Οι Αντιδράσεις στη Δράση του Ιησού και των Αποστόλων και η Εξέλιξή τους

Οι Αντιδράσεις στη Δράση του Ιησού και των Αποστόλων και η Εξέλιξή τους

Συγγραφή: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Αθήνα, Φεβρουάριος 19, 2020, ώρα 23:59)

Η ειρήνη «Pax Romana» που επετεύχθη στρατιωτικά από τον Καίσαρα Αύγουστο, συνέβαλε στην οικονομική και κοινωνική σταθερότητα της πολυεθνικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Καθώς θεωρούσαν όλα τα ειδωλολατρικά κράτη, έτσι και για τους Ρωμαίους πολιτικούς, η συνέχεια της ρωμαϊκής ισχύος, εξαρτιόταν, από την θρησκευτική αφοσίωση στα σεβάσματά της, ιδιαίτερα δε στο πρόσωπο του «θεϊκού υιού του θεού» Καίσαρα (το επώνυμο του μονάρχη Ιουλίου Καίσαρα είχε υιοθετηθεί ως βασιλικός τίτλος) και της «Αιώνιας Ρώμης». Όποιος δε έλεγε εαυτόν βασιλέα, θεωρείτο εχθρός της Ρώμης και θανατώνονταν.

Το τελευταίο, ήταν και η αιτία σταύρωσης του Ιησού, του οποίου η θανατική ετυμηγορία δεν ήταν θρησκευτική, διότι «Πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν (Ιωάν. 5:18)», αλλά πολιτική, διότι «Πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα αντιλέγει εις τον Καίσαρα» (Ιωάν. 19:12) σύμφωνα με το δόλιο κατηγορητήριο των Ιουδαίων των οποίων η πρόθεση ήταν να σκοτώσουν τον Ιησού.

«Οι δε Φαρισαίοι εξελθόντες συνεβουλεύθησαν κατ' αυτού, διά να απολέσωσιν αυτόν.» (Ματθ. 12:14)

Όμως ο λόγος της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του επίγειου Ναού της, που ήταν αποτέλεσμα της αποτυχημένης επανάστασης των Ιουδαίων εθνικιστών / Ζηλωτών, οι οποίοι νόμιζαν ότι θα εξέλθουν νικητές λόγω της εκλεκτής βιολογικής καταγωγής τους, ήταν πολιτικός και θρησκευτικός. Πολιτικός διότι αρνούνταν την ρωμαϊκή κατοχή και θρησκευτικός διότι όσοι δεν προσκυνούσαν την εικόνα του Αυτοκράτορα και της Αιώνιας Ρώμης και δεν λάμβαναν το χάραγμα του ονόματος του θηρίου ή τον αριθμό του ονόματός του, θανατώνονταν. [Βλέπε: «Τα Θηρία της Αποκάλυψης»]

Ωστόσο, οι συνέπειες της «Pax Romana» (εφαρμογή του Ρωμαϊκού Δίκαιου, κοινή γλώσσα, οδικό και θαλάσσιο δίκτυο, κοινό νόμισμα), ήταν ευνοϊκές για την πραγματοποίηση πάσης φύσεως αποστολών και την διακίνηση αγαθών και ιδεών. Επιπροσθέτως, η οργάνωση των εβραϊκών συναγωγών στα έθνη, διευκόλυνε την διάδοση του θείου μηνύματος, που ένωσε τους διασπαρμένους εκλεκτούς, από το δεκάφυλο οίκο Ισραήλ και από το δίφυλο οίκο Ιούδα, κάτω από το Αρχηγό της Ζωής Ιησού, ένωση, που εκπλήρωσε την προφητεία του Ωσηέ και αποτέλεσε την μήτρα των πρώτων Εβραίων μαθητών (απαρχή). (Ωσηέ 1:9-11, Α΄ Πέτρ. 2:10, Ιωάν. 11:51-52)

Το κήρυγμα των εκλεγμένων Ιουδαίων αποστόλων, που είπαν όσα είδαν και όσα άκουσαν από τον Ιησού και «όχι μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες», είχε δύο μέτωπα αντίστασης και αντίδρασης. Πρώτα ήρθε αντιμέτωπο με την εβραϊκή, δαυϊδική, εθνικιστική πίστη (Φαρισαϊκός Ιουδαϊσμός) και την απόκρυφη ιουδαϊκή παράδοση που αντιπροσώπευαν ισχυρές ιουδαϊκές σέχτες και με Ιουδαίους μάγους (Πράξ. 13:6). Κατόπιν δια του αποστόλου Παύλου και των συνεργατών του, ήρθε αντιμέτωπο με την κατά τόπους, εθνική θρησκευτική πίστη, με μορφές αποκρυφισμού και μαγείας και με την τότε διαδεδομένη ελληνική αντιφατική σκέψη και την Μυθολογία.

Τα μέτωπα αυτά αντιμετωπίστηκαν, από τους εντολοδόχους του Ιησού και υπηρέτες του Λόγου, όχι με αυτοκρατορικούς απειλητικούς νόμους (έδικτα) ούτε με ένοπλη βία, αλλά με κήρυγμα και διδαχή και με ενέργειες Πνεύματος Αγίου[1]. Οι δε αντιδράσεις και οι επιβουλές των εναντίων, καθώς και οι βιβλικές παρεκκλίσεις και οι θεολογικές επιμιξίες, που προκλήθηκαν εκ των προσερχόμενων στην πίστη του Ιησού, με σιωνιστικό ή μυθολογικό παγανιστικό ιστορικό, υπήρξαν ισχυρές και ποικίλες.

Έτσι, όσοι Ιουδαίοι πιστοί (Ιουδαιοχριστιανοί), ήταν ζηλωτές του Νόμου και των πατρώων παραδόσεων (Πράξ. 21:20), έφεραν μέσα στις νεοσύστατες ιουδαϊκές χριστιανικές κοινότητες, σιωνιστικές αντιλήψεις, παλαιοδιαθηκικές πρακτικές και ιουδαϊκούς απόκρυφους μύθους. Ομοίως και οι Εθνικοί πιστοί (Εθνικοχριστιανοί) έφεραν τις δικές τους αρχαίες θρησκευτικές, μυθολογικές, αντιλήψεις και προκαταλήψεις, και απόκρυφες γνώσεις, τις οποίες και έμιξαν με την αποστολική Διδαχή, γεγονός, που εκτός, από την θεσμική επιβολή της «Ορθόδοξης» άποψης, συντέλεσε σε μεγάλο βαθμό στην εδραίωση του μεταλλαγμένου Χριστιανισμού στον εθνικό κόσμο, αφού οι Εθνικοί προσήλυτοι αναγνώριζαν κοινά στοιχεία πίστης.

Αποτέλεσμα αυτών των προσμίξεων ήταν να δημιουργηθούν νέες θρησκευτικές τάσεις και ρεύματα και να ιδρυθούν ανορθόδοξα και αντίπαλα θρησκευτικά μεσσιανικά προσωποπαγή κινήματα και εκκλησίες, που ονοματίστηκαν, είτε από το όνομα του εκάστοτε ιδρυτή τους, που ως φορέας απελευθερωτικού μηνύματος ήταν αναμφισβήτητος, είτε από τον τόπο καταγωγής τους, είτε από τις πρακτικές τους.

Τα κινήματα αυτά, ήγειραν χρόνιες δογματικές διαμάχες, συχνά βίαιες, με την ισχυρότερη οικονομικά και υποστηριζόμενη, από την ελίτ της εξουσίας «Ορθόδοξη» φιλοσοφική μυστικιστική τάση, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιηθούν ή να διωχθούν. Εκτός από τα πιστεύω τους, άλλοι λόγοι που διώχθηκαν, ήταν ότι κατάγγελλαν την αυθαιρεσία της εξουσίας και την πλεονεξία και ανηθικότητα των πλουσίων και του κλήρου. Όσοι επέζησαν από τους διωγμούς, μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές της Ανατολής ή όπου αλλού μπορούσαν να διασωθούν, με αποτέλεσμα να έρθουν σε επαφή με νέες δοξασίες και τοπικές κουλτούρες και να παραχθούν και πάλι καινούργιες θρησκευτικές μίξεις και σέχτες.

Τα περισσότερα από αυτά τα κινήματα, είχαν κοινό παρονομαστή πίστης σε διαρχικά γνωστικά συστήματα, στην αρνησικοσμία, σε μεσσιανικές αναμονές και χαμένους παραδείσους και στην προσδοκία της κυρίαρχης εμφάνισης του κακού (Αντίχριστος). Κατ΄ αυτούς η εμφάνιση του Αντίχριστου ως παγκόσμιου ηγέτη, θα σύρει τον Θεό α) στον «Τελικό» πόλεμο μεταξύ καλού και κακού[2] (εσχατολογικός πόλεμος των Υιών του Φωτός και των Υιών του Σκότους), β) στην «Κρίση» των ανθρώπων και γ) στην κατάταξή τους στον Παράδεισο ή στην Κόλαση (στον Παράδεισο των ύμνων ή στον Οίκο του ψεύδους κατά τους Ζωροάστρες). Έπειτα αναμένεται το «Τέλος» του υπάρχοντος αισθητού κόσμου, δια της εκπύρωσης και η εμφάνιση νέου «ιδανικού κόσμου» με την Θεϊκή Τάξη αποκατεστημένη.

Οι μυθολογικές αυτές αντιλήψεις παρουσιάζουν τον Θεό, για τον οποίο ο ψαλμωδός ψέλνει «ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου κύριε πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας», ως έναν πειραματιστή κοσμοποιητή, που κοπιάζει για να πετύχει την ιδανική κτίση και να σώσει τελικά τον Εαυτό Του αφού ο τελικός σκοπός Του είναι η αποκατάσταση του πληρώματος Του, δηλαδή η επανένωση των «κομματιών Του» που εξέπεσαν από την ουράνια πατρίδα τους και το θεϊκό πλήρωμα και ενσαρκώθηκαν στην ύλη.

Οι περισσότερες, από αυτές τις εσχατολογικές φαντασιώσεις, απαντώνται και στην κοσμοθεωρία του περσικού Ζωροαστρισμού, ή Μαζδαϊσμού, με ιδρυτή τον Πέρση μάγο Ζαρατούστρα ή Ζωροάστρη με παραλλαγή τον Ζουρβανισμό[3]. Οι Ζωροάστρες πίστευαν σε ανταγωνιστικό δυϊσμό και εξελισσόμενοι επινόησαν την δική τους ιδιόμορφη τριάδα, [Ωρομάσδης ή Αχούρα Μάσδα (η ενσάρκωση του καλού) – Μίθρας (το καλό πνεύμα, θεός του φωτός, μεσίτης, σωτήρας, επόπτης και άρχων του κόσμου) και Αριμάν (η ενσάρκωση του κακού), που συγγενεύει με τις τρις αρχέγονες Αρχές των Σηθιανών Γνωστικών, «Φως – Ανάσα (Πνεύμα)-Σκότος»[4].

Σε αντίθεση με κάποιες φιλοσοφικές τάσεις, όπως ο Πλατωνισμός, που δίδασκε ότι ο κόσμος είναι αΐδιος, όπως και το αρχέτυπό του, εσχατολογικές φαντασιώσεις απαντώνται και σε άλλες αρχαίες θρησκείες και δαιμονικούς χρησμούς (Σιβυλλικοί χρησμοί) και αναπαράγονται έως και σήμερα από διάφορες θρησκείες Δυτικές και Ανατολικές, αλλοιώνοντας έτσι την Παλαιοδιαθηκική και Καινοδιαθηκική κοσμοθεώρηση και θέτοντας την ανθρωπότητα σε αναμονή του τέλους της, μετατρέποντας το «εδώ και τώρα», μη προθεσμιακό, αλλά αέναο μήνυμα της ζωής, του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, σε ουτοπία.

«Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:36)

«Καὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ εἰς γενεὰς καὶ γενεὰς τοῖς φοβουμένοις αὐτόν.» (Λουκ. 1:59)

Σύμφωνα δε με τη δυναμική τους και τη χρησιμότητα τους, τα θρησκευτικά αυτά κινήματα έλαβαν και την ανάλογη πολιτική στήριξη, που καθόρισε την εδραίωση και την κατάταξη τους στο κοσμικό θρησκευτικό στερέωμα. Μέσα από αυτές τις υπόγειες ιστορικές διαδρομές της αλληλεπίδρασης και της θεσμικής ή εξωθεσμικής αλληλοεξόντωσης (θρησκευτικοί πόλεμοι, διωγμοί) των σιωνιστικών, των γνωστικών, των ζωροαστρικών, των «ορθοδόξων», των μυθολογικών και άλλων θρησκευτικών κινημάτων, διαμορφώθηκε και εξελίχτηκε το σύγχρονο μωσαϊκό των χριστιανικών δογμάτων και των εθνικών Εκκλησιών.

Όμως, οι εκφραστές αυτών, απέτυχαν να πείσουν την ανθρωπότητα, για την ύπαρξη μιας «Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» και για τις σταθερές αλήθειες, ότι ο Θεός είναι αγάπη με οικουμενική έννοια, ότι είναι Ένας (όχι δυαδικός ή τριαδικός ή τετραδικός κ.λπ.) και ότι είναι ο Δωρητής της Αιωνίου Ζωής, χωρίς την ανάγκη εκτέλεσης νεκρών τυπικών τελετουργιών ή θεουργιών και ύπαρξης θεσμοθετημένων και ιεραρχημένων, αμειβόμενων (επαγγελματικών) ή μη αμειβόμενων, ιερατείων.

«Ο Θεός είναι πνεύμα, και εκείνοι οπού τον προσκυνούσι κάμει χρεία να τον προσκυνούσι με πνεύμα και με αλήθεια.» (Ιωάν. 4:24 Μετάφραση: Μάξιμου του Καλλιουπολίτου)

Επίσης να αναφέρουμε ότι από την εποχή του Μεσαίωνα η Καμπάλα (από τη λέξη Kibbel που δηλώνει <υποδοχή>), ένα διαχρονικό σύστημα ιουδαϊκής θεοσοφίας που στηρίζεται στην απόκρυφη προφορική παράδοση των Εβραίων, στον νεοπλατωνισμό και τη θεουργία του και σε βιβλικές πεποιθήσεις, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ερμηνευτική του ραβινικού ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, επηρεάζοντας και την Αναγέννηση. Από τους οπαδούς της η Καμπάλα παρομοιάζεται ως «δένδρο ζωής», στηρίζεται στο γεωκεντρικό σύστημα και έχει στενές σχέσεις με γνωστικές πεποιθήσεις και αναζητήσεις ιδανικών κόσμων. Η Καμπάλα σήμερα παίζει σημαντικό ρόλο στο διαδίκτυο (Βλέπε «Το διαδίκτυο ως νέος τρόπος μύησης») και στην μετατροπή του πραγματικού κόσμου σε ψηφιακό (virtual reality) που αποτελεί την εκπλήρωση της ουτοπίας της για έναν νέο μελλοντικό κόσμο.

=========================================================

Σημειώσεις

[1] Η πρώτη εκκλησία δεν δίωκε τους αντικειμένους. Τα βιβλία των μάγων δεν τα έκαιγαν οι Απόστολοι, αλλά οι ίδιοι, που έπρατταν τις μαγείες. «Ικανοὶ δὲ τῶν τὰ περίεργα πραξάντων συνενέγκαντες τὰς βίβλους κατέκαιον ἐνώπιον πάντων· καὶ συνεψήφισαν τὰς τιμὰς αὐτῶν καὶ εὗρον ἀργυρίου μυριάδας πέντε». (Πράξ. 19:19)

Οι Ρωμαίοι απεχθάνονταν τις μαγείες, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Σουετώνιο ο Καίσαρας Αύγουστος το 13 π.Χ. διέταξε να καούν δύο χιλιάδες βιβλία μαγείας. Το 95 π.Χ. η Γερουσία των Ρωμαίων απαγόρευσε την ανθρωποθυσία που έπρατταν οι Κέλτες μάγοι (Δρυίδες). Επίσης ο Κλαύδιος εκδίωξε από την Ρώμη αστρολόγους, Δρυίδες και Ιουδαίους (Πράξ. 18:1)

[2] «Η Βασιλεία του Θεού δεν θα εκπληρωθεί με έναν ιστορικό θρίαμβο της Εκκλησίας στο τέλος μιας ανοδικής προόδου, αλλά με την νίκη του Θεού ενάντια στο τελευταίο ξέσπασμα του κακού ..». «Κατήχηση της καθολικής εκκλησίας», εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1996, σελ. 227)

[3] Η Περσία τον 8^ο αιώνα εξισλαμίστηκε βίαια από το Ισλάμ. Πρεσβευτές του Ζωροαστρισμού υπάρχουν σήμερα σε Ινδία, Ιράν και Ιράκ, καλούνται «Παρσιστές» και λατρεύουν την φωτιά ως μέσο πνευματικής ενόρασης και αποτροπής του πνευματικού σκότους και του κακού και ως σύμβολο εξαγνισμού. Τον 17^ο αιώνα οι πυρολάτρες αναφέρονται και ως «Γκόροι»

[4] Ζαν Ντορές « Τα απόκρυφα κείμενα των γνωστικών της Αιγύπτου» σελ. 165

Το παρόν είναι απόσπασμα από το άρθρο: «Μυθολογικά και Ουτοπικά Θρησκευτικά Ιδεώδη από την Ολοκλήρωση της Αποστολικής Διακονίας έως Σήμερα» που δημοσιεύτηκε στο aionios-diathiki.gr στις 19 Φεβρουαρίου του 2020.

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα