Το Χάραγμα του Ονόματος του Θηρίου (=Βασιλεία) ή του Αριθμού του Ονόματος Αυτού

Συντάκτης: Ευάγγελος Δ. Κεπενές (Δεκέμβριος 31, 2020, 11:15)

Το χάραγμα

«[καὶ] ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.» (Αποκ. 13:17, WH)

«Περί δε του αριθμού τούτου και του υπονοουμένου ανθρώπου έχουσι μεν έκπαλαι αναρίθμητα υποτεθή και γραφή, ουδεμία δε όμως ικασία δεν έχει αποδειχθεί εντελώς βάσιμος, δι’ ο και εξακολουθεί ενταύθα ακατάπαυστως η κατά το μάλλον ή ήττον φαντασιοκοπική παραγωγή.» (Αποκ. Ιωάννου, Π. Μπρατσιώτης, σ. 218)

Τα θηρία

«Ταύτα τα θηρία τα μεγάλα τα τέσσαρα τέσσαρες βασιλείαι αναστήσονται επί της γης (του Ισραήλ) αι αρθήσονται και παραλήμψονται την βασιλείαν άγιοι υψίστου και καθέξουσιν αυτήν έως αιώνος των αιώνων». (Δαν. 7:17-18 LXX)

Τα τέσσερα θηρία «εκ της θαλάσσης» σύμφωνα με την ερμηνεία που δόθηκε στον Δανιήλ ήταν οι εξής τέσσερις ΒΑΣΙΛΕΙΕΣ «Βαβυλωνιακή, Περσική, Ελληνική και Ρωμαϊκή» που κατέκτησαν τους Ιουδαίους, «αναστήσονται επί της γης», με την τελευταία να είναι η επικυρίαρχος δύναμη στα χρόνια του Ιησού και των Ιουδαίων Αποστόλων στην ΓΗ του Ισραήλ.

Η ταύτιση του Αντίχριστου με το θηρίο (=βασιλεία) εκ της θαλάσσης που είχε 7 κεφάλια και 10 κέρατα (Αποκ. 13:1) στερείται κάθε βιβλικής βάσης. Τα όσα σχετικά περιγράφονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης έχουν να κάνουν με την Ρώμη (το θηρίο εκ της θαλάσσης) και το Ισραήλ (το θηρίο εκ της γης του Ισραήλ), που αυτό είχε κέρατα δύο ως αρνίου και ελάλει ως δράκων και που ήσαν σε εμπόλεμη κατάσταση. Τα δύο κέρατα του θηρίου εκ της γης είναι η πολιτική και η θρησκευτική εξουσία του θεοκρατικού Ισραήλ συνοδευόμενη από ψευδοπροφήτες. Την περίοδο εκείνη κάθε εβραϊκή εξουσία ήταν φιλορωμαϊκή (λαλούσε ως δράκων) και δρούσε για τα συμφέροντα της Ρώμης, επιτυγχάνοντας έτσι την διατήρηση των προνομίων της. Τα ιστορούμενα δεν αφορούν σημεία του τέλους της ιστορίας του κόσμου, αλλά τα όσα συνέβησαν στην περίοδο του ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους που ήταν και η αιτία για την πτώση της Ιερουσαλήμ. Έχουν να κάνουν με τα δρώμενα εκείνης της χρονικής περιόδου, όπως:

1) Αναγκαστική λατρεία της Ρώμης και των αυτοκρατόρων της (Αποκ. 13:11-12) ως απόδειξη υποταγής στην τότε κοσμοκράτειρα και ξεσκέπασμα και τιμωρία των επαναστατών Ιουδαίων. Η λατρεία των αυτοκρατόρων συνέβαλε στην πολιτική και θρησκευτική συνοχή του ρωμαϊκού κράτους. Όποιος την αρνιόταν χαρακτηριζόταν ως εχθρός του.

Το μέτρο αφορούσε αποκλειστικά όσους κατοικούσαν στη γη του Ισραήλ, στους οποίους είχε παραχωρηθεί το δικαίωμα να μη προσκυνούν τον Καίσαρα και την θεά Ρώμη, αλλά να λατρεύουν το δικό τους Θεό, και νομοθετήθηκε από την πολιτική και θρησκευτική εξουσία του θηρίου εκ της γης με σκοπό την διατήρηση της εξουσίας και των προνομίων της. Οι λοιπές επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λάτρευαν την θεά Ρώμη ως προστάτιδα και ευεργέτιδα και τον εκάστοτε Καίσαρα με προθυμία, επιδιώκοντας μάλιστα μετά σπουδής τον τίτλο της νεωκόρου των Σεβαστών. (Νεωκορία = προνόμιο κατασκευής αυτοκρατορικού ναού, απ΄ όπου εξαρτιόταν η οικονομική τους ευρωστία και η πολιτιστική και κοινωνική τους προοπτική).

Παραπλήσιο μέτρο πάρθηκε κατά την διάρκεια του πολέμου και στην Αντιόχεια όπως ιστορεί ο Ιώσηπος:

«Όταν κηρύχτηκε λοιπόν ο πόλεμος οι Ιουδαίοι ήσαν μισούμενοι υπό πάντων. Ένας από αυτούς με το όνομα Αντίοχος, ο πατέρας του ήταν άρχοντας των Ιουδαίων της Αντιόχειας, αποκήρυξε τον ιουδαϊσμό και τον πατέρα του και κατηγόρησε στον δήμο, Ιουδαίους, ότι συνωμοτούσαν για να κάψουν την Αντιόχεια. Το αποτέλεσμα ήταν οι Αντιοχείς να κάψουν τους κατηγορούμενους Ιουδαίους για να σώσουν τη πόλη τους. Στην συνέχεια ανάγκασε τους Ιουδαίους να θυσιάσουν με τον ελληνικό τρόπο, ώστε να αποκαλυφθούν οι συνωμότες, μερικοί θυσίασαν ενώ άλλοι θανατώθηκαν. Έτσι με την συγκατάθεση του Ρωμαίου στρατηγού, ο Αντίοχος έγινε κυβερνήτης των Ιουδαίων, εξαναγκάζοντας τους να δουλεύουν και την ημέρα του Σαββάτου. Σύντομα η κατάργηση αυτής της αργίας εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις». (Ιουδ. Πόλ. Ζ 46-53)

Ο ίδιος επίσης ιστορεί ότι κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, όσοι Ιουδαίοι προσέφευγαν στους Ρωμαίους «ανευφήμουν ως ευεργέτην» τον Τίτο και ζητούσαν την τιμωρία των επαναστατών. (Ιουδ. Πολ. Δ΄ 115)

2) Έλεγχο του εμπορίου στην γη Ισραήλ «οικονομικός αποκλεισμός / κυρώσεις» όπου κανείς δεν μπορούσε να αγοράσει η να πουλήσει εάν δεν είχε τις απαραίτητες πιστοποιήσεις «χάραγμα» ότι ήταν φίλος της Ρώμης και όχι πολέμιος της.

3) Την από παλαιά γνωστή και πάντα επίκαιρη μέθοδο της παραπληροφόρησης και εξαπάτησης με ενέργειες ψεύτικων σημείων και θαυμάτων, μέσω των οργάνων της φιλορωμαϊκής ιουδαϊκής εξουσίας, τους ψευδοπροφήτες, με στόχο πάλι την διάσωση των προνομίων της.

Οι ιστορικές συγκυρίες της εποχής εκείνης, έφεραν την αρχέγονη Εκκλησία αντιμέτωπη με την ίδια της την ομολογία, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος.

«Και άλλος άγγελος τρίτος ηκολούθησεν αυτοίς λέγων εν φωνή μεγάλη: Ει τις προσκυνεί το θηρίον (=βασιλεία) και την εικόνα αυτού και λαμβάνει χάραγμα επί του μετώπου αυτού η επί την χείρα αυτού και αυτός πίεται εκ του θυμού του Θεού του κεκερασμένου ακράτου εν τω ποτηρίω της οργής αυτού και βασανισθήσεται εν πυρί και θείω ενώπιον αγγέλων αγίων και ενώπιον του αρνίου [...] Ώδε η υπομονή των αγίων εστίν, οι τηρούντες τας εντολάς του Θεού και την πίστιν Ιησού.» (Αποκ. 14:9-10, 12. Βλ. και Β΄ Θεσ. 1:7)

Πολλοί Ιουδαιοχριστιανοί και Εθνικοί Χριστιανοί αρνούμενοι να θυσιάσουν και να προσκυνήσουν κατά τον εθνικό ειδωλολατρικό τρόπο, θανατώθηκαν, μακαριζόμενοι υπό του Κυρίου.

«Και ήκουσα φωνής εκ του ουρανού λεγούσης, γράψον: Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι, ναι λέγει το πνεύμα, ίνα αναπαυθώσιν εκ των κόπων αυτών τα γαρ έργα αυτών ακολουθεί μετ΄αυτών.» (Αποκ. 14:13)

Επίσης όσοι Ιουδαϊστές αρνήθηκαν να προσκυνήσουν την εικόνα του θηρίου, ομοίως θανατώθηκαν, μένοντας έτσι πιστοί στον Ιουδαϊσμό που έμελλε να καταργηθεί με το επικείμενο γκρέμισμα του Ναού και των συμβόλων του. (Εβρ. 8:13)

Το χάραγμα (Αποκ. 3:16)

Το χάραγμα που περιγράφεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης έχει καθαρά ιουδαϊκό, παλαιοδιαθηκικό υπόβαθρο, και αποσκοπούσε στην άρνηση της μονοθεϊστικής ιουδαϊκής πίστης, στην απόρριψη της ιουδαϊκής εθνικής συνείδησης και στην μη τήρηση των εντολών του Θεού. Στην Π.Δ. γίνεται επανειλημμένα αναφορά να φορούν οι Εβραίοι κάποιο σημάδι στο χέρι και το μέτωπο για να θυμούνται την έξοδο από την Αίγυπτο και τις εντολές του Θεού.

«Θέλετε λοιπόν βάλει τους λόγους μου τούτους εις την καρδίαν σας και εις την ψυχήν σας· και θέλετε δέσει αυτούς διά σημείον επί της χειρός σας και θέλουσιν είσθαι ως προμετωπίδια μεταξύ των οφθαλμών σας·» (Δευτ. 11:18, 6:8, βλέπε και Έξ. 13:9, 13:15-16, και

Με βάση αυτά τα εδάφιο, οι μετέπειτα Εβραίοι τοποθέτησαν στα χέρια και στο μέτωπό τους το Tefillin (תפלין) - μικρά δερμάτινα κουτιά που περιείχαν βιβλικά κείμενα. Στην Ελληνική Καινή Διαθήκη, τα tefillin ονομάζονται «φυλακτήρια» (Ματθ. 23:5). Στον σημερινό Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό τα τεφιλίν φορούν μόνο οι άρρενες Εβραίοι από δεκατριών ετών, ενώ στον Μεταρρυθμισμένο Ιουδαϊσμό τα φορούν και οι γυναίκες κατά τη διάρκεια της προσευχής.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το χάραγμα μπορεί να ήταν τεχνικός όρος της αυτοκρατορικής σφραγίδας ή το ίδιο το νόμισμα του αυτοκράτορα με το όνομά του ή τον αριθμό του ονόματός του που ήταν εξιακόσιοι εξήντα εξ. Πάντως ιστορικό περιστατικό χαράγματος στην κυριολεξία, έχουμε και επί βασιλείας του Πτολεμαίου Δ΄ του Φιλοπάτορα (222-204 π.Χ.) ο οποίος απαγόρευσε σε όλους τους Ιουδαίους της Αιγύπτου να λατρεύουν τον Θεό τους και να εισέρχονται στις συναγωγές τους. Αντ’ αυτού έπρεπε η να απογραφούν στους καταλόγους των δούλων και να λάβουν χάραγμα με πυρωμένο σίδερο, το σήμα του θεού Διόνυσου, «φύλλο κισσού», ή να θανατώνονται. Όσοι θέλησαν να λάβουν μέρος στην λατρεία των ειδώλων γινόντουσαν ισότιμοι πολίτες της Αλεξάνδρειας. Άλλοι υπέκυψαν, άλλοι θανατώθηκαν και άλλοι προσπάθησαν με χρήματα να αποφύγουν την εγγραφή τους στους καταλόγους των δούλων. (Γ΄ Μακ. 2:25-33)

Επίσης ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Καλιγούλας χάραζε με πυρωμένο σίδερο τους Συγκλητικούς που έπεφταν στην δυσμένεια του αναγκάζοντάς τους να δουλεύουν στους δρόμους η στα ορυχεία.

Και ο Ιωάννης ο Λυδός στο έργο του «Περί μηνών» αναφέρει: «Και οι Αιθίοπες δε τις κόγχες των γονάτων των νέων τους με καυτό σίδηρο σφραγίζουν για τον Απόλλωνα.»

Ακόμη σχετικά με το «χάραγμα», ο καθηγητής Π. Μπρατσιώτης, αναφέρει: «¨Να δώσωσι αυτοίς χάραγμα…¨ εκφράζει την εθελοδουλείαν των ανθρώπων, καθ’ όσον δια της τοιούτης σφραγίσεως (στίξεως) παρίσταται η πλήρης υποτέλεια των εν λόγω ανθρώπων εις το θηρίον. Η δε φράσις υπενθυμίζει την παλαιάν ανατολικήν συνήθειαν του εγχαράσσειν ή ενστίζειν το όνομα σαρκικού ή πνευματικού κυρίου δια πυρακτωμένου οργάνου επί της χειρός ή του μετώπου μισθοφόρων ή δούλων, ανθρώπων ή θεών» (Αποκάλυψις Ιωάννου, σ. 217)

Συμπέρασμα

Οποιαδήποτε προσπάθεια ταύτισης του «χαράγματος» που αναφέρεται στην Αποκάλυψη με σύγχρονα ή μελλοντικά πολιτικά ή θρησκευτικά δρώμενα ή υγειονομικές υπουργικές αποφάσεις (σκόπιμες ή μη) είναι αποτέλεσμα παρερμηνείας των Γραφών. Η Αποκάλυψη δεν αφορούσε μελλοντικές γενεές αλλά γράφτηκε για τους σύγχρονους του Ιωάννη Ιουδαιοχριστιανούς ώστε να γνωρίζουν αυτά που επρόκειτο να συμβούν «ταχέως» στην γενεά τους.

Αμήν

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα