Η Γέννηση της Κρατικής θρησκείας των Οικουμενικών Συνόδων

Η Γέννηση της Κρατικής θρησκείας των Οικουμενικών Συνόδων

Συγγραφή: Κεπενές Δημ. Ευάγγελος                                                                                                                                                                                                               

Το παρόν είναι απόσπασμα από την εργασία «Ιουδαϊσμός - Χριστιανισμός και η θρησκεία των Οικουμενικών Συνόδων» που δημοσιεύτηκε από www.aionios-diathiki.gr τον (Ιανουάριο 24, 2018)

 Ο πατερικός Χριστιανισμός

«Έλεγε λοιπόν ο Ιησούς προς τους Ιουδαίους που είχαν πιστέψει σ’ αυτόν: Εάν εσείς μείνετε στο λόγο το δικό μου, είστε αληθινά μαθητές μου, και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει.» [Ιωάν. 8:31]

Ο διαμορφωμένος βυζαντινός, «πατερικός» Χριστιανισμός, διαφέρει στην δομή του από την αρχέγονη Εκκλησία που ίδρυσε ο Ιησούς και οι Απόστολοι Του και που είναι η ολοκλήρωση του Βιβλικού Ιουδαϊσμού.

Ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού και ο εκχριστιανισμός του Ελληνισμού διευκολύνθηκαν με τον ιστορικό εξελληνισμό των λαών της Ανατολής και επιτεύχθηκαν με την ανάμειξη της κατά βάση Πλατωνικής σκέψης και του μονοθεϊστικού Ιουδαιοχριστιανισμού. Πρωτεργάτης ήταν ο Ιουδαίος ελληνιστής φιλόσοφος Φίλων ο οποίος εξίσωνε τις Εβραϊκές Γραφές με τον Πλατωνισμό. Ενώ διέδιδε τις ελληνικές φιλοσοφικές θέσεις, είχε την απατηλή άποψη ότι έμενε πιστός στη Βίβλο των πατέρων του. Τον Φίλωνα μιμήθηκαν αργότερα οι φιλόσοφοι Απολογητές και οι «πατέρες». Σταδιακά αυτή η μείξη διαμόρφωσε νέο φιλοσοφικό ρεύμα, που ήταν μετεξέλιξη του Νεοπλατωνισμού του Πλωτίνου, το οποίο  χαρακτηρίζεται ως πατερική φιλοσοφία, η βυζαντινή σκέψη. 

Σύμφωνα με αυτή την νέα «πατερική» φιλοσοφία ο "επουράνιος" άνθρωπος, Ιησούς Χριστός, είναι η ενσάρκωση του προϋπάρχοντος θεού Υιού, έχει δύο φύσεις, είναι τέλειος άνθρωπος όπως ένας χοϊκός και τέλειος θεός -εδώ έχουμε αντιγραφή του μυθολογικού μοντέλου "βιολογικός άνθρωπος - θεός"- και έτσι οι Εβραίοι αρνητές που οδήγησαν με δόλο τον Ιησού στο σταυρό, γιατί έκανε τον εαυτό Του Θεό ενώ (κατ΄αυτούς) ήταν βιολογικός άνθρωπος, δικαιώθηκαν από την «μαγειρική» των πατέρων.

«Απεκρίθησαν προς αυτόν οι Ιουδαίοι, λέγοντες· Περί καλού έργου δεν σε λιθοβολούμεν, αλλά περί βλασφημίας, και διότι συ άνθρωπος ων κάμνεις σεαυτόν Θεόν.» [Ιωάν. 10-33]

Η Πατερική Φιλοσοφία και η αντίθεση με τις Γραφές

Οι «πατέρες» της νέας θρησκείας επηρεασμένοι και αυτοί από την αγάπη του Φίλωνα προς την αντιφατική ελληνική φιλοσοφία αγνόησαν τις Γραφές που λένε ότι: 

«Επειδή εν τη σοφία του Θεού ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν διά της σοφίας, ηυδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος να σώση τους πιστεύοντας.» [Ι Κορ. 1:21]

«Λαλούμεν δε σοφίαν μεταξύ των τελείων, σοφίαν όμως ουχί του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των φθειρομένων· αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού μυστηριώδη, την αποκεκρυμμένην, την οποίαν προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, την οποίαν ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου εγνώρισε· διότι αν ήθελον γνωρίσει, δεν ήθελον σταυρώσει τον Κύριον της δόξης.» [Ι Κορ. 2:6-8]

Η αποστολική εν Πνεύματι αγίω διδαχή, ότι ο Χριστός, είναι η φανέρωση της αγάπης του Θεού και «ο φωτισμός της γνώσεως της δόξης του Θεού εν προσώπω Χριστού» είναι σε αντιδιαστολή με την ανθρώπινη φιλοσοφία.

«Α και λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις αλλ’ εν διδακτοίς πνεύματος πνευματικοίς πνευματικά συγκρίνοντες.» [Ι Κορ. 2:13]

«Επειδή είναι γεγραμμένον· Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών. Που ο σοφός; που ο γραμματεύς; που ο συζητητής του αιώνος τούτου; δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;» [Ι Κορ. 1:19-20]

Αυτήν την αντιδιαστολή οι Απολογητές φιλόσοφοι επιχείρησαν να εξομοιώσουν, αφενός υποβιβάζοντας «το ευαγγέλιο του Θεού» σε επίπεδο ανθρώπινης φιλοσοφίας και αφετέρου προβιβάζοντας την ανθρώπινη αντιφατική φιλοσοφία σε θεϊκό επίπεδο. [Ρωμ. 15:16]

«Πλάτων μεν γαρ, ως άνωθεν καταλελυθώς και τα εν ουρανοίς άπαντα ακριβώς εωρακώς, τον ανωτάτω θεόν εν τη πυρώδει ουσία είναι λέγει. Αριστοτέλης δε […] σαφώς και φανερώς την Πλάτωνος αναιρεί δόξαν.» [Ιουστίνος φιλόσοφος λόγος παραινετικός προς Έλληνας (80, 81)]

Με αυτή την αντιφατική φιλοσοφία πορεύτηκε μεγάλο μέρος των «Χριστιανών» από τον 20 μ.Χ. αιώνα και μετά, δελεασμένο από τους Απολογητές, οι οποίοι δίδασκαν εσφαλμένα ότι η φιλοσοφία είναι παιδαγωγός προς τον Χριστιανισμό και συνεργός στην κατανόηση της αλήθειας, παρόλο που ο Ιουστίνος στα γραπτά του παρουσιάζει αντιφατικές μεταξύ τους εκδοχές σύμφωνα με το τελευταίο.

Την άποψη ότι η αρχαία φιλοσοφία είναι συνεργός στην Αλήθεια, ο Ιουστίνος στην μεν (Β' Απολογία, 10.1-8) την αποδίδει στον «σπερματικό λόγο», στην αποκάλυψη δηλαδή του Θεού της Βίβλου προς τον εθνικό κόσμο με μορφή σπερμάτων αληθείας, στην (Α' Απολογία, 54.1-10, Διάλογος προς Τρύφωνα, 69.1-4) λέει ότι ο διάβολος (με την φιλοσοφία) προσπάθησε να παραπλανήσει τα έθνη για να μην πιστέψουν στον Χριστό, και στην (Α΄Απολογία, 44.8-11) λέει ότι οι Έλληνες έλαβαν τους λόγους τους από τον Μωυσή και τους προφήτες. Το αλαλούμ των αντιφάσεων προσπάθησε να λειάνει δια της θεολογίας της «ανακεφαλαιώσεως» ο Ειρηναίος της Λυών. 

Αυτή η διδαχή  ήταν σε πλήρη αντίθεση από την διδαχή των Αποστόλων που έλεγαν :

«Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, διά να δικαιωθώμεν εκ πίστεως αφού όμως ήλθεν η πίστις, δεν είμεθα πλέον υπό παιδαγωγόν.» [Γαλ. 3:24-25]

Οι ελάχιστες αναφορές της Καινής Διαθήκης στην ελληνική γραμματεία έχουν απλώς ανθρώπινο νόημα και δεν αποδεικνύουν την παράλληλη υιοθέτηση ή διάδοση των φιλοσοφικών ρευμάτων από τους  Αποστόλους. Αυτό ισχυρίζονται εσφαλμένα οι θιασώτες του μετεξελιγμένου και επεξεργασμένου «πατερικού» Χριστιανισμού, ο οποίος όπως προελέχθη  είναι το αποτέλεσμα, της επί σειρά ετών διεργασίας ανάμειξης της μυθολογίας με την αποκάλυψη της Αλήθειας από το άγιο Πνεύμα, η οποία στάλθηκε από τον ουρανό. [Ι Πέτρου προς Εβραίους 1:2]

Βιβλική μαρτυρία και η Νέα θρησκεία

«Και ο λόγος μου και το κήρυγμα μου ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως, ίνα η πίστης υμών μη η εν σοφία ανθρώπων, αλλ’ εν δυνάμει Θεού.» [Ι Κορ. 2:4-5 TRA]

Αποδεχόμενοι αυτή την ορθή τακτική του αποστόλου Παύλου, οι Ιουδαίοι της Βέροιας ήταν «ευγενέστεροι» από τους Ιουδαίους της Θεσσαλονίκης. Όταν τους επισκέφτηκε ο Παύλος στην συναγωγή τους, δέχτηκαν τον λόγο με κάθε προθυμία. Για να βεβαιωθούν για την αλήθεια του Ιησού, «εξέταζαν κάθε μέρα τις Γραφές» χωρίς να καταφύγουν στην ελληνική φιλοσοφία, που άρπαζε τον Χριστό ως λάφυρο από τους πιστούς.

«Βλέπετε μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης κατά την παράδοσιν των ανθρώπων κατά τα          στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν.» [Κολ. 2:8]

Η Νέα Θρησκεία

Η πλατωνίζουσα νέα «πατερική» σκέψη, καλυπτόμενη πίσω από την Εβραϊκή Βίβλο και την προσωπικότητα του Ιησού Χριστού και έχοντας υπόβαθρο τον Ελληνισμό, διαμόρφωσε τελικά νέα πολυθεϊστική θρησκεία, υποστηριζόμενη από την ρωμαϊκή πολιτική της Νέας Ρώμης. Αναβιώνοντας τυπολογικά τους αποτεφρωμένους λατρευτικούς τύπους του Ιουδαϊσμού («στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσεται [ΙΙ Πέτρ. 3:10]») –όπως επίγειοι ναοί με  συμβολική διαρρύθμιση και λειτουργία, που θυμίζει έντονα τον καμένο Ναό των Εβραίων– προβίβασε τον «έτερο Θεό Λόγο» του Φίλωνα και του Απολογητή Ιουστίνου και λοιπών φιλοσόφων, από «δεύτερο» και «κατώτερο» θεό, σε «συνάναρχο» και «συναΐδιο» με τον Πατέρα, κάνοντας οντολογική εξίσωση του Θεού Πατρός και του Θεού Υιού.

Η εσφαλμένη προσπάθεια των Απολογητών να αναμείξουν την ελληνική σκέψη –η οποία (σκέψη) αποδεχόταν σύνθετες θεότητες με ιεραρχική ένωση θεϊκών μελών [ενοθεϊσμός]– με τον βιβλικό Μονοθεϊσμό, γέννησε μακρές θεολογικο-φιλοσοφικές μάχες. Τελικά, με την συνδρομή των φιλοσόφων «πατέρων» και τη διεξαγωγή πολλών Συνόδων, που στην πράξη τροφοδοτούσαν νέες διαμάχες, και αλλεπάλληλες καθαιρέσεις και εξορίες επισκόπων όλων των επιμέρους παρατάξεων, παράχθηκε Θεός τριών Υποστάσεων, Τρισήλιος Θεότητα, δικαιώνοντας έτσι την ανθρώπινη φιλοσοφία και την ανέκαθεν εθνική πολυθεΐα. 

Το ακατάληπτο για τους ανθρώπους της «Τρισυπόστατης μονάδος» έγινε  πλήρως καταληπτό στα τέλη του 40υ μ.Χ. αιώνα, μόνο από τους «πατέρες» φιλοσόφους, οι οποίοι οριστικοποίησαν το «τριαδικό» δόγμα που ανακηρύχτηκε με αυτοκρατορικό βούλευμα Ορθό, αντικαθιστώντας την «κατά Χριστόν» διδαχή. [Κολ. 2:8]

Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης.  Απόσπασμα διατάγματος από το Βυζαντινό Ρωμαϊκό Δίκαιο

'Περί της ορθοδόξου πίστεως των χριστιανών και του μηδένα κατατολμάν περί αυτής δημοσία αμφισβητείν'.

(1)  Ανάγνωθι βι. α’ τι α κεφ. α και δ, εν οις φησίν, ότι Χριστιανός έστιν ο πιστεύων μίαν είναι θεότητα εν ίση εξουσία του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος, ο γαρ παρά τα ειρημένα δοξάζων αιρετικός έστιν.

(2)  Μηδείς κληρικός η μοναχός η στρατευόμενος η άλλος οιοσδήποτε πληθύν συνάγων δημοσία περί της πίστεως διαλεγέτω, υβρίζειν γαρ δοκεί την εν χαλκηδόνι σύνοδον την δεόντως πάντα διατυπώσασαν, ήτις και τοις αιρετικοίς πάσι δίδωσι γινώσκειν τα ημέτερα. Ώστε ουν ει μεν κληρικός είη ο ταύτα ποιών, του συλλόγου των κληρικών εκπεσείται. Ει δε στρατευόμενος, της στρατείας. Οι δε λοιποί κατά την οικείαν τάξιν τιμωρείσθωσαν. Πηγή

Μετάφραση αποσπάσματος

«Χριστιανός είναι  αυτός που  πιστεύει ότι  υπάρχει μία θεότητα με ίση εξουσία 'του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος'. Αυτός που πιστεύει διαφορετικά σε αυτά που έχουν ειπωθεί είναι αιρετικός .

Κανένας κληρικός η μοναχός η στρατευόμενος η άλλος οποιοσδήποτε συγκεντρώνοντας  πλήθος δημοσίως  να μην μιλά για την πίστη, γιατί θα φαίνεται ότι υβρίζει την Σύνοδο  στη Χαλκηδόνα  η οποία δεόντως τα πάντα διατύπωσε,  και  η οποία σε όλους τους αιρετικούς δίνει τη δυνατότητα να μάθουν την άποψή μας. Ώστε  αν κάποιος κληρικός  αυτό κάνει, από το σύλλογο των κληρικών θα απομακρυνθεί . Αν  είναι στρατευόμενος, από τον στρατό. Οι δε υπόλοιποι σύμφωνα με την οικεία τάξη να τιμωρούνται».

Ιστορικές Μαρτυρίες και παρεμβάσεις

Την δε «θεοπνευστία» της ελληνίζουσας πατερικής δογματικής και τις διαμάχες και αντιδράσεις μεταξύ των πατριαρχικών θρόνων, οι οποίες εκάμπτοντο τελικά υπό του αυτοκράτορος,  μαρτυρεί η εκκλησιαστική ιστορία του Β. Κ. Στεφανίδου, εκδόσεις Παπαδημητρίου, απ' όπου και διαβάζουμε αποσπάσματα: 

«Ο Αλεξανδρείας θεόφιλος ήτο θιασώτης του Ωριγένους και εχθρός του ανθρωπομορφισμού. Οι μοναχοί της Σκήτεως κατά μεγάλας ομάδας μετέβησαν εις την Αλεξάνδρειαν και ηπείλησαν, ότι θα εφόνευον αυτόν, αν δεν κατεδίκαζε τον Ωριγένην [...] Ο Ρώμης Καιλεστίνος θεώρησε περιττήν την σύγκλησιν οικουμενικής συνόδου (για τον Νεστοριανισμό), εδέχθη όμως αυτήν συγκληθείσαν υπό του αυτοκράτορος της Ανατολής Θεοδοσίου του Β' και του αυτοκράτορος της Δύσεως Βαλεντινιανού του Γ'. Ούτω συνεκλήθη η τρίτη οικουμενική σύνοδος εν Εφέσω (431). Θεοδόσιος ο Β' διέκειτο ευμενώς προς τον Νεστόριον, διώρισεν αυτοκρατορικόν αντιπρόσωπον εν τη συνόδω τον κόμητα Κανδιδιανόν, προσωπικόν φίλον του Νεστορίου, και επέτρεψε, μέρος της περιλάμπρου αυτοκρατορικής φρουράς να συνοδεύση τον Νεστόριον μέχρι της Εφέσου. Ο Κύριλλος, εις των τεσσάρων μεγάλων πατριαρχών της Αλεξανδρείας (τρίτος κατά την σειράν), ομότροπος ανεψιός και διάδοχος του γνωστού σε ημάς Αλεξανδρείας Θεοφίλου, έφθασεν εις την Έφεσον, ακολουθούμενος υπό Αιγυπτίων επισκόπων, μοναχών, υπηρετών και ναυτών χειροδυνάμων, οι οποίοι ήσαν έτοιμοι δι' ακαταμαχήτων επιχειρημάτων να υποστηρίξωσι τον κύριον αυτών και την διδασκαλίαν αυτού κατά πάσης ενδεχομένης βίας εκ μέρους των αντιθέτων [...] Ούτως η σύνοδος της Εφέσου διεσπάσθη εις δύο τμήματα με αντιθέτους αποφάσεις». (Σελ. 208, 216-7)

«Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος ο Β' πεισθείς υπό των υποστηρικτών του Ευτυχούς συνεκάλεσεν εν Εφέσω σύνοδον (449), της οποίας αι συνεδρίαι έγιναν εν τω ναώ της Μαρίας. Ως αυτοκρατορικοί αντιπρόσωποι παρέστησαν ο κόμης (αυτοκρατορικός σύμβουλος) Ελπίδιος και ο τριβούνος και νοτάριος (αμφότερα τίτλοι αυτοκρατορικού γραμματέως -οι τίτλοι του «κόμητος» και του «τριβούνου» εδίδοντο εις πολιτικούς και εις στρατιωτικούς βαθμούχους- ως αντιπρόσωποι δε του Ρώμης Λέοντος, του Α' εις επίσκοπος, εις πρεσβύτερος (Ρενάτος, αποθανών εν Δήλω, πριν φθάση εις την Έφεσον) και εις διάκονος. Πρόεδρος υπό του αυτοκράτορος ωρίσθη ο Αλεξανδρείας Διόσκουρος. Ο Κων/πόλεως Φλαβιανός και οι οπαδοί του αυτού εστερήθησαν του δικαιώματος της ψήφου, τουναντίον δε εδόθη τοιαύτη εις τον Σύρον πρεσβύτερον και ηγούμενον Βαρσουμάν, ως αντιπρόσωπον των μονοφυσιτών μοναχών της Συρίας. Ούτος δια μοναχών, ωπλισμένων με ράβδους, σκαπάνας και πτυάρια, ελεηλάτει παρά τον Ευφράτην τας εκκλησίας των Νεστοριανών, έκαιε τα μοναστήρια αυτών και εδίωκεν ή εφόνευε τους Νεστοριανούς επισκόπους. Ελθών εις την Έφεσον έφερε μεθ' εαυτού το τάγμα τούτο δια παν ενδεχόμενον. Επί των μη μονοφυσιτών της εν Εφέσω συνόδου εξ αρχής ήσκησαν τρομοκρατίαν διάφοροι πολυπληθείς ομάδες, τραχείς εντόπιοι στρατιώται, φανατικοί μοναχοί, ελθόντες εκ Κων/πόλεως και Συρίας (εξ Αιγύπτου δεν αναφέρονται), χειροδύναμοι ναύται και κακότροποι παραβολανοί (οι παραβολάνοι αναφέρονται εις την άνοδον του Κυρίλλου στον πατριαρχικόν θρόνον, και στον φόνο της φιλοσόφου Υπατίας), οι οποίοι ήσαν νοσοκόμοι, χρησιμοποιούμενοι και ως νεκροθάπται και εν ανάγκη δι' οιονδήποτε άλλον σοβαρόν σκοπόν. Τας δύο τελευταίας ομάδας έφερεν εξ Αιγύπτου ο πατριάρχης Διόσκουρος. Η διδασκαλία του Ευτυχούς παρουσιάσθη ως εξής «δύο φύσεις προ της ενώσεως, μία μετ' αυτήν» και ανεγνωρίσθη ως ορθόδοξος, ο δε Ευτύχιος ηθωώθη. Την αυτήν διατύπωσιν είχεν ο Αλεξανδρείας Κύριλλος, αλλ' εκείνος προσέθεσε το «ασυγχύτως και ατρέπτως», ενώ ο Ευτύχης την ανθρώπίνην φύσιν του Χριστού εδέχετο «ουχ ομοούσιον ημίν». Επειδή η προταθείσα καθαίρεσις του Φλαβιανού προυκάλει αντιρρήσεις, η τρομοκρατία ηύξησε και ούτως επέφερεν αποτέλεσμα. Ο Φλαβιανός έκαμεν έκκλησιν, χωρίς να αναφέρη εις ποίον αύτη απηυθύνετο, απεπειράθει να καταφύγη υπό την αγίαν τράπεζαν ως εις άσυλον, χωρίς να κατορθώση αυτό. Ωθούμενος και τυπτόμενος ερρίφθη έξω του Ναού, καθηρέθη και εξορίσθη. Τα έκτροπα δεν αναφέρονται υπό των περισωθέντων πρακτικών της συνόδου, αλλ΄ είναι γνωστά εκ μαρτυριών, γενομένων εν τη Δ' Οικουμ. Συνόδω (Mansi, 6, 828). [...] Ο αυτοκράτοωρ Θεοδόσιος ο Β' εκύρωσε τας αποφάσεις, αλλ' ο Ρώμης Λέων απέρριψε την σύνοδον, αποκαλέσας αυτήν ληστρικήν (latrocinium Ephesium, ληστρικόν Εφέσιον)». (Σελ. 222-224)

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Κωνσταντίνος και Θεοδόσιος

Ο Ηλιολάτρης, Πολυθεϊστής, Μιθραϊστής, Αιμοσταγής, αυτοκράτορας των Ρωμαίων,  Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, για πολιτικούς λόγους επιδίωξε την θρησκευτική αφομοίωση υπηκόων του, θεωρώντας ότι έτσι θα εξασφάλιζε και την εύνοια του Θεού των «Χριστιανών» στις πολεμικές του επιχειρήσεις αλλά και την προθυμία των ίδιων να χύσουν το αίμα τους για την αυτοκρατορία. Ως ειδωλολάτρης την όποια γνώση είχε για τον Υιό του Θεού, την είχε αποκομίσει από τους αμφιλεγόμενους χρησμούς μιας Σίβυλλας [= μάντισσα και ιέρεια του θεού Απόλλωνα]  την οποία και μακάριζε.

«Αυτό ενεπνεύσθη από τον θεόν να προφητεύση η παρθένος Σίβυλλα. Εγώ δε βεβαίως την θεωρώ μακαρίαν, εφ’ όσον ο Σωτήρ [προσωνύμιο του Απόλλωνα] την εξέλεξεν ως προφήτιν περί της υπέρ ημών προνοίας του». [Ευσέβιος, Βασ. Κωνσταντίνου, λόγος τω των αγίων συλλόγω, κεφ. 18, 5]

Οι περισσότεροι σύγχρονοι του Ευσέβιου θεωρούσαν ότι, οι περί του Ιησού Σιβυλλικοί χρησμοί ήταν πλαστογραφήματα, καθώς ο ίδιος ο Ευσέβιος μαρτυρεί:

«Αλλ’ οι περισσότεροι άνθρωποι απιστούν, μολονότι παραδέχονται ότι η Ερυθραία Σίβυλλα υπήρξε μάντις, υποπτεύονται δε ότι τα έπη ταύτα συνέθεσε κάποιος από την ιδικήν μας θρησκείαν όχι άμοιρος ποιητικής μούσης και ότι ταύτα είναι νόθα και απεκλήθησαν χρησμοί της Σίβυλλης». [Βασ. Κωνσταντίνου, λόγος τω των αγίων συλλόγω, κεφ. 19, 1]

Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προερχόταν από τον στρατό και είχε πάρει το αξίωμά του από πολεμικές ανδραγαθίες. Το κύριο μέλημά του, ήταν η σωστή διοίκηση, η  αύξηση και η διατήρηση της εδαφικής του κυριαρχίας. Χωρίς να έχει γνώσεις  από την ελληνική και την ιουδαϊκή γραμματεία και αναρμόδιος σε ιουδαιοχριστιανικά βιβλικά ζητήματα, συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία χαρακτηρίστηκε ως πολιτική πράξη, με σκοπό την συνοχή του ρωμαϊκού κράτους μέσω κοινής πίστης. Θεσπίζοντας τις αποφάσεις της Συνόδου νόμο του κράτους με ποινή θανάτου στους αμφισβητίες, έθεσε τον εαυτό του προστάτη, του ήδη εξελληνισμένου και Σχισματικού Χριστιανισμού, και παραχώρησε ειδικά προνόμια στον Κλήρο. Ο ίδιος επηρεασμένος από Αρειανιστές επισκόπους φίλους του και την αδελφή του Κωνσταντία έκλινε προς τον Αρειανισμό. Λίγα χρόνια αργότερα μετά την καταδίκη από την Σύνοδο  του Αρειανισμού και την εξορία του Άρειου, ανακαλεί τον τελευταίο από την εξορία και τιμωρεί με τον ίδιο τρόπο τον μεγάλο αντίπαλο του Αρείου στην Σύνοδο, τον «πατέρα» Αθανάσιο της Αλεξανδρείας.

Τη μεγαλύτερη όμως διαστρέβλωση των επαγγελιών του Θεού και της διδαχής του γνήσιου Χριστιανισμού (που δεν έχει εθνική σημαία ή χρώμα), την επέφερε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος, καθιστώντας το 380 μ.Χ. τον επεξεργασμένο Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας του, αποδίδοντας έτσι εθνικοθρησκευτική ταυτότητα στους χοϊκούς πολίτες του, σε αντίθεση με την πνευματική και όχι κοσμική ταυτότητα, που αναγνωρίζει ο ένας Θεός στους «μετόχους της επουράνιας κλήσης». [Εβρ. 3:1] 

«Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού· επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού· εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» [Γαλ. 3:26-29] 

Η Νέα κρατική θρησκεία των «πατέρων» φιλοσόφων, υποστηριζόμενη από την αντιπαγανιστική νομοθεσία των μονοκρατόρων προστατών της, οι οποίοι έθεσαν εκτός νόμου όλες τις αρχαίες θρησκείες επιβάλλοντας την ποινή του αποκεφαλισμού και άλλων μέσων τιμωρίας στους αντιφρονούντες, πέτυχε την βίαιη επικράτησή της, φέρνοντας ως αποτέλεσμα πνευματικό σκότος διαρκείας σε Ανατολή και Δύση, και έθεσε την πολιτική και θρησκευτική παράδοση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό τον έλεγχο της μισαλλοδοξίας και του απόλυτου δογματισμού της.

Το παρατιθέμενο απόσπασμα από τις Πράξεις των Αποστόλων αναδεικνύει την πλήρη αντίθεση μεταξύ των αγαθών προθέσεων του Θεού για τον άνθρωπο και των σκοπών και των συμφερόντων που υπηρετούσε το κράτος της Νέας Θρησκείας, συμμάχου του Βυζαντίου, καθώς και την πολιτική της βίαιης εκκαθάρισης των αλλόθρησκων. 

«Εκλέγων σε [τον Παύλο] εκ του λαού και των εθνών, εις τα οποία τώρα σε αποστέλλω διά να ανοίξης τους οφθαλμούς αυτών, ώστε να επιστρέψωσιν από του σκότους εις το φως και από της εξουσίας του Σατανά προς τον Θεόν, διά να λάβωσιν άφεσιν αμαρτιών και κληρονομίαν μεταξύ των ηγιασμένων διά της εις εμέ πίστεως.» [Πράξ. 26:17-18]

Υπήρξαν βέβαια και φωνές που αντιτάχθηκαν στη μισαλλοδοξία των φανατικών και βιαιοπραγούντων "Χριστιανών" και επενέβησαν υπέρ των διωκομένων αλλόθρησκων, επιβεβαιώνοντας παράλληλα την έκταση του πογκρόμ εναντίον τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι υιοί του Θεοδοσίου Α', Ονώριος και Θεοδόσιος Β', οι οποίοι προσπάθησαν να προστατεύσουν τους νομοταγείς Εθνικούς από κακοποιήσεις από φανατικούς "Χριστιανούς" και απαίτησαν, σύμφωνα με τον νόμο, να καταβάλλεται διπλάσια αποζημίωση σε περίπτωση κλοπής περιουσιών τους. ("Ιστορία του ελληνικού Έθνους", Εκδ. Αθηνών Α.Ε. τ. Ζ', σελ.345)

Επίσης: Αυτοκράτορες Γρατιανός, Βαλεντινιανός και Θεοδόσιος προς Ασκληπιόδοτο, 'Επαρχο Πραιτορίου:

«[...] Ιδιαιτέρως διατάσσουμε τους πραγματικούς χριστιανούς και αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι, να μην κάνουν κατάχρηση της εξουσίας που τους δίνει η Εκκλησία και τολμήσουν να απλώσουν βίαιο χέρι επάνω στους Εβραίους και Εθνικούς που ζουν ήσυχα και δεν επιχειρούν ενάντια στην τάξη και στους νόμους μας. Γιατί αν τέτοιοι χριστιανοί φερθούν βίαια εναντίον φιλήσυχων ανθρώπων που ζουν με ασφάλεια, ή λεηλατήσουν τα αγαθά των, θα υποχρεωθούν να αντικαταστήσουν εις διπλούν, τριπλούν ή και ακόμη τετραπλούν αυτά που έκλεψαν. Επίσης, οι διοικητές των επαρχιών, το προσωπικό τους και οι κάτοικοι των επαρχιών αυτών ας ενημερωθούν ότι δεν θα επιτρέψουμε να διαπραχθεί ένα τέτοιο έγκλημα. Αλλιώς, θα τιμωρηθούν κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο μ’ αυτούς που διέπραξαν το έγκλημα.» [Θεοδοσιανός Κώδικας XVI.10.24  (8 Ιουνίου 423 μ.Χ.)]

Οι παρενέργειες της κρατικοποίησης της Νέας θρησκείας

Αντιχριστιανικές είναι οι επιπτώσεις της απόφασης του Ρωμαίου αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄ (379-395) να κρατικοποιήσει το έργο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων, οι οποίες διαιωνίζονται και αποτυπώνονται  

Ι) Από τα αποτελέσματα της αντιπαγανιστικής πολιτικής που ακολούθησε αυτός και άλλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και η οποία μοιάζει με αυτήν του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη.

«Και πας όστις δεν κάμνει τον νόμον του Θεού σου και τον νόμον του βασιλέως, ας εκτελήται ταχέως κρίσις επ' αυτόν, είτε εις θάνατον, είτε εις εξορίαν, ή εις δήμευσιν υπαρχόντων, ή εις φυλακήν.» [Έσδ. 7:26]

Ο Καναδός ιστορικός James Allan Evans αναφέρει: [Η οχλοκρατική βία εναντίον των παγανιστικών ναών και ομοιωμάτων συντελέστηκε με την υποκίνηση των «χριστιανών» μοναχών. «Στο επίπεδο του λαού, οι πιο άσπονδοι εχθροί του παγανισμού ήταν οι μοναχοί. [...] Οι μοναχοί είχαν ενεργή συμμετοχή στις διαμάχες σχετικά με τα ορθά χριστιανικά δόγματα. [...] Οι μοναχοί δεν έδειχναν κανένα έλεος στους παγανιστές. Όταν οι όχλοι κατέστρεφαν παγανιστικούς ναούς, οι μοναχοί ήταν συνήθως στον πυρήνα τους»]. (James Allan Evans, The Emperor Justinian and the Byzantine Empire, Greenwood Press, 2005, σελ. xxvii, xxviii)] (Βικιπαίδεια)

ΙΙ) Από την ιδιάζουσα χριστιανική αντίληψη που απέκτησαν οι βυζαντινοί «Χριστιανοί» υπήκοοι, όπως διαφαίνεται στο παρακάτω απόσπασμα, από άρθρο του θεολόγου Μανώλη Τζιράκη:

«Πέρα όμως από τον αυτοκράτορα και ο υπήκοος του Βυζαντινού κράτους είναι ακραιφνής και πιστός χριστιανός. Πιστεύει ότι το κράτος στο οποίο ανήκει είναι υπό την προστασία του Θεού και απολαμβάνει την εύνοιά Του. Την πίστη αυτή εκφράζει ο Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης τον 6ο αιώνα όταν αναφέρει ότι: «Το Κράτος των Ρωμαίων ου καταληθήσεται, θα μείνει αλώβητον ανά τους αιώνας, ως πρώτον πιστεύσαν εις τον Δεσπότην Χριστόν» (att. Αρβελέρ, 2009). Τα μέλη της βυζαντινής κοινωνίας είναι νομοταγείς υπήκοοι του αυτοκράτορα και προσηλωμένοι στην πίστη τους χριστιανοί, καθοδηγούμενοι από μοναχούς και κληρικούς, ακούουν αδιάκριτα στο όνομα Ρωμαίος ή Χριστιανός, έννοιες ταυτόσημες στο Βυζάντιο, που ο αυτοκράτοράς του Λέων ΣΤ΄ ονομάζει χαρακτηριστικά Έθνος Χριστιανών, ενώ τον βυζαντινό λαό ονόμασαν Περιούσιο ή Νέο Ισραήλ (Αρβελέρ, 2009).» Πηγή

ΙΙΙ) Από την περιοδική επικράτηση των αντιμαχόμενων δογματικών ομάδων με την ευνοϊκή στήριξη του εκάστοτε αυτοκράτορα η οποία είχε πάντοτε πολιτικά κίνητρα. Ο Βασίλειος Στεφανίδης που ήταν αρχιμανδρίτης και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών, στην "Εκκλησιαστική ιστορία" αναφέρει ότι:

«[...] η Εκκλησία ήτο υποτεταγμένη εις την πολιτείαν. Ο καισαροπαπισμός ήτο ανάλογος των προσώπων και των περιστάσεων, άλλοτε μεν βαρύτερος, άλλοτε δε ελαφρότερος. Εκ του αυτοκράτορος εξηρτάτο η εκλογή των επισκόπων και μάλιστα των πατριαρχών, η ίδρυσις και συγχώνευσις επισκοπών και αρχιεπισκοπών και η ανύψωσις αυτών εις μητροπόλεις, ή ανακήρυξις αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Εις τον αυτοκράτορα εγίνοντο εκ των εκκλησιαστικών δικαστηρίων εφέσεις. Ο αυτοκράτωρ συνεκάλει τας οικουμενικάς συνόδους, διηύθυνεν αυτάς προσωπικώς ή δι' αντιπροσώπων, τας συνοδικάς αποφάσεις καθίστα νόμους του κράτους, και εκ των αντιμαχομένων δογματικών διδασκαλιών αυτός ώριζε, τις θα επεκράτει. Ούτως ο Κωνστάντιος και ο Ουάλης επέβαλον τον Αρειανισμόν, ο Μέγας Θεοδόσιος την Ορθοδοξίαν, ο Βασιλίσκος τον Μονοφυσιτισμόν, ο Ζήνων παραμέρισε την Δ’ Οικουμενική Σύνοδον, ο Ιουστινιανός δια δογματικών διαταγμάτων όρισε την πίστη των υπηκόων αυτού και, τέλος, επέβαλε τον Μονοφυσιτισμόν, ο Ηράκλειος επέβαλε τον Μονοθελητισμόν και ο Λέων Γ' ο Ίσαυρος την Εικονομαχίαν.» (Εκκλ. Ιστορία  Στεφανίδου, εκδ. Παπαδημητρίου (6η έκδ.), σελ. 149)

IV) Από τον ιερατικό χαρακτήρα που απέκτησαν οι αυτοκράτορες, όταν στις Συνόδους επευφημούνταν ως «αρχιερείς». 

«Η δε εικονομαχική σύνοδος του 754 αποφάσισε ότι «των Αποστόλων εφαμίλλους τους πιστούς ημών βασιλείς εξανέστησε (ο Θεός), τη του αυτού πνεύματος σοφισθέντας δυνάμει, προς καταρτισμόν μεν ημών και διδασκαλίαν, καθαίρεσιν δε δαιμόνων οχυρωμάτων» (αυτ. 13, 225). Δια των λέξεων τούτων οι αυτοκράτορες εκηρύχθησαν Ισαπόστολοι και θεόπνευστοι.» (Εκκλ. Ιστορία  Στεφανίδου, εκδ. Παπαδημητρίου (6η έκδ.), σελ. 151)

Επίλογος

Η διαμορφωθείσα θρησκευτική και η εκ των υστέρων πολιτική επικυριαρχία της Νέας κοσμικής βυζαντινής θρησκείας, παραπέμπει μάλλον στους  στρατιωτικούς κατακτητικούς  θριάμβους της Ρώμης, παρά στον αμιγή και δια Πνεύματος αγίου επουράνιο προορισμό, που χάραξε ο πρώιμος  Χριστιανισμός με την πειθώ του θεόπνευστου γραπτού λόγου και όχι με την πειθώ της αντιφατικής εξελιγμένης πατερικής φιλοσοφίας και του ένοπλου εξαναγκασμού, που έβλαψαν και νόθευσαν τις βασικές αλήθειες  ότι ο Θεός είναι αγάπη και είναι Ένας. 

«Και αφού διώρισαν εις αυτόν ημέραν, ήλθον προς αυτόν πολλοί εις το κατάλυμα, εις τους οποίους εξέθεσε διά μαρτυριών την βασιλείαν του Θεού και έπειθεν αυτούς εις τα περί του Ιησού από τε του νόμου του Μωϋσέως και των προφητών από πρωΐ έως εσπέρας.» [Πράξ. 28:23]

«Εν εκείνω τω καιρώ αποκριθείς ο Ιησούς είπε· Δοξάζω σε, Πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια, ναι, ω Πάτερ, διότι ούτως έγεινεν αρεστόν έμπροσθέν σου. Πάντα παρεδόθησαν εις εμέ από του Πατρός μου· και ουδείς γινώσκει τον Υιόν ει μη ο Πατήρ· ουδέ τον Πατέρα γινώσκει τις ειμή ο Υιός και εις όντινα θέλει ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν.» [Ματθ. 11:25-27]

Αμήν

<< Επιστροφή στην Αρχική σελίδα