Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και η Καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και η Καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.

Συγγραφή: Ευάγγελος Δημ. Κεπενές (Οκτώβριος 23, 2016)                                                                                                                                                                                                          

Βιβλικές παραπομπές από: WH, Βάμβας, LXXA

Το Βιβλίο της Αποκάλυψης

«Εν τη ιστορία της παγκοσμίου γραμματείας είναι ζήτημα, εάν υπάρχει βιβλίον περισσότερον ερμηνευθέν και παρερμηνευθέν παρ’ όσον η ημετέρα Αποκάλυψις» (Αποκάλυψις Ιωάννου, Π. Μπρατσιώτης, σ. 38).

Η επικρατούσα άποψη ότι το βιβλίο της Αποκάλυψης αναφέρεται στο τέλος του κόσμου και της ανθρώπινης ιστορίας, στηρίζεται σε εξωβιβλικές πηγές, όπως οι προβλέψεις των Μάγια, του αστρολόγου Νοστράδαμου, του Φοίβου Απόλλωνα μαζί με τις ιέρειες του Σίβυλλες και άλλων μελλοντολόγων.  

Η δε μαρτυρία το 130 μ.Χ., του μεσοπλατωνικού, εκλεκτικιστή, απολογητή Ιουστίνου, ότι ο Θεός καθυστερούσε το τέλος του κόσμου επειδή επιθυμούσε για το «Χριστιανισμό» να γίνει μια παγκόσμια θρησκεία, είναι φαιδρή και συγγενής θέση με το Ισλάμ και αυτής της Νέας τάξης πραγμάτων.                                                                             

Το τέλος του κόσμου, αναπαράγεται αιώνες από αυτοαποκαλούμενες εκκλησίες του Χριστού, αυτόκλητους  προφήτες, ΜΜΕ, και σε συνδυασμό με την άγνοια των Γραφών, πολλοί  Χριστιανοί και μη, ζουν με τον φόβο επικείμενου τέλους, αγνοώντας παντελώς  το «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ, χαίρετε». (Φιλιπ. 4:4)

Για να κατανοήσουμε τo βιβλίο της Αποκάλυψης καθώς και τις λοιπές επιστολές των Αποστόλων πρέπει να γνωρίζουμε τον χρόνο συγγραφής, τους παραλήπτες, τα έθιμα της εποχής, τις επικρατούσες  θρησκοπολιτικές συνθήκες και κυρίως την διδαχή τους  την οποία παρέλαβαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό, με εντολή να την κηρύξουν «εις όλην την κτίσι», το οποίο και εκπλήρωσαν πριν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ.  (Μάρκ. 16:20, Ρωμ. 16:26)

Έχοντας αυτή την γνώση και πιστεύοντας αυτά πού διαβάζουμε και όχι αυτά που ακούμε,  θα γνωρίσουμε την αλήθεια και η αλήθεια θα μας ελευθερώσει. (Ιωάν. 8:32)

Ο σκοπός της Αποκάλυψης

«Αποκάλυψις Ιησού Χριστού ην έδωκεν αυτώ ο Θεός δείξαι τοις δούλοις αυτού α δει γενέσθαι εν τάχει, και εσήμανεν αποστείλας δια του αγγέλου αυτού τω δούλω αυτού Ιωάννη,  ος εμαρτύρησεν τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού όσα είδεν.» (Αποκ. 1:1-2)

Το μήνυμα του Ιωάννη στους συγχρόνους του ήταν:

«Μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα ο γαρ καιρός εγγύς.» (Αποκ. 1:1-3)

Ο σκοπός της Αποκάλυψης ήταν να δείξει ο Θεός στους δούλους Του (όχι γενικά στον κόσμο), αυτά που έπρεπε να γίνουν σύντομα, γρήγορα. Μακαρίζεται ο αναγιγνώσκων, οι ακούοντες και τηρούντες τους λόγους της προφητείας, διότι ο καιρός που θα γινόντουσαν αυτά ήταν εγγύς (πλησίον).

«Διότι ου μη ποιήση Κύριος ο Θεός πράγμα , εάν μη αποκαλύψη παιδείαν αυτού προς τους δούλους αυτού τους προφήτας.» (Αμώς 3:7)

Πότε θα εκπληρωνόντουσαν οι προφητείες της Αποκάλυψης;

Σε αντίθεση με τον Δανιήλ, όπου ο άγγελος όταν του έλεγε τι θα συμβεί στις έσχατες ημέρες του σαρκικού Ισραήλ του είπε «σφράγισαι το βιβλίον» (Δαν. 12:1-4, 2:45 Ο΄), στον Ιωάννη ειπώθηκε «μη σφραγίσης  τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου, ο καιρός γαρ εγγύς έστιν». Και πάλι: «Ιδού έρχομαι ταχύ, και ο μισθός μου μετ΄εμού αποδούναι εκάστω ως το έργο εστίν αυτού». (Αποκ. 22:10,12)

Ο απλός νους που είναι αλώβητος από δογματικά κλισέ, αντιλαμβάνεται ότι αυτά που έδειξε ο Ιησούς Χριστός στον Ιωάννη  δεν αφορούσαν μελλοντικές γενεές, ούτε αυτά που προφητικά σήμανε θα γινόντουσαν μετά από δύο (2) ίσως και τρεις (3) χιλιάδες χρόνια. Ο Ιησούς έδειξε στους δούλους Του αυτά που θα γινόντουσαν άμεσα στην εποχή τους, χωρίς να παραλείψει  τον έλεγχο, την προτροπή και την παρηγοριά όπως:

«Τω νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ του ξύλου της ζωής.»

«O νικών ου μη αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου.»

«Tω νικώντι δώσω αυτώ του μάννα του κεκρυμμένου.»

«O νικών και ο τηρών άχρι τέλους τα έργα μου δώσω αυτώ εξουσίαν επι των εθνών.»

«O νικών ούτως  περιβαλείται εν ιματίοις λευκοίς […] και ομολογήσω το όνομα αυτού ενώπιον του πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού.»

«Έρχομαι ταχύ κράτει ο έχεις ινα μηδείς λάβη τον στεφανόν σου.»

«Ο νικών δώσω αυτώ καθίσαι μετ’ εμού εν τω θρόνω μου …» 

Άλλωστε το ότι ο Ιωάννης βλέπει την γυναίκα, την πόρνη την μεγάλη «μεθύουσαν (ενεργητική μετοχή ενεστώτα, να μεθάει) εκ του αίματος των Αγίων και εκ του αίματος των Μαρτύρων του Ιησού», φανερώνουν καταστάσεις που αφορούσαν τους σύγχρονους του Ιωάννη οι οποίοι και είχαν έντονες ιουδαϊκές και όχι ελληνιστικές εσχατολογικές προσδοκίες. (Αποκ. 2:7, 11, 17, 26, 3:5, 11, 21, 17:6)

Επίσης το: «Και ερρέθη αυτοίς  (στους σφαγμένους για το λόγο του Θεού και την μαρτυρία που είχαν, οι οποίοι έκραζαν για κρίση και εκδίκηση) ίνα αναπαύσονται  έτι χρόνον μικρόν, έως πληρωθώσιν και οι σύνδουλοι αυτών και οι αδελφοί αυτών οι μέλλοντες αποκτέννεσθαι ως και αυτοί» δεν μας επιτρέπει να υπονοούμε μελλοντικά γεγονότα. (Αποκ. 6:9-11) 

Το δε χωρίον (Αποκ. 1:7)  «Ἰδοὺ ἔρχεται μετὰ τῶν νεφελῶν, καὶ ὄψεται αὐτὸν πᾶς ὀφθαλμὸς καὶ οἵτινες αὐτὸν ἐξεκέντησαν, καὶ κόψονται ἐπ' αὐτὸν πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς. ναί, ἀμήν» αναφέρει ότι αυτοί που εξεκέντησαν Αυτόν επάνω στον σταυρό θα θρηνούσαν μαζί με το δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ που είχαν κληρονομήσει την γη της επαγγελίας, όταν θα ερχόταν ο Ιησούς επί των νεφελών για κρίση λόγω της απιστίας που έδειξαν προς Αυτόν. Αυτοί λοιπόν θα ήταν ακόμη εν ζωή που σημαίνει ότι η προφητεία της Δευτέρας Παρουσίας θα πραγματοποιούνταν τον πρώτο αιώνα. Το αυτό μαρτυρούν και τα εδάφια (Αποκ. 18:9. Ματθ. 24:30. Ματθ. 16:28.) 

Χρόνος συγγραφής

Κυρίαρχος πολυεθνική και πολυθεϊστική βασιλεία τον πρώτο αιώνα στην λεκάνη της Μεσογείου  ήταν η Ρωμαϊκή όπως είχε προφητεύσει ο Δανιήλ. Την περίοδο αυτή γράφτηκε η Αποκάλυψη και διαδραματίστηκαν  όλα τα γεγονότα στην Καινή Διαθήκη, με την Ιουδαία να είναι  επαρχία  του Ρωμαϊκού κράτους. Ο χρόνος συγγραφής είναι πριν το 70 μ.Χ. και όχι το 96 μ.Χ. όπως εσφαλμένα διαδόθηκε τον 2ο αιώνα από τον Ειρηναίο.

Ο καθηγητής της θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χρήστος Σπ. Βούλγαρης, στο έργο του «Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην (τόμ. Β΄, σελ. 1091-4 ISBN 978-960-315-730-4)» γράφει: «Τοιουτοτρόπως παρατηρούμεν ότι η παράδοσις της Ανατολικής Εκκλησίας, περί της επί Δομετιανού εξορίας του Ιωάννου εις την Πάτμον και της μετ΄αυτήν, το 96μ.Χ.. συγγραφής της Αποκαλύψεως, ούτε σαφής είναι ούτε ισχυρά και πανθομολογουμένη. Η μοναδική περί αυτής μαρτυρία είναι του Ειρηναίου, ο οποίος την κατέγραψε περί το τέλος του 2ου  αιώνος και μάλιστα εις την Δύσιν, όπου ήτο επίσκοπος Λυώνος, εξ αυτού δε την παρέλαβε και ο Ευσέβιος τον 4ον αιώνα ... ο οποίος μάλιστα σημειοί ότι ακολουθεί αρχαιοτέραν αυτού παράδοσιν (Εκκλ. Ιστ. Γ΄, 20,9)». 

«Και κατ΄αρχήν, συγκρίνοντες το βιβλίον τούτο προς άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης, παρατηρούμεν ότι υπάρχουν αντίστοιχοι εκφράσεις και έννοιαι μεταξύ αυτού και των επιστολών Β΄Πέτρου και Ιούδα, πράγμα το οποίον αυτομάτως τοποθετεί την Αποκάλυψιν εις τα αυτά και ευρύτερα χρονικά πλαίσια, ήτοι 60-70 μ.Χ. Ούτω και εις τα τρία βιβλία καταδικάζεται η πλάνη του Βαλαάμ (Ιούδα 11. Β΄Πέτρ. 2,15. Αποκ. 2,14) η οποία εις την Αποκάλυψιν συνδέεται με την διδασκαλίαν των Νικολαϊτών (2,6-15). Οι Χριστιανοί δελεάζονται από της ανηθικότητος (Β’΄Πέτρ. 2,14-18. 3,17. Αποκ. 2,20), μιαίνουν τας στολάς των (Ιούδα 23. Αποκ. 3,4), αρνούνται τον Κύριόν των (Ιούδα 4, Β΄Πέτρ. 2,1. Αποκ. 2,13). Και εις τα τρία τονίζεται η αντίθεσις μεταξύ αληθούς και ψευδούς γνώσεως (Ιούδα 8. Β΄ Πέτρ. 1,2 εξ. 16. Αποκ. 2,17-24). Οι ψευδοδιδάσκαλοι εμφανίζονται ως ποιμένες και απόστολοι του ποιμνίου του Χριστού (Ιούδα 11 εξ. Αποκ. 2,2)».

«Πέραν τούτων, υπάρχουν ενδείξεις εις την Αποκάλυψιν, αι οποίαι υπεμφαίνουν περίοδον, κατά την οποίαν δεν είχε εισέτι συντελεσθή ο πλήρης διαχωρισμός μεταξύ Χριστιανών και Ιουδαίων. Ούτω π.χ. τονίζεται ότι αληθείς Ιουδαίοι είναι οι Χριστιανοί (2,9. 3,9), οι οποίοι και εκπροσωπούν το πλήρωμα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ (7,4-8. 21,12). Εάν οι Ιουδαίοι απετέλουν την πραγματικήν συναγωγήν του Θεού, όπως ισχυρίζονται, και όχι την συναγωγήν του Σατανά, όπως είναι δεν θα κατεσυκοφάντουν «τους δούλους του Θεού ημών». Εκφράσεις, όπως ή έν 2,9 και 3,9 («και την βλασφημίαν εκ των λεγόντων Ιουδαίους είναι εαυτούς, και ουκ εισίν αλλά συναγωγή του Σατανά»), δεν ήτο δυνατόν να είχον γραφή μετά το 70μ.Χ. Μετά το 70, και μάλιστα εις τα μέσα της δεκαετίας αυτού (π. 75), εγράφη η λεγόμενη «επιστολή Βαρνάβα», η οποία προϋποθέτει την καταστροφήν του ναού των Ιεροσολύμων (16,1-4 «δια γαρ το πολεμείν αυτούς καθηρέθη υπό των εχθρών» ο ναός) και εκλαμβάνει τον διαχωρισμόν Χριστιανών και Ιουδαίων ως δεδομένον: 13,1 «Ίδωμεν δε εί ούτος ο λαός κληρονομεί ή ο πρώτος, και εί ή διαθήκη εις ημάς ή είς εκείνους».

Άλλες βιβλικές και ιστορικές αποδείξεις για τον χρόνο συγγραφής

(Ι) «Ιωάννης ταίς επτά εκκλησίαις ταις εν τη Ασία, χάρις υμίν και ειρήνη από ο Ών και ο Ήν και ο Ερχόμενος ….» (Αποκ. 1:4)

Τα «τέκνα της επαγγελίας» του πρώτου αιώνα ζούσαν με την αναμονή της άμεσης έλευσης του Ιησού Χριστού/Δευτέρα Παρουσία και της ερήμωσης  της Ιερουσαλήμ. (Λουκ. 22:20)

Όσοι από τον κατά σάρκα Ισραήλ (βιολογικοί απόγονοι του Αβραάμ), «αγνόησαν τον Ιησού Χριστό και τις φωνές των προφητών», δίωξαν τα τέκνα της επαγγελίας, τον Πνευματικό Ισραήλ, καθώς έγραψε και ο απόστολος Παύλος: 

«Υμείς δε αδελφοί, κατά Ισαάκ επαγγελίας τέκνα εστέ, αλλά ώσπερ τότε ο κατά σάρκα γεννηθείς εδίωκε τον κατά πνεύμα ούτως και νύν. Αλλά τι λέγει η γραφή; Έκβαλε την παιδίσκην και τον υιόν αυτής, ου γαρ κληρονομήσει ο υιός της παιδίσκης μετά του υιού της ελευθέρας.» (Πράξ. 13:27, Γαλ. 4:28)

«Ώστε ημείς αυτοί καυχώμεθα διά σας εν ταις εκκλησίαις του Θεού διά την υπομονήν σας και πίστιν εν πάσι τοις διωγμοίς υμών και ταις θλίψεσι, τας οποίας υποφέρετε, το οποίον είναι ένδειξις της δικαίας κρίσεως του Θεού, διά να αξιωθήτε της βασιλείας του Θεού, υπέρ της οποίας και πάσχετε, επειδή είναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ανταποδώση θλίψιν εις τους όσοι σας θλίβουσιν, εις εσάς δε τους θλιβομένους άνεσιν μεθ' ημών, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ' ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού …» (Β' Θεσ. 1:4-7)

Όσοι Ιουδαίοι  αρνήθηκαν τον  Χριστόν, έγιναν  εχθροί του σταυρού. Όντες  υιοί των  φονευσάντων  τους προφήτες, αναπλήρωσαν τις αμαρτίες  τους,  φονεύοντας τον αρχηγό της ζωής Ιησού Χριστό και διώκοντας  τα τέκνα τη επαγγελίας και έτσι έφθασε επ’ αυτούς  η οργή του Θεού μέχρι τέλους.  (Α΄ Θεσ. 2:15-16, Ματθ. 23:29-33)

Ο Κύριος  Ιησούς Χριστός είχε ρωτήσει τους Αρχιερείς και τους Πρεσβυτέρους: 

«όταν ούν έλθη ο Κύριος του αμπελώνος, τι ποιήσει τοίς γεωργοίς εκείνοις; Λέγουσι αυτώ κακούς κακώς απολέσει αυτούς και τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών.» (Ματθ. 21:33-41)

Ο Ιωάννης  λοιπόν ήταν «συγκοινωνός εν τη θλίψει και βασιλεία και υπομονή εν Ιησού» και όταν γράφει την Αποκάλυψη «ο Ιησούς έμελε να έλθη», ήταν «ο Ερχόμενος» και συνεπώς  επέκειτο η ερήμωση της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. και η κρίση επάνω στους ασεβείς του κατά σάρκα Ισραήλ. 

(ΙΙ) Τα επτά κεφάλια του Θηρίου εκ της θαλάσσης, που ήταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ήταν επτά βασιλείς «οι πέντε έπεσαν, και ο εις είναι, ο άλλος δεν ήλθεν έτι, και όταν έλθη, ολίγον πρέπει να μείνη» (Αποκ. 17:10). Ο Νέρων ήταν ο έκτος Καίσαρας της Ρώμης. α) Ιούλιος Καίσαρ, β) Αύγουστος Καίσαρ, γ) Τιβέριος Καίσαρ, δ) Καλιγούλας Καίσαρ, ε) Κλαύδιος Καίσαρ, στ΄) Νέρων Καίσαρ (54 μ.Χ. – 68 μ.Χ.). Το «ο εις έστιν» σημαίνει ότι ο Νέρων Καίσαρ ζούσε όταν έγραψε ο Ιωάννης. Ο αυτοκράτορας που ακολούθησε τον Νέρωνα μετά την αυτοκτονία του ήταν ο Γάλβας που ανακηρύχθηκε εκ των πραγμάτων αυτοκράτορας από τα στρατεύματα της Ισπανίας και βασίλεψε για πολύ λίγο χρονικό διάστημα «ολίγον πρέπει να μείνη» Ιούνιος 68 έως Ιανουάριος 69.

«Και είδον μίαν των κεφαλών αυτού ως πεπληγωμένην θανατηφόρως· και η θαναφόρος πληγή αυτού εθεραπεύθη, και εθαύμασεν όλη η γη οπίσω του θηρίου» (Αποκ. 13:3)

Μετά τον θάνατο του Νέρωνα (9 Ιουνίου 68) έως την άνοδο της δυναστείας των Φλαβίων, ήταν περίοδος εμφυλίου πολέμου (θανατηφόρα πληγή) στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία η οποία είναι γνωστή ως «Έτος των Τεσσάρων Αυτοκρατόρων». Η εξουσία, ως ειπώθηκε, πέρασε στον Γάλβα (9 Ιουνίου 68 έως τις 15 Ιανουαρίου 69) με την βοήθεια των λεγεώνων της Ισπανίας, δολοφονήθηκε όμως από πραιτοριανούς οι οποίοι ανέβασαν στον θρόνο τον Όθωνα (15 Ιανουαρίου έως τις 16 Απριλίου του 69) ο όποιος αυτοκτόνησε εξαιτίας της ήττας του από τον Βιτέλιο (16 Απριλίου έως τις 22 Δεκεμβρίου του 69) ο οποίος έγινε αυτοκράτορας αλλά και αυτός δολοφονήθηκε από τα στρατεύματα του Βεσπασιανού που απέκτησε τελικά την εξουσία.

(ΙΙΙ) Και το: «την πόλιν την αγίαν πατήσουσιν μήνας τεσσαράκοντα δύο» επίσης βεβαιώνει ότι η κάτω Ιερουσαλήμ και ο επίγειος Ναός της υπήρχε ακόμη κατά τον χρόνο συγγραφής . (Αποκ. 11:2β)

Ο καθηγητής Σπ. Βούλγαρης στον τόμο Β΄εισαγωγή εις την Κ.Δ. σελ. 1103-4 αναφέρει σχετικά: «(Σύμφωνα με το απόσπασμα), εις τον προφήτην «εδόθη κάλαμος όμοιος  ράβδω λέγων, Έγειρε και μέτρησον τον ναόν του Θεού και το θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας εν αυτώ κι την αυλήν την έξωθεν του ναού έκβαλε έξωθεν και μη αυτήν μετρήσης, ότι εδόθη τοις έθνεσιν, και την πόλιν την αγίαν πατήσουσιν μήνας τεσσαράκοντα δύο». Ενταύθα είναι σαφές ότι πρόκειται περί του ναού της «αγίας πόλεως» της Ιερουσαλήμ, την οποίαν «πατήσουσιν» τα Έθνη, αι δε εικόνες ελήφθησαν εκ της Π.Δ. (Δαν. 8, 10-14. Ζαχ. 12,3. Ησ. 63,18. Ψαλμ. 78,1 Ο΄), και η περίοδος των τεσσαράκοντα δύο μηνών = 1260 ημέραι = τρία και ήμισυ έτη, είναι χρόνος της κυριαρχίας του κακού κατά το Δαν. 7,25 και 12,7-11. Τόσον δ΄ενταύθα (Αποκ. 11,1) όσον και εν 12,6-14, όπου κατά τον ίδιον χρόνον η γυνή «έτεκεν υιόν, άρσεν, ος μέλλει ποιμαίνειν πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά» και έφυγεν εις την έρημον «όπου έχει τόπον ητοιμασμένον από του Θεού, ίνα εκεί τρέφωσιν αυτήν ημέρας χιλίας διακόσιας εξήκοντα (= τεσσαράκοντα δύο μήνες) μακράν του όφεως, φαίνεται ότι ο προφήτης αναφέρεται εις την φυγήν εκ των Ιεροσολύμων, περί της οποίας ομιλεί η εσχατολογική ομιλία του Ιησού Χριστού εις τα Συνοπτικά Ευαγγέλια (Ματθ. 26. Μάρκ. 13. Λουκ. 24). Φαίνεται μάλιστα ότι η περιοχή του ναού των Ιεροσολύμων έχει ήδη μερικώς καταληφθή (11,2α), όπως και το «δέκατον της πόλεως» (11,13), πράγμα το οποίον υπεμφαίνει κατάστασιν προ του 70, καθ, όν χρόνον εσυνεχίζετο η πολιορκία της πόλεως υπό των Ρωμαίων …» 

(ΙV) «Και είδον άλλον σημείον εν τω ουρανώ μέγα και θαυμαστόν, αγγέλους επτά, οίτινες είχον τας επτά εσχάτας πληγάς, διότι εν αυταίς ετελέσθη ο θυμός του θεού. Και είδον […] εκείνους οίτινες ενίκησαν κατά του θηρίου και κατά της εικόνος αυτού και κατά του χαράγματος αυτού και κατά του αριθμού του ονόματος αυτού  […] και έψαλλον την ωδήν του Μωϋσέως του δούλου του Θεού και την ωδήν του Αρνίου, λέγοντες: Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ, δίκαιαι και αληθηναί αι οδοί σου, βασιλεύ των εθνών. Τις δεν θέλει σε φοβηθή, Κύριε , και δοξάσει το όνομά σου; Διότι είσαι μόνος όσιος, διότι πάντα τα έθνη θέλουσιν ελθεί και προσκυνήσει ενώπιον σου, διότι αι κρίσεις σου εφανερώθησαν.» (Αποκ. 15:1-4)  

Η ωδή του Μωυσή είναι γραμμένη στο Δευτερονόμιο (κεφ. 32) και αναφέρεται στη πονηρή και διεστραμμένη γενεά του λαού Ισραήλ και στην οργή του Θεού που θα εκτελούσε το Αρνίο σε αυτούς που πάντα φόνευαν τους προφήτες και τους απεσταλμένους του Θεού.

 «Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.» (Πράξ. 2:40)

«Διότι θέλει εκδικήσει το αίμα των δούλων αυτού.» (Δευτ. 32:43)

«Και άκουσα τον άγγελο των νερών να λέει, Δίκαιος είσαι, ο Είναι και ο Ήταν, ο όσιος, γιατί έκρινες αυτά, γιατί αίμα αγίων και προφητών έχυσαν, και αίμα τους έδωσες να πιουν· είναι άξιοι.» (Αποκ. 16:5-6)

«Ευφραίνου γι’ αυτήν, ουρανέ και οι άγιοι και οι απόστολοι και οι προφήτες, γιατί την έκρινε ο Θεός και εκδικήθηκε το αίμα σας από αυτή.» (Αποκ. 18:20)

Ο Ισραήλ ήταν η άμπελος του Θεού, αλλά έκανε πάντα πικρά και ξινά σταφύλια. Η ωδή ψέλνεται πριν οι άγγελοι εκχύσουν τις φιάλες του θυμού του Θεού σ’ εκείνη την πονηρή και διεστραμμένη γενεά που φόνευσε τον Ιησού και δίωξε την αληθινή εκκλησία του.

«Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους, οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του δικαίου, του οποίου σεις εγείνατε τώρα προδόται και φονείς.» (Πράξ. 7:52)

(V) «Εγώ ο Ιωάννης ο αδελφός υμών». Το ότι είχε δραστηριοποιηθεί στην Ασία και ήταν γνωστός στους εκεί αδελφούς είναι δεδομένο, όπως επίσης και το ότι εγνώριζε καλώς την κατάσταση τους, όντας και αυτός «συγκοινωνός εν τη θλίψει». Οι αναφορές στις Πράξεις  για την Μυσία και την Τρωάδα,  και στους Κολοσσαείς για την Ιεράπολη, αποδεικνύουν και άλλες πρώιμες χριστιανικές κοινότητες στην Ασία. Η επιλογή λοιπόν των επτά, λόγω γεωγραφικής θέσεως και πληθυσμού θα διευκόλυνε την διάδοση και επέκεινα, αν και κάποιες πόλεις είχαν καταστραφεί το 60 μ.Χ. από σεισμό. Επιπροσθέτως το γεγονός ότι ο Ιωάννης ήταν απόστολος στους περιτετμημένους καθώς ο Πέτρος και ο Ιάκωβος (Γαλ. 2:9), και από το περιεχόμενο της Αποκάλυψης, σημαίνει ότι τα μέλη των επτά εκκλησιών της Ασίας ήταν Ιουδαίοι Χριστιανοί και προσήλυτοι Εθνικοί (Πράξ. 13:43) και ο χρόνος συγγραφής ήταν στην περίοδο της θλίψις η οποία θα προηγούταν του τέλους της Ιερουσαλήμ (Βλ. Ματθ. κεφ. 24). Οι επαναλήψεις «προς τον άγγελο της εκκλησίας της Εφέσου γράψον» και  «προς τον άγγελο της εκκλησίας των Σμυρναίων γράψον» κ.λ., μας προϊδεάζει ότι μπορεί να έγραψε χωριστά σε κάθε εκκλησία.

(VI) Σύμφωνα με τον Επιφάνιο, αρχιεπίσκοπο Σαλαμίνος ή Κωνστάντιας Κύπρου (315-403 μ.Χ.),  ο Ιωάννης  βρισκόταν στην Πάτμο την εποχή του Κλαυδίου Καίσαρος που είναι ή ο Τιβέριος Κλαύδιος Νέρων Γερμανικός (41-54 μ.Χ.), ή ο Νέρων Κλαύδιος (54-68 μ.Χ.).

«Διό ύστερον αναγκάζει το άγιον Πνεύμα τον Ιωάννη παραιτούμενον ευαγγελίσασθαι δι’ ευλάβειαν και ταπεινοφροσύνην επί τη γηραλέα αυτού ηλικία μετά έτη ενενήκοντα της εαυτού ζωής, μετά την αυτού από της Πάτμου επάνοδον την επί Κλαυδίου γενομένην Καίσαρος.» (Αγίου Επιφανίου Κωνσταντείας Κύπρου – Κατά αιρέσεων ογδοήκοντα, βιβλίο 2 σελ. 909 «Πανάριος»)

Επίσης ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, αναφέρει ότι η "Αποκάλυψη" γράφτηκε 32 χρόνια μετά την ανάληψη του Χριστού.

«[…] ο και συνέγραψεν εν Πάτμω τη νήσω εξόριστος διατελών, μετά τριακονταδύο έτη της του Χριστού αναλήψεως» (P. G 123, 1133,   «Σχόλια εις το κατά Ιωάννη»).

Εβραϊκές κοινότητες στην Μ. Ασία

Από επιγραφές της αρχαιότητας μαρτυρούνται Εβραϊκές κοινότητες στην Μ. Ασία ήδη από τον 3ο αιώνα π.Χ., μάλιστα και στις πόλεις όπου μήνυσε ο Ιωάννης.

Ο καθηγητής Θεολογίας Christos Agathokleous στην δημοσιευμένη εργασία του στο Academia.edu «Χριστιανισμός και Παγανισμός στη Μικρά Ασία 3ου-9ου αι.» στην σημείωση δύο (2) γράφει τα εξής:

«Ο Αντίοχος Γ΄ ο Μέγας, ηγεμόνας του βασιλείου των Σελευκιδών, έστειλε στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. δύο χιλιάδες Εβραίους της Βαβυλώνας ως κληρούχους για να εγκαταστήσουν κοινότητες στις περιοχές της Λυδίας και της Φρυγίας στη Μικρά Ασία. Μία από τις μεγαλύτερες ήταν οι Σάρδεις. Κατά τους Ρωμαϊκούς Αυτοκρατορικούς χρόνους, εβραϊκές κοινότητες είχαν εγκατασταθεί σε αρκετές πόλεις της Λυδίας και της Φρυγίας, όπως στα Θυάτειρα και την Ιεράπολη.»

Μαρτυρίες από την Καινή Διαθήκη

«Εγώ είμαι άνθρωπος Ιουδαίος εκ της Ταρσού, πολίτης επισήμου πόλεως της Κιλικίας.» (Πράξ. 21:39)

«Κατήντησε δε εις Δέβρην και Λύστραν. Και ιδού ήτο εκεί μαθητής τις ονόματι Τιμόθεος, υιός  γυναικός Ιουδαίας πιστής, πατρός δε Έλληνος, όστις είχε καλήν μαρτυρίαν υπό των εν Λύστροις και Ικονίω αδελφών. Τούτον ηθέλησεν ο Παύλος να εξέλθη μεθ’ εαυτού και λαβών αυτόν περιέτεμε δια τους Ιουδαίους τους όντας εν τοις τόποις εκείνοις.» (Πράξ. 16:1-30)

«Αυτοί δε περάσαντες από της Πέργης, έφθασαν εις Αντιόχειαν της Πισιδίας και εισελθόντες εις την συναγωγήν τη ημέρα του σαββάτου εκάθησαν.» (Πράξ. 13:16)

«Πέτρος απόστολος Ιησού Χριστού εκλεκτοίς παρεπιδήμοις διασποράς (Ιουδαίοι) Πόντου, Γαλατίας (περιοχή της σημερινής  Άγκυρας της Τουρκίας), Καππαδοκίας, Ασίας και Βιθυνίας.» (Α' Πέτρου προς Εβραίους 1:1)

«Ήσαν δε κατοικούντες εν Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν […] Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, Ιουδαίαν τε και Καπαδοκίαν, τον Πόντον και την Ασίαν …» (Πράξ. 2:5, 9)

«Ως δε έμελλον αι επτά ημέραι να συντελεσθώσιν, οι από της Ασίας Ιουδαίοι ιδόντες αυτόν εν τω ιερώ, ετάραξαν πάντα τον όχλον και έβαλον τας χείρας επ' αυτόν …» (Πράξ. 21:27)

«Εγώ είμαι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος και ότι βλέπεις γράψον εις βιβλίον και πέμψον εις τας επτά εκκλησίας τας εν τη Ασία, εις Έφεσον και εις Σμύρνην και εις Πέργαμον και εις Θυάτειρα και εις Σάρδεις και εις Φιλαδέλφειαν και εις Λαοδίκειαν.» (Αποκ. 1:11)

Τόπος συγγραφής

«Εγενόμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω». Ο αόριστος εγενόμην (ήμουν), μας επιτρέπει να πούμε ότι ίσως ο τόπος που έγραψε τα όσα είδε, να ήταν διαφορετικός από την Πάτμο, όπου «εγένετο εν πνεύματι εν τη κυριακή ημέρα». (Αποκ. 1:9β)

Η εξορία του Ιωάννη

Ο Ιωάννης δεν υποστηρίζει όσα διέδωσαν τον δεύτερο αιώνα περί της  σπηλιάς  και της  εξορίας του, ο ίδιος μαρτυρεί τα εξής: 

«Εγώ Ιωάννης, ο αδελφός υμών και συγκοινωνός εν τη θλίψει καὶ βασιλεία και υπομονή εν Ιησού, εγενόμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω δια τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού, εγενόμην εν πνεύματι εν τη κυριακή ημέρα και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος λεγούσης, ο βλέπεις γράψον εις βιβλίον καὶ πέμψον ταις επτά εκκλησίαις, εις Έφεσον και εις Σμύρναν και εις Πέργαμον και εις Θυάτειρα και εις Σάρδεις και εις Φιλαδέλφειαν και εις Λαοδίκειαν.» (Αποκ. 1:9)

«Εγενόμην εν τη νήσω Πάτμω», πήγε οικειοθελώς  για το αποστολικό  έργο, δια τον λόγο του Θεού και την μαρτυρία Ιησού και εκεί είδε τα όσα έγραψε.

Ο αρχιμανδρίτης Βασ. Στεφανίδης αναφέρει ότι: «Ο Ιωάννης ειργάσθη δια την διάδοσιν του Χριστιανισμού. Η λέξις <μαρτυρία> παρεξηγηθείσα εξελήφθη ως μαρτύριον. Εκ τούτου προέκυψεν η είδησης, ότι ο Ιωάννης μετέβη εις την Πάτμον ως εξόριστος, το οποίον πρώτην φοράν αναφέρει Κλήμης ο Αλεξανδρεύς» (προ του 215, Τις ο σωζόμενος πλούσιος, 42). (Εκκλ. Ιστορία σελ. 39)

Το όραμα της Κυριακής Ημέρας και αι δύο γυναίκες

Ο Γιουτζίν Γουέμπερ στο βιβλίο του "Η συντέλεια του κόσμου". Προφητείες, αιρέσεις, χιλιαστικά οράματα, σελίς 22, αναφέρει:

«Η εβδομάδα των επτά ημερών καθιερώθηκε στο ρωμαϊκό ημερολόγιο μόνο το 321 μ.Χ., όταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος όρισε την Κυριακή ημέρα ως πρώτη ημέρα της εβδομάδας, αφιερωμένη στην ανάπαυση και τη λατρεία (dies dominica: ημέρα του Κυρίου)».

Σημείωση: Επταήμερο: Η εβδομάδα των επτά ημερών βασισμένη στις ρωμαϊκές πλανητικές θεότητες: Κρόνος, Ήλιος, Σελήνη, Άρης, Ερμής, Δίας, Αφροδίτη  (Saturn, Sol, Luna, Mars, Mercury, Jupiter, Venus) υιοθετήθηκε στο ρωμαϊκό ημερολόγιο με καθολικό τρόπο κατά τον 1ο και 2ο αιώνα μ.Χ., αλλά δεν ήταν επίσημα καθιερωμένη ως προς την αργία πριν από τον Κωνσταντίνο.

Νόμος του Κωνσταντίνου (321 μ.Χ.): Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος όρισε την Κυριακή (Dies Solis – Ημέρα του Ήλιου) ως ημέρα ανάπαυσης (αργία) για τους δικαστές, τον λαό και τους τεχνίτες με εξαίρεση τους αγρότες.

Η επιλογή του όρου Dies Solis (Ημέρα του Ήλιου) ικανοποιούσε τόσο τους Χριστιανούς (που την αποκαλούσαν Dies Dominicus – Ημέρα του Κυρίου) όσο και τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι λάτρευαν τον Sol Invictus (Ανίκητο Ήλιο).

«Εγενόμην εν πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα». Εάν ο Ιωάννης ήθελε να πει, τον πρώτο αιώνα, για ημέρα της εβδομάδος θα έλεγε  «εγενόμην εν πνεύματι τη μια των σαββάτων» (Μάρκ. 16:2), το δε σημερινό  Σάββατο λέγονταν «η ημέρα των σαββάτων» (Ιερ. 17:21. Ματθ. 28:1). Αυτό όμως που λέει στις επτά εκκλησίες είναι ότι εγένετο εν πνεύματι και είδε όσα θα γινόντουσαν  στην «Ημέρα του Κυρίου την μεγάλη και επιφανή» την οποία περίμεναν και βίωσαν οι πιστοί στην γενιά των Αποστόλων και στην οποία αποκαλύφθηκε ότι ο Ιησούς ήταν ο Θεός ο Παντοκράτωρ.  (Πράξ. 2:20, Β΄ Τιμ. 1:12, , Μαλ. 4:5)

«Προσδεχόμενοι (προσμένοντες) την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνεια της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Χριστού Ιησού.» (Τίτος 2:13)

«ὥστε ὑμᾶς μὴ ὑστερεῖσθαι ἐν μηδενὶ χαρίσματι ἀπεκδεχομένους (προσμένοντες) τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὃς καὶ βεβαιώσει ὑμᾶς ἕως τέλους ἀνεγκλήτους ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ [Χριστοῦ].» (1Κορ. 1:7-8)

«ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα (προσμένομεν) κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.» (Φιλιπ. 3:20)

«Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ.» (Αποκ.1:18)

Ο Ιωάννης είδε αυτά που θα γινόντουσαν στην Ημέρα «της απολύτρωσης των υιών του Θεού», στην Ημέρα της εκπλήρωσης των γεγραμμένων κρίσεων για τους παραβάτες του Μωσαϊκού νόμου και φονείς των προφητών και αγίων «η γυναίκα η μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων της Παλαιάς Διαθήκης και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού», στην Ημέρα της πυρπόλησης και του λιθοβολισμού (καταπέλτες Ρωμαίων) της «Πόρνης Ιερουσαλήμ», στην Ημέρα που ο αιώνας του Μωσαϊκού Νόμου ολοκληρώθηκε, στην Ημέρα που ερήμωσε η κάτω Ιερουσαλήμ και κάηκε το ισχυρότερο σύμβολο του Ιουδαϊσμού, ο Ναός. Είδε αυτά που θα γινόντουσαν στην Ημέρα που η Νέα Ιερουσαλήμ «η Νύφη, η Γυναίκα του Αρνίου βασίλευσε» στην Ημέρα που έφυγε το Παλαιό και βασίλευσε το Νέο. (Λουκ. 21:28, Φιλιπ. 3:21, Ματθ. 23:31-36, Αποκ. 17:16, Ιεζ. 15:6, Ιεζ. 16:30-35, Ησ. 1:21, Αποκ. 17:6, 21:9) 

Δύο γυναίκες, δύο Διαθήκες

«Γέγραπται γαρ ότι Αβραάμ δύο υιούς έσχεν, ένα εκ της παιδίσκης (Άγαρ) και ένα εκ της ελευθέρας (Σάρρα), αλλά ο μεν εκ της παιδίσκης κατά σάρκα γεγέννηται, ο δε εκ της ελευθέρας δι’ επαγγελίας, άτινα έστιν αλληγορούμενα. Αύται εισίν δύο διαθήκαι, μία μεν από όρους Σινά εις δουλείαν γεννώσα, ήτις εστίν Άγαρ. Το δε  Άγαρ Σινά όρος εστίν εν τη Αραβία, συστοιχεί δε τη νύν Ιερουσαλήμ (την επίγεια που καταστράφηκε το 70 μ.Χ.), δουλεύει (είναι σε δουλεία) γαρ μετά των τέκνων αυτής, η δε άνω Ιερουσαλήμ (η επουράνια που μένει στον αιώνα),  ελευθέρα εστίν ήτις εστίν μήτηρ ημών.» (Γαλ. 4:22-26)

Γράψον ουν α είδες και α εισίν και α μέλλει γινέσθαι μετά ταύτα

Α είδες

«Το μυστήριον των επτά αστέρων ους είδες επι της δεξιάς μου και τας επτά λυχνίας τας χρυσάς. Οι επτά αστέρες άγγελοι των επτά εκκλησιών εισί και αι λυχνίαι (τας οποίας είδες)  αι επτά εκκλησίαι εισίν.» (Αποκ. 1:19-20)

Α εισίν

(α) Την πνευματική κατάσταση των εκκλησιών.

(β) Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν από τους απειθείς Ιουδαίους ψευδοδιδασκάλους.

«Οίδα σου την θλίψιν και την πτωχείαν, αλλά πλούσιος ει και την βλασφημία εκ των λεγόντων Ιουδαίους είναι εαυτούς και ουκ εισίν αλλά συναγωγή του Σατανά, μηδέν φοβού α μέλλεις πάσχειν.» (Αποκ. 2:9-10)

«Αλλά έχω κατά σου ότι αφείς την γυναίκα Ιεζάβελ η λέγουσα εαυτήν προφήτιν και διδάσκει και πλανά τους εμούς δούλους  πορνεύσαι  και φαγείν ειδωλόθυτα.» (Αποκ. 2:20)

«Αλλ’ έχω κατά σου ολίγα ότι έχεις εκεί κρατούντας την διδαχήν Βαλαάμ, ος εδίδασκεν τω Βαλάκ βαλείν σκάνδαλον ενώπιον των υιών Ισραήλ φαγείν ειδωλόθυτα και πορνεύσαι, ούτως έχεις και συ κρατούντας την διδαχήν Νικολαϊτών ομοίως.» (Αποκ. 2:14-15)

«Ιδού δίδω εκ της συναγωγής του Σατανά των λεγόντων εαυτούς Ιουδαίους είναι και ουκ εισί αλλά ψεύδονται, ιδού ποιήσω αυτούς ινα ήξουσιν και προσκυνήσουσιν ενώπιον των ποδών σου και γνώσιν ότι εγώ σε αγάπησα.» (Αποκ. 3:9)

 Και α μέλλει γενέσθαι μετά ταύτα

«Μετά ταύτα είδον και ιδού θύρα ηνεωγμένη εν τω ουρανώ και η φωνή η πρώτη ην ήκουσα ως σάλπιγγος λαλούσης μετ’ εμού λέγων, ανάβα ώδε και δείξω σοι α δεί γενέσθαι μετά ταύτα (δηλαδή στην συνέχεια)». (Αποκ. 4:1)

(α) Το άνοιγμα του βιβλίου και το λύσιμο των επτά σφραγίδων αυτού. (Αποκ. 4:5)

(β) Το παρασκήνιο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, «και έδωκεν αυτώ ο δράκων την δύναμιν αυτού και εξουσίαν μεγάλην».  (Αποκ. 13:2β)

(γ) Τας επτά εσχάτας πληγάς με τας οποίας εξετελέσθη ο θυμός του Θεού  στους ασεβείς  εκ των Ιουδαίων. (Αποκ. 15:1)

(δ) «Την κρίσιν της γυναικός, της πόρνης της μεγάλης», της «βασταζόμενης» από το θηρίο το εκ της θαλάσσης (=ρωμαϊκή αυτοκρατορία. (Το θεοκρατικό Ισραήλ δεν βαστάζετο / δεν στηρίζετο από τον Κύριο Ιησού).  (Αποκ. 17:1, 7)

 σ.σ. Το Θεοκρατικό Ισραήλ ήταν υποτελές στην Ρώμη, και ο  Ναός της Ιερουσαλήμ λειτουργούσε με την ανοχή και υποστήριξη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η οποία διόριζε τους βασιλείς και τους αρχιερείς. Ο φόβος του Ιουδαϊκού ιερατείου ήταν μήπως ο λαός πιστέψει  στον Ιησού  Χριστό και έρθουν οι Ρωμαίοι και «αρούσιν ημών (θα μας τελειώσουν) και τον τόπον και το έθνος». (Ιωάν. 11:48)

(ε) «Και την άλλη γυναίκα την νύμφην του Αρνίου, την αγίαν Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού  έχουσαν την δόξαν του Θεού …» (Αποκ. 21:9-10)

Το θηρίο εκ της θαλάσσης συνεργός του θεού εις την ερήμωση της Ιερουσαλήμ

«Μετά δε ταύτα εθεώρουν εν οράματι της νυκτός θηρίον τέταρτον φοβερόν και ο φόβος αυτού υπερφέρων ισχύι έχον οδόντας σιδηρούς μεγάλους εσθίον και κοπανίζον κύκλω τοις ποσί καταπατούν διαφόρως χρώμενον παρά πάντα τα προ αυτού θηρία είχε δε κέρατα δέκα  και βουλαί πολλαί εν τοις κέρασιν αυτού και ιδού άλλο εν κέρας ανεφύη ανα μέσον αυτών μικρόν εν τοις κέρασιν αυτού και τρία των κεράτων των πρώτων εξηράνθησαν δι' αυτού και ιδού οφθαλμοί ώσπερ οφθαλμοί ανθρώπινοι (έβλεπε ανθρωπίνως όχι με τους οφθαλμούς του Κυρίου) εν τω κέρατι τούτω και στόμα λαλούν μεγάλα και εποίει πόλεμον προς τούς αγίους.» (Δαν. 7:7-8) 

Το πνεύμα του Θεού τις βασιλείες των Εθνών τις παρομοίαζε με θηρία, σε αντίθεση με τον κατά σάρκα λαό Ισραήλ πού τον παρομοίαζε με πρόβατο και ποίμνιο της βοσκής του.

«Και εσήκωσεν εκείθεν ως πρόβατα τον λαόν αυτού και ώδήγησεν αυτούς ως ποίμνιον εν τη ερήμω (έξοδος από την Αίγυπτο)». (Ψαλμ. 78:52)

«Ο Ισραήλ είναι πρόβατον πλανώμενον λέοντες  κυνήγησαν αυτό πρώτος ο βασιλεύς της Ασσυρίας  κατέφαγε αυτόν και ύστερον ούτος ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατασύντριψε τα οστά αυτού.» ( Ιερ. 50:17)

Επίσης, οι Τύραννοι στην αρχαιότητα και κάθε αυταρχική βασιλεία ή θρησκευτική  αρχή χαρακτηρίζονταν από τους συγχρόνους τους ως θηρία.

Εις τον «Βίον» του ο Φιλόστρατος παρουσιάζει τον Απολλώνιον λέγοντα κατά την άφιξιν του στην Ρώμη ότι: «και άλλως επελθών γην, όσην ούπω τις ανθρώπων, θηρία μεν Αράβια τε και Ινδικά πάμπολλα είδον, το δε θηρίον τούτο, ό καλούσιν οι πολλοί τύραννον, ύτε οπόσαι κεφαλαί αυτώ, οίδα, ούτε εί γαμψώνυχόν τε και καρχαρόδουν εστί. Καίτοι πολιτικόν μεν είναι το θηρίον τούτο λέγεται και τα μέσα των πόλεων οικείν, τοσούτω δε αγριώτερον διάκειται των ορεινών τε και υλαιών, όσω λέοντες μεν και πάρδαλεις ενίοτε κολακευόμενοι ημερούνται και μεταβάλλουσι του ήθους, τουτί δε υπό των καταψηχόντων επαιρόμενον αγριώτερον αυτού γίγνεται και λαφύσσει πάντα»  

Συνεχίζοντας ο Φιλόστρατος τον λόγο του αναφέρεται στον Νέρωνα ο οποίος είχε σκοτώσει την μητέρα του «Περί μέν γε θηρίων ούκ αν είποις, ότι τας μητέρας ποτέ τάς αυτών αδαίσαντο, Νέρων δε εμπεφόρηται της βοράς ταύτης […] ούτοσί δε και εσποιηθείς υπό της μητρός γέροντι βασιλεί και κληρονομήσας το άρχειν, ναυαγίω την μητέρα απέκτεινε, πλοίον επ΄αυτή ξυνθείς, υφ΄ού απώλετο προς τή γή» (Βιβλ. IV, 38).

«Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι ενταύθα έχομεν τον απόηχον του χαρακτηρισμού του Νέρωνος ως «θηρίου» υπό της Αποκαλύψεως, η οποία ως είναι φυσικόν, εγγράφη μετά τον διωγμόν των χριστιανών το 65 μ.Χ. και οπωσδήποτε πολύ προ του Δομετιανού, αφού ο Απολλώνιος, ως είπομεν, ήκμασε κατά το β΄ήμισυ του 1ου μ.Χ. αιώνος» (Χρήστου Σπ. Βούλγαρη «εισαγωγή εις την Κ.Δ. τόμος Β΄ σελ. 1101)

Το τέταρτο θηρίο

«Το θηρίο το εκ της θαλάσσης  ην όμοιόν παρδάλει και οι πόδες αυτού ως άρκτου και το στόμα αυτού ως λέοντος. Το θηρίο είχε κέρατα δέκα και κεφαλάς επτά και επί των κεράτων αυτού δέκα διαδήματα και επί τας κεφαλάς αυτού ονόματα βλασφημίας.» (Αποκ. 13:1)

Αυτή είναι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία τα στρατεύματα της οποίας ο Θεός τα ονομάζει δικά του.

«Ο δε βασιλεύς ωργίσθη και πέμψας τα στρατεύματα αυτού απώλεσεν τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών ενέπρησεν.» (Ματθ. 22:7)

Ερευνώντας την γλώσσα της Γραφής διαβάζουμε στον Ωσηέ τα όσα λέγει στο βόρειο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ (καλούμενο και Εφραΐμ), όταν τους παραδίδει στον Ασσύριο:

«Εγώ εποίμανον σε (το πρόβατο Ισραήλ), εν τη ερήμω, εν γη αοικήτω (ακατοίκητο) κατά τας νομάς αυτών, και ενεπλήσθησαν εις πλησμονή (εχορτάσθησαν) και υψώθησαν αι καρδίαι αυτών, ένεκα τούτου επελάθοντό μου (με λησμόνησαν) και έσομαι αυτοίς ως πάνθηρ (σε άλλη μετάφραση ως λέων) και ως πάρδαλις κατά την οδόν Ασσυρίων. Απαντήσομαι αυτοίς ως άρκτος απορούμενη και διαρρήξω συγκλεισμόν καρδίας αυτών (το στήθος τους) και καταφάγονται αυτούς εκεί σκύμνοι δρυμού, θηρία αγρού διασπάσει (διασπαράξει) αυτούς». (Ωσ. 13:5-8)

Και εδώ ο Θεός, τους λέει με τον Ωσηέ, ότι θα είναι για αυτούς ως λέων ως πάρδαλις και ως άρκτος. Ο ίδιος συμπαρατάσσεται με τα στρατεύματα των Ασσυρίων εναντίον τους .

Και ο Ζαχαρίας στο 14:1-3  προφητεύει ως εξής: «Ιδού ημέραι έρχονται Κυρίου, και διαμερισθήσονται τα σκύλα σου εν σοι (θα σε λαφυραγωγήσουν) και επισυνάξω πάντα τα έθνη επί Ιερουσαλήμ εις πόλεμον και αλώσεται η πόλις […] και εξελεύσεται Κύριος και παρατάξεται εν τοις έθνεσιν εκείνοις καθώς ημέρα παρατάξεως αυτού εν ημέρα πολέμου …» (ο Κύριος θα συμπαραταχθεί με τα έθνη ενάντια στην Ιερουσαλήμ).

 σ.σ. Το [εν] δεν είναι εναντιωματικό όπως λανθασμένα μεταφράζεται στο Μασοριτικό κείμενο.

Η λατρεία του θηρίου (Η Ρωμαϊκή Βασιλεία) και των αυτοκρατόρων του 

Τα όσα ιστορούνται στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης δεν αφορούν μελλοντικά γεγονότα για το τέλος της ιστορίας του κόσμου, αλλά αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στον πρώτο Ιουδαϊκό - Ρωμαϊκό πόλεμο. Οι επαναστάτες Ιουδαίοι έπρεπε εμπράκτως  να μεταμεληθούν αποδίδοντας λατρεία και τιμή στο Θηρίο εκ της θαλάσσης που ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αναλυτικότερα μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο:  Αντίχριστος 

Η λατρεία  της Ρώμης και των αυτοκρατόρων της ήταν πράξεις αναγνώρισης και υποταγής στη ρωμαϊκή εξουσία. Η λατρεία στην θεά Ρώμη, ως επικυρίαρχος δύναμη, της προσέδιδε τον τίτλο της προστάτιδας και ευεργέτιδας. Η ιδέα της λατρείας της Ρώμης είχε προέλευση τους Έλληνες και είχε πολιτική σκοπιμότητα, στοχεύοντας στην ρωμαϊκή εύνοια. Σε συνδυασμό πάντα με την λατρεία του αυτοκράτορα εξασφάλιζε στις πόλεις τις ρωμαϊκής επικυριαρχίας ειρήνη, οικονομική άνθιση, και κοινωνικοπολιτιστική προοπτική.

Περισσότερα για την λατρεία της Ρώμης  μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο της Καθηγήτριας Ιστορίας και Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Κύπρου και συγγραφέως Μαρία Καντηρέα στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση:

Καντηρέα Μαρία <Ρώμη και Δήμος στη Μ.Ασία>, 2002. Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ.Ασία.  http://asiaminor.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=6010

Οι εχθροί του Θεού

Το μήνυμα της Καινής Διαθήκης ήταν η συμφιλίωση με τον Θεό και ότι: 

«διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών, και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Εβρ. 8:12, Β' Κορ. 5:18-21)

«Διότι εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ, μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού.» (Ρωμ. 5:10)

Στούς Ιουδαίους που εδέχθησαν αυτό το μήνυμα ο Απόστολος Πέτρος γράφει: 

«ήτε γαρ ως πρόβατα πλανώμενοι, αλλά επεστράφητε νύν επί τόν ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών υμών.» (Α΄ Πέτρ. 2:25)

Οι υπόλοιποι Ιουδαίοι που αρνήθηκαν την συμφιλίωση με το Θεό, έγιναν εχθροί του σταυρού του Χριστού και ο Θεός τους αντιμετώπισε ακριβώς  ως εχθρούς.

«Πλήν τους εχθρούς μου τούτους (όσοι εκ των Ιουδαίων τον αρνήθηκαν) τους μη θελήσαντας με βασιλεύσαι επ’ αυτούς αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς εμπροσθέν μου.» (Λουκ. 19:27)

«Αυτοί δε (οι Εβραίοι) ηπείθησαν και παρώξυναν το Πνεύμα το Άγιον αυτού, και εστράφη αυτοίς εις έχθραν, και αυτός επολέμησεν αυτούς.» (Ησ. 63:10)

«Ενέτεινε τόξον αυτού ως εχθρός εστερέωσε δεξιάν αυτού ως υπεναντίος και απέκτεινε πάντα τα επιθυμήματα των οφθαλμών μου εν σκηνή θυγατρός Σιών εξέχεεν ως πύρ τον θυμόν αυτού.» (Θρήνοι 2:4)

Η δίκαιη οργή του Θεού  επί τους ασεβείς  εκ των Ιουδαίων  το 70 μ.Χ. εξετελέσθη με τα στρατεύματα των Ρωμαίων

Ο Θεός είχε προειδοποιήσει τον Ισραήλ: 

«Και εάν μετά ταύτα πορεύησθε πλάγιοι, και μη βούλησθε υπακούειν μου, προσθήσω υμίν πληγάς επτά[1] κατά τας αμαρτίας υμών και αποστελώ εφ’ υμάς τα θηρία τα άγρια της γής και κατέδεται (καταφάγει) υμάς και εξαναλώσει τα κτήνη υμών και ολιγοστούς ποιήσω υμάς και ερημωθήσονται αι οδοί υμών […] και επάξω εφ’ υμάς μάχαιραν[2] εκδικούσαν δίκην διαθήκης (της Παλαιάς Διαθήκης) και καταφεύξεσθε εις τας πόλεις υμών και εξαποστελώ θάνατον[3] εις υμάς  και παραδοθήσεσθε εις χείρας των εχθρών […] και φάγεσθε τας σάρκας των υιών υμών και τας σάρκας των θυγατέρων υμών φάγεσθε […] και διασπερώ υμάς  εις τα έθνη και εξαναλώσει υμάς επιπορευομένη η μάχαιρα και εσται η γη υμών έρημος [...]» (Λευ. 26:21-33, βλ. και Ιερ. 7:34)

«Και εάν θέλετε και εισακούσητε μου τα αγαθά της γης φάγησθε. Εάν δε μη θέλετε, μηδέ εισακούσητε μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται (θα σας καταφάει), το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα.» (Ησ. 1:20)

Οι λόγοι  αυτοί  ειπώθηκαν στούς βιολογικούς απογόνους του Αβραάμ παραλήπτες της Παλαιάς Διαθήκης και εκπληρώθηκαν με την διασπορά τους από τους Ασσύριους και Βαβυλώνιους και με την εκτελεσθείσα οργή του Θεού στην Αποκάλυψη.

[1] Οι επτά πληγές

«Και είδον άλλο σημείον εν τω ουρανώ μέγα και θαυμαστόν,αγγέλους επτά έχοντας πληγάς επτά τας εσχάτας, ότι εν αυταίς ετελέσθη ο θυμός του Θεού.» (Αποκ. 15:1)

[2] Η μάχαιρα

«Και εξήλθεν άλλος ίππος πυρρός, και τω καθημένω επ’αυτόν εδόθη αυτώ λαβείν την ειρήνην εκ της γης (του Ισραήλ) και ίνα αλλήλους σφάξουσιν (εμφύλιος) και εδόθη αυτώ μάχαιρα μεγάλη». (Αποκ. 6:4)

Ο Ιώσηπος μαρτυρεί: 

«Σε κάθε πόλη υπήρχε τώρα αναταραχή και εμφύλια διαμάχη και μόλις έπαιρναν ανάσα από τους Ρωμαίους έστρεφαν τα όπλα ο ένας κατά του άλλου. Διαμάχη σκληρή είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους πολεμοχαρείς και τους φιλειρηνιστές.»

«Οι Ρωμαίοι στρατηγοί παρακινούσαν τον Βεσπασιανό  να μην καθυστερεί , λέγοντας πώς είχαν (οι Ρωμαίοι) σύμμαχο τη θεία πρόνοια πού έκανε τους εχθρούς (τους Ιουδαίους)  να τρώγονται  μεταξύ τους.»

«Δεν υπήρχε ούτε ένα μέρος της Ιουδαίας που να μην μοιραστεί τον όλεθρο της πρωτεύουσας.» (Ιουδ. Πόλ. ΒΛ. Δ 131-132,  366,  409)

[3] Εξαποστελώ θάνατον εις υμάς 

«Και ότε ήνοιξεν την σφραγίδα την τετάρτην, ήκουσα φωνήν του τετάρτου ζώου λέγοντος, Έρχου και είδον και ιδού ίππος χλωρός και ο καθήμενος επάνω αυτού όνομα αυτώ θάνατος και ο άδης ηκολούθει μετ’ αυτού και εδόθη αυτοίς εξουσία επί το τέταρτον της γης αποκτείναι εν ρομφαία και εν λιμώ και εν θανάτω και υπό των θηρίων της γης.» (Αποκ. 6:7)

Ο Ιώσηπος  μαρτυρεί: 

«Κανένα σημείο στην πόλη (Ιερουσαλήμ) δεν είχε μείνει γυμνό, κάθε γωνία είχε το πτώμα της, θύμα του λοιμού η της εξέγερσης.» (Ιουδ. πόλ. ΒΛ. ΣΤ΄, στιχ. 369)

Περισσότερες προειδοποιήσεις που εκπληρώθηκαν

«Και είπεν αποστρέψω το πρόσωπον μου απ’ αυτών[1] και δείξω τι έσται αυτοίς επ’ εσχάτων ημερών[2] (το τέλος του Μωσαϊκού νόμου) ότι γενεά εξεστραμμένη (διεστραμμένη)[3] εστίν, υιοί οίς ουκ έστι πίστις εν αυτοίς […] συνάξω εις αυτούς κακά και τα βέλη μου[4] συντελέσω εις αυτούς τηκόμενοι λιμώ[5] (πείνα) και βρώσει ορνέων[6] και οπισθότονος ανίατος (σύσπαση των μυών κατά την διάρκεια της οποίας η κεφαλή και η ράχη αναστρέφονται εις τα οπίσω). Οδόντας θηρίων επαποστελώ εις αυτούς μετά θυμού συρόντων επι γήν.» (Δευτ. 32:20-24). Το ανωτέρω απόσπασμα είναι μέρος της ωδής του Μωυσή (Αποκ. 15:3).

[1]  Θα αποστρέψω το πρόσωπο μου απ΄αυτών

«Ιδού αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Διότι σας λέγω δεν θέλετε με ιδεί εις το εξής, εωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.» (Ματθ. 23:38-39)

«Ο ερχόμενος /αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου». Ο λόγος αυτός  αφορά το κήρυγμα στο όνομα του Ιησού. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Όστις δέχεται εσάς εμέ δέχεται, και όστις δέχεται εμέ δέχεται τον αποστείλαντά με». (Ματθ. 10:40)

«Οίδα δε ότι ερχόμενος προς υμάς εν πληρώματι ευλογίας Χριστού ελεύσομαι.» (Ρωμ. 10:40)

[2] Οι έσχατες ημέρες

«Και ενώ εκάθητο επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ΄ ιδίαν λέγοντες, ειπέ προς υμάς πότε θέλουσι γίνει ταύτα και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθ. 24:2)

Το κήρυγμα του Πέτρου την ημέρα της πεντηκοστής 

«Ήσαν δε εν Ιερουσαλήμ κατοικούντες Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν [...] Σταθείς δε ο Πέτρος μετά των ένδεκα, ύψωσε την φωνήν αυτού και ελάλησε προς αυτούς: Άνδρες Ιουδαίοι και πάντες οι κατοικούντες την Ιερουσαλήμ, τούτο ας ήναι γνωστόν εις εσάς και ακούσατε τους λόγους μου.  Διότι ούτοι δεν είναι μεθυσμένοι, καθώς εσείς νομίζετε, διότι είναι Τρίτη ώρα της ημέρας, (εννέα το πρωΐ), αλλά τούτο είναι το ρηθέν δια του προφήτου Ιωήλ. Και εν ταις εσχάταις ημέραις λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του πνευματός μου επί πάσα σάρκα (Καινή Διαθήκη) και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και οι θυγατέρες σας , και οι νεανίσκοι σας θέλουσι ιδεί οράσεις […] και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις (τις έσχατες) θέλω εκχέει από του πνεύματος μου και θέλουσι προφητεύσει». (Πράξ. 2:14-18)

Οι Ιουδαίοι ζούσαν τις έσχατες ημέρες του Μωσαϊκού νόμου και ήταν επικείμενη η Παρουσία και η οργή του Θεού για όσους εξ’ αυτών, απείθησαν και αρνήθηκαν τον Ιησού Χριστό και εδίωξαν το σώμα Του, την εκκλησία.

[3] Γενεά διεστραμμένη

«Ούτοι διεφθάρησαν, η κηλίς αυτών δεν είναι κηλίς των υιών αυτού, είναι γενεά σκολιά και διεστραμμένη.» (Δευτ. 32:5)

«Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν. Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη, έως πότε θέλω είσθαι μεθ’ υμών; έως πότε θέλω υποφέρει υμάς; φέρετέ μοι αυτόν εδώ.» (Ματθ. 17:17)

«Δια να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω.» (Φιλιπ. 2:15)

«Και με άλλους πολλούς λόγους διεμαρτύρετο και προέτρεπε (ο Πέτρος), λέγων: Σώθητε (ερχόταν η οργή του Θεού) από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.» (Πράξ. 2:40)

«Ιδών (Ιωάννης ο βαπτιστής) δε πολλούς εκ των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων ερχομένους εις το βάπτισμα αυτού, είπε προς αυτούς: Γεννήματα εχιδνών τις έδειξεν εις εσάς να φύγητε από της μελλούσης οργής;» (Ματθ. 3:7)

[4] Τα βέλη

«Και είδον και ιδού ίππος λευκός και ο καθήμενος επ’ αυτόν έχων τόξον (για να εκτοξεύσει τα βέλη της οργής του Θεού) και εδόθη αυτώ στέφανος και εξήλθεν νικών και ίνα νικήση.» (Αποκ. 6:2)

«Και είδον τον ουρανόν ηνεωγμένον και ιδού ίππος λευκός και ο καθήμενος επ’αυτόν πιστός και αληθινός, και εν δικαιοσύνη κρίνει και πολεμεί οι δε οφθαλμοί αυτού ως φλόξ πυρός […] και αυτός πατεί την ληνόν του οίνου του θυμού της οργής του Παντοκράτορος.» (Αποκ. 19:11-16)

[5] Ο λιμός

«Και είδον και ιδού ίππος μέλας και ο καθήμενος επ’αυτόν έχων ζυγόν εν τη χειρί αυτού και ήκουσα ως φωνήν εν μέσω  των τεσσάρων ζώων λέγουσαν, Χοίνιξ σίτου δηναρίου και τρείς χοίνικες κριθών δηναρίου, και το έλαιον και τον οίνον μη αδικήσης.» (Αποκ. 6:5-6) 

Εδώ περιγράφεται περίοδος πείνας (λιμός) κατά την πολιορκία της κάτω Ιερουσαλήμ από τον Τίτο όπως μας  ιστορεί και ο Ιώσηπος: 

«Πολλοί αντάλλαξαν κρυφά τις περιουσίες τους με ένα μετρητή  σταριού, όσοι τύχαινε να είναι πιο πλούσιοι, και κριθαριού οι φτωχότεροι έπειτα τους έκλειναν στα πιο κρυφά μέρη των σπιτιών τους μερικοί  από την πλήρη ένδεια  έτρωγαν το σιτάρι ανάλεστο, ενώ άλλοι το έψηναν με όποιον τρόπο υπαγόρευε  η ανάγκη και ο φόβος.» (Ιουδ. Πόλ. Ε:427)

Εδώ οι όροι της περιγραφής σαφώς προσδιορίζουν και τον ιστορικό χρόνο που έλαβαν χώρα τα δειχθέντα καθώς και το χρόνο συγγραφής του βιβλίου.

Το λεξικό αρχαίας Ελληνικής γλώσσης του Ιωάν. Δρ. Σταματάκου λέει:

Ζυγόν = η φάλαγξ του ζυγού (της ζυγαριάς), η σιδηρά δηλ. οριζοντία, η συνδέουσα και συγκρατούσα εις τα άκρα της τας δύο πλάστιγγας. (Βλ. Αμώς 8:5 Ο΄)

Χοίνιξ = μέτρον χωρητικότητος ξηρών προϊόντων, ισούτο με 315 δράμια. Μία χοίνιξ σίτου ήτο το ημερίσιον σιτηρέσιον του στρατιώτου, η τουλάχιστον του δούλου. (Βλ. Ιεζεκ. 45:10-11 Ο΄)

Δηνάριον = ρωμαϊκό νόμισμα ίσον με μία δραχμή. 

Ο ζυγός, η χοίνιξ και το δηνάριο, ήταν όλα σε χρήση τον πρώτο αιώνα μ.Χ.

[6] Βρώσει ορνέων

Ο Ιησούς είχε προειδοποιήσει τους Εβραίους

«Διότι καθώς η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι όπου είναι το πτώμα, εκεί θέλουσι συναχθή οι αετοί.» (Ματθ. 24:28)

Το πτώμα ήταν ή Ιερουσαλήμ και η σύναξη των αετών ο πολυεθνικός ρωμαϊκός στρατός. Το γεγονός δεν θα περνούσε απαρατήρητο καθώς και η αστραπή δεν περνάει απαρατήρητη.

Το πτώμα

Στον Ιώβ λέγει για τον ασεβή:

«Κατατέτακται δε εις σίτα γύψιν οίδεν δε εν εαυτώ οτι μένει εις πτώμα ημέρα δε αυτόν σκοτεινή στροβήσει.» (Ιώβ 15:23 Ο΄)

«Εχει πλέον καταταχθή μεταξύ εκείνων, που έχουν ορισθή ως τροφή στους γύπας. Και ο ίδιος το γνωρίζει πλέον καλά και το φρονεί, ότι η κατάληξίς του θα είναι να γίνη πτώμα. Ημέρα μαύρη και σκοτεινή θα τον συνταράξη και θα τον στροβιλίση.» (Ερμηνευτική απόδοση Ι.Θ. Κολιτσάρας)

Τα όρνεα ετρέφοντο από τα πτώματα των πολέμων

«[…] συνάξω εις αυτούς κακά και τα βέλη μου συντελέσω εις αυτούς (οργή) τηκόμενοι λιμώ και βρώσει ορνέων.» (Δευτ. 32:23 Ο΄, και Ιερ. 15:3)

«Και συ, υιέ ανθρώπου, ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Ειπέ προς τα όρνεα παντός είδους και προς πάντα τα θηρία του αγρού, συνάχθητε και έλθετε· συναθροίσθητε πανταχόθεν εις την θυσίαν μου, την οποίαν εγώ εθυσίασα διά σας, θυσίαν μεγάλην επί των ορέων του Ισραήλ, διά να φάγητε σάρκα και να πίητε αίμα. Θέλετε φάγει την σάρκα των ισχυρών και πίει το αίμα των αρχόντων της γης, των κριών, των αρνίων και των τράγων και των μόσχων πάντων σιτευτών της Βασάν.» (Ιεζ. 37:17-18, Αποκ. 19:17-18) 

«Και είδον ένα άγγελον εστώτα εν τω ηλίω και έκραξεν φωνή μεγάλην λέγων πάσιν τοις ορνέοις τοις πετομένοις εν μεσουρανήματι, Δεύτε συνάχθητε εις το δείπνον το μέγα του Θεού ίνα φάγητε σάρκας βασιλέων και σάρκας χιλιάρχων και σάρκας ισχυρών και σάρκας ίππων και των καθημένων επ’αυτών  και σάρκας πάντων ελευθέρων τε και δούλων και μικρών και μεγάλων.» (Αποκ. 19:17-18)

Άλλη μαρτυρία

«Και καταλύσω εκ πόλεων Ιούδα και εκ διόδων Ιερουσαλήμ φωνήν ευφραινομένων και φωνήν χαιρόντων, φωνήν νυμφίου και φωνήν νύμφης ότι εις ερήμωσιν έσται πάσα η γη.» (Ιερ. 7:34)

Και αυτός ο λόγος εκπληρώθηκε.

«Και φώς λύχνου ου μη φανή εν σοι έτι, και φωνή νυμφίου και νύμφης ου μη ακουσθή εν σοι έτι, ότι οι έμποροι σου ήσαν οι μεγιστάνες της γής, ότι εν τη φαρμακεία σου επλανήθησαν πάντα τα έθνη, και εν αυτή αίμα προφητών και αγίων ευρέθη και πάντων των εσφαγμένων επι της γης.» (Αποκ. 18:23)

Οι Ιουδαίοι συμφώνησαν να υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους

«Λέγει αυτοίς ο Πιλάτος, τι ουν ποιήσω Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν πάντες, Σταυρωθήτω. Ο δε έφη, τι κακόν εποίησεν; οι δε περισσώς έκραζον λέγοντες, Σταυρωθήτω. Ιδών δε ο Πιλάτος ότι ουδέν ωφελεί αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται, λαβών ύδωρ απενίψατο τας χείρας απέναντι του όχλου λέγων, Αθώος είμι από του αίματος τούτου υμείς όψεσθε. Και αποκριθείς πας ο λαός είπεν, Το αίμα αυτού εφ' υμάς και επί τα τέκνα ημών.» (Ματθ. 27:22-25)

«Ηκολούθει δε αυτώ πολύ πλήθος του λαού (Ιουδαίοι) και γυναικών αι εκόπτοντο (κόπτομαι = κτυπώ το στήθος μου, η την κεφαλήν μου από θλίψη) και εθρήνουν αυτόν. Στραφείς δε προς αυτάς ο Ιησούς είπεν, θυγατέρες Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε επ’ εμέ, πλην εφ΄εαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών, ότι έρχονται ημέραι εν αις ερούσιν, Μακάριαι αι στείραι και αι κοιλίαι αι ουκ εγέννησαν και μαστοί οι ουκ έθρεψαν. Τότε άρξονται λέγειν τοις όρεσιν Πέσετε εφ΄ημάς και τοις βουνοίς Καλύψατε ημάς ότι ει εν τω υγρώ ξύλω ταύτα ποιούσιν, εν τω ξηρώ τι γένηται;» (Λουκ. 23:27-30,  Ωσ. 10:8)

Ο λόγος αυτός έγινε στις γυναίκες της Ιερουσαλήμ (Ιουδαίες) και αφορούσε αυτές και τα παιδιά τους και εκπληρώθηκε στην Αποκάλυψη.

«Και οι βασιλείς της γης και οι μεγιστάνες και οι χιλίαρχοι και οι πλούσιοι και οι ισχυροί και πας δούλος και ελεύθερος έκρυψαν εαυτούς εις τα σπήλαια και εις τας πέτρας των ορέων και λέγουσιν τοίς όρεσιν και ταις πέτραις, Πέσετε εφ’ ημάς και κρύψατε ημάς από προσώπου του καθημένου επι του θρόνου και από της οργής του αρνίου, ότι ήλθεν η ημέρα η μεγάλη της οργής αυτού και τις δύναται σταθήναι;» (Αποκ. 6:15-17)

Η  γη του Ισραήλ       

Όταν ο Θεός έφερε τον κατά σάρκα Ισραήλ στην γη της επαγγελίας έθεσε τα όρια κατοικίας τους και τους είπε: 

«αύτη έσται υμίν η γη και τα όρια αυτής κύκλω.» (Αριθ. 34:12)

Όταν λοιπόν ο Θεός τους μιλούσε με τους Προφήτες είχε ως κέντρο αναφοράς την γη αυτή του Ισραήλ, την Αγία γη, όχι όλο τον κόσμο. (Αριθ. 34:12)

«Και ειπέ προς τον λαόν της γης, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός περί των κατοίκων της Ιερουσαλήμ και περί της γης του Ισραήλ. Θέλουσι φάγει τον άρτον αυτών μετά αγωνίας και θέλουσι πίει το ύδωρ αυτών μετά εκστάσεως· διότι η γη αυτής θέλει ερημωθή από του πληρώματος αυτής, διά την ανομίαν πάντων των κατοικούντων εν αυτή.» (Ιεζ. 11:19)

«Και μετώκισε (ο βασιλεύς της Βαβυλώνος) την Ιερουσαλήμ […] και ουκ υπελείφθη πλήν οι πτωχοί της γης […] και τους ισχυρούς της γης απήγαγεν εις αποικεσία […]» (Δ΄ Βασ. 24:14-15)

«Μη μολύνετε λοιπόν την γην εις την οποίαν θέλετε κατοικήσει, εν μέσω της οποίας εγώ κατοικώ, διότι εγώ ο Κύριος είμαι ο κατοικών εν μέσω των υιών Ισραήλ.» (Αρ. 35:34)

«Και εισήλθατε και εμιάνατε την γην μου και την κληρονομίαν μου έθεσθε εις βδέλυγμα, οι ιερείς ουκ είπαν πού έστι Κύριος …» (Ιερ. 2:7-8, 3:2)

«Αναγγείλατε προς τον Ιούδαν και κηρύξατε προς την Ιερουσαλήμ· και είπατε και ηχήσατε σάλπιγγα εις την γήν.» (Ιερ. 4:5)

«Άκουε, γή· ιδού, εγώ θέλω φέρει κακόν επί τον λαόν τούτον, τον καρπόν των διαλογισμών αυτών, διότι δεν επρόσεξαν εις τους λόγους μου και εις τον νόμον μου, αλλ' απέρριψαν αυτόν.» (Ιερ. 6:19)

«Και θέλω παύσει από των πόλεων του Ιούδα και από των οδών της Ιερουσαλήμ την φωνήν της χαράς και την φωνήν της ευφροσύνης, την φωνήν του νυμφίου και την φωνήν της νύμφης· διότι η γη θέλει κατασταθή έρημος.» (Ιερ. 7:34, Αποκ. 18:23)

«Γη γη άκουε λόγον κυρίου […]» (Ιερ. 22:29)

Η κρίση της μεγάλης πόρνης          

«Πώς εγένετο πόρνη πόλις πιστή Σιών πλήρης κρίσεως εν η δικαιοσύνη εκοιμήθη  εν αυτή, νύν δε φονευταί.» (Ησ. 1:21)

«Ακούσατε λοιπόν τούτο, αρχηγοί του οίκου Ιακώβ και άρχοντες του οίκου Ισραήλ, οι βδελυττόμενοι την κρίσιν και διαστρέφοντες πάσαν ευθύτητα, οι οικοδομούντες την Σιών εν αίματι και την Ιερουσαλήμ εν ανομία.» (Μιχ. 3:9-10)

«Και ήλθεν εις εκ των επτά αγγέλων των εχόντων τας επτά φιάλας [με τις οποίες ετελέσθη ο θυμός του Θεού (15:1)] και ελάλησεν μετ’ εμού λέγων, Δεύρο, δείξω σοι το κρίμα (την κρίση) της πόρνης της μεγάλης της καθημένης επί υδάτων πολλών, Μεθ’ ης επόρνευσαν οι βασιλείς τής γής και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής. Και απήνεγκεν με (με έφερε) εις έρημον εν πνεύματι και είδον γυναίκα καθημένην επί θηρίον κόκκινον, γέμοντα ονόματα βλασφημίας, έχων κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα. Και η γυνή ην περιβεβλημένη πορφυρούν καὶ κόκκινον καὶ κεχρυσωμένη χρυσίω και λίθω τιμίω καὶ μαργαρίταις, έχουσα ποτήριον χρυσούν εν τη χειρί αυτής γέμον βδελυγμάτων και τα ακάθαρτα της πορνείας αυτής. Και επί το  μέτωπον αυτής όνομα γεγραμμένον, μυστήριον. Βαβυλών ἡ μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης  Και είδον την γυναίκα μεθύουσαν (να μεθάει) εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων Ιησού». (Αποκ. 17:1-6)

Η πόρνη η μεγάλη  που κάθεται επι υδάτων πολλών , είναι η γυναίκα που κάθεται επι το θηρίον, και είναι η πόλις η μεγάλη, Βαβυλών η πόλις η ισχυρά η φονεύουσα τους προφήτας και τους μάρτυρες του Ιησού (η Ιερουσαλήμ). (Αποκ. 17:18)

«Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ η αποκτείνουσα (φονεύουσα) τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν …». (Ματθ. 23:37)

«Πλην πρέπει εγώ σήμερον και αύριον και την εφεξής ημέραν να υπάγω, διότι δεν είναι δυνατόν προφήτης να απολεσθή έξω της Ιερουσαλήμ.» (Λουκ. 13:33)

Ο Ιερεμίας είχε προφητεύσει για την Ιερουσαλήμ

«Διότι ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων· Κατακόψατε [τα] δένδρα [αυτής] και υψώσατε περιχαρακώματα εναντίον της Ιερουσαλήμ. Αύτη είναι η πόλις, εφ' ην πρέπει να γείνη επίσκεψις· είναι όλη καταδυναστεία εν μέσω αυτής. Καθώς η πηγή αναβρύει τα ύδατα αυτής, ούτως αυτή αναβρύει την κακίαν αυτής· βία και αρπαγή ακούονται εν αυτή· ενώπιόν μου ακαταπαύστως είναι πόνος και πληγαί.» (Ιερ. 6:6-7)

Ο Ιησούς επικαλείται τον προφήτη Ιερεμία

«Διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σε και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν, και θέλουσι κατεδαφίσει σε και τα τέκνα σου εν σοι, και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον, διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου.» (Λουκ. 19:43-44)

Η Βαβυλώνα

«Ασπάζεται υμάς η εν Βαβυλώνι συνεκλεκτή και Μάρκος ο υιός μου.»  (Α΄ Πέτρ. 5:13)

Η Βαβυλώνα  απ’ όπου έγραψε ο απόστολος προς τους περιτετμημένους Πέτρος ήταν η Βαβυλώνα της Αιγύπτου, σημερινό Κάϊρο, όπου ζούσαν πολλοί Ιουδαίοι.  Σήμερα υπάρχει εκεί Πατριαρχική Μονή και δίδονται ιστορικά στοιχεία στις  διευθύνσεις:

http://www.patriarchateofalexandria.com/index.php?module=content&cid=002008

http://www.symbole.gr/litlif/theho/varthem/1197-petrusetroma

Στην Αποκάλυψη «η πόλις η μεγάλη» καλείται πνευματικώς «Σόδομα» και «Αίγυπτος» και είναι η Ιερουσαλήμ «όπου ο Κύριος αυτών εσταυρώθη (11:8)», επίσης  καλείται πνευματικώς και «Βαβυλώνα».

Βιβλικές μαρτυρίες

Ποια ήταν η καταγωγή των Εβραίων

Οι Ιουδαίοι είχαν Χαλδαϊκή καταγωγή. Ο Αβραάμ ήτο από την Ούρ των Χαλδαίων.  Η Βαβυλώνα  ήταν η Χαλδαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Βαβυλώνα και με τον Χαλδαίο βασιλιά Ναβουχοδονόσoρ, έφτασε στο αποκορύφωμα της. Ο τελευταίος βασιλιάς της Βαβυλώνας  Βαλτάσαρ ήταν επίσης Χαλδαίος. (Γέν. 15:7, Εσδ. 5:12, Δαν. 5:30, Ιερ. 40:9)

Γιατί η Ιερουσαλήμ καλείται πνευματικώς Αίγυπτος

Ο Ιεζεκιήλ  ιστορεί  τα εξής: «Και έγεινε λόγος Κυρίου προς εμέ, λέγων, Υιέ ανθρώπου, ήσαν δύο γυναίκες, θυγατέρες της αυτής μητρός· και εξεπορνεύθησαν εν Αιγύπτω· εξεπορνεύθησαν εν τη νεότητι αυτών· εκεί επιέσθησαν τα στήθη αυτών και εκεί συνεθλίβησαν οι παρθενικοί αυτών μαστοί. Τα δε ονόματα αυτών ήσαν, Οολά η πρεσβυτέρα και Οολιβά η αδελφή αυτής· και αύται έγειναν εμού και εγέννησαν υιούς και θυγατέρας. Ήσαν λοιπόν τα ονόματα αυτών Σαμάρεια η Οολά και Ιερουσαλήμ η Οολιβά.» (Ιεζ. 23:1-4)

Γιατί η  Ιερουσαλήμ  καλείται πνευματικώς Βαβυλώνα

Ο Ιεζεκιήλ  ιστορεί  τα εξής: «Και τα ονόματα αυτών ην Οολά η πρεσβυτέρα και Οολιβά η αδελφή αυτής και εγένοντο μοι και έτεκον υιούς και θυγατέρας και τα ονόματα αυτών Σαμάρεια ην Οολά (οίκος Ισραήλ  δέκα  φυλές) και Ιερουσαλήμ ην Οολιβά (οίκος Ιούδα δύο φυλές). Και εξεπόρνευσεν  η Οολά απ’εμού […] Και είδεν η αδελφή αυτής  Οολιβά και διέφθειρεν την επίθεσιν αυτής υπέρ αυτήν και την πορνείαν αυτής υπέρ την πορνεία της αδελφής της […] και επέθετο επ’αυτούς τη οράσει οφθαλμών αυτής και εξαπέστειλεν αγγέλους προς αυτούς εις γην Χαλδαίων  (γη της πατρίδος των). Και ήλθοσαν προς αυτήν υιοί Βαβυλώνος εις κοίτην καταλυόντων και εμίαινον αυτήν εν τη πορνεία αυτής  και εμιάνθη εν αυτοίς […]» (Ιεζ. 23:4-17)

Γιατί η Ιερουσαλήμ καλείται πνευματικώς Σόδομα

Ο Ησαΐας ιστορεί τα εξής: «Ακουε ουρανέ και ενωτίζου γη […] ουαί έθνος αμαρτωλόν, λαός πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνομοι εγκατελίπατε τον Κύριον και παρωργίστε τον άγιον του Ισραήλ […] Ακούσατε λόγον Κυρίου, άρχοντες Σοδόμων (άρχοντες και προφήτες του Ισραήλ), προσέχετε νόμον Θεού λαέ Γομόρας (λαός Ισραήλ), τι μοι πλήθος των θυσιών υμών λέγει Κύριος πλήρης ειμί ολοκαυτωμάτων κριών και στέαρ αρνών και αίμα ταύρων και τράγων ου βούλομαι.» (Ησ. 1:2-10)

«Εκ γαρ αμπέλου Σοδόμων η άμπελος αυτών, και η κληματίς αυτής εκ Γομόρας.» (Δευτ. 32:32)

«Αλλ' εν τοις προφήταις της Ιερουσαλήμ είδον φρίκην· μοιχεύουσι και περιπατούσιν εν ψεύδει και ενισχύουσι τας χείρας των κακούργων, ώστε ουδείς επιστρέφει από της κακίας αυτού· πάντες ούτοι (οι προφήτες) είναι εις εμέ ως Σόδομα και οι κάτοικοι αυτής ως Γόμορρα.» (Ιερ. 23:14)

Τα Ουαί του Κυρίου ήταν για την Ιερουσαλήμ

«Ουαί ουαί, η πόλις η μεγάλη, Βαβυλών η πόλις η ισχυρά, ότι μια ώρα ήλθεν η κρίσις σου (σύγκρινε με το 17:1). Και οι έμποροι της γης κλαίουσιν και πενθούσιν επ’ αυτήν, ότι τον γόμον  (φορτίο πλοίου) αυτών ουδείς αγοράζει ουκέτι γόμον χρυσού και αργυρού και λίθου τιμίου […] οι έμποροι τούτων οι πλουτήσαντες  απ’ αυτής από μακρόθεν στήσονται δια τον φόβον του βασανισμού αυτής κλαίοντες και πενθούντες λέγοντες, Ουαί ουαί η πόλις η μεγάλη η περιβεβλημένη βύσσινον και πορφύραν και κόκκινον και κεχρυσωμένη χρυσίω και λίθω τιμίω και μαργαρίτη (σύγκρινε με το 17:4), ότι μια ώρα ηρημώθη ο τοσούτος πλούτος. (Αποκ. 18:10-16)

Ηρημώθη ο τοσούτος πλούτος

Οι επιπτώσεις της πτώσης της Ιερουσαλήμ ήταν καταστρεπτικές τόσο στην οικονομία όσο και σε όλες τις δομές του Ιουδαϊκού έθνους. Ο Ναός της, όπως και όλοι οι ναοί του αρχαίου κόσμου, ήταν πηγή εσόδων για το Ισραήλ. Οι τελετές, θυσίες, εξαγνισμοί και κάθε δραστηριότητα του Ναού προσέλκυαν πλήθος ντόπιων και ξένων επισκεπτών καθιστώντας τον κέντρο εμπορίου και ενισχύοντας την οικονομία του Ισραήλ. Ο πόλεμος επέφερε την οικονομική του καταστροφή.

Ο Ιουδαίος απόστολος προς τους περιτετμημένους Ιάκωβος έγραψε για τους πλούσιους ομοεθνείς του που στερούσαν τον μισθό των εργατών τους:

«Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας, χαίρειν [...] Έλθετε τώρα οι πλούσιοι, κλαύσατε ολολύζοντες διά τας επερχομένας ταλαιπωρίας σας. Ο πλούτος σας εσάπη και τα ιμάτιά σας έγειναν σκωληκόβρωτα, ο χρυσός σας και ο άργυρος εσκωρίασε, και η σκωρία αυτών θέλει είσθαι εις μαρτυρίαν εναντίον σας και θέλει φάγει τας σάρκας σας ως πυρ. Εθησαυρίσατε διά τας εσχάτας ημέρας  Ιδού, ο μισθός των εργατών των θερισάντων τα χωράφια σας, τον οποίον εστερήθησαν από σας, κράζει, και αι κραυγαί των θερισάντων εισήλθον εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ. Ετρυφήσατε επί της γης και εσπαταλήσατε, εθρέψατε τας καρδίας σας ως εν ημέρα σφαγής.» (Ιάκ. 5:5)

Εξέλθετε ο λαός μου

Όπως σε περίοδο πολέμου οι εμπλεκόμενες χώρες αποσύρουν τις πρεσβείες τους εκατέρωθεν, έτσι και ο Κύριος Ιησούς απέσυρε τους πρεσβευτές του από την Ιερουσαλήμ.

 «υπέρ Χριστού ούν πρεσβεύομεν ως του Θεού παρακαλούντος δι’ ημών.» (Β΄ Κορ. 5:20)

«Εξέλθατε ο λαός μου (τα τέκνα της επαγγελίας / οι πρέσβεις) εξ’ αυτής ινα μη συγκοινωνήσητε ταίς αμαρτίαις αυτής και εκ των πληγών αυτής ινα μη λάβητε, ότι εκολλήθησαν αυτής αι αμαρτίαι άχρι του ουρανού και εμνημόνευσεν ο Θεός τα αδικήματα αυτής.» (Αποκ. 18:4-5)

«Όταν δε ίδετε κυκλουμένην υπό στρατοπέδων Ιερουσαλήμ, τότε γνώτε ότι ήγγικεν η ερήμωσις αυτής, τότε οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν εις τα όρη και οι εν μέσω αυτής εκχωρείτωσαν (ας αναχωρήσουν) και οι εν ταις χώραις (στην ύπαιθρο) μη εισερχέσθωσαν εις αυτήν, ότι ημέραι εκδικήσεως αύται εισίν του πλησθήναι πάντα τα γεγραμμένα.» (Λουκ. 21:20-23)

Ο καιρός της εκδίκησης τού Θεού είχε φθάσει

«Ευφράνθητε έθνη μετα του λαού αυτού (τα τέκνα της επαγγελίας) και ενισχυσάτωσαν αυτώ πάντες υιοί Θεού, ότι το αίμα των υιών αυτού εκδικάται και εκδικήσει και ανταποδώσει δίκην τοις εχθροίς και τοις μισούσιν ανταποδώσει και εκκαθαριεί Κύριος την γην του λαού αυτού.» (Δευτ. 32:43)

«Ότι εκπλυνεί  Κύριος τον ρύπον των υιών και των θυγατέρων Σιών και το αίμα εκκαθαριεί εκ μέσου αυτών εν πνεύματι κρίσεως και πνεύματι καύσεως.» (Ησ. 4:4)

«Ιδού γαρ Κύριος από του αγίου αυτού επάγει την οργήν επι τους ενοικούντας επι της γής και ανακαλύψει η γη το αίμα αυτής και ου κατακαλύψει τους ανηρημένους (πεφονευμένους) επ’ αυτής». (Ησ. 26:21)

«Ουαί ταίς εν γαστρί εχούσαις και ταίς θηλαζούσαις εν εκείναις ταις ημέραις, έσται γαρ ανάγκη μεγάλη επι της γής και οργή τω λαώ τούτω.» (Λουκ. 21:23)

Οι σφαγμένοι Άγιοι έκραζαν για εκδίκηση

«Δια τούτο και η σοφία του θεού είπεν,  αποστελώ εις αυτούς προφήτας και αποστόλους, και εξ’ αυτών αποκτενούσιν και διώξουσιν, ινα εκζητηθή το αίμα πάντων των προφητών το εκκεχυμένον από καταβολής κόσμου από της γενεάς ταύτης, από αίματος Άβελ έως αίματος Ζαχαρίου του απολομένου μεταξύ του θυσιαστηρίου και του οίκου. Ναι λέγω υμίν εκζητηθήσεται από της γενεάς ταύτης.» (Λουκ. 11:49-51)

«Και ότε ήνοιξεν την Πέμπτην σφραγίδα, είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τας ψυχάς των εσφαγμένων δια τον λόγον του θεού και δια την μαρτυρίαν ην είχον και έκραξαν φωνή μεγάλη λέγοντες, έως πότε ο Δεσπότης ο Άγιος και Αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επι τη γης; Και εδόθη αυτοίς εκάστω στολή λευκή και ερρέθη αυτοίς ινα αναπαύσονται ετι χρόνον μικρόν, έως πληρωθώσιν και οι σύνδουλοι αυτών και οι αδελφοί αυτών οι μέλλοντες αποκτέννεσθαι ως και αυτοί.» (Αποκ. 6:9-11)

«Και είδον την γυναίκα μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων  και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού.» (Αποκ. 17:6)

Ο Θεός άνοιξε την κιβωτό της Διαθήκης (της Παλαιάς Διαθήκης) με τις γραμμένες κρίσεις και απάντησε στις κραυγές των σφαγμένων Αγίων και Μαρτύρων του Ιησού κατά το γραμμένο.

«Και ηνοίγη ο ναός του Θεού ο εν τω ουρανώ και ώφθη η κιβωτός της διαθήκης εν τω  ναώ αυτού και εγένετο αστραπαί και φωναί και βρονταί και σεισμός και χάλαζα μεγάλη.» (Αποκ. 11:19)

«Ουαί ουαί, η πόλις η μεγάλη, εν η επλούτησαν πάντες οι έχοντες τα πλοία εν τη θαλάσση εκ της τιμιότητος (πολυτελή πραγμάτεια) αυτής, ότι μια ώρα ηρημώθη. Ευφραίνου επ’ αυτή, ουρανέ και οι άγιοι και οι απόστολοι, και οι προφήται ότι έκρινεν ο Θεός το κρίμα υμών εξ’ αυτής. Και ήρεν (εσήκωσε) εις άγγελος ισχυρός λίθον ως μύλινον μέγαν και έβαλεν εις την θάλασσαν λέγων: Ούτως  ορμήματι βληθήσεται Βαβυλών η μεγάλη πόλις και ου μη ευρεθή έτι. Και φωνή κιθαρωδών και μουσικών και αυλητών και σαλπιστών ου μη ακουσθή εν σοι έτι, και πας τεχνίτης πάσης τέχνης ου μη ευρεθή εν σοι ετι, και φωνή μύλου ου μη ακουσθή εν σοι ετι, και φώς λύχνου ου μη φανή εν σοι ετι, και φωνή νυμφίου και νύμφης ου μη ακουσθή εν σοι έτι, ότι οι έμποροι σου ήσαν οι μεγιστάνες της γης, ότι εν τη φαρμακεία σου επλανήθησαν πάντα τα έθνη, και εν αυτή αίμα προφητών και αγίων ευρέθη και πάντων των εσφαγμένων επι της γης». (Αποκ. 18:19-24)

«Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις και ευφρανθήσονται οι εν τη γη η γαρ δρόσος η παρά σου ίαμα αυτοίς έστιν η δε γη των ασεβών πεσείται.» (Ησ. 26:19)

«Διότι θέλει εκδικήσει το αίμα των δούλων αυτού.» (Δευτ. 32:43)

"Και άκουσα τον άγγελο των νερών να λέει, Δίκαιος είσαι, ο Είναι και ο Ήταν, ο όσιος, γιατί έκρινες αυτά, γιατί αίμα αγίων και προφητών έχυσαν, και αίμα τους έδωσες να πιουν· είναι άξιοι.» (Αποκ. 16:5-6)

«Ευφραίνου γι’ αυτήν, ουρανέ και οι άγιοι και οι απόστολοι και οι προφήτες, γιατί την έκρινε ο Θεός και εκδικήθηκε το αίμα σας  από αυτή.» (Αποκ. 18:20)

«Αλληλουϊά, η σωτηρία και η δόξα και η δύναμις του Θεού ημών ότι αληθιναί και δίκαιαι αι κρίσεις αυτού ότι έκρινεν την πόλιν την μεγάλην ήτις έφθειρεν την γην εν τη πορνεία αυτής και εξεδίκησεν το αίμα των δούλων αυτού εκ χειρός αυτής.» (Αποκ. 19:1-2)

Ισραήλ η άμπελος

Ο Κύριος  είπε με τους προφήτες στο λαό Ισραήλ: 

«Εγώ δε εφύτευσα  σε άμπελον καρποφόρον πάσαν αληθινήν πώς εστράφης εις πικρίαν, η άμπελος η αλλοτρία; (ξένη προς εμέ)». (Ιερ. 2:21)

«Άμπελος ευκληματούσα Ισραήλ ο καρπός ευθηνών αυτής κατά το πλήθος των καρπών αυτής επλήθυνε τα θυσιαστήρια κατά τα αγαθά της γης αυτού ωκοδόμησε στήλας (ειδωλολατρικά θυσιαστήρια). Εμέρισαν καρδίας αυτών, νύν αφανισθήσονται». (Ωσ. 10:1-2)

 «Άμπελον εξ Αιγύπτου μετήρας (μετέφερες), εξέβαλες έθνη και κατεφύτευσας αυτήν». (Ψαλμ. 79:9, 80:8)

«Ο Θεός των δυνάμεων, επίστρεψον δη, και επίβλεψον εξ’ ουρανού και ιδέ και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην […]» (Ψαλμ. 79:15, 80:14)

Ομοίως στον Ησαΐα: «Τώρα θέλω ψάλλει εις τον ηγαπημένον μου άσμα του αγαπητού μου περί του αμπελώνος αυτού. Ο ηγαπημένος μου είχεν αμπελώνα επί λόφου παχυτάτου. Και περιέφραξεν αυτόν, και συνήθροισεν εξ αυτού τους λίθους και εφύτευσεν αυτόν με τα πλέον εκλεκτά κλήματα (άμπελον Σωρήχ Ο΄) και έκτισε πύργον εν τω μέσω αυτού και κατεσκεύασεν έτι ληνόν εν αυτώ και περιέμενε να κάμη σταφύλια, αλλ' έκαμεν αγριοστάφυλα (ακάνθας Ο΄). Και τώρα, κάτοικοι Ιερουσαλήμ και άνδρες Ιούδα, κρίνατε, παρακαλώ, αναμέσον εμού και του αμπελώνός μου. Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνά μου και δεν έκαμον εις αυτόν; διά τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα; (ακάνθας Ο΄). Τώρα λοιπόν θέλω σας αναγγείλει τι θέλω κάμει εγώ εις τον αμπελώνά μου· θέλω αφαιρέσει τον φραγμόν αυτού και θέλει καταφαγωθή (έσται εις διαρπαγήν Ο΄) θέλω χαλάσει τον τοίχον αυτού και θέλει καταπατηθή· και θέλω καταστήσει αυτόν έρημον δεν θέλει κλαδευθή ουδέ σκαφθή, αλλά θέλουσι βλαστήσει εκεί τρίβολοι και άκανθαι θέλω προστάξει έτι τα νέφη να μη βρέξωσι βροχήν επ' αυτόν. Αλλ' ο αμπελών του Κυρίου των δυνάμεων είναι ο οίκος του Ισραήλ και οι άνδρες Ιούδα το αγαπητόν αυτού φυτόν». (Ησ. 5:1-7) (Βλ. και Ματθ. κεφ. 21)

Ο αληθινός Θεός είχε μιλήσει για τον τρυγητό του λαού Ισραήλ, την άμπελο

«Εκαύθη εν πυρί· εκόπη· εχάθησαν από επιτιμήσεως του προσώπου σου.» (Ψαλμ. 80:16 )

«Και άλλος άγγελος  εξήλθεν εκ του ναού τού εν τω ουρανώ έχων και αυτός δρέπανον οξύ. Και άλλος άγγελος εξήλθεν εκ του θυσιαστηρίου έχων εξουσίαν επί του πυρός, και εφώνησεν φωνή μεγάλη τω έχοντι το δρέπανον το οξύ λέγων. Πέμψον σου το δρέπανον το οξύ και τρύγησον τους βότρυας της αμπέλου της γής, ότι ήκμασαν αι σταφυλαί αυτής. Και έβαλεν ο άγγελος το δρέπανον αυτού εις την γήν και ετρύγησεν την άμπελον της γής και έβαλεν εις την ληνόν του θυμού του Θεού τον μέγαν.» (Αποκ. 14:17-19)

«Τις ούτος, ο ερχόμενος εξ Εδώμ, με ιμάτια ερυθρά εκ Βοσόρρας; ούτος ο ένδοξος εις την στολήν αυτού, ο περιπατών εν τη μεγαλειότητι  της δυνάμεως αυτού; Εγώ, ο λαλών εν δικαιοσύνη, ο ισχυρός εις το σώζειν. Διά τι είναι ερυθρά η στολή σου και τα ιμάτιά σου όμοια ανθρώπου πατούντος εν ληνώ; Επάτησα μόνος τον ληνόν, και ουδείς εκ των λαών ήτο μετ' εμού· και κατεπάτησα αυτούς εν τω θυμώ μου και κατελάκτισα αυτούς εν τη οργή μου· και το αίμα αυτών ερραντίσθη επί τα ιμάτιά μου και εμόλυνα όλην μου την στολήν. Διότι η ημέρα της εκδικήσεως ήτο εν τη καρδία μου, και έφθασεν ο ενιαυτός των λελυτρωμένων μου.» (Ησ. 63:1-4)

Συμπέρασμα 

Με την διεθνοποίηση της μαρτυρίας της Πρώτης Εκκλησίας που τελέσθηκε στην γενεά των Αποστόλων και την εκπλήρωση της οργής του Θεού επί την Ιερουσαλήμ  σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, το 70 μ.Χ., ολοκληρώθηκε η Παλαιά Διαθήκη και οι προφητείες του βιβλίου της Αποκάλυψης.  Σήμερα ζούμε στον ατελεύτητο αιώνα της Καινής  Διαθήκης της χάριτος  δια Ιησού Χριστού. (Ρωμ. 16:26)

«Ούτως γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού, ο πιστεύων εις αυτόν ου κρίνεται, ο δε μη πιστεύων ήδη κέκριται, ότι μη πεπίστευκεν εις το όνομα του μονογενούς υιού του Θεού. Αύτη δε έστιν η κρίσις ότι το φώς ελήλυθεν εις τον κόσμον και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος η το φώς , ην γαρ αυτών πονηρά τα έργα.» (Ιωάν. 3:16-19)

Η κρίσις στην Καινή Διαθήκη είναι ότι όσοι δεν αγαπούν το Φως του Ιησού Χριστού του αληθινού Θεού, νεκροί όντες, παραμένουν στο σκότος και δεν μετέχουν της Αθανασίας.  (Α΄ Ιωάν. 5:20,  Ιωάν. 3:19)

Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού μετά του πνεύματος υμών.

Αμήν

  << Επιστροφή στην Αρχική σελίδα