  απέρριψαν την διαθήκην αυτού […] υπήγον οπίσω της ματαιότητος […] εγκατέλιπον πάσας τας εντολάς του Κυρίου […] μετεχειρίζοντο μαντείας και οιωνισμούς […] Δια ταύτα ο κύριος ωργίσθη σφόδρα κατά του Ισραήλ και απέβαλεν αυτούς από προσώπου αυτού, δεν εναπελείφθη, παρά μόνη η φυλή του Ιούδα. Και μετωκίσθη ο Ισραήλ (οι δέκα φυλές), από της γης αυτού εις την Ασσυρίαν το 721 π.Χ.». (Β’ Βασ. 17:13-23)

«Και εκάλεσεν ο Κύριος τον προφήτην Ιερεμίαν εν ταίς ημέραις Ιωσίου του βασιλέως και του λέγει: Είδες εκείνα, τα οποία Ισραήλ η αποστάτις έπραξεν; υπήγεν επί παν υψηλόν όρος και υποκάτω παντός πρασίνου δένδρου και επόρνευσεν εκεί. Και αφού έπραξε πάντα ταύτα, είπα, Επίστρεψον προς εμέ και δεν επέστρεψε. Και είδε τούτο Ιούδας η άπιστος αυτής αδελφή. Και είδον ότι, ενώ επειδή Ισραήλ η αποστάτις εμοίχευσεν εγώ απέπεμψα αυτήν και έδωκα εις αυτήν το γράμμα του διαζυγίου αυτής, Ιούδας η άπιστος αυτής αδελφή δεν εφοβήθη αλλ' υπήγε και επόρνευσε και αυτή. Και με την διαφήμισιν της πορνείας αυτής εμίανε τον τόπον και εμοίχευσε μετά των λίθων και μετά των ξύλων. Και εν πάσι τούτοις Ιούδας η άπιστος αυτής αδελφή δεν επέστρεψε προς εμέ εξ όλης της καρδίας αυτής αλλά ψευδώς, λέγει Κύριος.» (Ιερ. 3:6-10)

Ιερουσαλήμ η πόρνη

Απευθυνόμενος δε ο Θεός στην Ιερουσαλήμ (πρωτεύουσα του οίκου Ιούδα) διά του Ιεζεκιήλ, λέγει προς αυτήν:

«Δια τούτο, άκουσον πόρνη τον λόγον του Κυρίου. Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός: Επειδή εξέχεας τον χαλκόν σου, και η γύμνωσίς σου εξεσκεπάσθη εν ταις πορνείαις σου προς τους εραστάς σου και προς πάντα τα είδωλα των βδελυγμάτων σου, και διά το αίμα των τέκνων σου, τα οποία προσέφερες εις αυτά· διά τούτο ιδού, εγώ συνάγω πάντας τους εραστάς σου, μεθ' ων κατετρύφησας, και πάντας όσους ηγάπησας, μετά πάντων των μισηθέντων υπό σού· και θέλω συνάξει αυτούς επί σε πανταχόθεν και θέλω αποκαλύψει την αισχύνην σου εις αυτούς, και θέλουσιν ιδεί όλην την γύμνωσίν σου. Και θέλω σε κρίνει κατά την κρίσιν των μοιχαλίδων και εκχεουσών αίμα· και θέλω σε παραδώσει εις αίμα μετ' οργής και ζηλοτυπίας.» (Ιεζ. 16:35-38)

Ομοίως και με τον προφήτη Ησαΐα λέγει: «Πως η πιστή πόλις  Σιών κατεστάθη Πόρνη, ήτο πλήρης κρίσεων η δικαιοσύνη κατώκει εν αυτή αλλά τώρα, φονείς.» (Ησ. 1:21)

Και είπε ο Κύριος: «Και τον Ιούδαν θέλω εκβάλει απ' έμπροσθέν μου, καθώς εξέβαλον τον Ισραήλ και θέλω απορρίψει την πόλιν ταύτην, την Ιερουσαλήμ, την οποίαν εξέλεξα και τον οίκον περί του οποίου είπα το όνομά μου θέλει είσθαι εκεί.» (Β’ Βασ. 23:27)

«[…] και  ήλθεν επί Ιερουσαλήμ Νεβουζαραδάν ο αρχισωματοφύλαξ, ο δούλος του βασιλέως της Βαβυλώνος  και κατέκαυσε τον οίκον του Κυρίου και τον οίκον του βασιλέως και πάντας τους οίκους της Ιερουσαλήμ και πάντα μέγαν οίκον κατέκαυσεν εν πυρί.»  (Β’ Βασ. 25:8-9)

Και μετωκίσθη και ο Ιούδας από της γης αυτού εις Βαβυλώνα (587 π.Χ). Η μετοικεσία ολοκληρώθηκε σε τέσσερις φάσεις.

Η Διασπορά των Εβραίων

Τις συνέπειες της παρακοής του δωδεκάφυλου  έθνους του Ισραήλ, που ήταν η αποβολή του και ο διασκορπισμός του στα έθνη, ο Θεός τις περιγράφει δια των προφητών ως εξής:

«Ο Ισραήλ είναι πρόβατο πλανώμενον, λέοντες εκυνήγησαν αυτό, πρώτος ο βασιλεύς της Ασσυρίας κατέφαγεν αυτόν και ύστερον ούτος ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατεσύντριψε τά οστά αυτού.»  (Ιερ. 50:17

«Είπα, Ήθελον διασκορπίσει αυτούς, ήθελον εξαλείψει το μνημόσυνον αυτών εκ μέσου των ανθρώπων.» (Δευτ. 32:26)

«Ύψωσα έτι εγώ την χείρα μου προς αυτούς εν τη ερήμω, ότι ήθελον διασκορπίσει αυτούς μεταξύ των εθνών και διασπείρει αυτούς εις τους τόπους·  διότι τας κρίσεις μου δεν εξετέλεσαν και τα διατάγματά μου απέρριψαν και τα σάββατά μου εβεβήλωσαν, και οι οφθαλμοί αυτών ήσαν κατόπιν των ειδώλων των πατέρων αυτών.» (Ιεζ. 20:23) 

Η κλίση και σύναξη των εκλεκτών που ήταν στην Διασπορά

Οι  φυλές του οίκου Ιακώβ διεσπάρησαν ως πρόβατα στα έθνη και έτσι τελέσθηκε η Διασπορά των Εβραίων. Ο καλός ποιμήν Χριστός Ιησούς, απεστάλη για «τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ» και οι Ιουδαίοι Απόστολοι κατά την εντολή του Ιησού πρώτα διακόνησαν στα πρόβατα τα διασκορπισμένα «υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.» (Ματ. 10:6, 15:24)

Η διακονία των Αποστόλων προς τις δώδεκα φυλές τις διεσπαρμένες, ένωσε τους εκλεκτούς κατά πρόγνωση Θεού Πατρός, που επέστρεψαν εις τον ζώντα και αληθινό Θεό, σε μία ποίμνη κάτω από ένα Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό,  εκπληρώνοντας έτσι τους λόγους των Ιουδαίων Προφητών. (Α΄ Πέτρ. 1:1, Ιάκ. 1:1)

Στην Παλαιά Διαθήκη

«Ο αριθμός όμως των υιών Ισραήλ θέλει είσθαι ως η άμμος της θαλάσσης, ήτις δεν δύναται να μετρηθή ουδέ να εξαριθμηθή και εν τω τόπω όπου ελέχθη προς αυτούς, δεν είσθε λαός μου, εκεί θέλει λεχθή προς αυτούς, Υιοί του Θεού του ζώντος. Τότε θέλουσι συναχθή ομού οι υιοί Ιούδα και οι υιοί Ισραήλ, και θέλουσι καταστήσει εις εαυτούς αρχηγόν ένα, και θέλουσιν αναβή εκ της γής· διότι μεγάλη θέλει είσθαι η ημέρα του Ιεζραέλ.» (Ωσ. 1:10-11, Ησ. 11:11-12, Ρωμ. 9:24-27)

«Και θέλω σπείρει αυτήν δι' εμαυτόν επί της γής· και θέλω ελεήσει την ουκ ηλεημένην· και θέλω ειπεί προς τον ου λαόν μου, Λαός μου είσαι· και αυτοί θέλουσιν ειπεί, Θεός μου είσαι.» (Ωσ. 2:23)

Στην Καινή Διαθήκη

«Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού, οι ποτέ μη ηλεημένοι, τώρα δε ελεηθέντες.» (Α'  Πέτρ0υ προς τους διεσπαρμένους  2:9-10)

«Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας.» (Α'  Πέτρου προς τους διεσπαρμένους  2:25)

Η ανοικοδόμηση του χειροποίητου Ναού

Με την ανοικοδόμηση του χειροποίητου Ναού από την φυλή του Ιούδα, που έγινε με την υποστήριξη των Περσών βασιλέων, εδόθη συνέχεια στο θεοκρατικό σχισματικό  Ισραήλ έως την οριστική καταστροφή του Ναού το 70 μ.Χ.. (Βλ.  Έσδρας, Νεεμίας)

«Και οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων ωκοδόμουν και ευωδούντο, κατά την προφητείαν Αγγαίου του προφήτου και Ζαχαρίου υιού του Ιδδώ. Και ωκοδόμησαν και ετελείωσαν, κατά την προσταγήν του Θεού του Ισραήλ, και κατά την προσταγήν του Κύρου και Δαρείου και Αρταξέρξου βασιλέως της Περσίας.» (Εσδ. 6:14)

Ο Ναός νομιμοποιούσε  τον Ιουδαϊσμό ως θρησκεία και τους αυστηρά βιολογικούς απογόνους του Αβραάμ ως έθνος. Η οριστική καταστροφή του Ναού από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο απονομιμοποίησε και τα δύο. Οι λατρευτικές συνήθειες των Εβραίων, που πήγαζαν από τον Μωσαϊκό Νόμο και που λειτουργούσαν «ως υπόδειγμα και σκιά των επουρανίων» (Εβρ. 8:5), έπαυσαν και αντικαταστάθηκαν από την «εν πνεύματι και αληθεία» λατρεία των αληθινών προσκυνητών «εν Χριστώ», μέσα στον αληθινό επουράνιο Ναό του σώματος του Ιησού. (Ιωάν. 4:23)

«Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των γενομένων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής.» (Εβρ. 9:11, SBLGNT , WH)

«Και με έφερεν εν πνεύματι επί όρος μέγα και υψηλόν, και μοι έδειξε την πόλιν την μεγάλην, την αγίαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού, έχουσαν την δόξαν του Θεού [...] Και ναόν δεν είδον εν αυτή· διότι ναός αυτής είναι ο Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ και το Αρνίον.» (Αποκ. 21:10-22)

Δια τι λοιπόν εδόθη ο Νόμος εις το Δωδεκάφυλο έθνος;

«Εξ αιτίας των παραβάσεων προσετέθη, εωσού έλθη το σπέρμα  πρός το οποίον εδόθη η επαγγελία, διαταχθείς δι' αγγέλων διά χειρός μεσίτου.» (Γαλ. 3:19)

«Πρός δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού δεν λέγει και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλά ως περί ενός Και πρός το σπέρμα σου όστις είναι ο Χριστός.»  (Γαλ. 3:16)

Ο Νόμος είχε ηλικιακό χαρακτήρα με γέννηση, ακμή και γήρας

«Ο νόμος λοιπόν προσετέθη, τετρακόσια τριάντα έτη μετά την υπό του διαθέτου προκεκυρωμένη διαθήκη εις τον Χριστόν, εξ αιτίας των παραβάσεων, έως τον ερχομό Του Χριστού.» (Γαλ. Κεφ. 3)

«Λέγων δε καινήν, έκαμε παλαιάν την πρώτην το δε παλαιούμενον και γηράσκον είναι πλησίον αφανισμού.» (Εβρ. 8:13)

Ο Νόμος μαρτυρούσε / καθρέφτιζε την δικαιοσύνη του Θεού δια της πίστεως στον Ιησού Χριστό

«Τώρα δε χωρίς νόμου η δικαιοσύνη του Θεού εφανερώθη, μαρτυρουμένη υπό του νόμου και των προφητών, δικαιοσύνη δε του Θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας (Ιουδαίους και Έλληνας)». (Ρωμ. 3:22-23)

Ο Νόμος  ήταν παιδαγωγός στον Χριστό και όχι η ελληνική συγκρητιστική και αντιφατική Αρχαία Φιλοσοφία

«Πριν δε έλθη η πίστις, εφρουρούμεθα υπό τον νόμον συγκεκλεισμένοι εις την πίστιν, ήτις έμελλε να αποκαλυφθή. Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως. αφού όμως ήλθεν η πίστις, δεν είμεθα πλέον υπό παιδαγωγόν. Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού· επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού· εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:23-29)

Ο Νόμος πήρε παράταση χρόνου μετά την βαβυλωνιακή αιχμαλωσία  «έως τον ερχομό του Χριστού» που ήταν ο Ιησούς

«Διότι εντόνως εξήλεγχε (ο Παύλος) τους Ιουδαίους, δημοσία αποδεικνύων διά των γραφών ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός.» (Πράξ. 18:28)

Η ανοικοδόμηση του επίγειου Ναού της Ιερουσαλήμ, το 516 π.Χ. και η επιστροφή μέρους των απογόνων του Αβραάμ στην Ιερουσαλήμ ήταν παράταση χρόνου για τον κατά σάρκα Ισραήλ, το Λαό του Θεού  και για την κάτω Ιερουσαλήμ, η Αγία Πόλη, ιδιότητες  που απέρρεαν από τον Νόμο, «εωσού έλθη το σπέρμα όστις είναι ο Χριστός». Αυτή η παράταση χρόνου ήταν διορισμένη από τον Θεό έως να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις  του όπως μας πληροφορεί ο ελεημένος του Θεού Δανιήλ και διήρκησε ως το 70 μ.Χ..

 «Εβδομήκοντα εβδομάδες εκρίθησαν/συνετμήθησαν/διωρίσθησαν, επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου, (α) διά να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, (β) και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας,  (γ) και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος,  (δ) και να σφραγισθή όρασις και προφητεία («συντελεσθήναι το όραμα κατά τους Ο΄»),  (ε) και να χρισθή ο Άγιος των αγίων». (Δαν. 9:24)

Η εκπλήρωση των πέντε (5) σημείων της προφητείας του Δανιήλ στην Καινή Διαθήκη

(α)  Διά να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι

«Διότι οι κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ και οι άρχοντες αυτών, μη γνωρίσαντες τούτον  μηδέ τας ρήσεις των προφητών, τας αναγινωσκομένας κατά παν σάββατον, εκπλήρωσαν αυτάς κρίναντες τούτον και μη ευρόντες μηδεμίαν αιτίαν θανάτου, εζήτησαν παρά του Πιλάτου να θανατωθή.»  (Πράξ. 13:27-28)

«Σεις όμως τον άγιον και δίκαιον ηρνήθητε και εζητήσατε άνδρα φονέα να χαρισθή εις εσάς, τον δε αρχηγόν της ζωής εθανατώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, του οποίου ημείς είμεθα μάρτυρες.» (Πράξ. 3:14-15)

Η σταύρωση του Ιησού και ο διωγμός της Πρώτης εκκλησίας  που ήταν το Σώμα Του, από τους αρνητές Ιουδαίους, ήταν η αποκορύφωση της παράβασης και της αμαρτίας των Αρχόντων και εκείνων πού κατοικούσαν στην Ιερουσαλήμ.

«Οίτινες και τον Κύριον Ιησούν εθανάτωσαν και τους ιδίους αυτών προφήτας, και ημάς εξεδίωξαν, και εις τον Θεόν δεν αρέσκουσι, και εις πάντας τους ανθρώπους είναι εναντίοι, εμποδίζοντες ημάς να λαλήσωμεν προς τα έθνη διά να σωθώσι, διά να αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών πάντοτε. Έφθασε δε επ' αυτούς η οργή μέχρι τέλους.» (Α΄ Θεσ. 2:15-16)

(β) Και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας

«Διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τάς αδικίας αυτών και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Εβρ. 8:12)

«Τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού …». (Ρωμ. 3:25)

«Όθεν ώφειλεν κατά πάντα τοίς αδελφοίς ομοιωθήναι, ίνα ελεήμων γένηται καί πιστός αρχιερεύς τά πρός τόν Θεόν, είς το ιλάσκεσθαι (= να εξιλεώνει) τάς αμαρτίας τού λαού». (Εβρ. 2:17)

(γ) Και να εισαχθή Δικαιοσύνη Αιώνιος

«Τώρα δε χωρίς νόμου η δικαιοσύνη του Θεού εφανερώθη, μαρτυρουμένη υπό του νόμου και των προφητών, δικαιοσύνη δε του Θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας (Ιουδαίους και Έλληνας)». (Ρωμ. 3:22-23)

«Αλλά σεις είσθε εξ αυτού εν Χριστώ Ιησού, όστις εγενήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις.» (Α’ Κορ. 1:30)

«Επειδή το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνην εις πάντα τον πιστεύοντα.» (Ρωμ. 10:4)

«[...] με μία γάρ προσφορά ετελειοποίησε είς το διηνεκές  τους αγιασμένους», «καθώς και αλλού λέγει· Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Εβρ. 10:14, 5:6)

(δ) Και να σφραγισθή όρασις και προφητεία

Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτόν: 

«Άφες τώρα διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην. Τότε αφίνει αυτόν.»  (Ματθ. 3:15)

 «Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας, δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω.»  (Ματθ. 5:17)

«Ο δε Θεός όσα προείπε διά στόματος πάντων των προφητών αυτού ότι ο Χριστός έμελλε να πάθη, εξεπλήρωσεν ούτω.»  (Πράξ. 3:18)

«Διότι σας λέγω ότι έτι τούτο το γεγραμμένον πρέπει να εκτελεσθή εις εμέ, το Και μετά ανόμων ελογίσθη. Διότι τα περί εμού γεγραμμένα  λαμβάνουσι τέλος.»  (Λουκ. 22:37)

«Διότι οι κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ και οι άρχοντες αυτών, μη γνωρίσαντες τούτον μηδέ τας ρήσεις των προφητών, τας αναγινωσκομένας κατά παν σάββατον, εκπλήρωσαν αυτάς κρίναντες τούτον.» (Πράξ. 13:27)

«Όταν δε ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων, τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής. Τότε οι όντες εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν εις τα όρη και οι εν μέσω αυτής ας αναχωρώσιν έξω και οι εν τοις αγροίς ας μη εμβαίνωσιν εις αυτήν, διότι ημέραι εκδικήσεως είναι αύται, διά να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα.»  (Λουκ. 21:20-22)

(ε) Να χρισθή ο Άγιος των Αγίων

 «Πνεύμα Κυρίου είναι επ' εμέ, διά τούτο με έχρισε· με απέστειλε διά να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία.»  (Λουκ. 4:18)

«Πώς ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με Πνεύμα Άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού.»  (Πράξ. 10:38)

«Συνήχθησαν γάρ επ’ αληθείας εν τη πόλει ταύτη επί τον άγιον παίδά σου Ιησούν, όν έχρισας, Ηρώδης τε και  Πόντιος Πιλάτος σύν έθνεσιν και λαοίς Ισραήλ.»  (Πράξ. 4:27)

Η Καινή Διαθήκη είναι το τέλος του Μωσαϊκού Νόμου

Τέλος = η εκπλήρωσις//συμπλήρωσις παντός πράγματος//η αποτέλεσις αυτού//το αποτέλεσμα//ουχί η παύσις ή η λήξις αυτού//το να είναι τις πλήρης η τέλειος//τελειότης//τελεία ηλικία//ανδρός τέλος//η τελεία ηλικία του ανδρός//η ανδρική ηλικία. (Λεξικό:  Liddell Scott)

 «Επειδή το τέλος του Νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνην εις πάντα τον πιστεύοντα.» (Ρωμ. 10:4)

«Τώρα όμως ο Χριστός έλαβεν εξοχωτέραν λειτουργίαν, καθόσον είναι και ανωτέρας διαθήκης μεσίτης, ήτις ενομοθετήθη με ανωτέρας επαγγελίας. Διότι εάν η πρώτη εκείνη ήτο άμεμπτος, δεν ήθελε ζητείσθαι τόπος διά την δευτέραν. Διότι μεμφόμενος αυτούς λέγει· Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω συντελέσει επί τον οίκον του Ισραήλ και επί τον οίκον του Ιούδα διαθήκην καινήν, ουχί κατά την διαθήκην, την οποίαν έκαμον προς τους πατέρας αυτών, καθ' ην ημέραν επίασα αυτούς από της χειρός διά να εξαγάγω αυτούς εκ γης Αιγύπτου· διότι αυτοί δεν ενέμειναν εις την διαθήκην μου, και εγώ ημέλησα αυτούς, λέγει Κύριος. Διότι αύτη είναι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον του Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος· Θέλω δώσει τους νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και θέλω γράψει αυτούς επί της καρδίας αυτών, και θέλω είσθαι εις αυτούς Θεός, και αυτοί θέλουσιν είσθαι εις εμέ λαός.» (Εβρ. 8:6-10, Βλ. και Εβρ. 9:8-10)

Ο Θεός όμως δεν είναι μόνο των Ιουδαίων αλλά και των Εθνών

«Προιδούσα δε η γραφή ότι εκ πίστεως δικαιώνει και τά έθνη ο θεός προευηγγελίσατο στον Αβραάμ ότι θέλουσι ευλογηθή εν σοί πάντα τα έθνη.»  (Γαλ. 3:8)

Η επαγγελία της ευλογίας όριζε την συμμετοχή σε αυτή και του Ισραήλ  (τα πρόβατα) και των Εθνών (τα θηρία).

«Και διαθήσομαι αυτοίς εν εκείνη τη ημέρα διαθήκην μετά των (από κοινού, μαζί με)  θηρίων του αγρού και μετά των πετεινών του ουρανού και μετά των ερπετών της γης (έθνη κατά την σάρκα [Εφ. 2:11]) και τόξον και ρομφαίαν και πόλεμον συντρίψω από της γης και κατοικιώ σε επ ελπίδι».  (Ωσ. 2:18)

 Αυτή η κατανόηση οδήγησε τον απόστολο Πέτρο να πάει στον Κορνήλιο, εγκαινιάζοντας έτσι το κήρυγμα του ευαγγελίου της ζωής στους Εθνικούς κατά σάρκα:

«Και θεωρεί τον ουρανόν ανεωγμένον και καταβαίνον επ' αυτόν σκεύος τι ως σινδόνα μεγάλην, το οποίον ήτο δεδεμένον από των τεσσάρων άκρων και κατεβιβάζετο επί την γην, εντός του οποίου υπήρχον πάντα τα τετράποδα της γης και τα θηρία και τα ερπετά και τα πετεινά του ουρανού. Και έγεινε φωνή προς αυτόν· Σηκωθείς, Πέτρε, σφάξον και φάγε.» (Πράξ. 10:11-13)

«Λέγων δε Καινήν, έκαμε Παλαιάν την πρώτην· το δε παλαιούμενον και γηράσκον είναι πλησίον αφανισμού.» (Εβρ. 8:13)

Η Καινή Διαθήκη είναι πλήρης, τέλεια και Αιώνιος / Ατελεύτητος

Ο Διαθέτης Θεός δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει, την Νέα Διαθήκη Του, ούτε να την τροποποιήσει/διορθώσει (Εβρ. 9:10) όπως την Παλαιά, ούτε να προσθέσει, ούτε να αφαιρέσει, ούτε να ακυρώσει, ούτε  να την παύσει, διότι την σφράγισε με το δικό Του αίμα και είναι Αιώνια καθώς ο ίδιος είναι Αιώνιος.

Διαθήκη = Διάθεσις της περιουσίας κατά την θέλησιν του αποθνήσκοντος κατόχου. (Λεξ. Σταματάκου)

«Διότι όπου είναι διαθήκη, ανάγκη να υπάρχη θάνατος εκείνου, όστις έκαμε την διαθήκην· διότι η διαθήκη επί τεθνεώτων είναι βεβαία, επειδή ποτέ δεν ισχύει, ενόσω ζη ο διαθέτης.» (Εβρ. 9:16-17)

«Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιο, εις το οποίον το Πνεύμα το άγιο σας έθεσε επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος.» (Πράξ. 20:28)

«Διότι με μίαν προσφοράν ετελειοποίησε διά παντός/εις το διηνεκές τους αγιαζομένους.» (Εβρ. 10:14)

«Ήλπισαν κύριε έως του αιώνος ο Θεός ο μέγας ο αιώνιος.» (Ησ. 26:4)

«Αιώνιος γαρ έστιν ο επάνω βροτών.» (Ιώβ 33:12)

Ο αναστημένος Ιησούς είναι η Αιώνιος Διαθήκη και ο Εγγυητής αυτής

«Ό δε Θεός τής ειρήνης, ο αναγαγών εκ νεκρών τόν ποιμένα τών προβάτων τόν μέγα εν αίματι διαθήκης αιωνίου, τόν κύριον ημών Ιησούν…»  (προς Εβρ. 13:20)

«Ότι δε ανέστησε αυτόν εκ νεκρών, μη μέλλοντα πλέον να υποστρέψη εις την διαφθοράν, λέγει ούτως, ότι θέλω σας δώσει τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.» (Πράξ. 13:34)

«Κλίνατε το ωτίον σας και έλθετε προς εμέ· ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει· και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιον διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά.» (Ησ. 55:3)

«Κατά τοσούτον ανωτέρας διαθήκης εγγυητής  έγεινεν ο Ιησούς.»  (Εβρ. 7:22)

Ο Ιησούς Αιώνιος Αρχιερέας, δίχως παύση

«Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Εβρ. 7:21)

«Εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι' αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών.» (Εβρ. 7:24-25)

Το «Νέο» και το «Παλαιό»

«Διότι αθέτησις (= το θέτειν κατά μέρος) μεν γίνεται της προηγουμένης εντολής διά το ασθενές και ανωφελές αυτής, επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, διά της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν». (Εβρ. 7:18:19)

Το «Νέο» αντικατάστησε το «Παλαιό». Για να φύγει όμως το «Παλαιό» έπρεπε να εκτελεστούν οι γραμμένοι όροι της Παλαιάς Συνθήκης του Θεού με τον Ισραήλ, για τους παραβάτες του Νόμου (βλ. Λευ. κεφ. 26). Οι όροι αυτοί του Νόμου  εκτελέσθηκαν με την οργή Του  στους  απειθείς Ιουδαίους και την  καταστροφή του οικοδομημένου Ναού της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους. Ο Ναός ήταν κτισμένος κατά το σχέδιο της κοσμικής  σκηνής, η οποία ήταν Τύπος της επουράνιας  και αντικαταστάθηκε με την Αληθινή σκηνή που ήρθε. (Εβρ. 9:11 WH)

Το Σώμα του Ιησού είναι ο Αληθινός  Επουράνιος Ναός

 «Και οι Ιουδαίοι είπον· Εις τεσσαράκοντα και εξ έτη ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ θέλεις εγείρει αυτόν εις τρεις ημέρας; Εκείνος όμως έλεγε περί του ναού του σώματος αυτού.» (Ιωάν. 2:20)

«Χριστός  δε παραγενόμενος (= ελθών) αρχιερεύς των γενομένων αγαθών δια της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής ου χειροποιήτου τουτ΄έστιν ου ταύτης της κτίσεως (της κοσμικής)». (Ιωάν. 2:21, Εβρ. 8:2, 9:11)

«Και ναόν δεν είδον εν αυτή· διότι ναός αυτής είναι ο Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ και το Αρνίον.» (Αποκ. 21:22)

Οι Ιουδαίοι πάντα αντιφέρονταν εις το Άγιο Πνεύμα

Καθώς έκαναν οι πατέρες των υιών Ισραήλ που «απέρριψαν τα διατάγματα του Θεού και την Διαθήκη Του» έτσι και αυτοί απέρριψαν την «Καινή Διαθήκη» και «δεν έκριναν εαυτούς άξιους της αιωνίας ζωής». (Β΄Βασ. 17:15, Πράξ. 13:46)

Ο δε Στέφανος είπε:

«Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι την καρδίαν και τα ώτα, σεις πάντοτε αντιφέρεσθε κατά του Πνεύματος του Αγίου· καθώς οι πατέρες σας, ούτω και σεις. Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους, οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του δικαίου, του οποίου σεις εγείνατε τώρα προδόται και φονείς· οίτινες ελάβετε τον νόμον εκ διαταγών αγγέλων και δεν εφυλάξατε.» (Πράξ. 7:51-53)

Ο Ιησούς έκλαυσε για τα επερχόμενα δεινά στην Ιερουσαλήμ

«Πως η πιστή πόλις  Σιών κατεστάθη πόρνη, ήτο πλήρης κρίσεων η δικαιοσύνη κατώκει εν αυτή αλλά τώρα, φονείς.» (Ησ. 1:21)

«Και ότε επλησίασεν, (ο Ιησούς) ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ' αυτήν, λέγων, Είθε να εγνώριζες και συ, τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη, τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σε και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει (οι Ρωμαίοι) και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν και θέλουσι κατεδαφίσει σε και τα τέκνα σου εν σοι και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον, διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου.»  (Λουκ. 19:41-44)

Τα ουαί του Κυρίου εκπληρώθηκαν στο Δωδεκάφυλο Έθνος στη γενιά των Αποστόλων

«Και τότε θέλει φανή το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε θέλουσι θρηνήσει πάσαι αι φυλαί της γης (της γης του Ισραήλ) και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής». (Ματθ. 24:30)

«Ιδών δε (ο Ιωάννης ο βαπτιστής) πολλούς εκ των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων ερχομένους εις το βάπτισμα αυτού, είπε προς αυτούς· Γεννήματα εχιδνών, τις έδειξεν εις εσάς να φύγητε από της μελλούσης οργής;» (Ματθ. 3:7)

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί διότι οικοδομείτε τους τάφους των προφητών και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων, και λέγετε εάν ήμεθα εν ταις ημέραις των πατέρων ημών, δεν ηθέλομεν είσθαι συγκοινωνοί αυτών εν τω αίματι των προφητών. Ώστε μαρτυρείτε εις εαυτούς ότι είσθε υιοί των φονευσάντων τους προφήτας. Αναπληρώσατε και σεις το μέτρον των πατέρων σας. Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης; [=επίγεια κοιλάδα, του Εννώμ, μετονομασθείσα σε φάραγγα της σφαγής (Ιερ. 7:32-33)]. Διά τούτο ιδού, εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας και διώξει από πόλεως εις πόλιν, διά να έλθη εφ' υμάς παν αίμα δίκαιον εκχυνόμενον επί της γης (του Ισραήλ)  από του αίματος Άβελ του δικαίου έως του αίματος Ζαχαρίου υιού Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν ελθεί επί την γενεάν ταύτην». (Ματθ. 23:29-36)

«Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» (Ματθ. 24:34)

Η οργή του Θεού είχε αποδέκτες τους απειθείς Ιουδαίους και διώκτες της Εκκλησίας

Οι διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης υπόσχονταν κρίσεις εις τους ασεβείς και ανόμους, παραβάτες του Μωσαϊκού Νόμου. Η μακροθυμία  όμως του Θεού πάντοτε έδινε χρόνο για μετάνοια και επιστροφή.

«Αλλά συ είσαι Θεός συγχωρητικός, ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και δεν εγκατέλιπες αυτούς.» (Νεεμ. 9:17)

 Όμως τώρα οι υιοί των φονευσάντων τους Προφήτας αναπλήρωσαν το μέτρο των πατέρων τους φονεύοντας τον «Αρχηγόν της ζωής» και πολλούς απεσταλμένους από τον Ιησού προς αυτούς, εμποδίζοντας την διάδοση του μηνύματος του ευαγγελίου της ζωής. Έτσι αφέθηκε έρημος ο οίκος τους και  ο θυμός της οργής του Θεού έφθασε σ΄ αυτούς μέχρι τέλους. (Πράξ. 3:15)  (σ.σ. Οι αντικείμενοι στον Χριστό Ιουδαίοι δεν εφόνευσαν με τα χέρια τους τον Χριστό, αλλά με πολιτικό δόλο «Πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα αντιλέγει εις τον Καίσαρα» απέσπασαν την θανατική Του ποινή από τον Ρωμαίο έπαρχο της Ιουδαίας Πόντιο Πιλάτο την οποία στη συνέχεια εκτέλεσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες.)

«Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σέ· ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας και δεν ηθελήσατε. Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος. Διότι σας λέγω, δεν θέλετε με ιδεί εις το εξής, εωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.» (Ματθ. 23:29-39)

σ.σ. Οι ευλογημένοι ήταν οι «την οικουμένη αναστατώσαντες» απεσταλμένοι από τον Κύριο Ιησού Χριστό με το μήνυμα της Αιώνιας Ζωής. Όποιος δεχόταν τους ευλογημένους του Κυρίου δεχόταν την Ζωή, που ήταν ο  Ιησούς, «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή.» (Ιωάν. 11:25)

«Όστις δέχεται εσάς εμέ δέχεται, και όστις δέχεται εμέ δέχεται τον αποστείλαντά με.» (Ματθ. 10:40)

Παύλος προς Θεσσαλονικείς

Πρώτος αιώνας μ.Χ. 

«Υμείς γαρ μιμηταί εγενήθητε, αδελφοί, των εκκλησίων του Θεού των ουσών εν τη Ιουδαία εν Χριστώ Ιησού ότι τα αυτά επάθετε και υμείς υπό των ιδίων συμφυλετών καθώς και αυτοί υπό των Ιουδαίων, των και τον Κύριον αποκτεινάντων Ιησούν, και τους προφήτας και ημάς εκδιωξάντων και Θεώ μη αρεσκόντων και πάσιν ανθρώποις εναντίων, κωλυόντων ημάς τοις έθνεσιν λαλήσαι ίνα σωθώσιν, εις το αναπληρώσαι αυτών τας αμαρτίας πάντοτε. Έφθασεν δε επ΄ αυτούς η οργή εις τέλος.» (Α΄ Θεσ. 2:14-16)

Σύντομη αναφορά για την Θεσσαλονίκη 

«Η πόλις της Θεσσαλονίκης  κατά τον χρόνο της αφίξεως του Παύλου εις αυτήν δεν ήτο ρωμαϊκή στρατιωτική αποικία, όπως η Κόρινθος και οι Φίλιπποι, αλλ΄ έχαιρε των δικαιωμάτων ελευθέρας πόλεως, διοικούμενη υπό επτά Πολιταρχών (Πράξ. 17:6-8) οι οποίοι εξελέγοντο υπό των πολιτών και ήσαν υπόλογοι έναντι του Ρωμαίου ανθυπάτου (Πράξ. 17:7-8). Οι κάτοικοί της ήσαν, κατά την μέγιστην πλειονότητα αυτών, Έλληνες, αλλά και αρκετοί Ρωμαίοι και ευάριθμοι Ιουδαίοι, οι οποίοι διετήρουν συναγωγήν και ήσκουν σημαντικήν επιρροήν επί του πληθυσμού, καθώς και προσηλυτισμόν μεταξύ των Εθνικών. Παραλλήλως προς τον μικτόν πληθυσμόν, η Θεσσαλονίκη διεκρίνετο και δια την ποικιλίαν των θρησκειών. Οι αρχαιολόγοι βεβαιώνουν ιερά λατρείας του ρωμαϊκού πάνθεου και του αυτοκράτορα καθώς και άλλων θεοτήτων της Ανατολής όπως του Καβίρου, της Ίσιδος, του Σεράπιδος και του Οσίριδος.  Βρέθηκαν και Θεσσαλονικά νομίσματα με την κεφαλή του Ιουλίου Καίσαρος ως θεού». (Εισαγωγή εις την Κ. Διαθήκη, Χρήστου Σπ. Βούλγαρη τόμ. Α. σελ. 575- 7)

Η γέννηση της εκκλησίας  της Θεσσαλονίκης από τον Παύλο και τον Σίλα μνημονεύεται από τον Λουκά στις Πράξεις στο 17ο κεφάλαιο:

«Διοδεύσαντες δε την Αμφίπολιν και Απολλωνίαν, ήλθαν εις Θεσσαλονίκην, όπου ήτο η συναγωγή των Ιουδαίων. Και κατά την συνήθειάν του ο Παύλος εισήλθε προς αυτούς, και τρία σάββατα διελέγετο μετ' αυτών από των γραφών, εξηγών και αποδεικνύων ότι έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών και ότι ούτος είναι ο Χριστός Ιησούς, τον οποίον εγώ σας κηρύττω. Και τινές εξ αυτών επείσθησαν και ηνώθησαν μετά του Παύλου και του Σίλα, και εκ των θεοσεβών Ελλήνων πολύ πλήθος και εκ των πρώτων γυναικών ουκ ολίγαι.» (Πράξ. 17:1-4)

Λέει λοιπόν ο Λουκάς, πως κάποιοι  εκ της συναγωγής των Ιουδαίων επείσθησαν καθώς και πλήθος εκ των θεοσεβών Ελλήνων και εκ των πρώτων γυναικών. Η εκκλησία λοιπόν του Χριστού στην Θεσσαλονίκη ήταν πολυεθνοτική  και έγινε πρότυπο «εις πάντας τους πιστεύοντας εν τη Μακεδονία και τη Αχαΐα». (Α΄Θεσ. 1:5)

Ποιοι έθλιβαν τους Θεσσαλονικείς πιστούς;

«Επειδή είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ανταποδώση θλίψιν εις τους όσοι σας θλίβουσι.» (Β΄ Θεσ. 1:6)

Οι συμφυλέτες / συμπολίτες / συμπατριώτες  που τους έθλιβαν, ήταν οι Θεσσαλονικείς Ιουδαίοι  με φιλορωμαϊκή στάση, που ασκούσαν προσηλυτισμό στον Ιουδαϊσμό και εμπόδιζαν τους Παύλο και Σίλα να μιλήσουν στους εθνικούς για να σωθούν.

«Φθονήσαντες δε οι μη πειθόμενοι Ιουδαίοι και λαβόντες μεθ' εαυτών κακούς τινάς ανθρώπους εκ των χυδαίων και οχλαγωγήσαντες, εθορύβουν την πόλιν και εφορμήσαντες εις την οικίαν του Ιάσονος, εζήτουν αυτούς διά να φέρωσιν εις τον δήμον· μη ευρόντες δε αυτούς, έσυραν τον Ιάσονα και τινάς αδελφούς επί τους πολιτάρχας, βοώντες ότι οι αναστατώσαντες την οικουμένην, ούτοι ήλθον και εδώ, τους οποίους υπεδέχθη ο Ιάσων· και πάντες ούτοι πράττουσιν εναντίον των προσταγμάτων του Καίσαρος, λέγοντες ότι είναι βασιλεύς άλλος, ο Ιησούς.» (Πράξ. 17:5-7)

Οι ίδιοι Θεσσαλονικείς Ιουδαίοι επιβουλεύθηκαν τον Παύλο και τον Σίλα στην Βέροια. 

«Ως δε έμαθον οι από της Θεσσαλονίκης Ιουδαίοι ότι και εν τη Βεροία εκηρύχθη υπό του Παύλου ο λόγος του Θεού, ήλθον και εκεί και ετάραττον τους όχλους.» (Πράξ. 17:13)

Δικαίως και αληθώς λοιπόν είπε ο Παύλος: 

«Εμποδίζοντες ημάς να λαλήσωμεν προς τα έθνη διά να σωθώσι, διά να αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών πάντοτε. Έφθασε δε επ' αυτούς η οργή μέχρι τέλους».  (Α’ Θεσ. 2:14-16)

Ο Ιησούς εστοχοποίησε τους γεωργούς του αμπελώνα ως αποδέκτες της οργής του Θεού

«Ο Κύριος θέλει εισέλθει εις κρίσιν μετά των πρεσβυτέρων του λαού αυτού και μετά των αρχόντων αυτού· διότι σεις κατεφάγετε τον αμπελώνα (μου)». (Ησ. 3:14, βλ. Ο΄) 

Η παραβολή του αμπελώνα και των γεωργών

«Άλλην παραβολήν ακούσατε. Ήτο άνθρωπός τις οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα και περιέβαλεν εις αυτόν φραγμόν και έσκαψεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησε πύργον, και εμίσθωσεν αυτόν εις γεωργούς και απεδήμησεν. Ότε δε επλησίασεν ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους αυτού προς τους γεωργούς διά να λάβωσι τους καρπούς αυτού. Και πιάσαντες οι γεωργοί τους δούλους αυτού, άλλον μεν έδειραν, άλλον δε εφόνευσαν, άλλον δε ελιθοβόλησαν. Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους πλειοτέρους των πρώτων, και έκαμον εις αυτούς ωσαύτως. Ύστερον δε απέστειλε προς αυτούς τον υιόν αυτού λέγων· Θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου. Αλλ' οι γεωργοί, ιδόντες τον υιόν, είπον προς αλλήλους· Ούτος είναι ο κληρονόμος έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν και ας κατακρατήσωμεν την κληρονομίαν αυτού. Και πιάσαντες αυτόν, εξέβαλον έξω του αμπελώνος και εφόνευσαν.» (Ματθ. 21:23-39)

«Όταν λοιπόν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, («ο ήν ο ών και ο ερχόμενος»), τι θέλει κάμει εις τους γεωργούς εκείνους; Λέγουσι προς αυτόν· Κακούς κακώς θέλει απολέσει αυτούς, και τον αμπελώνα θέλει μισθώσει εις άλλους γεωργούς, οίτινες θέλουσιν αποδώσει εις αυτόν τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών.» (Ματθ. 21:40-41)

«Και ακούσαντες οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι τας παραβολάς αυτού, ενόησαν ότι περί αυτών λέγει.» (Ματθ. 21:45)

Και πράγματι ο Κύριος ήλθε και απώλεσε τους κακούς γεωργούς του αμπελώνα του, τους  φονείς και παραβάτες του νόμου και αρνητές της αγάπης του και γκρέμισε τον Ναό τους,  ολοκληρώνοντας τον αιώνα του Μωσαϊκού Νόμου με τις εκτελεσθείσες γραμμένες κρίσεις.

«Στραφείς δε προς αυτάς ο Ιησούς, είπε· θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε δι' εμέ, αλλά δι' εαυτάς κλαίετε και διά τα τέκνα σας. Διότι ιδού, έρχονται ημέραι καθ' ας θέλουσιν ειπεί· Μακάριαι αι στείραι και αι κοιλίαι, αίτινες δεν εγέννησαν, και οι μαστοί, οίτινες δεν εθήλασαν. Τότε θέλουσιν αρχίσει να λέγωσιν εις τα όρη, Πέσετε εφ' ημάς, και εις τα βουνά, Σκεπάσατε ημάς.» (Λουκ. 23

«Και λέγουσι προς τα όρη και προς τας πέτρας· Πέσατε εφ' ημάς και κρύψατε ημάς από προσώπου του καθημένου επί του θρόνου και από της οργής του Αρνίου.» (Αποκ. 6:16)

Τι ήξεραν για τις νεφέλες οι Ιουδαίοι Αρχιερείς;

«Λέγει προς αυτόν (τον Καϊάφα) ο Ιησούς· Συ είπας· πλην σας λέγω, Εις το εξής θέλετε ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού.» (Ματθ. 26:64)

«Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών, και θέλει ιδεί αυτόν πας οφθαλμός και εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν αυτόν, και θέλουσι θρηνήσει επ' αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης (=το δωδεκάφυλο). Ναι, αμήν». (Αποκ. 1:7)

«Και αφού είπε ταύτα, βλεπόντων αυτών ανελήφθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών. Και ενώ ήσαν ατενίζοντες εις τον ουρανόν ότε αυτός ανέβαινεν (επί της νεφέλης), ιδού, άνδρες δύο με ιμάτια λευκά εστάθησαν πλησίον αυτών, οίτινες και είπον· Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ' υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω (επί των νεφελών) καθ' ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» (Πράξ. 1:9-11)

Το «θέλετε ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού» είχε ιδιαίτερη σημασία για τους Εβραίους στους οποίους και απευθυνότανε ο Ιησούς διότι αυτοί γνώριζαν από τις εβραϊκές Γραφές ότι επί των νεφελών ο Θεός επέφερε την κρίσι του στους ασεβείς. Το ότι αυτοί θα τον έβλεπαν ερχόμενο επί των νεφελών του ουρανού, σήμαινε ότι η οργή του Θεού θα ερχόταν πάνω τους.

Βιβλικές αναφορές για τις νεφέλες

«Η κατά της Αιγύπτου όρασις. Ιδού, ο Κύριος επιβαίνει επί νεφέλης κούφης (=ελαφριάς/αεικίνητης) και θέλει επέλθει επί την Αίγυπτον· και τα είδωλα της Αιγύπτου θέλουσι σεισθή από προσώπου αυτού, και η καρδία της Αιγύπτου θέλει διαλυθή εν μέσω αυτής.» (Ησ. 19:1)

«Δύναται να εννοήση κανείς την εξάπλωσιν των νεφών (νεφελών) και τας βροντάς του στερεώματος αυτού; Ιδού εξαπλώνει περί αυτόν την ομίχλην του και καλύπτει τας κορυφάς των ορέων. Διότι δι΄ αυτών κρίνει τους λαούς, δίδει τροφήν εν αφθονία.» (Ιώβ 36:29-31. Μετάφρ. Διωρθ. Εβραϊκού Αθ. Π. Χαστούπη)

Μιλώντας ο Ιησούς στους Εβραίους τους έλεγε: 

«Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ· και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου.» (Ιωάν. 5:26-27)

Οι Εβραίοι πάντα φόνευαν τους προφήτες του Θεού

«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί· διότι οικοδομείτε τους τάφους των προφητών και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων, και λέγετε· Εάν ήμεθα εν ταις ημέραις των πατέρων ημών, δεν ηθέλομεν είσθαι συγκοινωνοί αυτών εν τω αίματι των προφητών. Ώστε μαρτυρείτε εις εαυτούς ότι είσθε υιοί των φονευσάντων τους προφήτας. Αναπληρώσατε και σεις το μέτρον των πατέρων σας. Όφεις, γεννήματα εχιδνών· πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» (Ματθ. 23:29-33)

 Οι Εβραίοι φόνευσαν τον Αρχηγό της Ζωής

«Σεις όμως τον άγιον και δίκαιον ηρνήθητε, και εζητήσατε άνδρα φονέα να χαρισθή εις εσάς, τον δε αρχηγόν της ζωής  εθανατώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, του οποίου ημείς είμεθα μάρτυρες.» (Πράξ. 3:14-15, 13:27-28)

Οι Εβραίοι φόνευσαν τους απεσταλμένους του Ιησού και δίωξαν την Πρώτη Εκκλησία επισύροντες πάνω τους  την οργή του Θεού

«Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον βασιλέα, όστις έκαμε γάμους εις τον υιόν αυτού και απέστειλε τους δούλους αυτού να καλέσωσι τους προσκεκλημένους εις τους γάμους και δεν ήθελον να έλθωσι. Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους, λέγων· Είπατε προς τους προσκεκλημένους· Ιδού, το γεύμα μου ητοίμασα, οι ταύροι μου και τα θρεπτά είναι εσφαγμένα και πάντα είναι έτοιμα· έλθετε εις τους γάμους. Εκείνοι όμως αμελήσαντες απήλθον, ο μεν εις τον αγρόν αυτού, ο δε εις το εμπόριον αυτού· οι δε λοιποί πιάσαντες τους δούλους αυτού ύβρισαν και εφόνευσαν.» (Ματθ. 22:6)

«Ακούσας δε ο βασιλεύς ωργίσθη και πέμψας τα στρατεύματα αυτού (Ρωμαίοι), απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών κατέκαυσε.»  (Ματθ. 22:7)

Όλοι οι Προφήτες μίλησαν για την οργή του Θεού στους ασεβείς παραβάτες του Μωσαϊκού Νόμου

«Οι αμαρτωλοί εν Σιών θέλουσι τρομάξει· τρόμος θέλει καταλάβει τους υποκριτάς, ώστε θέλουσι λέγει, Τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά του κατατρώγοντος πυρός; τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά των αιωνίων καύσεων;» (Ησ. 33:14)

«Επροφήτευσεν δέ και τούτοις έβδομος από Αδάμ Ενώχ λέγων: ιδού ήλθεν Κύριος εν αγίαις μυριάσιν αυτού, ποιήσαι κρίσιν κατά πάντων και ελέγξαι πάντας τους ασεβείς περί πάντων των έργων ασεβείας αυτών ών ησέβησαν και περί πάντων τών σκληρών ων ελάλησαν κατ' αυτού αμαρτωλοί ασεβείς  (οι εν Σιών)». (Επιστολή Ιούδα προς Εβραίους)

«[..] καί αυτοί λήμψονται την κόλασιν (τιμωρία) αυτών περί πάντων ών εποίησαν..» (Ιεζ. 43:11 Ο΄)

«Και συ, υιέ ανθρώπου, άκουσον· ούτω λέγει Κύριος ο Θεός προς την γην του Ισραήλ. Τέλος, το τέλος ήλθεν επί τα τέσσαρα άκρα της γης. Το τέλος ήλθε τώρα επί σε και θέλω αποστείλει επί σε την οργήν μου και θέλω σε κρίνει κατά τας οδούς σου και θέλω ανταποδώσει επί σε πάντα τα βδελύγματά σου.» (Ιεζ. 7:2-3)

«Ουαί εις αυτούς διότι περιεπάτησαν εις την οδόν του Κάϊν, και χάριν μισθού εξεχύθησαν εις την πλάνην του Βαλαάμ, και απωλέσθησαν εις την αντιλογίαν του Κορέ.» (Επιστολή Ιούδα προς Εβραίους)

«Όστις κρατεί το πτυάριον εν τη χειρί αυτού και θέλει διακαθαρίσει το αλώνιον αυτού και θέλει συνάξει τον σίτον αυτού εις την αποθήκην, το δε άχυρον θέλει κατακαύσει εν πυρί ασβέστω.» (Ματθ.3:12)

Ο Ιησούς προείπε πότε θα ερχόταν το τέλος του Ναού της Ιερουσαλήμ που ήταν «αντίτυπο» του επουράνιου Ναού και στήριγμα του θεοκρατικού σαρκικού Ισραήλ

«Και εξελθών ο Ιησούς ανεχώρει από του ιερού· και προσήλθον οι μαθηταί αυτού διά να επιδείξωσιν εις αυτόν τας οικοδομάς του ιερού. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς· Δεν βλέπετε πάντα ταύτα; αληθώς σας λέγω, δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή. Και ενώ εκάθητο επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ' ιδίαν, λέγοντες· Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα (το γκρέμισμα του Ιερού) και τι το σημείον της παρουσίας σου (όταν έλθης) και της συντέλειας του αιώνος; (όχι του κόσμου αλλά του αιώνα του Ιουδαϊσμού και του τυπικού του)». (Ματθ. 24:1-3)

Στις απορίες των μαθητών ο Ιησούς απαντούσε πάντοτε με σαφήνεια και επεξηγηματικά.

(Ι)  Πότε θα γίνουν ταύτα;

Έπρεπε πρώτα να εκπληρωθεί η μεγάλη εντολή

«Είπε δε προς αυτούς· Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους ελάλησα προς υμάς ότε ήμην έτι μεθ' υμών, ότι πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω του Μωϋσέως και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού. Τότε διήνοιξεν αυτών τον νούν, διά να καταλάβωσι τας γραφάς· και είπε προς αυτούς ότι ούτως είναι γεγραμμένον και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ.» (Λουκ. 24:44-47)

«Και είπεν αυτοίς· Πορευθέντες είς τόν κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τή κτίσει. Όστις πιστεύση και βαπτισθή θέλει σωθή, όστις όμως απιστήση θέλει κατακριθή.» (Μάρκ. 16:15)

«Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος (όχι του κόσμου)». (Ματθ. 24:14)

Η μεγάλη εντολή εκπληρώθηκε πριν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στην γενιά των Αποστόλων

«Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου και βεβαιούντος το κήρυγμα διά των επακολουθούντων θαυμάτων. Αμήν.» (Μάρκ. 16:19)

«Λέγω όμως, Μη δεν ήκουσαν; Μάλιστα εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα της οικουμένης οι λόγοι αυτών.»  (Ψαλμ. 19:4, Ρωμ. 10:17-18)

«[…] διά την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας εν τοις ουρανοίς, την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον και καρποφορεί καθώς και εις εσάς, αφ' ης ημέρας ηκούσατε και εγνωρίσατε την χάριν του Θεού εν αληθεία.» ( Κολ. 1:5-6)

«[…] εάν επιμένητε εις την πίστιν, τεθεμελιωμένοι και στερεοί και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου, το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν, του οποίου εγώ ο Παύλος έγεινα υπηρέτης.» (Κολ. 1:23)

«Εις δε τον δυνάμενον να σας στηρίξη κατά το ευαγγέλιόν μου και το κήρυγμα του Ιησού Χριστού, κατά την αποκάλυψιν του μυστηρίου του σεσιωπημένου μεν από χρόνων αιωνίων, φανερωθέντος δε τώρα διά προφητικών γραφών κατ' επιταγήν του αιωνίου Θεού και γνωρισθέντος εις πάντα τα έθνη προς υπακοήν πίστεως, εις τον μόνον σοφόν Θεόν έστω η δόξα διά Ιησού Χριστού εις τους αιώνας· αμήν.» (Ρωμ. 16:25-27)

(ΙΙ)  Και τι το σημείο της Παρουσίας Σου και της συντέλειας του αιώνος;

Οι μαθητές δεν ρώτησαν πότε θα έρθει το τέλος του κόσμου. Ουδέποτε ο Ιησούς  τους  μίλησε  για το τέλος του κόσμου. Η δράση του Ιησού ήταν στην Ιουδαία, ανάμεσα στους Εβραίους και η διδαχή του και οι συνομιλίες του μαζί τους αφορούσαν πάντα ζητήματα της πολυτάραχης ιστορίας των  και του Μωσαϊκού Νόμου, ο οποίος επρόκειτο να αναιρεθεί για το ανωφελές αυτού, και να αντικατασταθεί με το αιώνιο ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού. Ο Ιησούς ήταν η εκπλήρωση της επαγγελίας του Θεού που δίνει ζωή και «αυτή εν αφθονία» στους μετανοούντες. Ο Ιησούς δεν ήρθε να καταστρέψει τον κόσμο, αυτός ήταν ο «αίρων την αμαρτία του κόσμου». (Ιωάν. 1:30, 10:10)

«Ο κλέπτης δεν έρχεται, ειμή διά να κλέψη και θύση και απολέση· εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία.» (Ιωάν. 10:10)

Η συζήτηση των μαθητών με τον Ιησού αφορούσε το γκρέμισμα του οικοδομημένου Ναού που ήταν ο μεγαλύτερος θεσμός του Ιουδαϊσμού και του τυπικού του, γεγονός που για τους Εβραίους ήταν αδιανόητο να συμβεί. Ο Ναός νομιμοποιούσε τον Ιουδαϊσμό σαν θρησκεία και τους Ιουδαίους σαν έθνος, το γκρέμισμά του θα συντελούσε στην παύση και των δύο.

«Το σημείο». Η χρήση του ενικού στην ερώτηση των μαθητών καθιστούν την «παρουσία» και την «συντέλεια του αιώνα» αλληλοσυνδεόμενα και αλληλοεξαρτώμενα γεγονότα. Δεν επρόκειτο να γίνει η συντέλεια του αιώνα του Μωσαϊκού Νόμου των αλληγοριών, και των Τύπων, χωρίς την Παρουσία του Υιού του ανθρώπου επί των νεφελών με την δόξα του Πατρός και των αγίων αγγέλων Αυτού, του «ποιήσαι κρίσιν» και «κάμνων  εκδίκησην», στους παραβάτες του Νόμου και διώκτες της πρώτης εκκλησίας. (Ματθ. 16:27, 24:30)

«Διότι μέλλει ο Υιός του ανθρώπου να έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά την πράξιν αυτού.» (Ματθ. 16:27)

«Εις εσάς δε τους θλιβομένους (από τις επιβουλές των Ιουδαίων) άνεσιν μεθ' ημών, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ' ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν («ότι ουκ οίδασιν τον πέμψαντά με») και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης της δυνάμεως αυτού …» (Β΄ Θεσ. 1:7-9)

Το σημείο της Παρουσίας και της εκδίκησης του Κυρίου Ιησού

«Όταν δε ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων (Ρωμαίοι) τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής. Τότε οι όντες εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν εις τα όρη, και οι εν μέσω αυτής ας αναχωρώσιν έξω, και οι εν τοις αγροίς ας μη εμβαίνωσιν εις αυτήν, διότι ημέραι εκδικήσεως είναι αύται, διά να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα. ουαί δε εις τας εγκυμονούσας και τας θηλαζούσας εν εκείναις ταις ημέραις· διότι θέλει είσθαι μεγάλη στενοχωρία επί της γης (τού Ισραήλ) και οργή κατά του λαού τούτου (των Ιουδαίων)».  (Λουκ. 21:20-23)

Το φορτίον του λόγου του Κυρίου διά χειρός Μαλαχία προς τον Ισραήλ

«Διότι, ιδού, έρχεται ημέρα, ήτις θέλει καίει ως κλίβανος· και πάντες οι υπερήφανοι και πάντες οι πράττοντες ασέβειαν θέλουσιν είσθαι άχυρον· και η ημέρα η ερχομένη θέλει κατακαύσει αυτούς, λέγει ο Κύριος παντοκράτωρ ώστε δεν θέλει αφήσει εις αυτούς ρίζα ουδέ  κλήμα. Εις εσάς όμως τους φοβουμένους το όνομά μου θέλει ανατείλει ο ήλιος της δικαιοσύνης με ίασιν εν ταις πτέρυξιν αυτού· και θέλετε εξέλθει, και σκιρτήσει ως μοσχάρια της φάτνης.» (Μαλ. 4:1-2)

Δεν θέλει αφήσει εις αυτούς ρίζα ουδέ κλήμα

«Ου γαρ μη γένηται έκγονα πονηρών, λαμπτήρ δε ασεβών σβεσθήσεται.» (Παρ. 24:20)

 Μετάφραση: Δεν θα υπάρξουν εγγόνια στους πονηρούς, και το φως των ασεβών θα σβήσει.

Το φορτίο του λόγου του Κυρίου διά χειρός  Ιωάννου του βαπτιστή προς τον Ισραήλ

«Εγώ μεν σας βαπτίζω εν ύδατι εις μετάνοιαν· ο δε οπίσω μου ερχόμενος είναι ισχυρότερός μου, του οποίου δεν είμαι άξιος να βαστάσω τα υποδήματα· αυτός θέλει σας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί. Όστις κρατεί το πτυάριον εν τη χειρί αυτού και θέλει διακαθαρίσει το αλώνιον αυτού και θέλει συνάξει τον σίτον αυτού εις την αποθήκην, το δε άχυρον θέλει κατακαύσει εν πυρί ασβέστω.» (Ματ. 3:11-12)

Προειδοποιήσεις του Ιησού και συμβουλές των Αποστόλων στην διωκόμενη από τους Ιουδαίους Εκκλησία

«Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον εγώ είπον προς εσάς· Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει· εάν τον λόγον μου εφύλαξαν, και τον υμέτερον θέλουσι φυλάξει. Αλλά ταύτα πάντα θέλουσι κάμει εις εσάς διά το όνομά μου, διότι δεν εξεύρουσι τον πέμψαντά με.» (Ιωάν. 15:20-21)

«Ευλογείτε τους καταδιώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε […] Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον· εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος. Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν· διότι πράττων τούτο θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού. Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα διά του αγαθού το κακόν.» (Ρωμ. 12:14-21)

«Διότι εξεύρομεν τον ειπόντα· Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος· και πάλιν· Ο Κύριος θέλει κρίνει τον λαόν αυτού. Φοβερόν είναι το να πέση τις εις χείρας Θεού ζώντος.» (Εβρ. 10:30)

Η Πρώτη Εκκλησία πίστευε στα λόγια του Κυρίου Ιησού και των Αποστόλων και περίμενε την «Παρουσία» και συντέλεια του αιώνα του Μωσαϊκού Νόμου στην δική της γενεά, όπως και έγινε

«Αληθώς σας λέγω, είναι τινές των εδώ ισταμένων, οίτινες δεν θέλουσι γευθή θάνατον, εωσού ίδωσι τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν τη βασιλεία αυτού.» (Ματθ. 16:28)

Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς «Εάν αυτόν θέλω να μένη εωσού έλθω, τι προς σε; συ ακολούθει μοι. Διεδόθη λοιπόν ο λόγος ούτος εις τους αδελφούς ότι ο μαθητής εκείνος δεν αποθνήσκει, ο Ιησούς όμως δεν είπε προς αυτόν ότι δεν αποθνήσκει, αλλ' εάν θέλω αυτόν να μένη εωσού έλθω, τι προς σε;». (Ιωάν. 21:22-23)

σ.σ. Ο μαθητής για τον οποίον έγινε ο λόγος αυτός ήταν βιολογικά ζωντανός καθώς και άλλοι μαθητές της πρώτης εκκλησίας, όταν ήλθε ο Κύριος Ιησούς για να απολέσει τους κακούς γεωργούς και να απολυτρώσει τους προσμένοντας αυτόν.

«Όταν δε σας διώκωσιν εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την άλλην· διότι αληθώς σας λέγω, δεν θέλετε τελειώσει τας πόλεις του Ισραήλ, εωσού έλθη ο Υιός του ανθρώπου.» (Ματθ. 10:23)

«Διότι καθώς η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι όπου είναι το πτώμα, εκεί θέλουσι συναχθή οι αετοί.» (Ματθ. 24:28)

«Όταν δε ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής.» (Λουκ. 21:20)

«Ακούσας δε ο βασιλεύς ωργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών κατέκαυσε.» (Ματθ. 22:7)

Το πτώμα ήταν ή Ιερουσαλήμ και η σύναξη των αετών ο πολυεθνικός ρωμαϊκός στρατός. Το γεγονός δεν θα περνούσε απαρατήρητο καθώς και η αστραπή δεν περνάει απαρατήρητη.

Το πτώμα

Στον Ιώβ λέγει για τον ασεβή:

«Κατατέτακται δε εις σίτα γύψιν οίδεν δε εν εαυτώ οτι μένει εις πτώμα ημέρα δε αυτόν σκοτεινή στροβήσει.» (Ιώβ 15:23 Ο΄)

«Εχει πλέον καταταχθή μεταξύ εκείνων, που έχουν ορισθή ως τροφή στους γύπας. Και ο ίδιος το γνωρίζει πλέον καλά και το φρονεί, ότι η κατάληξίς του θα είναι να γίνη πτώμα. Ημέρα μαύρη και σκοτεινή θα τον συνταράξη και θα τον στροβιλίση.» (Ερμηνευτική απόδοση Ι.Θ. Κολιτσάρας)

Τα όρνεα

«[…] συνάξω εις αυτούς κακά και τα βέλη μου συντελέσω εις αυτούς (οργή) τηκόμενοι λιμώ και βρώσει ορνέων.» (Δευτ. 32:23 Ο΄, και Ιερ. 15:3)

«Και συ, υιέ ανθρώπου, ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ειπέ προς τα όρνεα παντός είδους και προς πάντα τα θηρία του αγρού, συνάχθητε και έλθετε· συναθροίσθητε πανταχόθεν εις την θυσίαν μου, την οποίαν εγώ εθυσίασα διά σας, θυσίαν μεγάλην επί των ορέων του Ισραήλ, διά να φάγητε σάρκα και να πίητε αίμα. Θέλετε φάγει την σάρκα των ισχυρών και πίει το αίμα των αρχόντων της γης, των κριών, των αρνίων και των τράγων και των μόσχων, πάντων σιτευτών της Βασάν.» (Ιεζ. 37:17-18, Αποκ. 19:17-18)

«Ακούσας δε ο βασιλεύς ωργίσθη και πέμψας τα στρατεύματα αυτού απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών κατέκαυσε.» (Ματθ. 22:7)

Η συντέλεια του αιώνος (όχι του κόσμου)

Αιών = διάστημα||περίοδος χρόνου||το χρονικόν διάστημα της ζωής τινός||εποχή||γενεά.

Οι μαθητές γνώριζαν την διδαχή του Κυρίου. Ήξεραν ότι η επαγγελία της ζωής  είχε εκπληρωθεί. Ο Παλαιός Νόμος της αμαρτίας και του θανάτου έδωσε την θέση του  στο νόμο του Πνεύματος της Ζωής εν Χριστώ Ιησού.

«Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του Νόμου της αμαρτίας και του θανάτου.» (Ρωμ. 8:2)

«Έκαμεν (ο Θεός) ημάς ικανούς να ήμεθα διάκονοι της Καινής Διαθήκης, ουχί του γράμματος αλλά του πνεύματος. Διότι το γράμμα θανατόνει το δε πνεύμα  ζωοποιεί.» (Β’ Κορ. 3:6,  Β’ Τιμ. 1:10)

Ο αιώνας της διακονίας του Μωσαϊκού Νόμου και του τυπικού του τελείωσε.  

«Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» (Α΄Κορ. 10:11)

«[…] τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, («επί συντελεία των αιώνων πεφανέρωται») διά να αθετήση την αμαρτίαν διά της θυσίας εαυτού». (Εβρ. 9:26)

Η βασιλεία του Θεού αφαιρέθηκε από τον σαρκικό Ισραήλ και δόθηκε στον πνευματικό Ισραήλ.

«Διά τούτο λέγω προς υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:43)

Η συντέλεια του αιώνα, του Μωσαϊκού Νόμου και του κράτους του Ισραήλ, ολοκληρώθηκε με την καταστροφή του Ναού της Ιερουσαλήμ που ήταν το μεγαλύτερο σύμβολο του Ιουδαϊσμού. Τα αποδεικτικά στοιχεία των τύπων του Μωσαϊκού Νόμου κατακάηκαν, «στοιχεία καυσούμενα λυθήσεται» (Β΄Πέτρ. 3:10), οι Ιουδαίοι ιερείς έπαυσαν να ιερατεύουν, οι ιερατικές ενδυμασίες, οι θυσίες ζώων, οι προσφορές, τα θυμιάματα, οι λαμπρές εορτές, οι φωνές κιθαρωδών και μουσικών, το φως της επτάφωτης λυχνίας, τα πάντα έπαυσαν.

Οι πρώτοι Χριστιανοί γνώριζαν ότι ήταν επικείμενη η παρουσία του Κυρίου και ότι όλα αυτά θα συνέβαιναν εις την Ιερουσαλήμ και το ιουδαϊκό Έθνος και ζούσαν «προσδοκώντας και σπεύδοντας την παρουσίαν της του Θεού ημέρας.» (Β΄Πέτρ. 3:12)

«Πάντων δε το τέλος επλησίασε. Φρονίμως λοιπόν διάγετε και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς.» (Α΄Πέτρου προς τους Εβραίους  4:7)

Ο αείμνηστος καθηγητής Σάββας Αγουρίδης, στο έργο του «Πύρινος Χείμαρος. Προφητεία, Εκσταση, Γλωσσολαλιά. Στάδια πορείας τους στην ισραηλιτική και στη χριστιανική θρησκεία, σελ. 45-46, Εκδ. Άρτος Ζωής» αναφέρει τα εξής. (Τα κεφαλαία και η σημείωση από aionios-diathiki)

«Με την ανάπτυξη της πνευματολογίας στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, καταλάβαμε μερικά πράγματα που δεν υποψιαζόμαστε πριν. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με κάποια βεβαιότητα είναι πως το κήρυγμα του Ιησού περί της βασιλείας του Θεού, μια νέα ερμηνεία του Ιησού περί του εβραϊκού olam haze («Ο Αιών ούτος») και του olam Haba («Ο Αιών ο ερχόμενος») δίνει τη βάση  -ιδίως μετά τον θάνατο του Ιησού- για την παραπέρα ανάπτυξη της περί Πνεύματος εσχατολογικής διδασκαλίας της εβραϊκής προφητείας: ο παρών αιών (σ.σ. σε πραγματικό χρόνο ανάγνωσης ήταν ο αιώνας του Νόμου) σχετίζεται με το πνεύμα του πονηρού, ο  Νέος όμως Αιώνας που ήλθε με την πίστη στην ανάσταση του Ιησού και τη συγκρότηση της Εκκλησίας, συνδέεται ασφαλώς με το Άγιο Πνεύμα».      

Ο Ιησούς Χριστός ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός εκπλήρωσε όσα ο Θεός είχε υποσχεθεί δια των Προφητών του για την Βασιλεία των ουρανών

«Ο Δανιήλ ελάλησε και είπεν, Εγώ εθεώρουν εν τω οράματί μου την νύκτα και ιδού οι τέσσαρες άνεμοι του ουρανού συνεφώρμησαν επί την θάλασσαν την μεγάλην. Και τέσσαρα θηρία μεγάλα ανέβησαν εκ της θαλάσσης, διαφέροντα απ' αλλήλων.» (Δαν. 7:2-3)

«Ταύτα τα θηρία τα μεγάλα τα τέσσαρα τέσσαρες βασιλείαι αναστήσονται επί της γης (του Ισραήλ) αι αρθήσονται και παραλήμψονται την βασιλείαν άγιοι Υψίστου και καθέξουσιν αυτήν έως αιώνος των αιώνων.» (Δανιήλ 7:17 LXX)

Τα τέσσερα μεγάλα θηρία ήταν τέσσερις βασιλείες, η Βαβυλωνιακή, η Περσική, η Ελληνική και η Ρωμαϊκή  που κυριάρχησαν στην γη του Ισραήλ και πάνω στον οίκο του Ιακώβ.

Ο άγγελος που επισκέφτηκε τον Ιουδαίο Δανιήλ πολεμούσε τις εχθρικές πνευματικές δυνάμεις

«Και είπεν, Εξεύρεις διά τι ήλθον προς σε; τώρα δε θέλω επιστρέψει να πολεμήσω μετά του άρχοντος της Περσίας· και όταν εξέλθω, ιδού, ο άρχων της Ελλάδος  θέλει ελθεί. Πλην θέλω σοι αναγγείλει το γεγραμμένον εν τη γραφή της αληθείας· και δεν είναι ουδείς ο αγωνιζόμενος μετ' εμού υπέρ τούτων, ειμή Μιχαήλ ο άρχων υμών.» (Δαν. 10:20-21)

Οι επικεφαλής των κοσμικών βασιλειών ήταν οι κοσμοκράτορες του σκότους τους οποίους υπέταξε  ο Ιησούς Χριστός και η γνήσια Εκκλησία Του.

«Και αναβιβάσας αυτόν (τον Ιησού) ο διάβολος εις όρος υψηλόν, έδειξεν εις αυτόν πάντα τα βασίλεια της οικουμένης εν μιά στιγμή χρόνου, και είπε προς αυτόν ο διάβολος· εις σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών, διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω δίδω αυτήν. Συ λοιπόν εάν προσκυνήσης ενώπιόν μου, σου θέλουσιν είσθαι πάντα.» (Λουκ. 4:5-7)

«Και αποκριθείς προς αυτόν, είπεν ο Ιησούς· Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, θέλεις προσκυνήσει Κύριον τον Θεόν σου και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει.» (Λουκ. 4:8)

Η απάντηση του Ιησού στους Φαρισαίους που τον αμφισβητούσαν

«Και αν ο Σατανάς τον Σατανάν εκβάλλη, διηρέθη καθ' εαυτού· πως λοιπόν θέλει σταθή η βασιλεία αυτού;» (Ματ. 12:26)

«Αλλ' εάν εγώ διά Πνεύματος Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια, άρα έφθασεν εις εσάς η βασιλεία του θεού.» (Ματθ. 12:28)

Η εξουσία του Ιησού στους μαθητές Του

«Ιδού, δίδω εις εσάς την εξουσίαν του να πατήτε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν θέλει σας βλάψει. Πλην εις τούτο μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται εις εσάς· αλλά χαίρετε μάλλον ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς.» (Λουκ. 10:19-20)

Η διδαχή των Αποστόλων στην Αρχέγονη Εκκλησία

«’Οστις είναι εν δεξιά του Θεού πορευθείς εις τον ουρανόν, και εις ον υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις.» (Ι Πέτρ. 3:22)

«Και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού, και έδωκεν αυτόν κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρούντος.» (Εφ. 1:22-23)

«Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου· εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» (Εφ. 6:11-12)

«Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» (Ρωμ. 16:20)

Επίλογος 

Ο Ιησούς είναι το τέλος του Νόμου και ο Αιώνιος υποσχεθείς Βασιλιάς του Ισραήλ και των Εθνών

Ο άγγελος είπε στη Μαρία «Ούτος θέλει είσθαι μέγας και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή, και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Λουκ. 1:32-33)

«Ευχαριστούμεν σοι, Κύριε ο Θεός ο Παντοκράτωρ, ο ων και ο ην ότι είληφας την δύναμιν σου την μεγάλην και εβασίλευσας.» (Αποκ. 11:17 WH )

«Και άδουσιν την ωδήν Μωυσέως του δούλου του Θεού και την ωδήν του αρνίου λέγοντες, μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε ο Θεός ο Παντοκράτωρ. Δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί σου, ο βασιλεύς των εθνών.» (Αποκ. 15:3 Tischendorf)

Οι συμβασιλείς Άγιοι

«Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» (Λουκ. 12:32)

«Εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει· εάν αρνώμεθα αυτόν, και εκείνος θέλει αρνηθή ημάς.» (ΙΙ Τιμ. 2:12)

«Τω αγαπώντι ημάς και λύσαντι ημάς εκ των αμαρτιών εν τω αίματι αυτού, και εποίησεν ημάς βασιλείαν, ιερείς τω Θεώ και πατρί αυτού, αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας αμήν.» (Αποκ. 1:5)

Χρόνος ανόδου της Βασιλείας

Η Βασιλεία των ουρανών θα ερχότανε αφού πρώτα βασίλευαν στην γη του Ισραήλ τέσσαρες κοσμικές βασιλείες η Βαβυλωνιακή, η Περσική, η Ελληνική και η Ρωμαϊκή, (τα τέσσερα θηρία εκ της θαλάσσης).

«Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη (Πνευματική Εκκλησία Χριστού), δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν  θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»  (Δαν. 2:44)

«Και άδουσιν ωδήν καινήν λέγοντες, άξιος ει λαβείν το βιβλίον και ανοίξαι τας σφραγίδας αυτού, ότι εσφάγης και ηγόρασας τω Θεώ εν τω αίματι σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους και εποίησας αυτούς τω Θεώ ημών βασιλείαν και ιερείς και βασιλεύουσιν επί της γης.» (Αποκ. 5:9-10)

«Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισεν και εγένοντο φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ λέγοντες: Εγένετο η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού και βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων. Και οι είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι ενώπιον του Θεού καθήμενοι επί τους θρόνους αυτών έπεσαν επί τα πρόσωπα αυτών και προσεκύνησαν τω Θεώ λέγοντες: Ευχαριστούμεν σοι, Κύριε ο Θεός ο παντοκράτωρ, ο ων και ο ην ότι είληφας (= έλαβες) την δύναμιν σου την μεγάλην και εβασίλευσας.» (Αποκ. 11:15-17)

Ο Χριστός είναι η ζωή ημών

Αμήν

 << Επιστροφή στην Αρχική σελίδα